გაბრიელ გარსია მარკესი ნიკო გომელაურს

The Puppet

If for a moment God would forget that I am a rag doll and give me a scrap of life, possibly I would not say everything that I think, but I would definitely think everything that I say.

I would value things not for how much they are worth but rather for what they mean.

I would sleep little, dream more. I know that for each minute that we close our eyes we lose sixty seconds of light.

I would walk when the others loiter; I would awaken when the others sleep.

I would listen when the others speak, and how I would enjoy a good chocolate ice cream.

If God would bestow on me a scrap of life, I would dress simply, I would throw myself flat under the sun, exposing not only my body but also my soul.

My God, if I had a heart, I would write my hatred on ice and wait for the sun to come out. With a dream of Van Gogh I would paint on the stars a poem by Benedetti, and a song by Serrat would be my serenade to the moon.

With my tears I would water the roses, to feel the pain of their thorns and the incarnated kiss of their petals...My God, if I only had a scrap of life...

I wouldn't let a single day go by without saying to people I love, that I love them.

I would convince each woman or man that they are my favourites and I would live in love with love.

I would prove to the men how mistaken they are in thinking that they no longer fall in love when they grow old--not knowing that they grow old when they stop falling in love. To a child I would give wings, but I would let him learn how to fly by himself. To the old I would teach that death comes not with old age but with forgetting. I have learned so much from you men....

I have learned that everybody wants to live at the top of the mountain without realizing that true happiness lies in the way we climb the slope.

I have learned that when a newborn first squeezes his father's finger in his tiny fist, he has caught him forever.

I have learned that a man only has the right to look down on another man when it is to help him to stand up. I have learned so many things from you, but in the end most of it will be no use because when they put me inside that suitcase, unfortunately I will be dying.

ქართულად
გაბრიელ გარსია მარკესმა ეს წერილი 1999 წელს დაწერა. ეს იყო დრო, როდესაც მისი ჯანმრთელობა პროგრესულად უარესდებოდა. ისმოდა ჭორ-მართალი რომ მარკესს კიბო აქვს.
ამ წერრილმა ჩვენემდე ალბათ ერთ წელიწადში მოაღწია. გაზეთში წავიკითხე. პირველი რაც მომინდა, ეს წერილი ამომეჭრა და ლამინირება გამეკეთებინა, რათა არ დამკარგვოდა და ხშირად წამეკითხა. გაზეთი სხვისი იყო, ჩემი ცხოვრება კი მოვალეობებს ჯაჭვში ჩართული და ეს გამზრახვა ვერ განვახორციელე.
მაშინ ვიცოდი, რომ მარკესი კიბოთი კვდება და ეს ბრძნული სიტყვები დამრჩენებს დაგიტოვა სახელმძღვანელოდ.
არადა ღმერთმა კარგად ამყოფოს და, დღეს ცოცხალიცაა და Aშემოქმედებითად აქტიურიც.
11 წელია გასული.

მას შემდეგ ბევრი ცნობილი ადამიანის განსაცდელად იქცა კიბო, და თითქმის ყველამ სასწაულებრივ გამარჯვებას მიაღწია:

ფრანსუა მიტერანი, ლენს არმსტრონგი, შონეიდ ო კონორი, კაილი მინოუგი, აგერ ჩვენს გვერდზე 20 წელი ებრძოდა კიბოს ვახუშტი კოტეტიშვილი და ჯერ კიდევ ებრძვის ჭაბუა ამირეჯიბი.



ნიკო გომელაურის კიბოს შესახებ იმედიანი პროგნოზები შევიქმენი, ახალგაზრდაა, მკურნალობს, ისიც გააჯანჯლებს ამ ბრძოლას ათწლეულები მეთქი.
გუშინ კონცერტზე ვერ გამოვიდა, ცუდად არისო გამოუცხადებიათ.
მოკვდა.
კიბო მოერია, ჩემი პროგნოზი არ გამართლდა.

მადლობა მარკესს, რომ ვიცი, რომ ნიკო გომელაურმა მისი წერილი წაიკითხა და გამოიყენა.
მადლობა ნიკო გომელაურს კარგი ლექსებისთვის, როლებისთვის და ... ბრძოლოსთვის.
სიცოცხლისთვის, კვალისთვის ბრძოლის ისტორიისთვის, რომელიც დარჩა.
დარჩა კვალიც და დარჩა ბრძოლის ამბავიც.



p.s. ნეტავ თუ იფიქრებდა რომ დიდუბის პანთეონში მოუნახავდნენ ადგილს. ალბათ ვერც წარმოედგინა. რომელიღაცა შოუში თავისი წარსული ნარკომანობის შესახებ რომ მოყვა, ალბათ არ წარმოედგინა რომ პანთეონი ეკუთვნოდა.
>