წავა? - არ წავა!

ერთი, ორი და სამიიიი

წავა რა.. იფიქრა 1990 წელს ვიღაც "ნამდვილმა ქართველმა, კარგმა კაცმა და მეოჯახემ" (დარწმუნებული ვარ ამ კაცს დღესაც ასეთი სახელი აქვს ძმაკაცებსა და კოლეგებში) და გადაწყვიტა სასიკეთო კვალი დაემჩნია ქართული ფეხბურთისათვის და მაშინ როდესაც საქართველო, ქართული გუნდები პირველად დამოუკიდებელი საქართველოს სახელით დაუშვეს ევროპის ჩემპიონთა, უეფასა და თასების მფლობელთა გათამაშებაზე და როდესაც თბილისის დინამოსთან ერთად ევროპაში ძალების მოსინჯვა სოხუმის "ცხუმსაც" უწევდა, ამ კეთილმა კაცმა უეფას რომელიღაცა თანამშრომელს ქრთამი შეაძლია და შედეგად ის მივიგეთ, რომ --- ქართული გუნდები მთლიანად მოიხსნენ ყველა ევროპული გათამაშებიდან. არადა, არადა ექნებოდა თუ არა მნიშვნელობა ჩვენი შემდგომი ისტორიისათვის იმას რომ, საქართველოს სახელით, სოხუმის სახელით ქართულ გუნდ "ცხუმს" ეასპარეზა?
წავა რა.. თქვა ერთერთმა ქართველმა ხელოსანმა/ელექტრიკოსმა როცა თბილისის ლოკომოტივის სტადიონის სათადარიგო გენერატორების შენობის ფანჯარაში ვენტილატორს ამონტაჟებდა. არა, კი იეჭვა ამ ფრთებს გარედან შიგნით უნდა შეეწოვა ჰაერი თუ შიგნიდან გარეთ, მაგრამ ამხელა გამოცდილების მქონე კაცი ინსტრუქციაში ხომ არ ჩაიხედავდა, იფიქრა და გადაწყვიტა რომ ჰაერი შიგნიდან გარეთ უნდა გამოედენა, როგორც ტუალეტში ჰქონდა. გულმა კი გაჰკენწლა, რამეს ხომ არ ვაშავებო, მაგრამ ბოლოს თქვა - წავა, რა და გააკეთა კიდდვაც. მაგრამ არ წავიდა. საქათველო რუსეთის შორის ურთიერთობა იმ დროის მაშტაბებით მაქსიმალურად იყო დაძაბული, რუსეთი ასე პირდაპირ მტრად არ გახსენებდა როგორც ეს დღესაა, მაგრამ თავის სიბოროტეს სრული სვლით ახორციელებდა აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში. იმ დროს ერთადერთი ნათელი წერთილი ქართველი რეგბისტები და მათ მიერ რუსეთის გუნდის არაერთხელ დამარცხება იყო. და ჯერი ქართველ ფეხბურთელებზე მიდგა. საქართველო და რუსეთი ერთ ქვეჯგუფშია, თბილისში ამ საღამოს საქართველოსა და რუსეთის ნაკრებები ხვდებიან. მთელი საქართველო სულგანაბული ელოდება ამ თამაშს, მოახერხებენ ჩვენი ფეხბურთელები და ანახონ რუსეთს, რომ მათთან ომების სამ გზის წაგების მიუხედავად ქართველები ჯერ ცოცხლები არიან და პოლიტიკაში თუ მათი სათამაშოები ვართ, სპორტში მაინც დარჩა ის სული რაც მომავალში იქნებ პოლიტიკაშიც გამოჩნდეს. მაგრამ.. ეს სირცხვილი ყველას გვახსოვს. თამაში სავსე ტრიბუნების და ომახიანი გულშემატკივრობის ფონზე დაიწყო. ერთი 20 წუთი თამაში თანაბარ ბრძოლაში მიდიოდა, ერთი-ორი დამაიმადებელი შეტევა ჩვენებმაც განახორციელეს და .. სტადიონზე განათება გამოირთო, 40 ათასი მაყურებელი და ფეხბურთელები უკუნმა მოიცვა. ორჯერ აინთო მას შემდეგ სინათლე, ორჯერ განახლდა თამაში მაგრამ მესამედ საბოლოოდ ჩაქრა სინათლე და თამაში ჩაიშალა. საქართველოს სახელმწიფომ ვერ მოახერხა ერთი მოედნის 90 წუთით განათება. რუსული ტელე გადაცემები ირონიულად გვითანაგრძნობდნენ, ქართული არხები მონდომებით ეძებდნენ მსოფლიოში ასეთივე პრეცენდენტებს. მაგრამ გასაფუჭებელი უკვე გაფუჭებული იყო. რუსეთმა დაინახა რომ საქართველოს სახელმწიფოს ჩასაქრობად ერთი სულის შებერვაღა აკლია. რაც არ უნდა სინათლის ქალაქები ვაშენოთ ახლა, ყველა რუსს ეს შთაბეჭდილება კიდევ დიდხანს გაჰყვება.
წავა რა.. იფიქრა ერთმა ხელოსანმა როცა ერთ ჩვეულებრივ თბილისურ ბინაში გაზის გამათბობელ ნიკალას ამონტაჟებდა. "აჰა, მი კი მივუერთე გაზს კლიენტის ნაყიდი "ნიკალა", გაზი ანთია და სითბოც იქნება, მაგრამ საკვამური არა აქვს ნაყიდი და როცა იყიდის თვითონ დააყენოს, რა ვქნა." წავა რა იფიქრა ამ ერთი ჩვეულებრივი ბინის პატრონმა, რომელიც ამ ბინის გაქირავებას აპირებდა და მდგმურიც ეს ესაა იშოვა "წავა რა, კაცია და თვითონ დააყენებს საკვამურს, რემონტი გავუკეთე თან ხომ არ გადავყვები" არ წავიდა! ამ ბინაში ქართველოს პრემიერმინისტრი და მისი მასპინძელი მხუთავი გაზით გაგუდვით გარდაიცვალნენ. გარდა იმისა რომ საქართველომ ერთერთი უჭკვიანესი ლიდერი დაკარგა, სამარადჟამო სასირცხვილო/საეჭვო ფაქტი ჩაეწერა ისტორიაში.
წავა რა.."წავა რა" თუ არა, "არა უჭირსო" გაიფიქრა დამოუკიდებელი საქართველოს სამხედრო სამინისტროს ერთერთმა ჩინოსანმა 1920 წელს და გადაუმოწმებლად შეიძინა ევროპაში ქართულ არმიაში არსებული 20 კალიბრიანი ქვემეხებისათვის 22 კალიბრიანი ყუმბარები. არ წავიდა...

