ძირს პათეტიკა

დღეს ამას დავწერ.

იშ!


ძირს პათეტიკა მოკვდავებო.


თქვენი არ ვიცი და მე პირადად ჭიები შემჭამენ სიკვდილის შემდეგ, ან იქნებ კრემატორიუმში ვდენატურირდე.
არ მადარდებს, თუ რატომ ამას ბოლოში ვიტყვი.
ძირს პათეტიკა.
ადამიანის სისხლი ყოველდღე 14-ჯერ არის პირველადი შარდი, მერე თირკმელეში უკუშეიწოვება სისხლში, ისევ სისხლი ხდება.
და განავალსაც ფერი ჰემოგლობინის, სისხლის გამწითლებელის მეტაბოლიტის, სტერკობილინის გამო აქვს ყავისფერი.
და კიდევ- რომ სასწორზე რომ დგეხარ ეგ მატერია, მისი 87% (დაახლოებით) ერთ კვირაში უნიტაზს ან ჰაერს გაჰყვება და მის ადგილს სხვა მოლეკულები დაიჭერენ (რასაც შეჭამ და შეისუნთქავ).


და კიდევ, ყველანი (თუთქმის ყველანი) ჩათლახები (არა ალახის მიმდევრნები), გოიმები (არაებრაელები) და უკლებლივ ყველანი კი - დედამოტყნულები ვართ (თუ ვინმე უბიწოდ ჩასახვით მოვლენილი კითხულობს, ბოდიშს ვუხდი).



ჰო, და კიდევ, აუცილებლად მოვკვდებით, დამიჯერეთ.
და ყველაფერ ამასთან ერთად - არავინ არის ვალდებული ჩვენ გაგვხედოს ბედნიერი.

და ვერც გავხდებით ბედნიერნი სანამ არ გავხდებით ჩ ვ ე ნ
სანამ ერთი სხეულის მუშა ორგანოდ არ ვიგრძნობთ თავს.


ძირს პათეტიკა მეთქი, რომ ვთქვი რამდენიმე ფაქტით მინდა განვამტკიცო ჩემი მოწოდება.


ჩვენი ქვეყანა ღვთიშობლის წილხვედრი იყო თუ არა საკითხავია, მაგრამ შედეგად რომ ღვთიშობელმა ჩვენი მოქცევა ვერ მოახერხა - ფაქტი. არ ჩამოსულა საქართველოში.

იაკობ გოგებაშვილს საქართველოს მეზობლებში ჩამოთვლილი ჰყავს თურქები, სომხები, თათრები, რუსები და აფხაზები. ხო, მეზობლებში.

თბილისიდან სამხრეთ-აღმოსავლეთით ბორჩალოს მაზრა იყო, საიდანაც ქართველები მე-16 საუკუნიდან ჩაანაცვლეს აზერბაიჯანლებმა. ქართველები კი იმიტომ გამოიქცნენ, რომ ტყეები დაჩეხეს და შესცივდათ. აზერბაიჯანელებმა კი წიდით (გამხმარი ფუნა) გათბობა არ იუკადრისეს.
ვის ჰქონდა ღირსება, ვინც მამაპაპის მიწა მიატოვა, თუ ვინც ახალი მიწა (სხვათა შორის შოკოლადივით მიწა) ამტანობის საზღაურად მიიღო?
ამტანობაც არ ჭირდება ამას, - განწყობა ჭირდება.

სამხრეთში, ჯავახეთშიც ცუდ ამინდს გამოექცნენ ქართველები. წმინდა ადგილი კი ცარიელი არ რჩება.
ამ მიწას 2 საუკუნეა უვლიან სომხები. უძლებენ, შრომობენ და თბილისსაც ამარაგებენ კარტოფილით.

აჭარა?
რუსეთ-თურქეთის რამდენიმერაუნდიანი ომების შემდეგ მაზნიაშვილის გენიალური რეიდის და ასევე იმ მომენტში ახალფეხადგმული მსოფლიო წესრიგის (ერთა ლიგის დადგენილი რუქები, გლობალური კავშირები ზესახელმწიფოებს შორის, ზავები) ძალაში შესვლის წყალობით საქართველოს შემადგენლობაში აღმოჩენილი.

მეგრული და სვანური ენები, ერთი ენათა ხის სხვადასხვა ტოტები, მაგრამ მაინც უფრო მეტად განსხვავებული ვიდრე რუსული უკრაინულისა და ბელორუსიულისაგან.

ოსები, შრომისმოყვარე დღიური მუშები, რომლებიც ქართველთა ბაღებს ჯერ წლების განმავლობში იაფად ამუშავებდნენ, შემდეგ ყიდულობდნენ, და შემდეგ რუსების არმიას ამოფარებულები სამშობლოდ იკანონებდნენ (1921 წელს კომუნისტები ბჭობდნე თურმე, რომელი უნდა ყოფილიყო სამხრეთ ოსეთის დედაქალაქი, საჩხერე თუ ცხინვალი. ოსები არცერთში ცხოვრობდნენ. ცხინვალი იმიტომ ირჩიეს, რომ დასავლეთში აფხაზეთის სახით საქართველოს მარყუჟი უკვე ჰქონდა).

და კიდევ, 4,5 მლნ მოსახლიდა 900.000 პენსიონერი და 700.000 სიღარიბის ზღვარს ქვემოთ მყოფი. ანუ დანარჩენმა იქით რომ უნდა შევინახოთ ისეთი ქვეყნის მეოთხედი.

და უტვინოდ წაგებული ომების შედეგები, მოგების შანსები რომ გვქონდა და უტვინობით რომ ვერ მოვიგეთ იმ ომებს ვამბობ. რუსეთს ვერ მოვუგებდით - ხვდებით ალბათ.


და რაც ასევე მთავარია გასაჭყლეტ გასაგლეჯ-დასაძენძი გეოპოლიტიკური სტრატეგიული მდგომარეობა, რომელშიჩ ყველა მეზობელი თავისი ხეირის ნახვას ესწრაფვის.
არცერთი ქვეყნის პრეზიდენტს არ აქვს სეიფში შენახული პერსონალური ბედნიერებები ყველა მოსახლისათვის. მათ შორის არც სააკშვილს.
საქართველო ძალიან მერყევი ქვეყანაა, რომლის ღერძი ერი - ქართველები სახელმწიფოს ქონის ღირსნი ან ვართ, ან არა.


და მაჟორული დასასრული-

შენ თუ არ გეშველა მეც არ მეშველება, ყველამ თუ არ მოინდომა ვერავინ მიაღწევს.
ფაქტია და არა პათეტიკური ლოზუნგი.


ჰოდა ისე ვიცხოვროთ რომ ბოლოს გავიღიმოთ.
რომ სიკვდილის წინა წამს ვიყოთ კმაყოფილნი ჩვენი ადგილით სამყაროში, ჩვენი დანატოვარი ქვეყნით, ჩვენი შვილებით.