როგორ დავიმსახუროთ ნობელის მშვიდობის პრიზი?

როგორ დავიმსახუროთ ნობელის მშვიდობის პრიზი?

პირველი მოსაზრება, რომელიც ამ შეკითხვაზე პასუხად მოგივათ ალბათ იქნება:

იმისათვის რომ ნობელის მშვიდობის პრიზი მოიპოვო უნდა:

-ცხოვრების მთავარ მიზნად მშვიდობის დამყარება დაისახო.
-უნდა ჩადგე მეომარ მხარეებს შორის და მათ მშვიდობისაკენ მოუწოდო საკუთარი სიცოცხლის რისკის ქვეშ დაყენების ფასად.
-შენი მიზნების უმთავრესი ორიენტირი უნდა იყოს მშვიდობა .
-მსოფლიომ უნდა გაგიცნოს როგორც მშვიდობისთვის მებრძოლი
-მსოფლიო უნდა დარწმუნდეს, რომ მშვიდობა შენთვის მთავარი ღირებულებაა.
-შენ რეალურად უნდა მიაღწიო მშვიდობას, ან განმუხტო ფეთქებადსაშიში სიტუაცია.
-ომის დროს მოახერხო მსხვერპლის მაქსიმალურად შემცირება



თანახმა ხართ, ხომ?

არადა ამ ჩამონათვლიდან მხოლოდ ორი პასუხია სწორი.
დანარჩენი არ არის საჭირო, უმნიშვნელოა.

ეს ორი პასუხია:
-შენ რეალურად უნდა მიაღწიო მშვიდობას, ან განმუხტო ფეთქებადსაშიში სიტუაცია.
-ომის დროს მოახერხო მსხვერპლის მაქსიმალურად შემცირება.

ყოველ შემთხვევაში, ჩემი შეფასებით ასე ფიქრობს ნობელის პრიზების გამცემი კომიტეტი.


საქმე ისაა რომ ამ კომიტეტს (და მე მიმაჩნა რომ ამ კომიტეტის პოზიციის უკან მთელი განვითარებული სამყაროს პოზიცია ისახება) მშვიდობის პრიზის გადასაცემად ერთი უთქმელი კრიტერიუმი აქვს.

ეს უთქმელი, ნაგულისხმევი კრიტერიუმი ცოტა არ იყოს ძნელი გადმოსაცემია, მაგრამ მე მაინც შევეცდები.


ჯერ შესავალი:
გადავხედე ნობელის მშვიდობის პრემიანტებს და აღმოვაჩინე, რომ მათი უმრავლესობა ცხოვრების ნახევარი იბრძოდა. იბრძოდა იდეისთვის, თავისუფლებისთვის, თანასწორობისთვის, იბრძოდა დამპყრობის, მჩაგვრელის, უზურპატორის, გაბატონებული წყობის წინააღმდეგ. ისინი გულწრფელნი იყვნენ თავის ბრძოლაში, არ შეშინებიან არც საკუთარი და არც სხვისი სიცოცხლის საფრთხეში ჩაყენებას.

ყველა მათგანს უმთავრეს მიზნად ბრძოლის გამარჯვებით დასრულება ჰქონდა მიზნად და არცერთ მათგანს მშვიდობისკენ მოწოდებებით არ გაუთქვამს სახელი.



მებრძოლებსა და ნობელიანტებს შორის განსხვავება განვითარების დონეშია. ნობელიანტები განვითარების ერთი სპირალური მარყუჟით მაღლა დგანან სისხლისმსმელ ტირანებსა და ტერორისტებზე.

მაგრამ ყვალა ნობელიანტს აქვს შენარჩუნებული იმდენი პრინციპულობა, მიზანდასახულობა და მსხვერპლისათვის მზადყოფნა თავისი ძირითადი (არა მშვიდობის, არამედ სხვა სოციალურ-პოლიტიკური) მიზანის მისაღწევად, რომ მსოფლიო მათ არა მშვიდობისთვის მებრძოლად, არამედ მათი პრინციპებისა და ღირსებისათვის უკომპრომისო მებრძოლად იცნობს.

იასირ არაფატი და ნელსონ მანდელა ათწლეულების განმავლობაში იყვნენ აღიარებულები ტერორიზმის მამებად, მათ ბრძოლის მოგება შეძლეს, მათი ორიენტირები არ შეცვლილა. ისინი არ დანებდნენ.
ისინი განვითარდნენ და შეძლეს თავისი ცხოვრების მიზანი არ შეეცვალათ ისე დაეძლიათ ზიზღი, შიში, აგრესა და მტერთან მაგიდასთან მიმსხდარებს გადაეწყვიტათ მომავალი.

