რაც ჩანს თუ რაც არის?

ფერად მხატვრულ ფილმ "ქალის სურნელში" რომელიც სულაც არ არის ქალის სურნელზე და რომელშიც ბრმა ალ პაჩინო frank slade მაგარ, სამუდამოდ დასამახსოვრებელ სიტყვებს ამბობს, ერთი უცნაურობა აღმოვაჩინე.

როცა კოლეჯის საერთო შეკრებაზე დირექტორი ჩარლისგან დაჟინებით ითხოვს თანაკოლეჯელი ბიჭების ჩაშვებას, ჩარლი საშინელ უხერხულ სიტუაციაში ვარდება.
სცენა სადღაც 3-5 წუთი გრძელდება. ამ დროს ჩარლი ერთდროულად უსუსურიცაა, დაბნეულიც და სასაცილოც.
ეს ლიდერთა კოლეჯის აღსაზრდელი ლიდერობის მოსურნე ჩაქოლილი მარიტას ტალახში ჩაჩოქილი სესილია ბებოსავით
უაზროს და უღონოდ ასავსავებხ ხელებს და აცეცებს თვალებს, ლამის იტიროს.
მისი ექსტერიერი უსუსურობის და უთავმოყვარეობის ხატია.
ისევე როგორც ebvard Munchßის ყვირილი შიშის.

Edvard Munch’s The Scream
მიჩმორებულ ჩარლის დირექტორი კოლეჯიდან გარიცხვას პირდება, თამაში ცალ კარში მიდის.

აქ ჩარლის მშობლების მეგობრის სტატუსით საქმეში ერთვება ბრმა ვეტერანი პოლკოვნიკი - ალ პაჩინო და ყველაფერს აყირავებს, მისი სიტყვა კოლეჯის მანკიერი სულის მხილებაა, ჩაშვებით დასმენით სტუდენტები კოლეჯურ კარიერას იმტკიცებენ და ამით კაცურ სულს ჰყიდიან, ალ პაჩინო აქებს ჩარლის და ამბობს, რომ მას ჩარლიში მოსწონა ის ვაჟკაცობა, რომელიც აძლევს მას ძალას წინ აღუდგეს დადგენილ წესს, იერარქიულ ზეწოლას, მუქარას და შიშს. პოლკოვნიკი ამბობს, ჩარლიმ გმირობა ჩაიდინაო. კოლეჯის უმაღლესი ჟიური ჩარლის ამართლებს.
ენდი ჰეფია.

ამაზე არაა,
ჩარლი გმირობის ჩადენის მომენტში უსუსური, უმწეო, მშიშარა და მერყევი რომ ჩანდა ეგაა ჩემი ყურადღების საგანი ამ პოსტში.
ჩვენ ისევ კ/ფ "გიორგი სააკაძის" გავლენით გვგონია, რომ გმირობა ომახიანი ღრიალ–შეძახილების გარეშე შეუძლებელია.




ნახეთ, არ დაიზაროთ.

+, გენიალური მსახიობები, ყველა.