მგმინავთა საყურადღებოდ

მე არ ვიდექი ჯაჭვში არ ვაფრილებდი დროშას და სიგნალებით არ დავრბოდი ერთი მიზეზით - ჩემ მომენტს, ნაღდ მომენტს, მტრის დახვედრის მომენტს ველოდი და ზუსტადაც ვიცოდი რომ მე და ჩემი ძმაკაცები ზაჰესის მოპირდაპირედ, რკინიგზის ნახევარგვირაბში დაველოდებოდით ჩუვაკებს, პაცანებსა და რებიატუშკებს. (იქნებ შევხვდეთ კიდევაც იქ როდესმე..ha?).


მაგრამ არცერთ ამ მოსიგნალეს, ჯაჭვში ჩამდგარს, ტაშის დამკვრელსა და მომიტინგეს არ ვამტყუნებ.

პირიქით , დამიჯერეთ
გულწრფელად ვამბობ, ეს ადამიანები უფრო მიყვარს ვიდრე საშუალო სტატისტიკური ქართველი.



იმ დღეებში ცხინვალთან მოკლული ჩემი ნათესავის, გელა ჭედიას სიკვდილს ვინელებდი.

მეც მქონდა (გელასი არ იყოს) "სიკვდილისწინა ფიქრები" ოღონდ 1992-ში აფხაზეთში.
და ეს ფიქრები ახლაც ზუსტად მახსოვს.

ახლა ვიტყვი.
"მე ვკვდები და რახან ამხელა მსხვერპლს ვიღებ, ჩემი სიკვდილის გამგონე ხალხი მიხვდება რომ ახლაა ვაჟკაცობის დრო და იტყვის ჩვენ ყველამ უნდა ვიბრძოლოთ"

იმ წამს ვიღაცას რომ ეთქვა რომ ჩემი სიკვდილის გამო, ჩემი გახრწნილი თუ დასახიჩრებული გვამის ჩვენების შედეგად ჩემიანები ქვეშ ჩაიჯვამდნენ და ქვეყანას თავაუღებელ გლოვას მოთხოვდნენ, ეს იქნებოდა ჩემთვის ყველაზე უუუბედურესი მომენტი.


არადა ასე არ იყო.
"ვკვდებოდი" იმ აზრით რომ საქმისთვის ვკვდებოდი.


აი თქვენ კი, მგლოვიარენო, იმ ბიჭების სიკვდილებს აუფასურებთ.


არადა

მსოფლიო თუკი გვერდზე დაგვიდგა
მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენმა ჯარმა შეძლო ს.ოსეთის ტერიტორიის გაკონტროლება.


ე.ი. საქართველოს სახელმწიფომ მსოფლიოს თვალში საკუთარ სეპარატისტებზე დომინირება შეძლო.


ანუ ომს კანონიერი რაციონალური საფუძველი ჰქონდა და არ იყო სროლა მკვლელობების მიზნით.


გამიგეე. ცოტა ძნელია არა.