თავხედი ბებრები

მანქანების მართვის ქართულ ეროვნულ ტრადიციას ყველანი ვხედავთ.
ერთმანეთის უპატივცემულობა, შეშინება, მიჩმორება, თვითკმაყოფილება, უმიზეზო და უმიზნო რისკი, თანაც სხვისი სიცოცხლის. მოკლედ სამარცხვინო ასოციალურობა, ახალს არ ვამბობ.

მე ერთი ქვეთავისებურება მინდა მოვყვე. ბებერი თავხედები.

არა, ახალგაზრდა, ლაწირაკი რომ თავის ადრენალინს ვერ თრგუნავს, გამოუცდელი როა და თავისი მგზავრი ძმაკაცის წინაშე რომ უნდა სტატუსი შეინარჩუნიოს ეს მე, როგორც მინიმუმ მესმის. ექიმი ვარ და ვიცი რას ნიშნავს ჰორმონებისა და უტვინობის კომბინაცია. მე სხვა მაქვს სათქმელი.

ბებერი თავხედი მძღოლები მაცოფებენ.

2002 წელს ეუთოს მისიის ექიმი ვიყავი და რამოდენიმეჯერ მომიწია ეუთოს მანქანით, ეუთოს ევროპელი ოფიცრის მძღოლობით მგზავრობა. სხვა დროს იყოს...

მას შემდეგ დამჩემდა, ჩვენ გზას უცხოელის თვალით ვუყურებ.

ბებერი თვხედები მაცოფებენ. ეს ყველაზე თვალსაჩინო სიმპტომია ამ ქვეყნის განვითარებულობის და მოსახლეობის IQ-ს.
ვერ ვხვდები, როგორ შეიძლება 40 წელი საჭესთან გაატარო და ასე ტავხედურად და თანაც არხეინად ატარო მანქანა.
ერთი უცხოელი ოფიცერი, რომელმაც უმიზეზოდ მის (ჩვენ) ხაზზე გადმობოდიალებული მოხუცი მძღოლის მართული მანქანა დაინახა და გაჭირვებით შეინარჩუნა ხაზი, მერე უკან გაჰყვა, გვერდით ამოუდგა და კარგად დააკვირდა, მე მკითხა როგორც ექიმს, ხომ კარგად არისო, დიაბეტი ხომ არ აქვს ან გულის შეტევაო, ძალიან შეწუხებული იყო იმ მძღოლის ჯანმრთელობით. ვერ წარმოიდგინა რომ ასეთი ჭაღარა და ჭკუადამჯდარი ჰაბიტუსის მქონე ადამიანი უზრდელი იქნებოდა.

იმავე ოფიცერმა ერთი წლის შემდეგ მიმიყვანა აეროპორტიდან სახლში, უკვე გათვითცნობიერებული იყო გარემოში, თქვენს ქუჩებში მე კომპიუტერულ თამაშს ვთამაშობ, ექსტრიმ ტურისტი ვარო.

მას შემდეგ წარმოვიდგენ ხოლმე საკუთარ მანქანაში მჯდომ პოტენციურ უცხოელ ინვესტორს, რომელიც ბიზნესგეგმით დაინტერესდა და ... შემდეგ ქუჩაში მოძრაობისას ასეთ ბებერ თავხედებს დაინახავს. როგორ? იკითხავს ის, როგორ შეიძლება ქალაქში კაცმა ათეული წელი მანქანა ატაროს და თეორიით თუ არა, ცდისა და შეცდომის წესით მაინც ვერ ისწავლოს წესიერი მართვა?

აჰაა, აღმოაჩენს ის, ეს ხომ ის ქვეყანაა სადაც შეგიძლია გზებზე 40 წელი ითავხედო და შეგრჩეს, არასდროს დაისაჯო.
და შედეგად "ხაჭაპური, ანანური, ხინკალი, გულიანი ჯიგრები ხართ, და..
მე სომხეთში წავალ"...


რაღაც ჩემი თაობა ვერ ყოჩაღობს მიტინგებზე, რატომღაც ჭაღარები და ტინეიჯერები ჭარბობენ.

ჩემი თაობით კი ვერასდროს ვიამაყებ, დაკარგული და დამპალი თაობაა, მრავალგზის "ნამხედრიონალ", "ნასაძმოარ", "ნაჩხერალ", "ნახიშტარი" და .. წაგებული. მაგრამ, შედეგად როგორც ჩანს ბებრებსა და ტინეიჯერებზე უფრო მეტად გამოცდილი და აცრილი.

ჰა?

იქნებ უბრალოდ თავის ნაცნობ თამაშის წესებს ელოდებიან? ტაში და მიკროფონი მათი საქმე არ არის.