Things You Should Know But Don’t


1. Money isn't made out of paper, it's made out of cotton.

2. The Declaration of Independence was written on hemp (marijuana) paper.

3. The dot over the letter 'i' is called a 'tittle'.

4. A raisin dropped in a glass of fresh champagne will bounce up and down continuously from the bottom of the glass to the top.

5. 40% of McDonald's profits come from the sales of Happy Meals.

6. 315 entries in Webster's 1996 Dictionary were misspelled.

7. The 'spot' on 7UP comes from its inventor, who had red eyes. He was albino.

8. On average, 12 newborns will be given to the wrong parents, daily.

9. Warren Beatty and Shirley MacLaine are brother and sister.

10. Chocolate affects a dog's heart and nervous system; a few ounces will kill a small sized dog.

11. Orcas (killer whales) kill sharks by torpedoing up into the shark's stomach from underneath, causing the shark to explode.

12. Most lipstick contains fish scales.

13. Donald Duck comics were banned from Finland because he doesn't wear pants.

14. Ketchup was sold in the 1830's as medicine.

15. Upper and lower case letters are named 'upper' and 'lower' because in the time when all original print had to be set in individual letters, the ‘upper case' letters were stored in the case on top of the case that stored the smaller 'lower case' letters.

16. Leonardo DaVinci could write with one hand and draw with the other at the same time – the 1st instance of multi-tasking.

17. Because metal was scarce, the Oscars given out during World War II were made of wood.

18. There are no clocks in Las Vegas gambling casinos.

19. The name Wendy was made up for the book Peter Pan; there was never a recorded Wendy before.

20. There are no words in the dictionary that rhyme with: orange, purple, and silver.

21. Leonardo DaVinci invented scissors.

22. It took Leonardo DaVinci 10 years to paint Mona Lisa's lips.

23. A tiny amount of liquor on a scorpion will make it instantly go mad and sting itself to death.

24. The mask used by Michael Myers in the original 'Halloween' was a Captain Kirk's mask painted white.

25. If you have three quarters, four dimes, and four pennies, you have $1.19 You also have the largest amount of money in coins without being able to make change for a dollar.

26. By raising your legs slowly and lying on your back, you can't sink in quicksand.

27. The phrase 'rule of thumb' is derived from an old English law, which stated that you couldn't beat your wife with anything wider than your thumb.

28. The first product Motorola started to develop was a record player for automobiles. At that time, the most known player on the market was the Victrola, so they called themselves Motorola.

29. Celery has negative calories - it takes more calories to eat a piece of celery than the celery has in it to begin with. It's the same with apples.

30. Chewing gum while peeling onions will keep you from crying.

31. The glue on Israeli postage stamps is certified kosher.

32. Guinness Book of Records holds the record for being the book most often stolen from Public Libraries.

33. Astronauts are not allowed to eat beans before they go into space because passing wind in a space suit damages it.

მეორე სახეობის პირველი შტო.

ეს ჩანაწერი ომამდე გამიკეთებია აიპაკში. საიტში კი არ გადმომიტანია. ალბათ მაშინ ზედმეტად პათეტიურად ჩავთვალე.
დღეს გადმომაქვს.

---
ჰერბერტ უელსის ერთერთ ფანტასტიკურ რომანში მეცხრამეტე საუკუნის პერსონაჟი ერთერთი გაღვიძებისას შორეულ, თვალუწვდენელ მომავალში აღმოჩნდება.

თავიდან აღტაცებითა და შურით შეჰყურებს ადამიანებს, რომლებსაც საზრუნავი მხოლოდ დროის სასიამოვნო გატარება, სიყვარული, ჭამა და ძილი აქვთ.

მისი აღტაცება მას შემდეგ გაქარწყლდება, როცა აღმოაჩენს, რომ დედამიწაზე მეორე სახეობის ადამიანებიც გაჩენილან, მიწისქვეშა ჯურღმულებში მცხოვრები ბოროტი კაციჭამიები, რომელთათვის ეს უზრუნველი და უშფოთველი პირველი სახეობა საკვებს წარმოადგენს.


მაშ ასე:
ხმელეთზე არიან უზრუნველი კეთილი ბრიყვი, სიამოვნებისთვის შექმნილი ლამაზი არსებები, რომლებიც ერთმანეთის თვალწინ სიყვარულობით ტკბებიან. მათი წინაპრები ერთდროს წარმატებული ელიტა და ინტელიგენცია იყო.

მიწის ქვეშ კატკომბებში ცხოვრობენ და ღამე პირველების შესაჭმელად ამოძვრებიან ღონიერი ბოროტი არსებები, რომელთა წინაპრები მუშები იყვნენ.



პირველებმა მეორეთა არსებობის შესახებ არაფერი იციან და ჭებს, საიდანაც მათი მტაცებლები ამოძვრებიან ქვეშეცნეული შიშით უყურებენ. თუმცა ეს შიში არ უშლის მათ დარჩნენ ბედნიერები და უზრუნლელები. საშიშროება მათთვის მხოლოდ ჩავლილი ცუდი სიზმარია.


