ფრანგი პარიზელები

წინასწარი შაბლონური ინფორმაცია, რომელიც ფორუმიდან მომყვებოდა და რომელსაც უცნობისადმი ზოოლოგიური შიში მიმკვეთრებდა, იყო რომ პარიზელები გულცივი და ქდდმაღალი ხალხია, რომ ისინი
დემონსტრაციულად არ დაგელაპარეკებიან თუკი ინგლისურად მიმართე.
არადა ჩვენი იქ ყოფნის ერთი კვირის განმავლობაში ყოველდღე ალბათ 10ჯერ გვიწევდა გამვლელებისათვის სხვადასხვა სირთულის შეკითხვით მიმართვა.
ყველა ჩვენი ადრესატი გილისხმიერი, თავაზიანი და სწორედაც რომ დემონსტრაციულად კეთილგანწყობილი აღმოჩნდა.
ძალიან გულისხმიერნი და თავაზიანნი არიან. პირველივე ადამიანი, რომელსაც ქუჩაში შეეკითხები გიპასუხებს, მიგასწავლის, შეეცდება დაწვრილებით აგიხსნას თუ როგორ მიხვიდე დანიშნულების ადგილას, გაგიღიმებს, გაგრძნობინებს რომ გითანაგრძნობს. ახალგაზრდებიც არ დაგზარდებიან, მაგრამ ხნიერი პარიზელები ცალკე მყავს მოსაფერებლები.

ძალიან კეთილგანწყობილები, ტაქტიანები და სტუმართმოყვარეები აღმოჩნდნენ.
ქართველებს გვანან მეთქი დავწერე.
პასუხი ზოგმა ინგლისურად გაგვცა, ზოგმა კი ფრანგულად, მაგრამ ისეთი ჟესტიკულაციით, რომ გაგვაგებინა როგორ უნდა მიგვეღწია დანიშნულების ადგილემდე.
ინგლისური ძირითადად მოხუცებმა არ იციან მაგრამ პასუხს არასდროს დაგზარდებიან.
საერთოდ პარიზელი ხნიერი ხალხი ცალკე თემაა. უმრავლესობა კარგად ჩაცმული, ღირსეული გამომეტყველების მქონე ადამიანია. ქუჩაში უამრავ ჯან გაბენს, ივ მონტანსა და ჯან მარეს შეხვდებით გრძელი პალტოებითა და კაშნეებით კინოვარსკვავებს გვანან.მათთვის სრულიად უსარგებლო ერთწუთიან საუბარში არ გაქვს გრძნობა, რომ შენ მათთვის უცნობი გადამთიელების უწყვეტი ნაკადის 1/ 30 000000 (ერთი 30 მემილიონედი) ხარ. ეს ქალაქი წელიწადში 30 მლნ ტურისტს მასპინძლობს, და მოსახლეობის თანდაყოლილი ზრდილობისა და კულტურის დახმარებით კარგადაც მასპინძლობს.




სპონტანური ურთიერთობები:


-ჩვენს თვითმფრინავს პარიზში ჩაფრენა დააგვიანდა ვინაიდან პრაღაში დაგეგმილი 1 საათის ნაცვლად 4 საათი გავჩერდით, გარეთ -24 გრადუსი იყო და თვითმფრინავის ფრთებს სპეციალური სითხით დამუშავება დასჭირდა. ჩვენი თანამგზავრი ერთერთი ქალბატონი, რომელსაც ბილეთი ჰქონდა პარიზი ლიონის თვითმფრინავზე, ძალიან ნერვიჯლობდა, ვაითუ ჩემს რეისს ვერ ჩავუსწროო, არადა არც ფრანგული იცოდა და არც ინგლისური.ლიონში შვილებთან მიდიოდა.
ლიონის რეისი მართლაც გაფრენილი დაგვხვდა. ჩვენ ქალბატონს პარიზის აეროპორტის მოსამსახურესთან მივყევით. ცნობათა ბიუროში არაბი შუახნის მამაკაცი დაგვხვდა, გულისხმიერად მოგვისმინა, დაგვამშვიდა, მიგვასწავლა თუ რომელი პორტისთვის უნდა მიეკითხა ქალბატონს და გვითხრა, ამ საქმეს ფორ ჰანდრით დოლარს დასჭირდებაო.
სანამ მე გუნებაში ვრწმუნდებოდი, რომ ფორ ჰანდრითი ოთხასია და არა ორმოცი, ჩემი მეგობარი გამოერკვა და შეუბრუნა "იუ არ ჯოუკინგ, იეს?" არაბმა სერიოზი სახით დააპირა თამაშის გაგრძელება, რომ მისივე თანამშრომელმა ცისფერთვალა ქერა ქალმა, რომელიც გვერდითა ფანჯარაში პასუხობდა მგზავრებს და რომელსაც საკუთარ სკამზე ჰქონდა მიყუდებული ხელჯოხი, აიღო ეს ხელჯოხი, და გაბრაზებულმა მოუქნია არაბს, დასარტყამად არა, საკუთარი ბრაზის სადემონსტრაციოდ, რომ მისი კოლეგა პარიზში ჩასულ შეშინებულ გადამთიელებს ეკაიფებოდა. არაბი გატყდა და გაიცინა. ქალბატონს ახალ თვითმფრინავზე ბილეთი უფასოდ გამოუწერა . შეპასუხება მეც შევეცადე, "იტს ნოტ ფერსთ ოფ ეიპრილ" მეთქი, სიცილით ვუთხარი, იმით გახარებული, რომ გაუთვალისწინებელ ხარჯსაც ავცდით და ლამარას შემდგომ პატრონობასაც.
ორივენი კარგები იყვნენ, არაბი რომელიც კეთილგანწყობილი ღიმილით გაგვეხუმრა და მისი მეზობელი ქალბატონიც, რომელმაც არაბის ხუმრობას დროზე მოუღო ბოლო, ვიდრე შეწუხებას მოვასწრებდით.


