Monday, March 30, 2020

First Aid Kit for Isolation მარიამ გელენიძე

First Aid Kit for Isolation

In the moment of writing this blog post, it’s my 13th day of Coronavirus-related isolation (I’m healthy). It’s only 13 days but feels like months. Among other “benefits”, being isolated stole my sense of time. It’s a big struggle even for me, an introvert, and a person with unlimited imagination. Since I was 8 (which is the first time I read “The Mysterious Island” by Jules Verne) I was obsessed with the idea of being cast away alone on an inhabited island. I spent years “there”, all alone. Sometimes I had company, but most of the time I was by myself, even without Willson, Friday, or Captain Nemo. I fell in love with the island so much that I never wanted to leave. Maybe I never did– even today, I have this childish habit coming up when I get introduced to new people: “would I let this person visit me on my island?”
As it turned out, social isolation is something completely different from my island. The thing is, being cast away was optional. I could travel there whenever I wanted to and I could be back to my reality in a second. This case – virus-related isolation contains so many unexpected struggles I have never experienced, neither on my island nor while first moving abroad and having no friends for weeks or months. This is something new, new for me, and new for the most humans in the world. We have never been told, taught, or prepared for this. Yes, we have watched movies about the various pandemic, we have read about the real ones like SARS, Swine Flu, Bird Flu, etc., we have heard horror stories about how dangerous they are and how the science has defeated them. But… we have hardly ever heard horror stories about isolation and the unbearable feelings it brings.
First of all, don’t forget that all these jokes about “saving the world by staying home” are very real and serious. Yes, you are contributing in cutting the virus chain by staying healthy – you don’t only rescue yourself, but “others”, which sounds just as a word, but can equal to thousands of people. So you can proudly tick one more day on your calendar, knowing that you did your priceless job.
However, the viral meme stating “it has never been so easy to save the world” is probably not that correct after all. It’s nothing like easy to be left all alone with your fears, hopelessness, disappointment, and anger, having no idea when this all will come to end. Don’t worry, you’re not alone. Every one of us is confused now, trying to learn how to live in a new world we suddenly woke up in. We – others, are also terrified by this unknown guest, taking hundreds of lives away daily. We also are angry by seeing that our personal freedom, comfort, all our plans and schedules seem to be nothing more than a distant illusion now. We, too, embarrassingly find ourselves imagining different death scenarios. You’re also not the only one fearing that you might end up sacrificing your sanity to this virus, harming not only our body but also our mind, because doubtlessly, way more minds will be damaged by COVID19, than bodies. But, important to know: It will pass.
So, what to do, how to deal with this hard mission to save the world by staying home? Is there anything that would comfort us – the desperate, heroic prisoners?
Let’s reflect a bit. The biggest struggle in being isolated is to forcedly be alone. No matter if you’re actually alone or with another person, you’re still isolated. You realize how much you miss people. Not only your friends and family but also some random people you used to meet in the street or in the subway, crowd, it’s sound… You feel lonely. It’s not a surprise – throughout the life, we, 21st-century people, put a lot of effort to convince ourselves how singular we are – but we often forget that we are humans, which means being a social animal. Communication, as well as the desire for communication, is one of the key reasons why we developed higher than other species. You can’t deny it – you need others.
  • What you can do is to use the immeasurable advantage of living in the 21st century and having internet. Keep daily contact with your family and friends. Share your thoughts and concerns with them and listen to theirs. You do this not only for you but for them as well – remember, we are all in Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band now.
  • Another great thing which surely will make you feel good is to contact people you haven’t been in touch with for a while. By doing this you’ll make a nice surprise to them and perhaps make their day, which, in return, will make yours.
  •  
But it’s hard to be in contact with someone 24/7. Also, it’s not really clever to seek salvation in others. So, how to deal with being isolated for the whole day?
  • It’s the right time to appreciate the benefits of living in the information era. You can access any information from your phone and computer. You could use this opportunity to learn something new or just entertain and distract yourself. There are thousands of free online courses, YouTube is full of interesting channels, you can download free e-books, listen to the albums of your favorite band, watch movies, etc. Actually, this is the opportunity to do things you never had time for. Yes, I know, it sounds annoying, who cares about personal development, we’re all freaking out here! But actually, it is a chance to keep your mind sharp and bring some balance into your isolation-routine.
  • You undoubtedly have a list of books you wanted to read one day. Congrats, this day is today! Actually, the only way to get out of your “prison cell” right now, is reading. Go, travel the world, travel through time and space, enjoy your adventure, now is the best time for it.
  • Keep yourself updated, but don’t over-watch the news. Maybe check the news every morning and evening. No need to learn all the numbers and details by heart – it’s useless, it occupies your brain, scares you more and doesn’t leave a free space for anything else. 
  • Write a diary – monitor your thoughts and feelings. Maybe you can find a pattern of your emotions? I, for example, found out that late evenings are the hardest for me, I might remember all the problems of the world at once and get desperate and panicky. So I decided to distract myself and avoid watching the news at that time of the day – which are very likely provoking fear. Besides, the diary will help you get to know yourself better and your future self will surely thank your present self for preparing “cheat sheets” for difficult times.
  • Don’t check social media before sleeping. Actually, if you want to sleep calmly, finish any screen-exposure an hour before bedtime. Screens, no matter what content they show, irritate your eyes and trick your brain with bright light – which can lead to sleepless nights and other complications. This has physiological reasons – our genius/stupid brain interprets screen-light as daylight and postpones melatonin secretion, which disorganizes the whole circadian rhythm, or your „biological clock”. The content of the screen is also important – I, for example, get very anxious by reading some virus-news and posts in social media before going to sleep and the nightmares are guaranteed.
  • Cook – or learn how to cook, improvise, create your own restaurant dish – this is one of the most pleasant and creative activities. Don’t think that you shouldn’t cook nicely or serve beautifully just because you’re alone. Serve yourself, you deserve it. Prove me wrong.
  • Don’t be ashamed to talk to yourself loudly – “truth is born of arguments” – so, if you have no one around to argue, why don’t you argue with yourself, who knows, what truth you’ll unfold in this strange times. Seriously, keep talking.
  • Trick your brain. Again, our brain and body are the masterpieces of nature, they are brilliantly genius. However, they allow us to trick them sometimes. Remember about your animal self (Please do not be humiliated by me calling us animals, but we are), which needs water, sunlight, fresh air, etc., shortly, nature, where it actually belongs.
    • Chase after sunlight – try to charge yourself with vitamin D as often as possible. Just go to the window, and expose your face and hands to the sun.
    • Drink water – Nothing is more effective to reduce worries immediately, than a glass of cold water. Keep yourself hydrated – it clears your mind and energizes your body.
    • Breathe fresh air – open the windows, you need oxygen to live and to think clearly. Take a deep breath as often as you remember – maybe it’s also worth setting a reminder every half an hour or so – because very often we fail to realize that we’re out of oxygen (at least me), ending up drowsy and in a bad mood.
    • If you have plants at home, embrace them, touch them, hug them, observe them – they are your priceless company in these days.