იქნებ ამ უზრუნველ პირველთა პირველი შტო უკვე გაჩნდა დედამიწაზე. ჯერ არ მიუღია საბოლოო უზრუნველი ფორმა, მაგრამ მთავარი საშიშროების უგულვებელყოფა უკვე ემჩნევათ.მათი ცხოვრება ჯერ არ გამხდარა უზრუნველი, ისინი პატარა ამპლიტუდით "ნერვიულობენ". ნერვიულობენ წვრილმანებზე მაგრამ მთავარ საფრთხეს თვალს არიდებენ.
ამ თავის პატარა ამპლიტუდის "ნერვიულობებს" იმდენად არტისტულად გადმოსცემენ, რომ თვითონაც იჯერებენ და მერე თვითონაც ეშინიათ.
ეს ანალოგია ქართულ რეალობას ასახავს.
მაშინ, როდესაც საქართველო ურთულეს პოლიტიკურ, დემოგრაფიულ, ეკონომიკურ და გეოგრაფიულ პრობლემებს უნდა უმკლავდებოდეს, საქართველოს მოსახლეობის 47%მა პროცენტმა გადაწყვიტა, რომ ახლა ომი არ არის, უკვე გაერთიანებული და განვითარებულები ვართ და საზოგადოების როლი ახლა ქვეყნის შიგნით საკუთარი ძალოვანი უწყებების შეზღუდვაა.
საერთო ძალის შემცირებაა ინდივიდუალური ძალის სასარგებლოდ.

კიორლინგი

ამ სპორტის შესახებ რაც გსმენიათ ახლა გამოვიცნობ - დებილობაა, რა მონდომებულები წვალობენ ამ სისულელისთვის, ესენიც სპორტსმენები არიან რა, კორიდორში გამოპარულ ფიზიკოსებს გვანან.
.ევროსპორტზე კი ჩვენდა ჭირად ამ სპორტის ფანები შეიყარნენ ეტყობა, ყოველი დაზამთრებისას უამრავ დროს უთმობენ, გამოზაფხულებისას კი კიორლინგის საზაფხულო ვარიანტს ჰოლანდიური ყველის მსგავსი "ბურთებით".


რამდენჯერმე ვუყურე. ჯერ მხოლოდ იმ მიზნით, რომ წესები გამეგო.რთული თამაში აღმოჩნდა.


კომენტატორმა თქვა ამ სპორტისათვის მოთამაშეთა საუკეთესო ასაკი 30 წელიაო, მანამდე ადამიანის ტვინი სათანადოდ არ არის დამწიფებულიო.
ძალიან დამაინტრიგებელი ფრაზა აღმოჩნდა ჩემთვის. დავინტერესდი მოთამაშეთა მიზნებითა და გათვლებით.


აღმოჩნდა რომ ამ სპორტს არა მარტო სიზუსტე, არამედ ნებისყოფა და გათვლა მართლაც სჭირდება.
მეორე, რამაც ასევე პატივისცემა გამიჩინა ამ სპორტის მიმართ, არის საკმაოდ დიდი მანძილი მიზნამდე, დაახლოებით 30 მეტრი (ტელევიზორის ახლო ხედები მიზნამდე დისტანციას მალავს, არადა, 30 მეტრი საკმაოდ დიდი მანძილია). ჩემთვის თითქმის ისევე წარმოდგენელია ოცდაათ მეტრში მიზნის ისეთი სიზუსტე, რომელაც ეს სპორtსმენები აღწევენ, როგორც კოსმოსური რაკეტის მთვარის ორბიტაზე გაყვანა.

მესამე, რამაც ასევე გაზარდა ამ სპორტის მიმართ ჩემი ინტერესი, არის ის, თუ ვინ თამაშობს.აღმოჩნდა რომ ამ სპორტს ახლოსაც არ ეკარებიან არაცივილიზებული და არაკულტურული ქვეყნები.
კიორლინგის მოთამაშეები განვითარებული ქვეყნების არაფორმალურ კლუბს ქმნიან.ეს ელიტაა, სადაც გოიმებს ადგილი არ აქვთ, ინტელექტუალთა ელიტა.

საქართველოში, ჰა?


ყინულები ხომ გვაქვს უკვე თბილისში და ბათუმში.


ინტელექტი?

ნებისყოფა?

ნებისყოფიან ინტელექტუალთა კრიტიკული მასა, საკმარისი თამაშისთვის?

საკმარისი გუნდისთვის?

კარგი გუნდისთვის?

ჰა?

აქ საქართველოს დროშის ადგილი ცარიელია

სადღეგრძელო

ისევ ქელეხის სუფრის სადღეგრძელოზე.
ამჯერად 88 წლის კეთილი სახელის დამტოვებელი ქალბატონის ქელეხზე თქმული.ამჯერად კასპში.

