კრულვა რუსეთს

რუსეთი მსოფლიოს ჭირია. როცა ის ძლიერეია 007-ის ფინალებში ძლევამოსილ ბოროტს ემსგავსება, ბოროტს,რომელიც მთელი მსოფლიოს თავისი მონობის ქვეშ მოქცევას ცდილობს.
მისი ძალა მაღალტექნოლოგიურ საშიშ მეცნიერებას და ამ მეცნიერების ზედნაშენ სამხედრო წარმოებას ეფუძნება, რომლის წყალობითაც მას დღესვე შეუძლია დედამიწა 3-ჯერ გახეთქოს.

ეს თამაშის წესი მთელი მსოფლიოსთვის გასული საუკუნის 50-იანი წლებიდან მოდის, როცა ამ ქვეყანამ ატომური ბომბების ჩეკვა და დასაწყობება დაიწყო.

უპირობო გამარჯვებულია. ამის შემდეგ მხოლოდ მის კეთილ ნებაზეა დამოკიდებული, წააგებს თუ არა.
ავღანეთიდან გამოვიდა. 22ათასი ჯარისკაცი შეახოცა და ვაჟკაცობა ეყო, გამოვიდა დამარცხებული.
მთელ მსოფლიოში გაფანტული სოციალისტურ-კომუნისტური კოლონიებსაც მშვიდობიანად შეელია. მართალია კუბა, ვიეტნამი, ზიმბაბვე, მონღოლეთი, ლაოსი და მთელი აღმოსავლეთუი ევროპა უსისხლოდ გახდნენ დამოუკიდებლები 1992 წელს, მაგრამ რუსეთს ლაჯებში ამოჩრილად ჯერ კიდევ ელანდება ყოფილი საბჭოთა კავშირის 15-იდან 12 რესპუბლიკა (ბალტიისპირეთის ქვეყნებმა ბევრი სხვა ფაქტორის გარდა, სამქვეყნიანი ცოცხალი ჯაჭვის მეშვეობით აჩვენეს რუსებს, რომ ეს ქვეყნები რუსული ოცნებებიდან სამუდამოდ უნდა ამოეშალათ). ბელორუსია, უკრაინა, საქართველო, სომხეთი, აზერბაიჯანი და შუა აზია ვერ აღმოჩნდა საკმარისად ორგანიზებული და თვითგამორკვეული. ეს ქვეყვები 200 წლიანი, მათ შორის 70 წლიანი სსრკ-ის მახსოვრობიდან ვერ ამოვიდნენ. დეკლარირებული "დამოუკიდებლობების მარშის" შემდეგაც ამ ქვეყნების მოსახლეობა რუსეთისთვის ადვილი სამართავი დარჩა.

რუსეთი ამ ქვეყნებს ორი გზით მართავს, ან პირდაპირი იერარქიით (პრეზიდენტი აღიარებს პუტინს მის უფროსად) ან შემოვლითი გზით (პრეზიდენტი ემორჩილება რუსეთის ქვეშევრდომობას მონატრებულ საკუთარი ქვეყნის მოსახლეობის უმრავლესობას მაგ სლავური და შუააზიური ქვეყნები). ასეთ ქვეყნებში, სადაც პრეზიდენტი საკუთარ რუსეთუმე მოსახლეობას არ დაჰყვება, გადატრიალებებს, სეპარატისტულ ომებსა და მუდმივ პოლიტიკურ დესტაბილიზაციას უქმნის.

გაუმარჯოს ღმერთმა, მაგარი ყოფილა და ღმერთმა მისცესო, იტყვის ვიღაც გვერდზე მყოფი, მაგრამ..