    • Listen to the sounds of nature. Open the window to let in all the sounds. For those living in a city, like me, enjoy the sound of birds – I think because of less traffic, they’re coming back to us. For those with no birds and backyard, there are some apps with nature sounds, which I love. Yes, it might be funny, but sometimes I find myself listening to frog croaking in my phone, smiling like an idiot. Ridiculous, right? But if it makes you feel good, why not?
  • Whenever I hear someone saying “think positive”, I want to punch them in their face. This is probably the most superficial thing you can say to a person that is sad, or, the best way to show them that you don’t give a fck about them. Instead, what I want to tell you is that you can think negatively, this is human nature and part of our daily routine right now. Just try not to spiral on negative thoughts. Train yourself to detect when they’re coming, accept them, but learn how to switch the topic. Maybe you can choose a nice memory from your life as a “shelter” from the scary thoughts and panic. Take a deep breath, close your eyes and imagine you being there. For me, this place is a park in Amsterdam, where I fed the seagulls once. This memory, me, surrounded by seagulls and hearing the sound of their wings from very, very close, brings me back to serenity, whenever I start being panicky. But it’s important to remember about doing this at the beginning of the spiral. You can do it later as well, but it’d cost you more effort. It works exactly as “Expecto Patronum”, you know what I mean.
  • Meditate, if you can. This is also a good way to get away from your routine and travel a bit in the depths of your mind. It always does you good.
Always remember to take good care of your body. The mind won’t feel well if you neglect the body.
  • Feed it healthy. In our everyday life, we have a chance to compensate for eating junks by walking, exercising, going to fancy hipster place to get a detox smoothie. Well, it’s not that easy to do it from home. And It’s not the best time to compromise your health.
  • the important thing, for those who are allowed to go to the grocery shop. Don’t run only for long-lasting survival foods like rice, pasta, cans, etc. You probably already have some at home. Take your chance and grab some fruits and vegetables to relatively enrich your meal with healthy substances.
  • Drink water and remember, it can’t be replaced by tea or coffee. No matter how much tea/coffee you already had, you should still drink some water to keep your body and mind active.
  • One of the biggest struggles is movement. Already forgot about it, right? Well, I’m sorry, but we need to move. Anything would do – from 10 minutes cardio to 1 hour Pilates or Yoga. It’s important that you do move and that you do it regularly, which means every day, or, okay fine, maybe 3 times a week, or two?… but regularly. Check thousands of Youtube videos and pick one.
24 hours have never been this long, right? Will today ever end? What to do with all this time? When is the best time to work? We need to bring some discipline and organization in time and our behavior, which will lead us to some stability.
  • Set the waking time. Don’t wake up or go to sleep too late – don’t lose the track of times of the day.
  • Set the working time if you work from home. If you usually have 8 hours-long working days, stick to this routine, start working at 9, for example, take a lunch break at noon, continue at 13 and finish at 18. Learn how to finish working, this is important. And enjoy the end of your working day.
  • Schedule your meals. I know this is a big challenge when you are locked in with a fridge within reach! But try your best to separate your meals. You don’t want to lose your shape in quarantine. Well, this is most likely to happen anyway, but, at least, try not to contribute.
  • Keep to your self-care routine. If you’re used to showering in the morning, then shower in the morning, even though you have the whole day for it.
  • Dress up. Don’t walk around with Pajamas. This is another way to deceive your brain. If you work from home, this will increase your productivity. If you don’t, it’ll just give you the sense of being in an active and productive phase of the day. Besides, you shouldn’t forget about esthetics, right? Go ahead and walk around with your fanciest clothes, why not?
  • Don’t work from the bed/sofa/kitchen table. If you don’t have a desk, create a workspace that would look like one, again to trick your brain that you’re at work. Sofa, bed, and kitchen table have their own purposes and working definitely doesn’t belong to them.
  • Organize your wardrobe, your desk, rearrange the room, maybe the desk would look better in another corner? Think how you can make your cocoon more comfortable and make changes. This does good.
  • Wash the dishes daily, don’t stock them. Spare yourself from a terrible view of dish piles.
  • Don’t forget, we’re adaptive animals (Again, sorry not sorry) – you’ll feel better in several days, just give it time and train in your new (temporary, I promise) lifestyle.
But what if I’m in quarantine with others?
The thing is, I never allowed others to stay on my island for a long time. Yes, I liked their company, but I liked it limited. It’s hard to say that there is a person who can perfectly match with you for a long time. Even with your soulmate, you always need a personal space. This is another issue with isolation – being locked up with the other. I have encountered numbers of articles shared in social media about increased number of divorce cases as a result of quarantine in China. I haven’t checked the truthfulness of these news, but this tendency would make sense either way.
Being locked in with a person, no matter who this is, definitely is challenging. It’s not only you and your worries anymore, additionally you should deal with someone else being everywhere! All over the place! All the time! I don’t think there is a person in the world who wouldn’t make you lose your mind in this scenario. They don’t need to put a lot of effort to do this. They just need to… exist. Well, this is part of our nature. We need others, and at the same time, we need personal space. Being human is complicated.
So, what to do in this case? You can’t run away or kick the other one out. You just need to coexist. There are two possible solutions: communication and self-reflection. Start with the second one.
  • Before getting mad, try to reflect a bit. Are you mad because this person did something wrong? In the most cases, the answer (the honest one) would be negative. What’s wrong then? Try to ask yourself following questions:
    • What exactly irritates you?
    • Is it coming from the other one?
    • Yes – take a deep breath and figure out how to talk with them as calm and constructive as possible (if you’re forgetting that the other person suffers exactly like you, don’t) and start communication. Don’t blame, don’t judge, just tell them what it is about them that upsets you and how you would like it to be changed. Most likely the other one will try to change it. Nobody likes living in a battlefield.
    • No – In this case, logically, the reason is in yourself and what you should do is to take a deep breath and have a dialogue with yourself about the real possible reason of your madness, which actually is the fact of being locked in, not the fact of being locked in with them.
  • Try to put yourself in their shoes – you’ll probably see that they are struggling similarly. They are locked in with you! You are everywhere! All over the place! All the time! What a horror, right?
  • Try to have some limited time for interacting – you both/all know that you’re accessible all the time, but you don’t have to be actively communicating at all hours. You can schedule, like – having meals together and watching a movie or playing a board-game in the evening. All the other time, both/all of you have separate lives and individual schedules.  
  • Don’t forget to take a deep breath and drink a glass of cold water whenever you see the anger coming. They can magically extinguish the fire of rage inside of you.
So, now you might think that you’re reading a blog post of a highly-organized superhuman, who never cheats on her plans and timetable, uses every second to develop herself and doesn’t allow her emotions take over her. Nope, I’m just an ordinary sloth like you, I wake up at 10, I look into the fridge 50 times a day, I work while watching movies and I don’t believe in timetable. But this is what works for me so far. At least, I have this first aid kit within reach –this calms me down and makes me feel prepared for harder days.
The point is to have a choice of activities. Take the ones that work for you and remember, this will pass.

