წუტი, ბითური?

ამ ლექსს გადავაწყდი

"დაიარება ქალაქში ძაღლი,
წუტი,
ბითური,
ისე მოკვდება ერთხელ არ შესძრავს მას მგლის ყმუილი"

თავიდან ყური მომჭრა ამ "წუტი, ბითური"-მ.
მაგრამ, მას შემდეგ რახც ამ ლექსის შინაარსი, მარტივი მაგრამ ძლიერი შინაარსი გაიხსნა ჩემს წინაშე მივხვდი, რომ ეს ზუსტად ის სიტყვებია, რაც გაქუცულ, ნაგავში მძრომიალე, კუდამოძუებულ შეშინებულ თვალებიან ქალაქის ძაღლს შეესატყვისება.

"დაიარება ქალაქში ძაღლი,
წუტი,
ბითური,
ისე მოკვდება ერთხელ არ შესძრავს მას მგლის ყმუილი"


არადა რა ფასი აქვს იმ ძაღლის სიცოცხლეს, რომელსაც ერთხელაც არ შესძრავს მგლის ყმუილი?

ნოლი, არაფერი.


ძალიან უხერხულად ვიგრძენი თავი, მეც ხომ არ?


მეც ხომ ეგ წუტი, ბითური ძაღლი ხომ არა ვარ, ტელევიზორის წინ სავარძელში თბილად გატრუნული?

ჰაა?




ეს ადრე იყო, 16 წლის წინ, ჩემი "ერთხელ ცხოვრებაში მგლის ყმუილი" როცა მე და ჩემი ძმაკაცები გუმისთაზე ვიდექით, გადაღმა სოფლებში ღამე დავძვრებოდით, როცა ჩვენი პირველი ბრძოლა წავაგეთ და უკანდახევისას გუმისთა 4ჯერ გავტოპეთ, როცა ჩემიანი 4 და ჩვენიანი 35 ბიჭი მოკლეს, როცა ჩემები კამაზით სოხუმში ჩატანილ ჩვენიანთა გვამებში ჩემს ამოცნობას ჩემი ქალაქური ფეხსაცმელებით ცდილობდნენ. ეს იყო.

მაგრამ იყო 16 წლის წინ.

და რას ვაკეთებ მე ბოლო თექვსმეტი წელი?

იქნებ გავიქუცე და საინფორმაციო ნაგავში ვიქექები?

ან შენ?


დღეს ჩემს ქალაქს ახალი მგლეს ხროვა უპირებს შეჭმას. და ჩემს ქვეყანას.


მგელია, ჩემზე აგრესიულია, მიზანმიმართულია, ჯიუტია, მზადაა სხვისი და საკუთარი სისხლის დასაღვრელად, შია, ძალიან შია. უკან უნდა, ფეოდალურ ბუნაგში მექაჩება..

და რას ვფიქრობ იცი?

დროის მანქანა რომ მქონდეს მგლის ყმუილს ადრე უნდა შევხვედროდი, 1993-ში კი არა, არამედ 1991-ში.

რუსთაველზე, როცა ყლეებმა ჩემი ქვეყანა ააყირავეს და დააქციეს, მაშინ უნდა ვმდგარიყავი ჩემი სახელმწიფოს დასაცავად. მერე რა, რომ გამსახურდიასთვის არასდროს მიმიცია ხმა, არც ვეთანხმებოდი ყველაფერში.

ამაზე კაცურს რას ვიზამდი, რომ ერთი ორი ეგ დედაბოზი მომეკლა, რომლებმაც საქართველო დაამარცხეს, ჯართად გაყიდეს, დააქუცმაცეს, შემდეგ მტრის ჯარი "სამშვიდობოდ" დაიყენეს,

ვისი ტვინმძღნერობის გამო დედაჩემი, ბებიაჩემიო და მამიდაჩემი უიმედო უილაჯო ქვეყნიდან უბედურები წავიდნენ იმქვეყნად (ბებიაჩემმა სიკვდილის წინ, ლაპარაკი რომ ვერ შეძლო აჩხაბაჩხად დაგვიწერა "სოხუმი").


ჰოდა ჩემი ცხოვრების მგლები, რომელთაც მე წუტი-ბითური ძაღლივით დავემელე 91 წელს იყვნენ რუსთაველზე.

აფხაზები კი, არ მძულდნენ.

როცა იქ, ახალშენში, შრომა-კამანის თავზე დილის 5 საათზე რიჟრაჟში ომახიანი აფხაზური შეძახილებით ერთ კედლად წამოვიდნენ ჩვენს წინააღმდეგ, როცა 50 კაცი სხვადასხვა სირთულის იარაღით მხედავდა და მესროდა მე ახალგამოღვიძებულსა და დაბნმეულს, ერთი მჭიდით აღმომჩდარს ნამდვილი ფრონტის ხაზზე, მე მათი პატივისცემით და არა შიშით მინდოდა იქით დამეძახა, " ჰეი შენ, აფხაზო, ნუ ისვრი, მოდი გავსხდეთ, ჯერ დავილაპარაკოთ".

მაგრამ ეს აზრი ორ წამზე მეტს ვერ გაჩერდა, იმიტომ რომ აფხაზურ "ჰაილალა აფსნი!"-ს ეგრევე მოყვა რუსული ყვირილი, ჩუვაკურ, პაცნურ, არმიული შეძახილები და მე მივხვდი რომ ჩემს წინ მტერი იყო და არა აფხაზი, რომელთანაც ჯერ დალაპარაკება მიმდოდა.


ჰოდა ასეა დღემდე.


ჩემი მგლები, რომელთანაც მე ვერ ვიძაღლე არ მასვენებენ
1991 წლის გადამყირავებლები და ავტომატიანი პაცან-ჩუვაკები ჩემს მიწაზე.


აფხაზებს რას ვერჩი, ახლაც პატივს ვცემ.


ანუ


ანუ ჩემდა სამწუხაროდ.

ჩემი მგლის წინააღმდეგ მე არ მიბრძოლია.
ჯერ არ მიბრძოლია.



ხოოდა, ახლა ყველაზე ძნელი.


ესენი, დღევანდელი მოღალატეები, დღევანდელი ოპოზიცია მე მგონი ორივეა, ხომ იცი შენ.

ორივე.

91-იც და რუსეთიც.


ხოდა იცოდნენ.

ისვრით?


გესვრით.
ვიშოვი როგორმე.