დეილ კარნეგი

დეილ კარნეგის თუ დავუჯერებთ, ადამიანებს (განსაკუტრებით მამაკაცებს) მოქმედების 3 ძირითადი მოტივი აქვთ:

-იყოს მნიშვნელოვანი
-იყოს ძლიერი
-იყოს მდიდარი

აქედან პირველი, იყოს მნიშვნელოვანი, იმდენად დიდი პრიორიტეტია, რომ შეუძლია დაჩრდილოს პიროვნული სურვილები, მიდრეკილებები და უნარები.

მაგალითად მოზარდი, რომელიც 16 წლის ასაკში 196 სმ-ია, თავის ცხოვრების მიზნად კალათბურთელობას ისახავს და თრგუნავს თავის თავში გეოლოგს, მოჭადრეკეს, იურისტსა და პოეტს.


ეს შენც გაგივლია, თავს რომ ეკითხებოდი, რა საქმეში ვიქნები მე წარმატებული, რა პროფესია მომიტანს მე აღიარებასო.
და წარმოიდგინე მთელი მსოფლიო ცალხელა რომ ყოფილიყო, და შენ კი ის, ვინც ხარ.
ხომ იქნებოდი წარმატებული კალათბურთელი.
NBA-ში მიგიწვევდნენ, ზღაპრულ ჰონორარებს მოგცემდნენ, "გრუპიე"-ბი და პაპარაცები ტუალეტამდე მიგაცილებდნენ.

ყველა ქართველი ყრუ რომ იყოს ან ბრმა, არ იკისრებდი ამ ქვეყნის პრეზიდენტობას?
გამოგივიდოდა როგორღაც.


ჰოდა საით მიმყავს.
2 წლის წინ ვინმეს რომ ეთქვა "მიშისტს" დაგიძახებენ და შენ არ ღშფოთდებიო, ვერ დავიჯერებდი.
მაშინ მეგონა რომ ხალხი ჩემს გარშემო ისევე ფიქრობდა როგორც მე, დაახლოებით მაინც.
მაგრამ ბოლო ორმა წელიწადმა დამანახა რომ მე დაახლოებით იმ მდგომარეობში ვარ, როგორშიც ორხელა ცალხელებში ან მსმენელი ყრუებში.


ანუ, ის მასა, რომლის ნორმალურობის იმედი მქონდა, აღმოჩნდა შუასაუკუნოვანი ქერქით დაფარული, ბოღმითა და შურით დაბრმავებული.



მე კი ჩვეულებრივი ვიყავი და ჩვეულებრივი დავრჩი, მაგრამ ახალ რეალობაში - ორხელა ცალხელებში ან მსმენელი ყრუებში.
და როგორც შენ, ორხელა, იზრუნებდი შენი საკალათბურთო უნარების პრომოციაზე, ასევე მეც მომიწია "მიშისტობა".

ანუ ეს ჩემი ბუნებრივი მოთხოვნილება, ნიჭი ან მოწოდება ან თუნდაც სურვილი კი არ არის, არამედ სიტუაციური ამოცანაა, რომელშიც მე მერფის კანონით ვმოქმედებ - გააკეთე ის, რისი გაკეთებაც მარტო შენ შეგიძლია.
ეს ჰიპერბოლა მაპატიე ჩემო მკითხველო, ვინაიდან შენ (ვინც აქამდე კითხულობ), შენც ჩემი ჭკუის უნდა იყო, შენც ჩემსავით უნდა გჯეროდეს რომ ადამიანები ქმნიან წესიერ ქვეყანას და რომ წესიერი, დემოკრატიული, ტოლერანტული, კანონდამჯერე ქვეყანა საქართველოსთვის არსებობის ერთადერთი შანსია .

და რომ ეს ქვეყანა ამ გზას ასცდა 2007 წლის 2 ნოემბრიდან.


და როგორც ჩვეულებრივ ორხელას, ჩვეულებრივ ორყურას, ჩვეულებრიბ IQ-ს პატრონს, მინდა ვიცხოვრო ჩვეულებრივად. ანუ ჩემი პროფესიული საქმის გარდა არაფერი ვიტვირთო.
არ მინდა მიშისტობა, პოლიტიკოსობა, მჩხიბაობა.
ეს კი მხოლოდ მაშინ მოხდება, რაც ჩვენ, ჩვეულებრივები, ამ ტვინით ინვალიდების უზურპაციას დავაღწევთ თავს.



დღეს კი...
დღეს დიდ უმცირესობაში ვართ. ამ ქვეყნის საჭეთმპყრობელობის ამბიციის მცონე ჭმპპ *(ჭიანჭველებივით მომრავლებული პილიტიკური პარტიები) და მათი ლიდერების მხოლოდ 10% ისახავს მიზნად ისეთი ქვეყნის აშენებას, როგორიც მე მინდა ჩემს შვილებს დავუტოვო.
დანარჩენი 90% კი, უკან უკვე აცრილ-გადატანილ-მოხდილ ავადმყოფობაში გვექაჩება.
კარგია, რომ ის 10% დღეს ჯერ კიდევ ინარჩუნებს ხელისუფლებას.
თანაც ჩვენთვის - ჩვეულებრივ წესიერთათვის ძალიან კომფორტულად, ბრძოლებში ჩვენი მონაწილეობის გარეშე.
მაგრამ თუ ვერ გაუძლო, ვაპატიებთ მერე ჩვენ ჩვენ თავს ახლანდელ დუმილს?




*ჭმპპ -შალვა რამიშვილის 1992 წელს მოგონილი ტერმინია