Leave a Reply

Create your website at WordPress.com
Get started
:)

Saturday, September 28, 2019

გავშიფრე! Burning Man - ამერიკული ფესტვალი სიკვდილის რომ არ შეგეშინდეს.




  რამდენიმე წელია ვგულშემატკივრობ ამ ფესტივალს. ჯერ აღმოვაჩინე, მერე ბევრი ვიდეო ვნახე, მერე შემშურდა და მერე კი დავიწყე შემდეგი წლის "დალოდება", აბა წელს რა მხდება, კიდევ მოახერხებენ ჩემს გაოცებას თუ ვეღარა მეთქი.

 თავიდანვე ცოტაარიყოს გაურკვევლობაში მამყოფებდა ეს დესტრუქციული სათაური / სახელი და არანაკლებ დესტრუქციული წესი - ყველაფერი უნდა დაიწვას და დაიფერფლოს, რაც კი ფესტივალისთვის სპეციალურად შეიქმნა. შემდეგ წელს უდაბნო უდაბნოდ უნდა დახვდეს ახალ ფესტივალს. გააკეთო იმისთვის, რომ მერე დაწვა და ნაცრად დატოვო. გულშემატკივრობით კი ამას ვგულშემატკივრობდი - ეგერ, ამერიკამ მოინდომა და უცბად გადაუჯოკრა საუკუნოვან ბრაზილიურ რიოს კარნავალს მეთქი. ეჭვად კი მქონდა რომ.. წელს რამდენიმე რუსული ვიდეო ვნახე Burning Man-იდან და საერთო მაში ის აღმოვაჩინე, რომ .. ჩემსავით მოსწონთ, მაგრამ ვერ გებულობენ რა. და ვერც გაიგებენ თუ დაკვირვებულები არ იქნებიან. მე დავინახე Burning Man არის სიკვდილისათვის მზადების, სიცოცხლის წინასწარ გამომშვიდობების ფესტივალი. 13:40 ზე ვნახე რომ ეგრეა. და მერე ბევრი სიმბოლოს წავაწყდი, რომ , დიახაც ეგრეა. ერთგან პლაკატზე კიდევ ერთი არგუმენტი აღმოვაჩინე, კადრი გავაჩერე პლაკატზე, სადაც ფესტივალის ისტორია ეწერა, 1986 წელს პირველად, "რომელიღაცა ტრაგიკული მოვლენის აღსანიშნავად, ან სულაც სხვა მიზეზით " გაიმართა პირველი ესეთი ფესტივალი.

