შეუძლებელი მუსიკა

ეს იყო შორეულ 70-იან წლებში, ზუსტად ვერ ვიხსენებ, მაგრამ ნამდვილად მოსკოვის ოლიმპიამდე (1980წ.).
კასეტიანი მაგნიტაფონიც კი არ იყო მაშინ.
დიდ, მოუხერხებელ ბაბინებს, რომელთა ორიგინალბიც ბათუმის პორტიდან კონტრაბანდულად ვრცელდებოდა საქართველოში, ათასჯერ გადანაწერს თუ ჩაიგდებდი ხელში.
პინკ ფლოიდი Pink floyd, ეს იყო მუსიკა, რომელიც არ შეიძლებოდა ყოფილიყო.


ანუ სსრკში მუსიკა არ შეიძლებოდა ყოფილიყო ასეთი.

ტელევიზიაში მუსიკას იყოფოდა ორ ნაწილად: კლასიკად და ესტრადად.
ესტრადას წარმომადგენლები იყვნენ კობზონი, მაგომეტოვი, კიკაბიძე და ზიკინა.
ესტრადას საბჭოთა წყობილებაში მიზნად ჰქონდა სიხარულისა და ჰარმონიის წუთების ჩუქება საბჭოთა მშრომელებისა და მუშა-მოსამსახურეებისათვის. ცდილობდა შეძლებისდაგვარად. მერე რა, რომ ძალიან სასაცილოდ და ამავედროს გულისამრევად გამოიყურებოდა მათი ოპტიმისტურ შეყვარებული კომუნიზმის მოლოდინი.

და ამ დროს ბინებში, სკოლებში, ტურბაზებში, კლუბებში შემოპარული ეს ხელით დასახვევი ბაბინები და ზედ "პინკ ფლოიდი".

ეს იყო მუსიკა, რომელიც არათუ მთავრობისთვის, არამედ ყველა პირველ მსმენელთათვის "არ შეიძლებოდა". ანუ არ შეიძლებოდა, წარმოუდგენელი იყო ეს რაღაცა ყოფილიყო მუსიკა, სიმღერა. ეს რაღაცა აბსოლუტურად განსხვავებული იყო.

მინდა დავიბრუნო გაოცების უნარი, დავიბრუნო ის გაოცება რომელიც მე, ჯერ კიდევ ბავშვს მქონდა 1973 წლის (ოღონდ ჩვენთან ძლივს ჩამოღწეული, დაახლოებით 1976-78 წლებში) პინკ ფლოიდის მოსმენისას.
წარმოიდგინეთ გარემო: ყველგან ყალბი მშვიდობა, განვითარებული სოციალიზმი, მალე კომუნიზმში შევალთ, ესტრადაზეა ვოკალურ ინსტრუმენტული ანსამბლი "ორერა" შლაქსებითა და საბჭოთა კავშირის დამსახურებული არტისრი ალა ბორისობნა პუგაჩოვა და....
(რაღაც არსებობს)
..
და "პინკ ფლოიდი". არავითარი ვიდეო, მხოლოდ ხმა.
ორი ალბომი, რომელიც ერთხელ მაინც აუცილებლად მოსასმენია ცხოვრებაში:
The wall


და
Dark side of a moon


აქ 4:44-იდან იწყება ეს შეუძლებელი მუსიკა.
Hey You
Mother
Time
Echoes
Wall