ნაქირავებ დარბაზში ქელეხის სუფრაზე თამადის ახლოს მოვხვდი.ოჯახიდან წასულები რომ ჩამოათავა, ომის მსხვერპლების ხსოვნისა თქვა, ცალკე მეორე მსოფლიოს, ცალკე საქართველოსთვის ომებში დაღუპულები ახსენა.ჯერი წინაპრებზე მიდგა.და აქ დაუდგა თამადას დილემა.სადღეგრძელოდ არა, თავის გვერდში მყოფებში მსჯელობდა, ვისი თამადობით ვთქვა - მაზნიაშვილის თუ სტალინისო.მაზნიაშვილს თუ ვიტყვი (მაზნიაშვილი კასპელი ყოფილა), მაშინ სტალინი აღარ უნდა ვახსენოო. Gვერდზე მყოფებმა მხრები აიჩეჩეს, ირონიულადაც ჩაიცინეს.

თამადა წამოდგა, ყურადღება მოითზოვა და.. წინაპრების სადღეგრძელო სტალინის თამადობით დალია.


ერთი ომი არ აღმოჩნდა საკმარისი სადღეგრძელოს შესაცვლელად.
ქალაქში რომელშიც 4 თვის წინ რუსული ტანკები დაბოგინობდნენ.

რატომ?

იმიტომ რომ წაგებული არავის უნდა. დღეს მაზნიაშვილი წაგებულია, სტალინი კი მოგებული.

მე ვარ მიშა სააკაშვილი !

მე ვარ მიშა სააკაშვილი !

ვაუ, ახალი მცირე მასშტაბის ავანტიურა წამოვიწყე.

ფორუმზე გავხსენი თემა "მე მიშა სააკაშვილი ვარ"

რატომაც არა.
მე ვთვლი რომ მართლაც ვარ მიშას გულშემატკივარი და ადვოკატი.

არასდროს მჯეროდა გამსახურდიასი, შევარდნაძის, ჯაბა-კიტოვანის და ... არც ღმერთის.

რა ვქნა. ეჭვის ბუდე ვარ.
ამ კაცის კი მჯერა.


მე არ ვამბობ რომ აუცილებლად გამარჯვებამდე მიგვიყვანს.
მაგრამ მჯერა რომ გამარჯვების მაქსიმალურ შანსს შექმნის და იბრძოლებს.

არ შეეშინდება იმისი რისიც შემეშინდება მე და ჩვენ.

ღმერთი ვახსენე და.. ერთადერთი რისიც მწამს, რითიც მინდა მარადისობას დავუკავშირდე და სიკვდილის შიში გადავლახო ეს შთამომავლობის გაზრდა-აღზრდა და ს ა ქ ა რ თ ვ ე ლ ო ა.

+1 პოლიტიკოსი

ფორუმ.გე-ზე იყო კამათი, უნდა წავიდეს თუ არა ანდრიაძე პოლიტიკაში და დევნიან თუ არა ტვ "ივერიას".



<იყოს პოლიტიკაში, მაგაზე მეტნი რითი არიან ძალიან ბევრნი.

ნუ, მეტყველებს მაინც, ჰოოდა იმეტყველოს.
ეგაა პოლიტიკა.
მისი ელექტორატი, "ეკლესიებს გვინგრევენ, ბასილი გამოუშვით, დედა რუსეთის კალთაში თბილოდა"
კმაყოფილი იქნება.

მე სხვა რამ მაინტერესებს.

აგვისტოს ომის შემდეგ რა ნოსტალგიისა და სიყვარულის ბუშტი შემოაწვა ამ ტელევიზიას, სულ ძველ რუსულ ტკბილ-ტკბილ ფილმებსა და მულტფილმებს რომ უჩვენებს?


მახსოვს, "ქართულ-აფხაზური ურთიერთობების საბჭოს" ხელმძღვანელმა ზურა შენგელიამ აფხაზეთის ტელეეთერის დრო რეკლამის განთავსების ფასად (ანუ წუთობრივად იგივე ნიხრით) იყიდა და ამ დროში აფხაზებს ერთი ქართული ფილმი აჩვენა.
ჩვენი პრესა ამაზე ბევრს წერდა - რა კარგი ვქენით, აფხაზებს ქართული ფილმი ვუჩვენეთო.
"ივერია" კი თავის უცხოურთაგან მხოლოდ რუსულ ნოსტალგიურ (ე.წ. საახალწლო ) ფილმებს უთმობს.



ანდრიაძის პოლიტიკოსებიდან კი ის დამამახსოვრდა, საარჩწევნო, სარეკლამო კლიპში რომ მოგვიწოდებდა "გაიხსენეთ ახლო წარსული და ისე მიიღეთ გადაწყვეტილებაო"
რატო, ცოტა მოშორებულმა წარსულმა რა დაგვიშავა?
http://cartveli.blogspot.com/2008/02/blog-post_22.html
მაგალითად ამან.>

წარმოიდგინე:

1993 წელია.
რუსეთს პუტინი მართავს.
საქართველოში ბევრი დე ფაქტო მოძრავი საზღვარია:
აფხაზეთსა და ს.ოსეთს შორის შიდას საზღვრებს ემატება ცვალებადი საზღვრები სამეგრელოში, იმერეთში, სვანეთში.
აჭარას სტაბილური საზღვარი აქვს რომლის გადაკვეთისას საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრს ტაბელური პისტოლეტი ვერ შეაქვს.