Saturday, July 7, 2018

მარსელი

მარსელი ჩვენი არჩევანი არ იყო. ის 73წლის მიკ ჯაგერმა აარჩია, რომელიც თავის თანატოლ როლინგ ქვებთან ერთად მსოფლიო ტურნეს ატარებდა და ერთერთ ქალაქად მარსელი ჰქონდა არჩეული. თუმცა, როლინგებზე ცალკე,ამჯერად მარსელზე. მარსელი. მარსელი,მარსელიეზა, დელაკრუას ქალი ბარიკადებზე, კანი, ნიცა, მონტე კარლო, და მარსელი, მარსელი ნოე ჟორდანიას ლტოლვილი გემის ნავსაყუდელი (ერთი თვე ტორტმანებდა მარსელის პორტში ის გემი და მასში საქართველოს განძი,რითაც ვამაყობთ დღეს, სანამ საფრანგეთის მთავრობამ უსაფრთხოებაზე არ აიღო პასუხისმგებლობა. მარსელილუი და ფიუნესი, პიერ რიშარი, ტაქსი 5 მარსელ მარსო, მარსელ დეშაი, მარსელი - იფის ციხესიმაგრე, მონტე კრისტო, დიუმა მარსელი - მარსელის კრამიტი ჩვენი 114 წლის სახლის სახურავზე დიდ ჯიხაისში - ფრანგული წარწერა კრამიტზე, რომელსაც ბრეჟნევისდროინდელ ბავშვობაში აღტაცებაში მოვყავდი მარსელი - საფრანგეთი, ო ლა ლაა, დეგოლისნაირების, ჟან გაბენისნაირების, ბრიჯიტ ბარდოსნაირების ქვეყანა. ეს ყველაფერი წინასწარი მოლოდინები იყო. და ჩავფრინდით მარსელის აეროპორტში. მარსელის აეროპორტში მარიამს ის ვუთხარი, რაც პარიზში მოგზაურობიდან გამომყვა - ქართველები გარეგნობით ვიყოფით ადამიანებად, რომლებიც ჩვეულებრივი ევროპელები არიან (ვერ გაარჩევ ევროპელისგან), რომლებიც ჩვეულებრივი კავკასიელები არიან (ვერ გაარჩევ სომხისგან),შერეულები არიან (შეხედავ და იცი, მისი წინაპარი აუცილებლად იყო მონღოლი, სპარსი ან რუსი) და წმინდა ქართველებად, რომელიც სადაც არ უნდა ნახო, იტყვი რომ აუცილებლად ქართველია. აი, შანსი არ არის რომ ვინმე სხვა იყოს და არა ქართველი.მარტო ცხვირებში არაა საქმე, ბუხუტი ზაქარიაძე და ვერიკო ანჯაფარიძე შეხედავ და ქართველია, ხოდა მარიამს ვუთხარი ჩემი პარიზული აღმოჩენა - დედამიწის ზურგზე მხოლოდ ფრანგებში ნახავ ადამიანებს „რომელიც არ შეიძლება არ იყოს ქართველი, მხოლოდ ქართველია“ პირს გააღებ და ვერ აიძულებ სხვა ენაზე დაელაპარაკო ქართულის გარდა. მარიამმა ჯერ გადაჭარბებად მიიჩნია, მაგრამ მერე თვითონ რამდენჯერმე მიმითითა ადამიანებზე, რომლებიც გარეგნობით იმ ჯგუფში „მხოლოდ ქართველი“ ჯგუფში იყვნენ. ჯერ აეროპორტში ვარ,გადავჯექით მატარებელში მარსელამდე. მერე გავაგრძელებ, შემდეგ პოსტში.

სტამბული 2018

მივიწყებული ბლოგი. აღარაა მივიწყებული, მაქვს მიზეზი გავიხსენო ბლოგერობა. ერთი ეკლექტიკური მოგზაურობა გამოვტოვე (რომს, პიზასა და ფლორენციაზე ბლოგში არაფერი გამიწერია, არადა მთელი რევოლუცია იყო. ოდესმე დავწერ აქ. ახლა ახალი შთაბეჭდილებები - სტამბული, მარსელი, რელონგ სტოუნის კონცერტი, ბარსელონა სუპერ ეკლქტიკური და ჰიპერ საინტერესო მოგზაურობა. ეს პოსტი არის სტამბულის შესახებ. 7 სთ გოჩენიდან ათათურქის აეროპორტებამდე. ვინაიდან მსოფლიოს საქართველო ძირითადად სტამბულის გავლით უკავშირდება, დაგაჯდომებსშორის არსებული დროის გამოყენების შესახებ ხშირად ისმევა შეკითხვა - ღირს კია, ქალაქში გასვლა, თუკი ფრენებს შორის 7 საათია? ჩვენი 7 სთის შესახებ ამას გეტყვით. მოვასწარით (თ - ოჯახი სრული შემადგენლობით, 5 ადამიანი, ცოლქმარი სამი შვილითურთ) გოგჩენი ავტობუსით პორტი პორტი გემით პორტი პორტი ტრამვაით სულთანახმედი სულთანახმედზე: ბაზილიკა ცისტერნა, აია სოფია, "იპოდრომი", სულთანახმედი, საუზმე სულთანახმედი .. ავტობუსით ათათურქის აეროპორტი. შთაბეჭდილება. სანდროს გარდა ყველანი ვიყავით სტამბულში და კონკრეტულად ამ ადგილებში ნამყოფები. კიდევ ერთხელ მოვიხიბლეთ გიგანტური მასშტაბებითა და გასაშტერებელი სიძველით. ბაზილიკა ცისტერნაში, კოლოსის საყრდენად გამოყენებული მედუზას აყირავებული თავის შემხედვარეებმა (რომელიც ბიზანტიელმა მშენებლებმა სრული მარტოობისთვის, წყლის აუზის ფსკერზე უსახელო არსებობისთვის გაწირეს) გავიხსენეთ ტაო კლარჯეთის ჩვენი სიფრიფანა ეკლესიები, რომლებიც დაშლა-გადაკეთებას (მეჩეთად, ან რაიმე საყოფაცხოვრებო დანიშნულების ნაგებობის დეტალად) გადაურჩა. აია სოფია - ქრისტიანობა (არქიტექტურა, ფრესკები) კათოლიკე-მართლმადიდებლებად გაყოფამდე ზუსტად ისეთია, როგორიცაა მართლმადიდებლური ესთეტიკა. ამიტომ აია სოფიაში თავი საკუთარ ეკლესიაში გგონია. თურქები და პირველ რიგში სტამბული ძალიან ბევრს კარგავს, აია სოფიაში ლოცვა/მღვდელთმსახურობა რომ არ არის დაშვებული. მიხვდებიან ოდესმე.