იცით ალბათ რომ ნობელის მშვიდობის პრიზის ნომინანტად ჰიტლერიც ჰყოლიათ წარდგენილი.
ეს ფაქტი პირველად რომ მოვისმინე, ჩავთვალე რომ ნორვეგია მაშინ,ჯერ კიდევ მეორე მსოფლიო ომის გაჩაღებამდე ტერორში ჰყავდა გერმანიას და ამ ნომინირებით ნორვეგიელები ძლიერ მეზობელს ელაქუცებოდნენ, მაგრამ ახლა ვთვლი, რომ ნობელის მშვიდობის პრიზის კომიტეტმა მაშინ ჰიტლერის უნარი დააფასა პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ დაქუცმაცებული და დაბეჩავებული გერმანიისათვის უომრად დაებრუნებინა ღირსება და ენერგია.

ო, ეს სიტყვაც ამოძვრა - ღირსება.

მე ვთვლი რომ ის უცილობელი, უთქმელი და ნაგულისხმები კრიტერიუმი, რითაც ადამიანი "მშვიდობის პრემიის" ნომინანტი და ლაურეატი ხდება, ღირსებაა.

ის უფრო მეტადაა იმპერატიული კატეგორია, ვიდრე თვით მშვიდობისმიყვარულობა.
ოღონდ საჭიროა ამ ღირსებისათვის მებრძოლმა მოღვაწემ შეძლოს ურთულესი დილემის ქვეშ ღირსების დაუკარგავად უმცირესი დანაკარგით დააღწიოს თავი კატასტროფულ მსხვერპლს.

ჰიტლერმა ეს ვერ და არ შეძლო.

ქართველებს ერთი ნომინანტი გვყავს მშვიდობის პრიზის მისაღებად, მას ჯერ არ დაუმტკიცებია მსოფლიოსთვის რომ მშვიდობის მტრედია (ეს მას არც მოეთხოვება), მას არც ჩაუთვლია რომ საკუთარი ძირითადი მიზანი "მშვიდობის პრიზისათვის" უნდა შეეწირა,
მისი საქმიანობა ჯერ კიდევ გრძელდება და ყოველ წელს ახალი დრამატულ მოსახვევს გადის. რამოდენიმეჯერ შეძლო გაემარჯვა უმცირესი მსხვერპლით (ვარდების რევოლუცია, აჭარა, კოდორი), რამოდენიმეჯერ მოზომილი ძალდასტანებით (კორუფცია, 7 ნოემბერი), მისი ბიოგრაფიის მთავარი გადაწყვეტილება კი ჯერ ჯერობით ორია:
"სამხრერთ ოსეთში" შესვლა და იქიდან გამოსვლა.

ეს ორივე გადაწყვეტილება ორი კატეგორიის ნაზავია - ღირსებისა და მშვიდობისმოყვარულობის.

მე მგონი ჯერ ადრეა ორივე ამ ქმედების შეფასება, მოვლენები ჯერ კიდევ ვითარდება.
მას ჯერ აქვს შანსი ნობელის პრიზი მიიღოს მსშვიდობის დარგში - ეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში მოხდება თუ ღირსებას არ დაკარგავს და უსისხლოდ გაიმარჯვებს.
თვითონ ამ გზით მიდის, რას იზამს სამყარო მის ირგვლივ?


ერთმა ნობელიანტმა მას ხელი უნდა შეუწყოს. ბარაკ ობამამ მშვიდობის პრიზი არა მშვიდობის დამყარებისათვის, არამედ ახალ რეალობაში (აგრესიული რუსეთი მსოფლიო ბატონობის გეგმებით) ღირსეული და ამავე დროს მშვიდობიანი პოზიციის დაჭერისთვის მიიღო.

მას საქართველო რუსეთისთვის რომ გადაებარებინა ღირსებას დაკარგავდა,

ნობელის კომიტეტი მშვიდობისმოყვარეობას კი არ დაუფასებდა, ობამას ქვეშაფსიობით თავზარდაცემული რუსეთის შემდეგ აგრესიას დაელოდებოდა.

მოწოდება მოქმედებისთვის

მტერს არ მოსწონს შენი ღირსება? შეინარჩუნე ჯერ ღირსება და შემდეგ მშვიდობა

ობამას ნობელი- რუსების რეაქცია, ლოგიკური რეაქცია რუსებისთვის.