და უცებ, გაძვალტყავებული, დამარცხებული, წაგებული საქართველოს ხელისუფლების მოწინააღმდეგებს:
ზვიადისტებს, ასლანისტებს, კვიციანისტებს იმდენი იარაღი და პროპაგანდისტული მხარდაჭერა რომ აღმოჩენოდათ რომ საქართველოს სახელმწიფოს ვერ მოეხერხებინა ამ ფსევდო საზღვრების დანგრევა.

რა მოხდებოდა?

საზღვრების გადაღმა შეიარაღებული ქართველები დადგებოდნენ ერთმანეAთის წინააღმდეგ.


რუსეთი შეძლებდა ისეთი პარიტეტის მიღწევას ამ "სუბიექტებს" შორის, რომელიც მუდმივი ზიზღის, პერიოდული მკვლელობების მიუხედავად საზღვრებს შეინარჩუნებდა.


წარმოიდგინე:

2008 წელია,1993 წლის
პუტინის რუსეთის Semdeg:


ზიზღი და მტრობა გრძელდება უკვე ქართველებს შორის.


ამის მოდელი ვიხილეთ უკვე აჭარის მოვლენების დროს, როცა ჩოლოქის აფეთქებული ხიდის გადაღმა ავტომატებს აკაკანებდნენ, უფრო ადრე კი მაგინებელთა მიტინგები ხვდებოდა სააკაშვილს - არ შეგიშვებთო.

ასლან აბაშიძე დაინტერესებული იყო საქართველოსთან გამჭვირვალე საზღვარში, რითაც ის ზაფხულში საკურორტო სეზონით მდიდრდებოდა, სხვა დროს კი სატრანზიტო-საბაჟო მაფიოზური ფულებით,
თორემ აჭარა რომ აფხაზეთის ადგილას ყოფილიყო საზღვარი 1993 წლიდანვე დაკეტილი იქნებოდა
და საზღვრის გადაღმა ქართველი მტრები იცხოვრებდნენ.



ანუ

თუკი მტრობა ჩვენთვის სხვა ეთნოსებს -აფხაზებსა და ოსებს დაუკავშირდა, ეს არ ნიშნავს იმას რომ ზიზღი და მტრობა არ შეიძლებოდეს ისევ ქართველების მიმართაც დაგვრჩენოდა (თუ გაგვჩენოდა)
თუკი რუსეთი იმ დროს საზღვრებს დააფიქსირებდა .


ელცინის რუსეთმა მაშინ ეს ვერ შეძლო.
პუტინუის რუსეთი კი ზუსტად ასე მოიქცეოდა.




ანუ საით მიმყავს.

ის ადამიანები - აფხაზები და ოსები, 1993-ის შემდეგ ზიზღის საზღვრის გადაღმა ისეთივე მტრობამ და ომებმა დატოვა, რომელიც მთელ საქართველოს ტერიტორიაზე ტრიალებდა.


საზღვრები აფხაზეთსა და ს.ოსეთს შორის რუსეთმა დააფიქსირა (შევარდნაძე-იოსელიანის ქვეშაფსიობით).
ჩვენ ცოტათი ვართ გადარჩენილი დე ფაქტო ქართველ მტრებს.


წარმოიდგინეთ აფხაზის ან ოსის მტრობა, შეაფასეთ ის 10 ქულით.
წარმოიდგინეთ ის მტრობა, რომელიც შენთვის ჩაკეტილი მტრის - აჭარელის, მეგრელისა თუ იმერელის მიმართ გექნებოდა რეალურად რომ დარჩენილიყო საზღვრები ჩვენს შორის 93 წლიდან.
ამ ჰიპოთეზურ ზიზღს მე 7 -ით შევაფასებდი.


ახლა აფხაზ-ოს მტერს (10 ქულას) გამოვაკლოთ წარმოდგენილი ქართველის მტრობა (7 ქულა) და მივიღებთ მტრობას, რომელიც გამოწვეულია ეთნოგანსხვავებულობით(3ქულა).

უფრო თუ უფრო

HANS from FORUM.GE
"უფრო რბილი და ლოიალური პოლიტიკის ხარჯზე შევძლებდით გარკვეული დროით გადაგვევადებინა ომის დაწყება და ომის შემდეგ ბევრად უფრო მომგებიან პოზიციაში აღმოვჩენილიყავით".


მეეჭვება რომ საქართველო უკეთეს მდგომარეობაში აღმოჩენილიყო თუ რუსეთი მოახერხებდა, მოასწრებდა "ქართული ფაშიზმისაგან მოძმე ერების დაცვის მიზნით" თავისი რეგულარული ჯარების ერთმომენტად ჩაყენებას ერგნეთსა და ენგურზე.

ამის შემდეგ ქართული სახელმწიფოს სამხედრო პასუხი იქნებოდა მხოლოდ დე ფაქტო საზღვრების "ატალახება", სისხლი და მსხვერპლი მოსახლეობაში, რის (ქართველების ველურობის) ტირაჟირებასაც არა მხოლოდ რუსეთი, არამედ ევროპაც სიამოვნებით აჰყვებოდა.