Sunday, May 29, 2016

მეორე დოკუმენტური პოსტი გუდაურზე

2014 წლის თებერვალია.აქტიური სათხილამურო სეზონია,დღის ბოლოა. ახალ გუდაურში საბაგირო გაჩერდა. "გუდაური პალასში", ოთახში აღმოვაჩინე რომ პური არ გვაქვს და ქვემოთ ვარ ჩასასვლელი. ღია კაფეში ან რესტორანში უნდა ვიყიდო პური. 3 წუთის საქმეა. დამეზარა ჩაცმა-დახურვა და ეგრევე ჩავედი, როგორც ოთახში ვიყავი, უქუდოდ და უკურტკოდ. ღია კაფეს წინ დაყრილი პუფებზე ხალხი გლინტვეინს წრუპავს, დაღლილი ნასიამოვნები ხალხის ბურჟუაზიულ ნაზ სიმსუბუქეს გუდაურელი ჭარმაგი ზედმეტად გარუჯული კაცი არღვევს, გამყიდველი ქალები მხარს უბამენ -ეგე იმათ დაყინავს ამაღამ, გვითითებს ჩრდილის მთაზე, სადაც ვხედავთ რომ ერთი მოთხილამურე პირაღმა წევს თოვლში, მუხლებმოხრილი, მეორე მოშორებით წამოდგომას ცდილობს. ჩვენგან მათამდე ალბათ კილომეტრზე მეტია სწორი ხაზი, ოღონდ 45°ით აღმა, და შუაში დიდი გაუკვალავი ხეობაა. საღამოს 5 სთია, ექვსი დაიწყო. მალე დაბნელდება. იმ ორი ადამიანის იქ დატოვება მათ სიკვდილს ნიშნავს. მთვრალები იქნებიანო, ისმის ვერსიები. უფრო ყოჩაღი რომელიცაა წამოდგა და ალბათ 20 მეტრში ისევ წაიქცა. პირველი უმოძრაოდაა პირაღმა, იქნებ ფეხი აქვს მოტეხილი. ღამე მინუს 12-ია გუდაურში, იქ, მთაზე უფრო მეტი სიცივე იქნება. ეგ ჭიანჭველასხელა ადამიანები განწირულნი არიან გაყინვისთვის. ვბრაზობ რომ იმ მთვრალი და უპასუხისმგებლო ფრაერების გამო უნდა ვინერვიულოთ ამდენმა ხალხმა. "ამდენი ხალხი" ჯერ 10-15 სეირის მაყურებელი "ხალხი" ვართ, მაგრამ ზუსტად ვიცი რომ წინ დიდ მასობრივ ეპოპეას ვერ ავცდები, და ვხვდები რომ "საჰაერო სირენა" მე უნდა ჩავრთო. გავრბივარ ზემოთ ვერტმფრენების მოადანისკენ და გზად 112-ში ვრეკავ - მაშველები, გუდაურში, სასწრაფოდ, ყველა ერთად, ტექნიკა მოიყვანონ, 20 წუთში ბნელდება, ორი ადამიანი გაიყინება ჩრდილის მთაზე.. ქოშინ ქოშინით ვამბობ თოვლში აღმა მიმავალი. მაძლევენ ორ ნომერს, მაშველების უფროსები, ნიკო და იაგო და გუდაურის განვითარების სააგენტოდან საშა (შეიძლება სახელი მეშლებოდეს) ასევე ქოშინით ვურეკავ მათაც. რეაგირება ხდება ძალიან სწრაფად-ვერტმფრენების მოადანთან ჩემი ასვლიდან 3 წუთში მაშველები უკვე იკრიბებიან. მე ამასობაში ვერტმფრენების ყარაულის ჯიხურში შევვარდი და პილოტის ტელეფონი მოვითხოვე, ყარაული არაფერს მეკითხება ისე მაძლევს ნომერს,უსიტყვოდაც ნათელია რომ ვჩქარობ, ვქოშინობ და.. ახლაღა ვამჩნევ რომ უქუდოდ და უკურტკოდ ვარ. პილოტი მპასუხობს, რომ წარმოუდგენელია ვერტმფრენის დაძვრა. მხოლოდ ძრავის გახურებას უნდა 20 წუთი, თვითონ ქვედა გუდაურშია, 20 წუთში კი დაბნელდება და მთებში სიბნელეში ფრენა შეუძლებელია. ძალიან ცივა. უკვე ბინდდება. ყარაული თავის ქუდს მაძლევს, შეკრებილი მაშველები ჩრდილის მთას უყურებენ. პირაღმა მწოლიარე ისევ წევს, მეორე ცოტა კიდევ ჩამოსულა და ისევ წაქცეულია. 10 წუთში დაბნელდება. მართალია მაშველები 2 სკუტერით და ერთი მტკეპნელით არიან, მაგრამ იქამდე სინათლით მისვლა სრულებით წარმოუდგენელია. უზარმაზარი გაუკვალავი მასშტაბები, შუაში ხეობა, ორიენტირები არაა, და რომც იყოს, ღამდება. ერთია საიმედო, ძლიერი ფანრები აქვთ. გადაწყდა, მტკეპნელი მანქანით (რატრაკით) რომელსაც უფრო ძლიერი განათება აქვს ხეობიდან ავიდეს, ხოლო მეორე ჯგუფმა სკუტერებით ჩრდილის მთას ზემოდან, ქედიდან დაუაროს. სირთულე ისაა, რომ ყველანი ეჭვობს, რამდენად მიადგებიან იმ წერტილებს, რომლებსაც ახლა ჯერ კიდევ ხედავენ, მაგრამ მერე სიბნელეში ორიენტირები აღარ ექნებათ. ვხვდები რომ ახლა ზუსტად ის დროა როცა ყველას ყურადღება უნდა მოვიპოვო. უკვე გასასვლელად მომზადებულ მაშველებს ვაყოვნებ, ყურადღებას ვითხოვ და ასე ვიქცევი : ხედავთ? მე აქ ვდგევარ, ის კაცი იქაა, საათის ისარივით გავდე მოზრდილი ფიცარი, რომელიც როგორც საათის ისარი ზუსტად "უთითებს" ერთ წაქცეულ მოთხილამურეზე, მეორე ფიცარი მეორეზეა "დამიზნებული". აი ხომ ხედავთ, ვეუბნები, რაც არ უნდა დაბნელდეს, მე ზუსტად გეტყვით როგორ მიაღწიოთ იმ ადამიანებამდე. უბრალოდ მობილურით ვიყოთ კავშირზე. მაშველებმა გაიგეს რომ მე მათთვის მნიშვნელოვანი ინფორმაცია მექნებოდა და მართლაც, მას შემდეგ სამ-ოთხჯერ ხანგრძლივად მელაპარაკნენ მიზნის მიღწევამდე...პოვნის ოპერაცია სრულ სიბნელეში ალბათ ნახევარ საათზე მეტი გაგრძელდა. ვხედავდი ორ შუქს, რომელიც ერთი ზემოდან და მეორე ქვემოდან მიიწევდა დაზარალებულებისკენ. ტელეფონით ვეხმარებოდი რომ ზუსტად იმ ადგილამდე მისულიყვნენ, რომლებიც მქონდა მონიშნული ფიცრის ისრებით. ტელეფონით შევიტყვე, რომ ის ყოჩაღი, რომელიც წაქცევა-წაქცევით მოძრაობდა, სახლში ჩასულა ხეობით (?ალბათ ქუმლისციხეში) და პოლიციაში დაურეკავს, სახლში ვარ, გადავრჩი, შემეშვითო. მეორე, რომელიც უმოძრაოდ იწვა პირაღმა და მოხრილი ფეხებით უფრო ძნელი აღმოსაჩენი გამოდგა. ზუსტად ეგ ადგილი არის მეთქი, ვეუბნებოდი, აი მანდ უნდა იყოს მეთქი და.. მორჩა ოპერაცია, ვბრუნდებითო, მივიღე პასუხად -ეგ წაქცეული და ფეხმოტეხილი კაცი... ტალახი აღმოჩნდა (დამთხევა არ გინდა, ამხელა თოვლიან მთაზე ერთადერთი ადგილია უთოვლოდ ატალახებული, და ისიც ზუსტად ადამიანის ზომის და ფორმის, წამოწოლილი და ცაში მაყურებელი, "შველას ცასღა თხოვს"). ვაიი!! ალბათ ოცი გაბრაზებული მაშველი,ყარაული, პილოტი,112-ის ოპერატორები,გუდაურის ადმინისტრაცია, მეც, გაყინული გუდაურის ყინვიანი სიოთი. სულ ჩემი "საავტორო"? და რა, ტალახი "გადავარჩინეთ"? ტელეფონით ვპატიჟებ ყველა მონაწილეს, ჩემთან ჩაიზე, ნუ, იგულისხმება სუფრაც.. მინდა ჩემი "ცოდვა" გამოვისყიდო, მაგრამ ვერავის ვითანხმებ. გავიდა ორი წელი და მე მათ მადლობას ახლა ვეუბნები, შორიდან და დაგვიანებით. გამომეხმაურეთ მაშველებო, ვისაც ეგ დღე "მწარედ" გახსოვთ. აქ სინათლეა, ყველაფერი ჩანს. იმ დღეს ბნელოდა.

