პარიზის ქუჩები: ქუჩაში მოძაობის წესები.

ქუჩაში მოძრაობის მიღებულ (და არა ოფიციალურ) წესებს განვიხილავ როგორც მასში მონაწილე ხალხის ზოგად ეთნო თუ ქალაქური ფსიქოპორტრეტის მთავარ მაჩვენებლად. არაერთხელ დამიწერია გაბრაზებულს ჩვენი ქალაქის უზრდელ მოქალაქეებზე სწორედ ქუჩაში მოძრაობის თბილისური რეალიების შემხედვარეს.
პროექტისც კი დავწერე ამ თემაზე(თუმცა ჯერ ვერ დავაბინავე).
პარიზში წასვლამდე მქონდა წარმოდგენა, რომ ქუჩაში მოძრაობის მონაწილე ობიექტები (მანქანები/მოტო/ველო ტრანსპორტი და ქვეითები) განუხრელად უნდა ემორჩილებოდნენ შუქნიშნებსა და ქუჩის სტოპხაზებს. ყოველთვის ვბრაზდებოდი, როდესაც თბილისში ვაწყდებოდი ავტომობილის მძღოლსა და ქვეითს შორის ნებისმიერი სახის ურთიერთობას (მიმაჩნდა და ახლაც მიმაჩნია, რომ ქვეითის მუდარიანი თვალები მძღოლის მიმართ- მაცალე გზაჯვარედინის გადასვლაო, ან მანქანის დაძვრისწინა ქვეითის წვივზე მიგდება, უკანა მანქანის სიგნალი შუქნიშნის გაყვითლებისთანავე არის ურბანულ-ტრანსფორმირებული რატომღაც შერჩენადი დედის გინება და საერთო ჯამში ჩემი ერის სირცხვილი).

მაინტერესებდა, როგორ ხერხდება ქალაქში, რომელსაც ამ საკითხში თბილისთან შედარებით 10-ჯერ მეტი ობიექტური პრობლემა აქვს (მოსახლეობის რაოდენობა, ავტოსთან ერთად მოტო და ველო ტრანსპორტის სიმრავლე, სხვადასვა კულტურის ტურისტთა ტაბუნების ნიაღვარი და სხვა) ავტო და ქვეითთა მოძრაობის რეგულირება ცივილიზაციის ფარგლებში.
მაინტერესებდა როგორ ინარჩუნებს ღირსებას ქვეითი და მძღოლი, რა ჯადოსნური ელექსირი აქვს ამისთანა ფრანგულ ჟანდარმერიას, რომ ასეთ ქალაქში მოძრაობა დაარეგულიროს.
პირველივე დღეს გავერკვიე. მოძრაობა მართლაც დარეგულირებულია, თითქმის იდეალურად დარეგულირებული, იმდენად იდეალურად, რომ ქაოსს ჰგავს, მაგრამ იდეალურ წესრიგზე უფრო ეფექტურია.
აღმოჩნდა რომ ქუჩაში მოძრაობას პოლიცია არ არეგულირებს. ქუჩაში პოლიციელი ერთადერთ პაწაწინა რატომღაც უშუქნიშნო გზაჯვარედინზე იდგა და ქვეითებს ეხმარებოდა, ქვეითთა უპირობო პრივილეგიას კიდევ უფრო ზრდიდა.

მაშ ასე, პოლიციელები არა. მაშ რა?
ჩამოვთვლი:
-შუქნიშნები თითქმის ყველა 50 მეტრშია,
-გადასასვლელი ასევე ყველა 50 მეტრშია და აუცილებლად დახაზულია.
-ქვეითებს აუცილებლად, ყველა გზაჯვარედინზე აქვთ შუქნიშანი.
-ქუჩაში მოძრაობის მონაწილეთაგან პრივილეგირებულნი არიან ქვეითები.
ეს აქამდე სტანდარტულ ცივილური, ახლა კი კონკრეტრულად პარიზული -
-ავტომობილები განუხრელად ემორჩილებიან შუქნიშნებს, მაშინ როდესაც ქვეითს შეუძლია გადაირბინოს ქუჩა ქვეითთათვის წითელ შუქზე ერთი პირობით, თუკი ავტო/მოტო/ველოს არ მოუწევს მოძრაობის შენელება თავისივე კუთვნილ მწვანე გზაზე, არათუ დამუხრუჭება, შენელებაც კი დაუშვებელია.
-ქვეითებს შეუძლიათ ისარგებლონ თავისი უპირატესობით, მაგრამ ამ სარგებლობასაც თავისი "ბოდილენგვიჯის" წესების დაცვა ჭირდება. მაგალითად, თუკი ერთი ფეხი მაინც ჩამოდგმული გაქვს ტროტუარიდან და გადასვლას აპირებ, გზა შენია, მაგრამ თუკი ტროტუარიდან გზაზე ჩამოსული კეთილგანწყობილი ჟესტით მანქანას უთმობ გზას, მძღოლი დაიბნევა, შეწუხებული ფრთხილად გაგივლის და შეიძლება უკმაყოფილომაც მოგაბურტყუნოს რამე.


ერთი შეხედვით ქუჩა ხალხს და მანქანებს +მოტოციკლებსა+ველოსიპედებს ვერ იტევს , პერიოდულად ეს ყველაფერი ქაოსს დას უწესრიგობას ემსგავსება, მაგრამ მთავარი წესი ყოველთვის შენარჩუნებულია.

-მთავარი ერთი წესი, რომელიც ქუჩაში მოძრაობას არეგურირებს მაინც ერთია - ერთმანეთის პატივისცემა ქვეითთა უპირატესობის მუდმივი დემონსტრირება.

შედეგად 6 დღის განმავლობაში ჩვენ საცობი არ გვინახავს, არც შეურაცხყოფილი ქვეითი. სიგნალები არის, იშვიათად გაბმულიც, მაგრამ უფრო გამოფხიზლების მიზნით, ვიდრე შეგინების.
გადაჭედილ და უხვ შუქნიშნიან ვიწრო ქუჩებში მხოლოდ მოტოციკლები დაქრიან პირუეტებით (ხაზებს ადვილად და ოსტატურად იცვლიან) მაგრამ გზაჯვარედინების სიახლოვეს არათუ მოტოციკლები, ველოსიპედებიც საერთო წესს ემორჩილებიან.