როგორ მიყიდა ბადრი პატარკაციშვილმა

უტრირება - რაიმე საგნის ან მოვლენის ერთერთი მხარის გაზვიადება, აგრავაცია.
როგორ მიყიდა ბადრი პატარკაციშვილმა
პირველი შთაბეჭდილება ამ კაცის არსებობის შესახდებ პირველად 5 თუ 7 წლის წინ შევიტყვეთ. მაშინ ბინძურ, ნაცრისფერ ნახევრად ჩაბნელებულ თბილისის ქუჩებში ერთბაშად გამოჩნდა ბრდღვიალა ბილბორდები ყველასთვის გაუგებარი წარწერით – "კუტიკტაუ". ეს ბილბორდები ქალაქს ორი თუ სამი თვე “ამშვენებდა”. მოქალაქეები მხრებს იჩეჩავდნენ, ვის დასჭირდა ჩვენი ყურადღების საყიდლად დიდი ფულის დახარჯვა, ჩვენ კი მაინც ვერაფერი გაგვიგიაო. სიმართლე 2-3 კვირაში გავრცელდა და იმ დროის რეალობებიდან გამომდინაერე ყველა დამშვიდდა. ეს ის ბადრი ყოფილა, გვარად პატარკაციშვილი რომელსაც რუსეთის ტელეარხებზე, ბერეზოვსკის მამხილებელი სატელეფონო ჩანაწერში ჩეჩენ მეთაურთან საიდუმლო საუბარში რომ ახსენებდა ბერეზოვსკი და ფინანსური საკითხების მოგვარებას ბადრისთან პირდებოდა. ეს ბადრი ბერეზოვსკის მარჯვენა ხელი და თვითონაც მილიონერი (მაშინ არ ვიცოდით რომ მილიარდერი) ყოფილა, და ამ თბილისური ბილბორდებით თავის ყაზახ მეგობარს ულოცავდა დაბადების დღეს. მას შემდეგ კუტიკტაუს ყველა დანახვაზე ჩვენ ვფიქრობდით რომ ვიღაც უზნეო თავის მიზნებს ისე ახორციელებს რომ თბილისელების აზრი არც ჭირდება და არც აინტერესებს, პირიქით თბილისელების უპასუხო ინტერესი პატარკაციშვილის პრეზენტს მეტ ეგზოტიკურობას და ინტრიგას მატებდა. მაშინ წაქცეულ, მაფიოზურ, ღატაკ და დემაგოგიით მიძინებულ საქართველოში ასეთი უზნეო ადამიანების არსებობა არავის არ გაკვირვებია და როგორც გითხარით – ყველა დავმშვიდდით. მაგრამ პირველი შთაბეჭდილება, უარყოფითი შთაბეჭდილება მაინც დარჩა.
მეორე შთაბეჭდილება უფრო უარესი აღმოჩნდა. ბერეზოვსკის რუსეთიდან გაქცევისა და პატარკაციშვილზე რუსეთის სამართალდამცავების მიერ ძებნის გამოცხადების შემდეგ, პატარკაციშვილმა ისარგებლა საქართველოს მოქალაქეობითა და საქართველოს ხელისუფლების კონფორმისტობით, რომელმაც პატარკაციშვილის ფინანსური შესაძლებლობებით (მაშინ მისი ფული რამოდენიმეჯერ აჭარბებდა საქართველოს ბიუჯეტს) იმედმოცემულმა და რუსეთის მიერ იგორ გიორგაძის შეფარებით გაღიზიანებულმა ხელშეუხებლობა და რუსეთისგან დაცვა აღუთქვა პატარკაციშვილს. ამით გაღიზიანებული რუსეთი, რომელიც მთელ მაშინდელ ჩეჩნურ წარუმატებლობას საქართველოს აბრალებდა კიდევ უფრო გაღიზიანდა, მაგრამ ჩვენმა ხელისუფლებამ ჩათვალა – “ჩვენ ბადრის გამოვიყენებთ”. “მე საქართველოს გამოვიყენებ” – ამ დროს ფიქრობდა ბადრი. “საქართველო და ეუთოს დამკვირვებლები კი ამტკიცებენ რომ საქართველო ჩეჩნებს არ ეხმარება, მაგრამ საქართველომ შეიფარა მაფიოზი პატარკაციშვილი, რომელმაც რუსეთის ფულები მოიპარა და ჩეჩნებს ეხმარებოდა, ესე იგი საქართველო უნდა დაისაჯოს” – ფიქრობდა 150 მილიონი რუსი. მე რას ვფიქრობდი ამ საკითხზე იმ დროს ბუნდოვნად მახსოვს, თუ არ ვცდები რუსეთის ჩვენ სეპარატისტებთან მეგობრობით გაღიზიანებულს, ეს მათი პროტესტები გულს ძალიანაც არ მომხვედრია.