Saturday, December 13, 2014

დოკუმენტური პოსტი გუდაურზე.

დოკუმენტური  პოსტი. მე შემემთხვა. ჩვენ შეგვემთხვა, ოჯახს, არა კიდევ  სადღაც არანაკლებ 15  კაცს შეგვემთხვა.
გუდაურში ვარ ოჯახით, 7 იანვარია, შობა დგება, დღესასწაულია. ჩვენ ორმაგი დღსასწაული გვაქვს, ოჯახს. პირველად ვხვდებით გუდაურის ღამეს ერთად, გუდაურის ახალ სიამაყესთან, გონდოლას წინ აშენებულ ახალ სახლში. ყველეფერი კარგადაა, ბავშვებმა ისრიალეს, უფროსებმა ვისეირნეთ, ყინულის ფიგურების ფესტივალის მზადების დროა და ყინულის ფიგურების გამოქანდაკება ვნახეთ. გარეთ ყინევს, მინუს თორმეტი, ბინაში ცხელა, კარი ღრიჭოდ გვაქვს, ტელევიზორი გვაქვს და  გუდაურის სმარტში ნაწიდი საჭმელი. მეტი რა გვინდა.
ბედნიერი საღამოს შემდეგ პირველად შევწექით მანსარდაზე ჩვენი ორსართულიანი საწოლების ახალ თეთრეულში, სახურავის ფანჯარაში ვარსკვლავებით მოჭედილი ცაა.  იდილიაში მყოფებმა დავიძინეთ.

