მინდა გმირი ორივე მხარეს

მშვიდობიან ომებს მინიმუმ ორი გმირი ჰყავთ – მოწინააღმდეგე მხარეების ლიდერები, მაგალითად მანდელა ვარ გახდებოდა გმირი დე კლერკის გარეშე,
მარტინ ლუტერ კინგი პრეზიდენტ ლინდონ ჯონსონის გარეშე,
რომაელი ქრისტიანები კი იმპერატორ კონსტანტინეს გარეშე.


მეორე მხარის ლიდერი განუსაზღვრელად დიდი ძალის მქონე იდეალისტი ადამიანი უნდა იყოს, იმპერატორ კონსტანტინეს მსგავსი, პუტინისა და მედვედევის სრული ანტიპოდი.
მაგრამ ჩვენს მშვიდობიან ბრძოლას საქართველოს დასაბრუნებლად მაინც აქვს აზრი, ისტორიული მშვიდობიანი ბრძოლებისგან განსხვავებით ის დროში ეკიდება.


რუსეთი კი კიდევ ერთი განვითარებული ცივილიზაციაა, რომელმაც მშვიდობიანი ომი წააგო ისევე როგორც ბრიტანელებმა, ამერიკელებმა და ბურებმა მანამდე. მშვენიერი კლუბია.
დიდი პლიუსია რუსეთის ბიოგრაფიაში.
რუსეთის დარწმუნება, დაეშალა ბოროტების ზემძლავრი იმპერია, მშვიდობიანი თავგანწირვით შეძლეს იანუშ პალახმა, ქართველებმა და ბალტიისპირელებმა.
ამერიკელებს მაშინ თავგანწირვა არ დასჭირდათ, მხოლოდ დაამუნათეს რუსები.

თითქოს დღევანდელი რუსეთი აცრილია ამგვარ სენტიმენტებზე, მაშინ "სისუსტე" რუსებს ჩეჩნეთად, ნორდ–ოსტად, თათრეთის პრეზიდენტად, ოქრუაშვილის ფეკალიებად, შეურაცხყოფად და დამცირებად დაუჯდა.

რუსეთი ისევ მზად იქნება ახალი სენტიმენტების მისაღებად მხოლოდ მას შემდეგ, რაც გაძლიერდება, თავდაჯერებული გახდება და დეზინტეგრაციის საფრთხეს განვლილ კოშმარულ სიზმარად მიიჩნევს.
ანუ რა? – გაუმარჯოს ერთიან თვითდაჯერებულ განვითარებულ რუსეთს, ისეთს, რომელსაც კვლავ შეეძლება სირცხვილი სხვა ქვეყნის, ისტორიული მეგობარი ქვეყნის, მეორე მსოფლიო ომის გულწრფელი თანამებრძოლის – საქართელოს ხორცის პირში მოგდებისა და ნეტარი ნება–ნება ლოღვნისათვის.

სანამ რუსეთი იმდენად განვითარდება, როგორიც აქ მე ვისურვე, მანამ იქნებ საქართველოც განვითარდეს ისე, როგორი განვითარებულებიც იყვნენ განდის ინდოელები და მარტინ ლუთერ კინგის ზანგები.

იქნებ, მაგრამ როდის.