-კონსიერჟის სასახლის მეთერთმეტე საუკუნის კედლის საათის ახლომახლო, საფრანგეთის იუსტიციის სამინისტროს გვერდზე ვიწრო ქუჩა უნდა გადაგვეკვეთა, მე წინ ვიყავი და ტროტუარიდან გზაზე ფეხჩადგმულმა ჩემიანებს დაველოდე, ამასობაში დავინახე, რომ ამავე გზაზე გზაჯვარედინს კვეთდა და შემოდიოდა ფრანგული პოლიციის ლურჯი მიკროავტობუსების კოლონა, დაახლოებით 10მდე მანქანა მიჯრით.
მე ეს რომ დავინახე, გზის სავალი ნაწილიდან ტროტუარზე ავბრუნდი და ჩემ თანამგზავრებს დაველოდე.
კოლონა გაჩერდა, მე ჩავთვალე რომ საპირისპირო მხროდან მოძრავ მანქას უთმობდა გზას, მაგრამ აღმოჩნდა რომ კოლონა ჩვენ გვითმობდა გზას, დაბნეულობა რომ შეგვატყო პირველი მანქანის მძღოლმა, ღომილით, ხელით მაჩვენა - გადაბრძანდითო. გადავედით და კოლონა მერე შევიდა თავისივე სამინისტროში.ა, ეს კოლონაა, გუგლერსში ვიპოვე, იმავე ადგილას.

-ეიფელის ლიფტების რიგში ლიფტიორი ქალბატონი გამოგველაპარაკა - ჩვენზე ამბობენ, რომ გულცივები ვართ და ძალიან ვწუხვარო, იქით შეიქნა ჩვენი სანუგეშებელი - ყველაფერს ვხედავთ, ძალიან კარგები ხართ მეთქი. შევპირდი პარიზელების გულისხმიერების შესახებ ჩემს ბლოგზე დავწერ მეთქი.
აჰა, ვუსრულებ.

Re.:თავიდან "ქეთო და კოტეს" გავლენით მეხამუშებოდა მეთქვა ფრანგული სიტყვები - მეგონა ფილმებისმიერი ირონია, მარიაჟობა გამომივიდოდა , მაგრამ იმ მოხუცის "პაღდონ" ის შემდეგ აღარ მოვრიდებულვარ, პარდონ, ბონჟურ, მერსი თურმე ჩვეულებრივი სიტყვებია თანაც მიხვდები ამ რომ ამ ქალაქში აუცილებელი.


p.s.ის ის იყო გრძელ, წაბლისფერ პტოებში ჩაცმული მოხუცდბი ჩემთვის უკვე რესპექტაბელური, ღირსეული სიბერის სტერეოტიპად ჩამოყალიბდა, რომ გუშინ აქ ვაკის პარკის წინ გაჩერებაზე ავტობუსიდან ზუსტად ასეთივე პალტოში გამოწყობილი ქართველი მოხუცი ჩამოვიდა. მისი ფრანგი თანატოლებისგან განსხავებით იმდენად შეწუხდბული სახე ჰქონდა, რომ შევწუხდი.
ვოცნებობ საქართველოზე. სადაც ხნიერ მამაკაცებს ისეთივე ღირსეული იერი და გამომეტყვება ექნებათ, როგორიც დღეს პარიზელ ხანშიშეშულებს აქვთ.