ღამის სადღაც ოთხის ნახევარზე ჩემი შვილი გვაღვიძებს მშობლებს, ვიღაცა დაიკარგა მთაზე და გაიყინებაო,
17 წლისაა, მეთქი რაღაც ეშლება, ალბათ ამ სიბნელეში რაღაცა რაღაცად მიიჩნია და შეცდომით თვლის რომ ვიღაცა სასიკვდილო საფრთხის წინაშეა, მას ჩემმა ცოლმა აუბა მხარი და ჩქარა, ჩქარა რაღაცა ვქნათო, წამოვხტით და ვეცით ფანჯარას,
წინ კუნაპეტი ღამეა და კუნაპეტ ღამეში კიდევ უფრო კუნაპეტი გუდაურის მთები, ჩრდილის მთა, კუდები, საძელე.
სადღაც ცაში ( ცა რო გგონია იმ სიმაღლეზე) ორი  პაწაწინა წითელი ნათურა გვერდიგვერდ ციმციმებს, ააა, მივხვდი, ალბათ  საბაგიროების რომელიმე ბოძზე რაღაც საავარიო ნათურებია, ციმციმებს თავისთვის, როგორც გააკეთეს იმის მიხედვით. ჩემებს ვამშვიდებ და შემცივნული ისევ საწოლში ვხტები.
ნიკა არ მეშვება, თხუთმეტ წუთში ისევ მიძახის, მოდი ჩქარა, ნახე, დაკარგულია, გზას ეძებს და მოკვდებაო. ზლაზვნით ვდგები და მივდივარ ფანჯარასთან. ახლა რაღა უნდა.

და ჰაა, მართლაც, იმ ორ მოციმციმე წითელ ნათურის ქვემოთ, ქვემოთ კარგა მოშორებით ფანრის თეთრი შუქი ჩანს,  რაღაცას ეძებს, ქვემოთ გზას მოიკვლევს. მასშტაბები დალაგდა: ის მოციმციმე ორი წითელი ნათურა მართლაც მანქანის უკანა ფარებია, ის ციმციმი ნაღდად საავარიო სიგნალიზაციაა, კაცი გადმოსული მანქანიდან და კუნაპეტ ღამეში გზის მძებნელი, ნაღდად დაუგეგმავ სიტუაციაშია. და პირდაპირი  მანძილი მასსა და ჩვენს შორის ალბათ ერთი კილომეტრია, იქნებ მეტიც. პირველი გაოცება, იქ მანქანას რა უნდა, როგორ ავიდა, ან რას ფიქრობდა. და მეორე - ის ვიღაცა, ფანარს რომ ატრიალებს ნერვიულად,  ცუდ დღეშია,  გაუკვალავ მაღალ თოვლში, მინუს იქ ალბათ თოთხმეტზე, მარტო. ალბათ მოკვდება.
საავარიოები ჩართო იმ იმედით, რომ ვინმე დაინახავს და უშველის. ეტყობა ძაან ოპტიმისტია, ან მთვრალია, მთის ეგ ნაწილი ძველი გუდაურიდან არ ჩანს, ალბათ არც ზემო გუდაურიდან, ახალ გუდაურში კი მარტო ჩვენ ვართ ღამისთევით და კიდევ ერთიორი ოჯახი, ალბათ სძინავთ, შობის ღამეს სადღეგრძელოების შემდეგ ტკბილია ძილი.
ალბათ ეს ჩვენი ცაში გამოკიდებული დაკარგულიც ნასვამია, აბა რამ აიძულა ან მანქანით ასულიყო იქ, ან მანქანა მიეტოვებინა და ფეხით მოენდომებინა დასახლებამდე ჩამოსვლა.

ადრე ცუნამი ვნახე პირდაპირ ეთერში სიენენზე, შემთხვევით გადავაწყდი, ვერტმფრენი ლაივში მიყვებოდა იმ ტალღას, რომელის წინ სანაპიროზე სიცოცხლე ჩქეფდა, მანქანაები მჭიდრო მწკრივში მოძრაობდნენ. ჩემს თვალწინ იმ ტალღამ ეგ დასახლება დატბორა და ნაგვიან მღვრიე  წყლად აქცია. სანამ ხმელეთს მიაღწევდა ტალღა მინარნარებდა თავისთვის ალბათ ორი წუთი იმავე პირდაპირ ეთერში, ვერტმფრენი იღებდა სხვადასხვა რაკურსით, და მაშინ მივხვდი, რომ ის ადამიანები, იქვე სადღაც წინ, მანქანებს რომ მართავდნენ წესიერ მწკრივში, მოკვდებოდნენ. საშინელი გრძნობაა, როცა ხედავ გამოუვალ საფრთხეს და ვერაფერს შველი.
ვერაფერს ვშველი მეც იმ ფანრის მფლობელს, მოკვდება.  თან ვბრაზობ მასზე, რომ ფეხზე ვართ მთელი ოჯახი და მე, მამა, ვერაფერს ვუშველი საწყალ მსხვერპლს, მან კი რაღაც თავგადასავალი გამოიგონა შობის ღამეს. არ იცის ფიზიოლოგია, არ იცის რომ ამ დაღმართს ვერ დაძლევს და საკმარისია გაჩერდეს, მოკვდება.
დროა ყველანი ყირაზე დავდგეთ, დროა ვიმოქმედოთ, უკვე ადრენალინი შვება თავის საქმეს.ვრეკავ 112-ში, დეტალურად ვუხსნი სიტუაციას, ვრეკავ გიორგისთან, გიორგი ექიმია, ერთი კვირით მოვლენილია თბილისიდან გუდაურში, მოთხილამურეთა ტრავმების მისახედად.
გიორგი ქუმლისციხეშია ნაქირავებ სახლში, გიორგი ურეკავს იაგოს, იაგო მაშველთა უფროსია,  გიორგი მეუბნება რომ იაგო ვერ შეძლებს მის შველას, უფრო მეტი ძალაა საჭირო, რომ იაგო ურეკავს პოლიციას და ურეკავს გიორგის, მოგვიანებით გიორგი მატყობინებს რომ პოლიცია და სამაშველო  საქმის კურსშია და რაღაცას იზამენ, 5 წუთში მირეკავს პოლიციელი და მეკითხება ჩემს კოორდინატებს, დაკარგულის კოორდინატებს, ყველაზე ახლოს მანქანით ძველი ფოსტიდან მიხვალთ, ალბათ ისიც იმ გზით ავიდა იმ სიმაღლეზე.  ვიცვამ ყველაფერს რაც მაბადია, ვიღებ მობილურს და ფანარს, მე ვხედავ, მე გამოგყვებით, ვეუბნები პოლიციელებს, ერთმა ჯიპმა ჩაიშხუილა ჩემი ფანჯრის წინ, ვბრაზობ, რატომ არ დამელოდნენ, ათ  წუთში ნივა მოგვადგა იქაც პოლიციელია და მელოდება. ჩავუჯექი მანქანაში,  ბრაზობს, ჩვენ რა შუაში ვართ, ეგ ხო სამაშველოს საქმეა, ახლა კი შენი ზარების შემდეგ სააქმე აღიძვრება და კისერზე დაგვეწერებაო, ვხვდები კამათის დრო არ გვაქვს, ვეუბნები ჩემ სახელს, ვკითხულობ მისას, და ვეუბნები, რომ ექიმი მე ვარ და მე მივიღე ასეთი გადაწყვეტილება და ახლა ყოველი წუთი გადამწყვეტია, იქნებ ერთი საათი ვერ მიავაღწიოთ იმ კაცამდე, რომელიც მოკვდება. უსიტყვოდ ძრავს მანქანას და რაღაც უცნაური გზით წარმატებით გავყევარ ჯერ გვირაბთან და შემდეგ სასტუმრო კარპე დიემთან, მზად ვარ დიდი თავგადასავლისთვის, სიცივისთვის და რისკისთვის, მე და პოლიციელები იმ მომენტში საქართველო ვართ, რომლებმაც უნდა გადავარჩინოთ ერთი  გზასაცდენილი  გაყინვით სიკვდილს გუდაურის მთებში შობის რამეს. შობის ღამეს არავინ არ უნდა მოკვდეს, მითუმეტეს ახალგაზრდა მთვრალი ჩერჩეტი ოპტიმისტი.