ჩემი მესამე უარყოფითი შთაბეჭდილება სხვა საკითხს უკავშირდება. თბილისს მეტეხთან, ნარიყალასთან და ქართლის დედასთან ერთად კიდევ ერთი ახალი სიმბოლო ჰქონდა – რიტუალების სასახლე, ქორწინების სახლი. ის ნახევარი თბილისიდან ჩანს და ნახევარ თბილისს იქ აქვს საქორწილო ხელმოწერა გაკეთებული. ის აშენდა რათა ახალშექმნილ ოჯახებს ზეიმი ეგრძნოთ ქორწილში და შემდეგ ამ სასახლის დანახვისას გაეფიქრათ რომ ამ სასახლის მეფე და დედოფალი ერთ მშვენიერ წუთს თვითონაც იყვნენ. პატარკაციშვილმა ეს სასახლე იყიდა და მცირე რევერანსის შემდეგ - “საქორწილოდ ვარემონტებ, აგერ 4 ქორწილს ერთდროულად ვმასპინძლობო” და საჩვენებელი ქორწილების შემდეგ .. სასახლეს მაღალი გალავანი შემოავლო. მას შემდეგ სამოქალაქო ქორწილები კი არა, საქართველოს კანონებიც იშვიათად აღწევდა ამ გალავანს შიგნით არსებულ განცალკევებულ სახელმწიფოში, რომლის სახელიც სულ ახლახანს გავიგეთ – “არკადია”. და თუ ეს შენობა მანამდე არქიტექტურულად თავისი პირველი დანიშნულებით, ამაღლებული, სიმბოლური, დასამახსოვრებელი, ცოტათი ფალოსის და შესაბამისად ნაყოფიერების კულტის სასახლეს წააგავდა და მაინცდამაინც არ მაღიზიანებდა, მას შემდეგ რაც მასში ეს საეჭვო წარსულის კაცი მოკალათდა, მისი დანახვისას რატომღაც სულ საკულტო სერიალი “აგენტი 007” და მისი უცვლელი ფინალები მახსენდება სადაც გამჭრიახი და უშიშარი ჯეიმს ბონდი დიდი ბრძოლისა და წინააღმდეგობების შემდეგ, საბოლოოდ როგორღაც შეაღწევს უბოროტესი და უძლიერესი მტრის ეგზოტიკურ სასახლეში, რომელსაც დიდი ფულის, ნაყიდი მეცნიერებისა და ხელში ჩაგდებული მსოფლიო ტელევიზიების საშუალებით მთელი მსოფლიოს დაჩოქება განუზრახავს და წამები არის დარჩენილი მისი მზაკვრული გეგმის სისრულეში მოსაყვანად.
ეს ასოციაცია წლების განმავლობაში თან მდევდა და კარგ ხასიათზე მყოფი წარმოვიდგენდი კიდევაც ჩემს მახსოვრობას შემორჩენილ ცისფერ დარბაზებში როგორ დაცურავენ ზვიგენებისა და პირანიების გუნდები მოძრავ აქვარიუმებში, როგორც ეს ხსენებულ სერიალშია. ეს არის ჩემი მეორე უარყოფითი შთაბეჭდილება ბადრი პატარკაციშვილზე.
მეოთხე შთაბეჭდილება აღარ იყო ასეთივე უარყოფითი. პატარკაციშვილმა ტელევიზია დააარსა. რატომაც არა, გავიფიქრე მაშინ დააბანდოს ფული საქართველოში, თუნდაც ტელევიზიაში. არ მომეწონა რომ ფულს უშუალოდ ბიზნესში, წარმოებაში არ აბანდებდა, მაგრამ იქნებ შემდეგ ნაბიჯად ფული იქნებ რეალურ საქმეში ჩადოს და ვიღაცა დაასაქმოს მეთქი ვფიქრობდი, მაგრამ ეჭვის ჭია მაინც არ მშორდებოდა. წარმოვიდგენდი ხოლმე ამ კაცს თავისი დემონსტრაციულ ეგზოტიკური ულვაშებითა და ფსევდო პათეტიკური გამონათქვამებით, წარმოვიდგენდი როგორ ამბობს თავისი ტელევიზიის ფსევდოპათეტიურ სახელს “იმეედი” და მეღიმებოდა. ჩემი ტელევიზორის 50 საკაბელო არხს შორის “იმედს” სადღაც 40-ის შემდეგ მივუჩინე ადგილი და სტუმრების შეკითხვაზე, “იმედი” ასე შორს რატომ გაქვსო ვპასუხობდი - მეშინია ამ ტელევიზიამ იმ საკითხებში, სადაც მის პატრონს ინტერესები აქვს ინფორმაცია ისე არ მომიზილოს, როგორც მის პატრონს უნდა და არ შემაცდინოს მეთქი (მაშინ რას ვიფიქრებდი რომ, ამ კაცის ინტერესები და შესაძლებლობები ჩემს ცხოვრებას და მთელ ქვეყანას გადაწვდებოდა).