ასე არ წავა! თქვა ერთმა უცხოელმა,ფინელმა ნიკომ ეუთოს მისიის დამკვირვებელმა 7კაციანი ჯგუფის თიმლიდერმა, რომელიც საქართველო - ჩეჩნეთის საზღვარს პატრულირებდა (რათა დაედგინა საქართველო მართლა აიარაღებდა ჩეჩნებს, როგორც ამა რუსეთი ამბობდა თუ არა. მის დაქვემდებარებაში მყოფმა 7-მა სხვადასხვა ეროვნების ოფიცერმა და ერთმა ექიმმა (me) წინა ღამე შატილის ზემოთ მთებში გაათიეს და ახლა ეუთოს ქართულ ვერტმფრენს ელოდებიან, რათა შატილის ბანაკში დაბრუნდნენ, იბანაონ, ისადილონ და დაიძინონ. იღბალი მათ მხარეზეა, წინა მოღრუბლული დღეებისაგან განსხვავებით, დღეს თითქმის კარგი ამინდია და იმედია რომ ვერტმფრენის პილოტები შეძლებენ ამ რეისის შესრულებას. ასაფრენი ადგილი არ არის .მფრინავებს კარგი ამინდი ესაჭიროებათ როგორც აქამდე ხეობებში გამოსაფრენად, ასევე მთის კიდესთან ვერთმფრენის ისეთ ადგილას დასაკიგებლად, საიდანაც ჩვენ შევძლებთ ჰაერში მყოფ ვერტმფრენში ამუნიციის (ზურგჩანთები, კარვები, რაციები..) შეყრას და შეხტომას. ჩვენ აქა-იქ გაფანტულ ღრუბლებს ჩვენს სიმაღლეზე ვხედავთ და იმედი გვაქვს რომ ჩვენსკენ არ გამოფრინდებიან და არ დაგვფარავენ. ასეთ შემთხვევაში ვერთმფრენი ვერ ამოფრინდება, და თუ ერთ ღრუბელს აქ ასე ჩვეული სამდღიანი არასაფრენი ამინდი მოჰყვა, ჩვენც აქ მოგვიწევს აკეცილი კარვების გაშლა და შემდეგი დღეების გატარება.ასეთი პერსპექტივა კი არავის არავის ახარებს. ესაა ვისაუზმეთ ტურისტულ/ალპინისტური OSCE-s საუზმით რაც მოიცავდა კონსერვებსა და მდუღარე წყალში ჩასადებ პაკეტებს სუპით. ეს პაკეტები და კონსერვები ისეთი მასალითაა გაკეთებული რომ უკვალოდ იწვის და შესაბამისად ნაგავი არ რჩება. ესესაა ცეცხლი წავუკიდეთ ჩვენ ნარჩენებს, ეჭვით შევხედეთ ცას რომელიც ფრენის საშუალებას იძლევა, მაგრამ ხეობებში ჩაბუდებული ნისლი და ნიავი მაინც სათუოს ხდის ჩვენს დღევანდელ გამგზავრებას. ჯერი ფინელ თიმლიდერზეა, რაციით უნდა მოითხოვოს ვერთმფრენის გამოფრენა. ის კი არ ჩქარობს, ელოდება კონსერვებისა და პაკეტების ბოლომდე, უკვალოდ დაწვას. სიცივესა და სისველეში ცეცხლი დუნედ იწვის და ჩვენც იძულებულები ვართ საგულდაგულოდ შეკრული ზურგჩანთები გავხსნათ, გაზეთბი და ხელსახოცები ცეცხლს შევუკეთოთ და ბოლომდე დავწვათ ჩვენი ნარჩენები. მხოლოდ მას შემდეგ, როცა ტიმლიდერი დარწწმუნდა რომ პირიქითა ხევსურეთის ალპური ზონის კლდიანი მთების ერთერთ არაფრით გამორჩეულ კვადრატულ მეტრზე ჩვენი ნაგვის ნამცეცი არ რჩებოდა, გამოიძახა ვერტმფრენი.