ევროპა ჩვენს გვერდზე იმიტომაა (რა ხარისხითაც) რომ ჩვენმა ჯარმა შეძლო ლეგალური მიზნისათვის ( - სეპარატისტებზე დომინირება ) რაციონალური ომის წარმოება - (მშვიდობიანი მოსახლეობის დანაკარგების მიუხედავად ტეროტორიის უმეტესობის გაკონტროლება).
ეს კი მიუღწევადი იქნებოდა თუ რუსები დე ფაქტო საზღვრებზე დაგვასწრებდნენ.

რატოა ძნელი გასაგები ვერ ვხვდები.

ახლა მსოფლიო, გლობალური სიტუაცია.


რუსეთი სეპარატისტების დამოუკიდებლობას აღიარებდა უომრადაც, ან ქართველთა მხრიდან "საზღვრებზე" გამოჩენილი არარაციონალური მკვლელობების ფონზე,
იქ მსოფლიო ეკონომიური კრიზისი, იქ "ჩეინჯ"- ები ობამასგან და....
დარწმუნებული ვარ მსოფლიოც 2-3 წელში აღიარებდა აფხაზეთსა და ს.ოსეთს



ომმა ჩვენ ამ, წინასწარ განსაზღვრული წასაგები ომისაგან მაქსიმალურად კარგი და მომავლისთვის საიმედო ანკესები დაგვიტოვა.


მარა, ვინაა გამგები
Yველას გვინდა გაერთიანებული საქართველო დღესვე მაგრამ რეალობა ძალიან მძიმეა.


რეალობა ძალიან მძიმე იყო 2007 წლის 2 ნოემბრამდეც, მაგრამ ჩვენვე გავაუარესეთ ჩვენი მაქსიმალიზმით და ინფანტილობით.

ეს კარგად გვეხერხება და იქნებ კიდეც
გავიმე(ორ,სამ,ოთხ,ხუთ)ოთ.

200.000 მაინც ხომ..

4,661,473 ქართველში
დაახლოებით 2მლნ 300 ათასი მამრია.
2მლნ 300 ათას მამრში დაახლოებით 1 მლნ-ია იარაღის ხელში დამჭერი ასაკის.
1 მლნ იარაღის ხელში დამჭერთა ასაკიანებში
200.000 მაინც ხომაა იმდენად პატრიოტი, ავტომატი ხელში რომ აიღოს, იცოცოს, ირბინოს და მტერს ესროლოს.
ხოდა
ამ ბოღმით ძილგატეხილ 200.000 ქართველ მამაკაცს ჯიგარი ვინ წაგვართვა?

პასუხია: ოპოზიციამ!

ომი სპორტი არ არის, შენი სახელით, შენს მაგივრად 11-მა ფეხბურთელმა, 5-მა კალათბურთელმა თუ 7-მა რაგბისტმა მოიგოს ან წააგოს.
ომი ყველასია.

დიდი ხანია გვინერგავენ რომ ამ ქვეყანაში ყველაფერი ძნელი მიშასია:
დაჭერები მიშასია, სამსახურიდან გაყრები მიშასია, ქუჩის მოვაჭრეების აყრა მიშასია, ვაზაგაშვილი და გვირგვლიანი მიშამ მოკლა, ინფლაცია მიშასია, გაძვირება მიშასია, დაყველაფერ ამის გვირგვინი - ომი მიშასია.
ისაა პრეზიდენტი და როგორც უნდა მომართვას მოგებული ქვეყანა, რომელიც მეკუთვნის.


არაა ასე საქმე.

არცერთ ქვეყანას არ დაიტირებს სხვა ქვეყანა თუკი მან თვითმკვლელობა განიზრახა.


"კი ბატონო, გაუქმდი, ეს დიდი ისტორიული სამართლიანობის აღდგენა იქნება, დიდი ხანია ეგ მიწები ჩვენ უნდა გვქონოდა"-ო ეტყვიან ირგვლივმყოფი მეზობლები.

ქვეყნის თვითმკვლელობა კი საერთაშორისო დაუწერელი წესებით არის ამ ქვეყნის შენარჩუნებისთვის თავის გაწირვის მსურველთა არყოლა.


ის ერი, რომლისთვისაც თავს არავინ იკლავს, კვდება.


ხოდა ჩვენი ოპოზიციის განაცხადი არის რომ სწორედ ასეთია საქართველო, წინასწარ კაპიტულანტური, თავის შხამში ჩახარშული.



07-ის 2 ნოემბრიდან მოყოლებული სპასტიური პარეზი რაც ქვეყანას დაემართა გაგრძელდა იმით რომ რუსებმა გაგვიბედეს ოკუპაცია, თავზე დაჯმა.
08-ის 7 ნოემბრის შემდეგ კი უკვე ევროპამ (სარკოზიმ) გაგვიბედა, დაგვიკიდა.
ალბათ გაიფიქრა-
"მე ამათთვის გიჟობანასა ვთამაშობ, რუსეთს ვებრძვი, ვრისკავ საშინაო და საგარეო ავტორიტეტს და ჩემი ქვეყნის კეთილდღეობას და... ესენი ვინ არიან?
იქნებ სულაც არ იმსახურებენ ქვეყნის ქონას, რა ჩემი თავის ტკივილია თუ ეგენი თვითონ ვერ მიმხვდარან რომ ქვეყნის ქონას თანაც რუსეთის სიახლოვეს მსხვერპლი ჭირდება,რომ მთავარია ბრძოლის უნარი და ჟინი არ დაკარგო არასდროს თორემ მოგება და წაგება ხომ "ძმები" არიან.
თუ TAVISUFLEBISTVIS ომის წაგებას თვითგვემა და თვითდადანაშაულება მოჰყვა ერი ქვეყანას ვერ შეინახავს".
ალბათ n. sarkozi

NO "პარანოიდ ანდროიდ"

არ ვარ ცუდ ხასიათზე, არც დეპრესია მაქვს და იმედია არც მექნება, მაგრამ რადგანაც ერთხელ ადრე განაფიქრი ახლა გამახსენდა, მინდა რომ ჩავიწერო.