მაგრამ,..
არა,მართლა მაგარია, შეუძლია, სსრკ-ს რღვევიდან 20 წლის შემდეგაც მისი მეზობელი ქვეყნების მოსახლეობის ტვინების ერთ ნახევარსფეროს ფლობს.
მეტსაც გეტყვით, თუკი სსრკ-ს დროს მისი კულტურული ზეგავლენა ერთეული ნიჭიერი ფილმებით ამოიწურებოდა, ახლა მას არსენალში თანამედროვე მუსიკა, ტელევიზია და კინოც ჩაუდგა, ჩაიყენა უფრო სწორედ. შეძლო ზარისხიანი ინტელექტუალური პროდუქტების კონვეიერების შექმნა. ეს აბსოლუტურად ახალია ჩვენ სივრცეში. ძველი რსფსრ-ის კულტურულ ექსპანსია ხომ წარმოუდგენელი იყო უხარისხობის გამო. ახლა კი სხვადასხვა გაქანების, გემოვნებისა და ინტელექტის მქონე მაყურებელ მსმენელისათვის მზადაა რამდენიმე კულტურულ-ექსპანსიური ეშელონი, კონვეიერი თუ ექსკალატორი. ამ ნაკადებს სხვადასხვა სახელი აქვთ, მაგალითად "ზემფირა" "ჩორნი ბუმერი", "ფაბრიკა ზვიოზდ", "ბრიგადა", "ბლატნოი-არმიულ-პატრიოტული", "შარაპოვა-არშავინი", დაბალი გემოვნების მასისთვის შესაბამისად დაბალი გემოვნების უსახელო მუსიკისა და სერიალების დაუსრულებელი მდინარეც აქვეა, ინტელექტუალები კი რუსულ ენაზე უყურებენ "კულტურას" "დისქავერის", "ნატ.ჯეოგრაფიკს", "ჰისტოტის".
"ნოვოსტი" "ვესტის" გარდა "ევრონიუსიც" რუსულად მაუწყებლობს, თანაც როცა ჭირდებათ საკუთარი რედაქტირებული ტექსტით, ვითომ ევროპის ნათქვამი ნიუსებით.
ეს ქვეყანა უპირობოდ ძლიერია არა მარტო საქართველოსა და ყოფილ საბჭოთა ქვეყნებზე, არამედ იქნებ მთელ დანარჩენზეც. მთელი მსოფლიოს ღირსეული და ძლიერი ქვეყნები ხომ ნატოში ამიტომ გაერთიანდნენ, რომ მეორე მსოფლიო ომიდან გამობრძმედილ და გაძლიერებული რუსეთს შეწინააღმდეგებოდნენ. არადა გეგმა ჰქონდა გამზადებული რუსეთს - მთელი მსოფლიოს ექსპანსია კომუნიზმის დროშით. 1991 წლამდე სადაც უნდოდა იქ აურევდა ბრიტანეთის შახტებით, საფრანკეთის, იტალიის კომუნისტებით, ვენესუელა, ნიკარაგუას სამოქალაქო ომებით დაწყებული და ვიეტნამსა და კუბაში მესამე მსოფლიო ომისათვის მზადყოფნის დამაჯერებელი დემონსტრირებით.
50 წელი მსოფლიო ორად იყო გაყოფილი. მთელი მსოფლიო თავისი ბუნებრივი ეკონომიკით ერთ მხარეს და რუსეთი მეორე მხარეს. რუსეთი მსოფლიოს ღირსეულ წინააღმდეგობას უწევდა. ყველა კინტინენტზე (ანტარქტიკის ჩათვლით) შეჰქონდა თავისი იმპერიულ-კომუნისტური მმართველობა.
და ვინაიდან ეს მმართველობა არასწორ, არაბუნებრივ ფორმაციას - სოციალიზმ-კომუნიზმზე იდგა თავიდანვე განწირული იყო ჩიხში შესასვლელად. რუსეთმა სისხლითა და ცეცხლით გაავრცელა თავისი ბატონობა ბევრ ქვეყანაში რითაც ამ ქვეყნებმა არაფერი მოიგეს, პირიქით, წააგეს და წააგეს არა მერტო იმ დროს, რა დროც რუსეთის ბატონობის ქვეშ იყვნენ, არამედ წააგეს ის რომ დაკარგეს ნორმალური ევოლუიციური განვითარების შანსი ამ მძაფრი კონკურენციით აღსავსე დედამიწაზე.
დღესაც მსოფლიოში გაფანტულია რუსეთის დატორილი ქვეყნები, რომელთა მოსახლეობის 90% უბედურია და შვილიშვილიც უბედური ეყოლება, საითაც გინდა გავიხედოთ - ჩრდილოეთი კორეა, ვიეტნამი, კუბა, ნიკარაგუა,ნაწილობრივ ირანი და ნახევარი აფრიკა, მაგრამ განსაკუთრებული აღნიშვნა რა თქმა უნდა ავღანეთსა ეკუთვნის.
ავღანეთში რუსეთმა ისეთი სასტიკი ქაოსი დაატრიალა და დატოვა, რომ ეს უმნიშვნელო ქვეყანა დღესაც მთელ სამყაროზე შურისმაძიებელ ჭირად იქცა.

მსოფლიო რამდენჯერმე გახდა მესამე მსოფლიო ომის საფრთხის წინაშე ამ ქვეყნის უზომო ამბიციების გამო:
კუბა, ვიეტნამი, პალესტინა, ჩრდ.კორეა, ერაყი, ნიკარაგუა ეს ის ქვეყნებია, რომელთაგანაც ნებისმიერი შეიძლება გამხდარიყო აპოკალიფსის აკვანი, რა თქმა უნდა რუსეთის შესრულებით.

ყველგან, სადაც მსოფლიო საზოგადოებრუობა ერთიანი, სოლიდარული პოლიტიკით ცდილობდა რეგიონული პრობლემის მოგვარებას, რუსეთი ცუდი ძალის მხარეს დგებოდა, აიარაღებდა და თავისი კომუნისტური დროშის საფარს ამოფარებულს ათასგვარი თავხედობისკენ აქეზებდა.