იქვე, კარპე დიემთან ვხედავთ ის პოლიციის ჰაილუქს ტოიოტა ჯიპი მოგვიახლოვდა და ფანჯარა ჩამოწია, პოლიციელები ერთმანეთს მიესალმნენ, ესენი იყვნენო, აჩვენეს უკანა სავარძელზე მჯდომ ბიჭებზე.
მძღოლის გვერდზე პოლიციელმა მისაყვედურა, ეს ბიჭები პოლიციელბი არიან და დღეს მორიგეობენ და თქვენ ასეთ დროს ნუღა შეგვაწუხებთო.
აშკარად რაღაცას ალაითებს, მე მამუნათებს რომ ეს ხაი ტყუილად ავტეხე, ვიისტერიჩკე.
პირველი გრძნობა ისაა, რომ მიხარია, იმ  მქნევარა ფანარს უკან დაკარგული ადამიანი ახლა აქვე, თბილ მანქანაში ზის, მაგრამ მეც არ მინდა რომ დურაკად დავრჩე.
იმ ბიჭებს ვეკითხები, საავარიოები გქონდათ ჩართული?
კი გვქონდაო, მპასუხობენ, მანქანიდან გადმოხვედი გზის მოსაძებნად მეთქი, კიო, მპასუხობს, რო გაჩხერილიყავი თოვლში დილამდე რო მოკვდებოდი იცი მეთქი,  ხოდა ხვალაც რომ დავინახო ვინმე ეგეთ დღეში, ხვალაც ავტეხავ უშველებელს მეთქი, ვეუბნები. ისინი, უკანა სავარძელზე ზომიერად იმორცხვებენ, და იღიმიან. ჩემი მძღოლი და იმათი მძღოლიც იღიმიან, შობის დილა დგება.  ჩემი ნივა სახლამდე მაბრუნებს. მადლობას ვეუბნებით ერთმანეთს.
ასე დამთავრდა ეს "ქარიშხალი ჭიქაში". სადღაც 8 მშველელისა და 2 დაბნეულის მონაწილეობით. პლიუს ტელეფონით გაღვიძებული მინიმუმ 3 კაცი.

იმ მანქანის სამშვიდობოზე ჩამოყვანას მეორე დღის საღამომდე ცდილობდნენ კიდევ სხვა ხალხი, ძლივს ჩამოათრიეს თოვლის სატკეპნების მოშველიებით. რა უნდოდა?

 და

უნდა მრცხვენოდეს?


მოიცათ, ერთი თვის მერე, თებერვალში კიდევ უფრო მასშტაბური ხაი ავწიე. იმასაც დავწერ. ისიც გუდაურში. .


Saturday, November 16, 2013

http://stellarium.org

დაიინსტალირე.

ამიერიდან შეგიძლია იცოდე შენს ცაზე რომელი ვარსკვლავი რომელია.



აქამდე შეგეძლო გენახა ცის რუკა, მაგრამ ვერ მოახერხებდი ამ რუკის წაკითხვას შენს კონკრეტულ ცაზე. ვარსკვლავები ხომ მუდმივად ბზრიალებენ და იცვლიან ადგილს.


სტელარიუმში მისცემ შენს ადგილმდებარეობას, მან იცის მიმდინარე დრო, გადაითვლის და იმ ცის რუკას  დაგანახებს, რომელიც  ახლა შენს თავზეა.


აზრი აქვს ტელესკოპის ყიდვას. ამიერიდან.
მადლობა სტელარიუმს.