საქმე ეხება ჩემი პანაშვიდის მუსიკალურ გაფორმებას.

ეს აზრი თავისით და ბუნებრივად გამიჩნდა ალბათ 10 წლის წინ, როცა "რადიოჰედის" "OK კომპიუტერს" ვუსმენდი.

იმ პერიოდში მაგრა შევჯექი ამაზე და ოჯახიც დავგრუზე.

მაშინ მიმაჩნდა და ახლაც მიმაჩნია რომ ეს ალბომი არის ყველა დროის ყველაზე სევდიანი მუსიკა.
რისი მოცარტის "რექვიემი" და მითუმეტეს რისი "დაისი".

უნდა ანდერძად დავტოვო მეთქი, რომ ჩემ პანაშვიდზე "პარანოიდ ანდროიდი" "ნო სურპრაისეზ" და მისი ძმები იგივე ალბომიდან ჩა(მი)რთონ თქო.

...

ეს აზრი მალე დავძლიე.
არ შეიძლება
ძალიან მძიმეა და დამთრგუნველი

და... ძალიან ეგოისტურია,

ეგოიზმის მწვერვალია შენს პანაშვიდზე შენს ოჯახსა და მოსულ ხალხს სამყაროს აღსასრულის მუსიკა ასმენინო.






მაგრამ რადგანაც ამ თემას (საკუთარი პანაშვიდის მუს. გაფორმებას) ერთხელ შევეხე, ცივილური ალტერნატიული გადაწყვეტასაც მალე გადავაწყდი-
ბუნების ხმები!

მშვენიერია, მონოტონური, მუდმივი, ბუნებრივი და სევდიან-იმედიანი.

იმედიანი, რომ რაც არ უნდა მოხდეს
სადღაც
წყაროები ყოველთვის იჩუხჩუხებენ,
ხეები იშრიალებენ,
წვიმა იშხაპუნებს,
ვეშაპები კი ათეულობით კილომეტრის დაშორებულ მყოფ ვეშაპებს ხანგრძლივ დიალოგებს გაუბამენ (მქონდა ასეთი კასეტა).

მგმინავთა საყურადღებოდ

მე არ ვიდექი ჯაჭვში არ ვაფრილებდი დროშას და სიგნალებით არ დავრბოდი ერთი მიზეზით - ჩემ მომენტს, ნაღდ მომენტს, მტრის დახვედრის მომენტს ველოდი და ზუსტადაც ვიცოდი რომ მე და ჩემი ძმაკაცები ზაჰესის მოპირდაპირედ, რკინიგზის ნახევარგვირაბში დაველოდებოდით ჩუვაკებს, პაცანებსა და რებიატუშკებს. (იქნებ შევხვდეთ კიდევაც იქ როდესმე..ha?).


მაგრამ არცერთ ამ მოსიგნალეს, ჯაჭვში ჩამდგარს, ტაშის დამკვრელსა და მომიტინგეს არ ვამტყუნებ.

პირიქით , დამიჯერეთ
გულწრფელად ვამბობ, ეს ადამიანები უფრო მიყვარს ვიდრე საშუალო სტატისტიკური ქართველი.



იმ დღეებში ცხინვალთან მოკლული ჩემი ნათესავის, გელა ჭედიას სიკვდილს ვინელებდი.

მეც მქონდა (გელასი არ იყოს) "სიკვდილისწინა ფიქრები" ოღონდ 1992-ში აფხაზეთში.
და ეს ფიქრები ახლაც ზუსტად მახსოვს.

ახლა ვიტყვი.
"მე ვკვდები და რახან ამხელა მსხვერპლს ვიღებ, ჩემი სიკვდილის გამგონე ხალხი მიხვდება რომ ახლაა ვაჟკაცობის დრო და იტყვის ჩვენ ყველამ უნდა ვიბრძოლოთ"

იმ წამს ვიღაცას რომ ეთქვა რომ ჩემი სიკვდილის გამო, ჩემი გახრწნილი თუ დასახიჩრებული გვამის ჩვენების შედეგად ჩემიანები ქვეშ ჩაიჯვამდნენ და ქვეყანას თავაუღებელ გლოვას მოთხოვდნენ, ეს იქნებოდა ჩემთვის ყველაზე უუუბედურესი მომენტი.


არადა ასე არ იყო.
"ვკვდებოდი" იმ აზრით რომ საქმისთვის ვკვდებოდი.


