მრავალფეროვანი პარიზი

პარიზი მრავალფეროვანია, ჯერ მარტო აუცილებელი სანახავი ღირსშესანიშნაობები აქვს ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული 10 მდე. სასურველი სანახავი კი უამრავი.
არქიტექტურული თვალსაზრისით ერთმანეთისგან განსხვავებულია ცენტრი, მონპარნასი, მონმარტრი და თანამედროვე უბნები.
თუმცა ჩემი სათქმელი ამ შემთხვევაში პარიზის არქიტექტურული
მრავალფეროვნება არ არის.
მე ამჯერად პარიზის იმ მრავალფეროვნებაზე ვკლაპარაკებ, რომელიც პარიზის არქიტექტურულ მრავალფეროვნებას ჩრდილავს.
ეს მრავალფეროვნებაა ხალხის მრავალფეროვნება:
მეგაპოლისში რომ ხალხი ჭრელი უნდა იყოს ადვილი გამოსაცნობია, მაგრამ პარიზი სიჭრდლით მაინც გაგაოცებთ.
ქუჩაში შემხვედრთა დაახლოებით 30% ჩინელია, 15 - 20 ზანგი, 10 არაბი და დანარჩენი ევროპელი, მათში უმეტესობა კი იმედია (ზამთარში მაინც) საკუთრივ ფრანგი. შევეცადე ეს პროპორცია ტურისტების გარეშე დამეთვალა.
პარიზის მეტროს ვაგონებში ამ სიჭრელეს ყველაზე თვალსაჩინოდ ნახავ.
20-25 წლის წინ ერთერთ ფრანგულ ფკლმში, რომელიც რასიზმის პრობლემისადმი იყო მიძღვნილი, ფრანგი
ახალგაზრდები ბრაზობენ არაბებზე, რომლებიც ფრანგ გოგოებს ეცეკვებიან დისკოტეკაზე - ზანგები რომ იყონ კიდევ არაფერს ვიტყოდით, ზანგები ხომ ცეკვისთვის არიან გაჩენილნი, მაგრამ ეს არაბები ვიღა არიანო. ეს ფრაზა იმიტომ გავიხსენე, რომ არაბები ქუჩაში (ყოველ შემთხვევაში დღეს) ძირძველ ფრანგებს წარმოადგენენ, თუმცა იმიგრანტთა შედარებით ახალი ნაკადებიც სრულად ადაპტირებულები ჩანან, ჩინელები ერთმანეთს ფრანგულად ეჩხუბებიან, ვოქმენიანი ზანგები ფრანგულ რეპებს ღიღინებენ და რაც ყველაზე მნიძვნელოვანია ყველა ერთ წესს, პარიზში ცხოვრების წესს ემორჩილება.
იმ ფილმის პერსონაჟებს ალბათ ვერ წარმოედგინათ, რომ საფრანგეთის "არაფრანგებით" დაკომპლექტებული ნაკრები ბრაზილიას მოუგებდა ფინალში და თანაც არაბი ბიჭის ორი თავური გოლით.
ფილმის პერსონაჟებისა რა გითხრათ და ხალხი კი ალბათ რამდენიმე თაობაა მზადაა მრავალფეროვნებისთვის.
ბოლოსდსბოლოს ყველა ფრანგი ერთხელ მაინც ნამყოფია ლუვრში, სადსც საკუთარი თვალით უნახავს უძველესი ეგვიპტელი ზანგებისა და მონგოლოიდების ძეგლები, მოუსმენია დარიოს მეფის ჩანაფიქრის შესახებ მსოფლიოში საუკეთესო ქალაქი აეშენებინა ბაბილონური, საკუთრივ სპარსული და ეგვიპტური სამშენებლო და დიზაინ ტრადიციების შეზავებით.
ფრანგებსაც აქვთ პრეტენზია მსოფლიო დედაქალაქის პატრონობაზე და იციან რომ პარიზის ამ სტატუსს დიდი მასშტაბები და დემონსტრაციული გახსნილობა ჭირდება. ამიტომაცაა ამ ქალაქში ჩერჩილისა და კენედის ქუჩები, მეტრო სტალინგრადი,ტროკადერო და ა.შ.
დღევანდელმა ფრანგმა პატროიტული მიზნის, მსოფლიო დედაქალაქის პარიზში დაფუძნებისათვის კარი გაუღო ჭრელ მსოფლიოს, ის არამარტო ცხოვრების უფლებასა და პირობებს აძლევს ძალიან განსხვავებული კულტურული ბექგრაუბდის მქონე ხალხს, არამედ უშურველად უთმობს თავის ელიტარულ გენებს ახალგამოჩეკილ ფრანგებს. მომავლის ფრანგები არ იქნებიან ტრადიციული თეთრკანიანი ევროპელები, შორი დამემკვიდრების, ჰეტეროზისის უპირატესობები მათ საშუალებას მისცემთ უფრო ჯანმრთელი და ლამაზი ფენოტიპი შექმნან, ამის წარმატებული მაგალითებიც ხომ აქვთ ისტორიაში: რუსეთი (სლავები და მონღოლები), სამხრეთ ამერიკა. ახლა ფრანგები ცდილობენ ზერასის შექმნას. რამოდენიმე სასკოლო ექსკურსიას შევხვდი პარიზის მუზეუმებში. მოსწავლეთა 90% შერეული რასისა აღმოჩნდა. 2-3 თაობის შემდეგ თუკი სკოლაში კლასიკური ევროპული ექსტერიერის მქონე მოსწავლე ისწავლის, ალბათ უმრავლესობა მას ეჭვით შეხედავს, ალბათ პრინციპული რასისტების შთამომავლი არისო.
ფრანგისათვის საფრანგეთის წარმატების მოდელი ლუვრშია, სადაც თვალნათლად ხედავ, რომ კაცობრიობის ისტორიაში, ისტორიის გარიჟრაჟიდან მოყოლებული ზესახელმწიფოს არსებობის უცვლელი პირობა დივერსიფიკაცია და ტოლერანტობაა.
ევროპისა და მსოფლიოს სტადიონებზეა, სადაც საფრანგეთი ახალი გენების წყალობით საფეხბურთო გრანდი გახდა.
პარიზისა და მსოფლიოს პდიუმებზეა, სადაც ფრანგული სააგენტოების სახელით სილამაზის ეტალონებად ათასი ჯიშ-ჯილაგის წარმომადგენელი ლამაზმანები წარმოგვიდგებიან.