აი აქიდან იწყება ჩემი მოსყიდვა პატარკაციშვილის მიერ. ის მე ქრთამად ბრჭყვიალა “qronikebs” და “დროებებს” მჩუქნიდა. ყველა გადაცემა საშუალებას მაძლევდა მსოფლიოს რომელიღაც საინტერესო ქვეყანაში, საინტერესო ადგილას მესეირნა “იმედის” ჟურნალისტთან ერთად, მენახა საქართველოც მისი ღირსშესანიშნაობებითა და გაჭირვებით, მეამაყა იმითა რითაც უნდა ვიამაყო და თანამეგრძნო იმისთვის ვინც ჩემს თანაგრძნობას იმსახურებდა, შემდეგ იყო ოლიმპიადის ტრანსლაცია ათენიდან და ბევრი სანერვიულო თუ სასიხარულო წუთი და.. ჩემს ტელევიზორში “იმედმა” ორმოცდარომელიღაც ადგილიდან მეოთხე ადგილზე გადმოინაცვლა. მას შემდეგ სხვა ჟურნალისტებთან ერთად ჩემი ოჯახის ვირტუალური წევრი გახდა ნიჭიერი ჟურნალისტი გიორგი თარგამაძე, რომელსაც ციკლური ცხოვრება აქვს – კარგი ჟურნალისტი, ცუდი პოლიტიკოსი, ცუდი ადამიანის, ასლან აბაშიძის უპირველესი საიმიჯო სახე, კარგი ადამიანი კარგი ჟურნალისტი “დროების” წამყვანი, ცუდი ადამიანის, ბადრი პატარკაციშვილის უპირველესი საიმიჯო სახე. არ ვიცი კიდევ რამდენი როლის შესრულება მოუწევს მას მომავალში, მაგრამ დარწმუნებით შეიძლება ითქვას რომ მომავალშიც წარმატებით გამოიყენებს თავის ფოტოგენურ თუ აუდიოგენურ მონაცემებს. ყოველ შემთხვევაში მე, სანამ “დროების” მაყურებელი ვიყავი არ მახსოვდა მისი აჭარული მოღვაწეობა. ასე გაგრძელდა ჩემი ყიდვა პატარკაციშვილის მიერ. მართალია 2 ნოემბრამდე და მით უფრო2 დან 7 ნოემბრამდე “იმედის” მიზანმიმართულმა მუშაობამ ჩემი ძველი ეჭვი გამახსენა რომ კრიტიკულ პერიოდში ეს ტელევიზია ისე მომიზელდა ფაქტებს, როგორც ეს მის მფლობელს სურდა, მაინც ვერ შეველიე “იმედს” და ჩემი ტელევიზორის მეოთხე არხი ერთი თვით ცარიელი დავტოვე “იმედის” დაბრუნების იმედით. დღეს 26 დეკემბერს “იმედი” უკვე მეორედ გაითიშა ამჯერად იმ სკანდალზე პასუხად, რომლითაც ბადრი პატარკაციშვილი ყოველგვარი ეჭვების გარეშე წარმოჩინდა ნამდვილი სახით. ჩემი ირონიული ასოციაციები ახდა, “არკადიის” მბრძანებელი მართლაც კინოში გადასაღები ძლიერი, ჭკვიანი და ბოროტი აღმოჩნდა. მე არ მგონია რომ “იმედი”, არხი რომელიც დიდი ვალების მიუხედავად მაინც არსებობდა აღდგეს. გუშინდელი “თავნებობის“ შემდეგ არა მგონია პატარკაციშვილმა კვლავ ჩადოს ფული ასეთ საეჭვო ინსტრუმენტში, თუმცა რა ვიცი, რას გაუგებ უზომო ფულს. სხვა, მითუმეტეს უცხოელი პატრონისთვის არ ვიცი რამდენად მიმზიდველი იქნება სახელგაფუჭებული ბრენდი “იმედი” მაგრამ ჩემს ტელევიზორში კვლავ ჯიუტად შიშინებს მეოთსე არხი და კვლავ “იმედის” დაბრუნებას ელის. აი ასე მიყიდა მე პატარკაციშვილმა.
ველოდები მოვლენების განვითარებას და თქვენს კონმენტარებს საიტზე www.cartveli.blogspot.com