აი თქვენ კი, მგლოვიარენო, იმ ბიჭების სიკვდილებს აუფასურებთ.


არადა

მსოფლიო თუკი გვერდზე დაგვიდგა
მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენმა ჯარმა შეძლო ს.ოსეთის ტერიტორიის გაკონტროლება.


ე.ი. საქართველოს სახელმწიფომ მსოფლიოს თვალში საკუთარ სეპარატისტებზე დომინირება შეძლო.


ანუ ომს კანონიერი რაციონალური საფუძველი ჰქონდა და არ იყო სროლა მკვლელობების მიზნით.


გამიგეე. ცოტა ძნელია არა.

რატომ მინდა ობამას გამარჯვება

მე ვინ მეკითხება, მაგრამ მაინც.
ვისაც ჩემი წერილები გადაუხედავს, იცის რომ მე სააკაშვილს ვგულშემატკივრობ.

სხვანაირად რომ ვთქვათ ამ კაცის იმედი მაქვს.
ტერი დევისის, იუჩენკოს, სარკოზის გამარჯვებები იწინასწარმეტყველა და გაარტყა.


მაკკეინის თბილისში ვიზიტისას თქვა ეს კაცი ამერიკის მომავალი პრეზიდენტიაო და.. სხვისი არ ვიცი და ძალიან გამიკვირდა რომ პრეზიდენტად არა, მაგრამ რესპუბლიკელების რჩეულად რომ დაასახელეს საპრეზიდენტო არჩევნებისთვის.

მას შემდეგ მაკკეინს ვგულშემატკივრობდი, იმ არგუმენტად, რომ მეთქვა აჰა, ჩვენ რომ ტყემალზე ვზივართ ამ კაცმა ამერიკის შემდეგი პრეზიდენტიც გამოიცნო 2 წლის წინ მეთქი.


ომის შემდეგ მაკკეინის სიტყვები - მე ვარ ქართველი, ჩემთვის ახალი სუნთქვის გახსნა იყო.


მას შემდეგ მაკკეინს კი არ ვგულშემატკივრობ, მიყვარს, ვაფასებ.
რატომაც არა, შეიძლება რომ სულაც ამ სიტყვებმა დაუკეტოს მას თეთრი სახლის კარი. შარი ამერიკელებსაც არ უნდათ.

თბილისის ფორუმზეც სიმპატიები შესაბამისად განლაგდა - ხელისუფლების მომხრეები მაკკეინს ემხრობოდნენ, ოპოზიციისა კი ობამას.
ობამას მომხრეთა მოტივი თავიდან ალბათ ის იყო, რომ მიშას ძმაკაცი არ იყო.

შემდეგ კი ობამას ნათქვამი თუ არ ნათქვამი ციტატა დაემატა - სააკაშვილი სუსტი პრეზიდენტია და ის უნდა წავიდეს (ვინ იცის სწორედ ამ ფრაზით მოიგოს არჩევნები ობამამ).


გავბრაზდი. "ა ეტო ნე ეგო უმა ძელო" მე კი არა, ნოვოდვორსკაიამაც თქვა.

მას შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა (ვინ იტყვის რომ არა).

შევეცადე ჩემი პოზიცია ამ წინა ისტორიების ემოციური ბურუსის გარეშე დამეკავებინა.


ჰოდა
(ეს ჟურნალი ტვინს ხშირად მიტრიალებს) "ცხელი შოკოლადი" წავიკითხე. მარკ მალენის სტატია ობამაზე. ამ კაცმა ის თქვა, რაც მე ინტრიგანული ქვედა ზრახვებისთვის მქონდა შენახული იმედის ნაპერწკლად. თქვენც წაიკითხეთ. ლევან რამიშვილის მაკკეინის შესახებ სტატიაც მიაყოლეთ და შეაფასეთ,შეადარეთ.

ციტატებს არ მოვყვები, ჩემსას ვიტყვი.


ასეა თუ ისეა დღეს, არჩევნების დღეს მე ობამას გამარჯვებას ვისურვებ და აი რატომ:

გაუმარჯოს ამერიკას, საქართველოს ერთადერთ სტრატეგიულ მოკავშირეს ამ დედამიწაზე.
ამერიკის, როგორც მსოფლიოს ენერგიული ადამიანების ნაკრების სტატუსი საფრთხეშია.

ჰიტლ.. (ბოდიში) პუტინის რუსეთი რჩოლაზეა, ძალაც აქვს. ექნება კიდევაც, სულ რომ გუთნისა და კავის ქვეყნად იქცეს ამ მსოფლიო კრიზისის (თუ შეთქმულების) შედეგად.

ჩვენი და ევროპის ერთად მომრევი სამხედრო ძალა მაინც დარჩება.

ჩვენი ხსნის გზა გადის ამერიკის ავტორიტეტის ამაღლებასა და რუსეთის ავტორიტეტის დამხობაზე თვითონ რუსეთის შიგნით.


ეს მაკკეინს არ შეუძლია.


ეს შეუძლია იმ ამერიკას, რომელიც დაიბრუნებს მსოფლიო ნაკრების, თითქმის გაეროს სტატუსის მქონე ქვეყნის სახელსა დას გავლენას.

