1921 წელს თებერვლამდე საქართველოს ჰქონდა იმედი, რომ ეს კაშმარი და ტაკიმასხარობა დასრულდებოდა, ხალხის ხარჯზე და ხალხის მოტყუებით აღზევებული ერთიმუჭა თვითმარქვია პოლიტიკოსები სნაგვეზე გადაცვივდებოდნენ და დაიწყებოდა ნამდვილი, სამართლიანი, ილუზიებისაგან დაცლილი ცხოვრება.
ასეც მოხდა.
1921 წლის 25 თებერვალს თბილისის თავზე ახალი დროში აფრიალდა.
ხალხის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა – აღსრულდა, დამოუკიდებლობანას ილუზია და ხალხის ყვლეფა რაღაც უაზრო მისიების მომიზეზებით, დასრულდა.
1921 წელს საქართველომ არ იბრძოლა დამოუკიდებლობისთვის, ის იმედით და ოცნებით იყო გაბრუებული.
ოცნებით ქვეყანაზე, სადაც არავის დაიჭერენ, ყველას მიეცემა მოთხოვნილების მიხედვით ყველა იმუშავებს რამდენიც შეუძლია, მაგრამ მთავარი ოცნება იყო იმ დისონანსის აღმოფხვრა, რომელიც საქართველოს დამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდეგ დაეუფლათ:
1. ჟორდანია აქებს ხალხს, ხალხმა იცის რომ ამ ქებას არ იმსახურებს, ე. ი. ჟორდანია ცდება, რეალობას ვერ აღიქვამს
2. ჩვენ რუსეთის ნაწილი უნდა ვიყოთ, ასე უფრო მშვიდად ვიქნებით, არც სომხებთან მოგვიწევს ომი არს თურქევთან და არც აფხაზებთან
3.უსამართლობა უნდა დამთავრდეს, ჭამენ, სვამენ ფაეტონებითა და ავტომობილებით დაგრიალებენ ჩვენს ხარჯზე, კიტელებისა და პენსნეებისთვის ფული ყოველთვის აქვთ, მე რითი ვარ მასთზე ნაკლები.
არადა არგუმენტები ჰქონდათ 21 ში, ყველა მიმართულებით. ქვას ხეთქავდა.
ეს იყო 21 –ში
დავბრუნდეთ 12–ში
რა მეორდება და რა განგვასხვავებს იმ საქართველოსგან?
Friday, June 15, 2012
21vs12
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment