პარიზის მეტრო

პარიზის მეტროს უამრავი სალანძღავი ეპითეტი ეძღვნება. ალბათ ყველა ქვეყნის ინტერნეტფორუმშია თემა პარიზზე და ალბათ ყველა ამ თემაში პარიზის მეტრო მოხსენებულია როგორც უშნო,ბინძური და პარიზისათვის შეუფერებელი. იქნებ ეს მართლაც ასეა.
ჰარმონიის მწვერვალებს (როგორებითაცაა დახუნძლული მიწისზედა პარიზი) მიწისქვეშ ცვლის გაჭირვებულ-ტექნოკრატიული, მომჭირნედ რაციონალური მეტროსადგურები.


პარიზის მიწისქვეშეთი უზარმაზარი, რთული, ძნელად ასათვისებელი , ვიწრო და დაბალჭერიან გვირაბებიანი ქსელითაა დაფარული.
პარიზის ცენტრში მეტროსადგურები მართლაც უხერხულობის გრძნობას ბადებს:
მიწისქვეშ გვირაბები 3-4 სართულად კვეთს რომლებიც ერთმანეთს ვიწრო საქვეითო გვირაბებითა და კიბეებით უკავშირდება.
მეტროსადგურის დარბაზები ერთმანეთისგან ისე განსხვავდება, რომ სხვადასხვა ქალაქში გგონია რომ ხვდები.
თუმც მეტროსა და ქალაქის უნიფიცირებული რუკები ყველგანაა გაკრული და რეალობაში გაბრუნებს. რუკებზე სხვადასხვა ხაზებს არაბული ციფრი და კონკრეტული ფერი შეესაბამება.

ვაგონის კარები უმეტეს მატარებლებზე გარედანაც და შიგნიდანაც შენ თვითონვე უნდა გააღო. ღილაკს უნდა დააჭირო, ან ძველებურ ომნიბუსური სახელური ასწიო. თუ გასვლა ვერ მოასწარი და უკან დაბრუნება მოგიწია ამისათვის (უკანა ხაზზე გადმოსაჯდომად) შეიძლება 4 განსხვავებული კიბის, 3 მოკლე ესკალტორისა და.. 1 ბილეთისჩასაგდები კარების გავლა მოგიწიოს. ხო, ბილეთი არ უნდა გადააგდო მეტროდან ამოსვლამდე, იგივე ბილეთი შეიძლება დაგჭირდეთ რომელიმე ხაზთაშორის კარებში.

ახლა ვაგონსშიგნით. ვაგონები საბჭოთასთან შედარებით ვიწროა და ცალკეული შემადგენლობა ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავებულია სილამაზით, კომფორტით, სართულთა რაოდნობითაც კი (არსებობს ორსართულიან შემადგენლობები).
მეტროს ესკალატორი, მეტროს ვაგონები ეს უნივერსალური ადგილია მთელს მსოფლიოში სადაც ადამიანებს ლეგალური უფლება აქვთ ურცხვათ მიაშტერდნენ ერთმანეთს და წინასწარგანსაზღვრული გაგრძელებისარმქონე წამიერი ურთიერთობაც კი დაამყარონ უცნობებთან.
პარიზის მეტროში პორტრეტებად ხედავ იმ ხალხს, ვისაც მიწისზემოთ მხოლოდ ჩაურბენ. ძირძველი პარიზელები, ფრანგულენოვანი ჩინელები, ზანგები და არაბები. მაქმანებიანი უსიმპატიურესი ბებიები (რომლებიც გვერდზე გავლისას გეტყვიან - პაღდონ*) და რასტაკამანი ყვითელთვალება უშავესი ზანგები რა თქმა უნდა ვოქმენითა და სიმღერასაყოლილი რითმული წაზმუვლებით.

საზოგადოებაში, სადაც ყველა ადამიანს გაცილებით დიდი პერსონალური სივრცე ეთმობა, ვიდრე ჩვენთან, მეტროს ვაგონში ეს სივრცე ძალიან პატარავდება მაგრამ ნაწილობრივ მაინც რეგულირდება - ვაგონებში თითქმის ყველა სკამი აკეცვადია და თუკი ვაგონში ხალხი მატულობს მსხდომიარენი ფეხზე დგებიან, რათა დასადგომი ადგილები მეტი დარჩეს.
ძველ პარიზში მეტროს ჩასასვლელებს Hector Guimard-მა Alfred Mucha**- ს სტილში გააკეთა 1899-1905 წლებში, რაც ჩემთვის იმის დასტური ხდება რომ ეს სადგურები და თვითონ მეტრო ძალიან ძველია და შესაბამისად მე მას ვპატიობ სივიწროვეს, არასტანდარტულობას და სირთულეს.




ერთი პლიუსი, რაც პარიზის მეტროს აქვს ჩვენს მეტროსთან შედარებით არის ის,რომ მეტროთი ფაქტიურად ყველგან მიხვალ, სადგურები ჩვენსაზე უფრო ახლოახლოა და ამით მოხერხებულია.

ჩახვიდეთ თუ არა მერტოში თქვენი გადასაწყვეტია: მე მაგალითად 2 დღე დამჭირდა გაშინაურებისათვის და შემდეგი 3 დღე თანხაც დავზოგე და დასამახსოვრებელი ფსევდოურთიერთობებიც წამომყვა პარიზელებთან, რაც მე ახლა "ტკბილად მახსენდება". რაც შეეხება თანხის დაზოგვას - პარიზში ტაქსი ძვირია და თანაც ძალიან მოუხერხებელია, ტაქსში მხოლოდ ტაქსის გაჩერებაზე შეგიძლია ჩაჯდე, ეს გაჩერებები კი შორშორსაა და ძნელი მისგნებია (შეიძლება ერთი მეტროს გაჩერება გაიარო სანამ ტაქსის გაჩერებას მიადგები). ავტოუსზე კი ვერაფერს გეტყვით არასდროს ვმჯდარვარ. ყველაზე რაციონალური რჩევა კი ის იქნება რომ ჩემსავით ცენტრში დასახლდეთ (ანუ არ დაზოგოთ) და ფეხით იაროთ (ანუ დაზოგოთ). პარიზში ხომ ფეხით სიარულია მთავარი თავგადასავალი.



*
თავიდან "ქეთო და კოტეს" გავლენით მეხამუშებოდა მეთქვა ფრანგული სიტყვები - მეგონა ფილმებისმიერი ირონია, მარიაჟობა გამომივიდოდა , მაგრამ იმ მოხუცის "პაღდონ" ის შემდეგ აღარ მოვრიდებულვარ, პარდონ, ბონჟურ, მერსი თურმე ჩვეულებრივი სიტყვებია თანაც მიხვდები რომ აუცილებელი.


**