პლანეტას დღესაც სისხლი სდის ამ ჭრილობებიდან: რომ არა რუსეთი, უფრო სწორედ რომ არა რუსეთის ასეთი ზღვარსგადასული იმპერიალიზმი, არ იქნებოდა დღევანდელი ომი ავღანეთში, ერაყში, პალესტინაში, თვინსებიც იდგებოდა თავის ადგილზე, ირანი და ჩრდ. კორეა ატომურ ბომბზე ვერც იოცნებებდა.
თქვენ წარმოიდგინეთ, ნოსტრადამუსის ბჟუტურსაც არავინ წაიკითხავდა შიშითა და კრძალვით.

და მაინც, რუსეთი ძლიერია, მაგარია, ყოჩაღია, ორგანიზებულია, გამჭრიახია, მომთმენია, ნებისყოფიანია, გამოცდილია, მდიდარია, დიდია, ლამაზია ხალხიან ბუნებიანად და... ჩემი მტერია.

ის დათვია
მე კი სურიკატი, ან მელა, ან სპანიელი, ან ტაქსა, მინდა რომ ზღარბი ვიყო, მაგრამ არ ვარ, იქნებ ვარ? საქმეც ისაა რომ არც კი ვიცი ვინ ვარ. ჯერ სარკე არ უჩვენებიათ ჩემთვის, რომ ვიცოდე ვინ ვარ.
მაგრამ ვარ, ჯერ ვარ!
მინდა, მიყვარს, ვბრაზობ, მტკივა, მახსოვს.. ე. ი. ვარ.
ვიცი რომ პატარა ვარ მტერთან შედარებით. წაქცეული ვარ. დათვს ჩემი ერთი ფეხი პირში აცვს მოქცეული და წუწნის-აგემოვნებს, მეორეზე კი ტორი უდევს. ვერ ვინძრევი, ვერ ვდგები ფეხზე.
მაგრამ ვერ!
თავისუფლება მინდა. ის ჩემზე ძლიერია, ლამაზია, ბრაზობს თუ არა ვერც მიხვდები, დათვია.
მე კი თავისუფლება მინდა.
ჩემი მინდა, სხვისი არა.
საქმე იმაშია რომ ეს საქართველო ჩემი იყო სანამ რუსეთი არ გვესაზღვრებოდა იმ დროიდან. ჩემი წინაპრები ქრისტეს დაბადებამდე კვდებოდნენ ამ მიწისთვის, ჩემი (მათი შთამომავლების) სივრცისთვის, პატარა სივრცისთვის რუსული მასშტაბებით.
ეს მიწა ჩემია დედამიწის გულიდან მოყოლებული ჩემი წილი ვარსკვლევიანი ცის ჩათვლით.
მე მრცხვენია ჩემი შვილების რომ წაქცეული და დაღეჭილი ვარ. მე მრცხვენია ჩემი 14 წლის შვილის, რომელიც აფხაზეთის ომის შემდეგ გაჩნდა და რომელსაც ჯარის ასაკი ჯერ არ ვიცი როგორ საქართველოში დახვდება. მე მრცხვენი ჩემი 1991 წელს, საქართველოს დამოუკიდებლობითანავე დაბადებული უფროსი შვილის, რომელიც წელს ინსტიტუტში მიდის, მე მცხვენია ჩენი 4 წლის უმცროსი შვილის, რომელიც წელს ბაღში წავა პირველად და რომელიც ჯერ აზრზე არ არის რამხელა ტკივილი უნდა აკიდოს მას მამამ იმით რომ ქართველია.
და ყველაფერი ამის სათავე არის რუსეთი.

ჩემი სირცხვილი რუსეთის ბრალია.
დედაჩემი,ბებიაჩემი,მამიდაჩემი ამქვეყნიდან უბედურები რუსეთის გამო წავიდნენ.
მე რუსი მესროდა სალდაფონური ყიჟინით გუმისთაზე 1992-ში.


"ენიმალ პლანეტზე ჩართეთ" დღესვე ნახავთ თუ როგორ მისდევს გრაციოზიული დიდებული ვეფხვი, ზვიგენი, დათვი თუ არწივი ლამაზ და მოქნილს, მაგრამ პატარა შველს, კურდღელს თუ მელას, სურიკატს თუ ქედანს.

ის ძლიერია, ის გაიმარჯვებს... ან ვერ.
მე კი მე ვარ. სიცოცხლე და თავისუფლება მინდა მიუხედავად იმისა ის კარგია თუ არა.

ამიტომ. ყველა შეიარაღებული საქართველოს ტერიტორიაზე ჩემი მთავრობის ნებართვის გარეშე ჩემი მტერია. ერთხელაც ვიომებ და ისე არ ვიქნები გახიდული ჩემს აზრებში, როგორც აფხაზეთში ვიყავი.
ახლა ზუსტად ვიცი რომ პაცანუშკები, რებიატუშკები, ჩუვაკები, ბრატავა თუ ჯანდაბა ჩემ და ჩემი შვილების კუთვნილ დედამიწის ცენტრს მედავება.