მსოფლიოს 20 საუკუნეა ევროპული, ანგლო საქსური (თუ როგორიცაა) რასა მართავს. სწორედ ამ ხალხმა მოიყვანა გაეროს მმართველობაში ბუტროს-ბუტროსი, პანგი მუნი და სხვა ეგზოტიკური თავმჯდომარეები.
ბარაკ ობამაც მსოფლიოს რჩეულია. გენებით, ბიოგრაფიით, გეოგრაფიული წარმომავლობით.


ამერიკა აირჩევს იმ კაცს, ვინც ამერიკის საქმეს გააკეთებს ყველაზე კარგად.

შორი ანალოგიით - ისე, როგორც კორსიკელმა საფრანგეთის, გორელმა კი რუსეთის საქმეები აკეთეს.


ქარიზმატულიაო, იდეალისტიაო, პათოსს არ ერიდებაო.

მოკლედ შიზოთიმიკია ისევე როგორც მიშა.

ერთმანეთს გაუგებენ პირველივე შეხვედრაზე. და ერთად გააკეთებენ იმას, რასაც ვერ გააკეთებს მიშა და მაკკეინი.

ამის მჯერა.


ნუ, იმედები გამცრუებია, როგორ არა. მეც მიშასავით მაგარი კი ვერა ვარ პროგნოზებში, მაგრამ ჯერ ეს იმედი ძალაშია.

კაი ამბავი!

ნაპოვნია სახელგანთქმული აგენტის, ჯეიმს ბონდ 007-ის კაბინეტი.


ჯეიმსიც ჩვენი გულშემატკივარი ყოფილა.

1 ნოემბერია

1 ნოემბერია
შარშანდელი 1 ნოემბერი იყო წესიერი საქართველოს მშენებლობის მცდელობის ბოლო დღე.
შემდეგ დღეს - 2 ნოემბერს საქართველოს სახელმწიფოს ეს მთელი 3 წლიანი წვალება-ფორჩიქი წყალში ჩაიყარა.
2 ნოემბერს ხელისუფლების შეცვლა 100000-მა ადამიანმა მოინდომა და წინ მაგინებელი "ლიდერები" დაიყენა.

მერე თქვენც იცით.

ტეტრისი და ზუმა.

დღეს ჩემმა 3 წლის მესამემ, სანდრომ ტეტრისის პირველი ხაზე წაშალა!

ეს მოხდა დილით დედამისის საწოლში, დედამისის ტელეფონში თამაშისას.

პატიოსნად დაელოდა შემდეგ ფიგურას და სრულიად გააზრებულად შეავსო რიგი ფიგურებით.
ხაზის წაშლის შემდეგ გულით გაიხარა თავისი წარმატებით.
ყოჩაღ სანდრო!
წინ ბევრი თამაში გაქვს წასაგები და მოსაგები, მაგრამ ყველა თამაში ჭკუას ვერ გასწავლის.



გონებისთვის სასარგებლო თამაშებიდან მე ორი ფავორიტი მყავს:
ტეტრისი და ზუმა.

გაგიკვირდათ?

მეც სკეპტიკურად ვუყურებდი თავიდან ამ თამაშებს.

ტეტრისი ზედმეტად უშნოდ მიმაჩნდა (კომპიუტერში არცერთი ხელი კარტი არ მაქვს ნათამაშები, იმიტომ რომ ვერ ვეწყობი კარტის ბრიყვ დიზაინს, ტეტრისიც თითქმის ასეთივე მარტივი და ბრიყვულია გარეგნულად).

ზუმას კი თავიდან მხოლოდ ხელის სიმარჯვის ტესტად ვთვლიდი და დიდი ენთუზიაზმი არ გამოუწვევია ჩემში.


ახლა, მას შემდეგ რაც ორივე თამაში რამდენჯერმე მოვიბეზრე და რამდენჯერმე მივუბრუნდი,
ვიცი რომ :
ამ თამაშებში ისევე როგორც ყველა კომპიუტერულ თამაშში,
გჭირდება:
სისწრაფე, მობილიზებულობა, მონდომება.

მაგრამ,


უამრასვი სხვა კომპიუტერული თამაშისაგან განსხვავებით ზუმასა და ტეტრისში წარმატებისთვის
გჭირდება ასევე:
რისკი, მოთმინება, შეგნებული უკანდახევა, შეგნებულად საქმის "გაფუჭება" სამომავლო წარმატების ალბათობის გასაზრდელად, პირველი შეხედვით სასურველ კომბინაციაზე უარის თქმა, თავშეკავება, ჩასაფრება და ზუსტი მოქმებება.


ახლა ორივესგან ვისვენებ.

ჩემი მიღწევებია:

ზუმა- ძირითადის დახურვის შემდეგ გალანტში 13 - 3 დონე

ტეტრისი-
მეცხრე დონის 7 რიგიდან დაწყებული თამაშის ბოლო ხაზამდე წაშლა.


ცუდი არ არის თუ გავითვალისწინებთ რომ თითების სიზუსტე არ მაქვს, ჯარში მორზეს ამბანს ვისმენდი, მაგრამ ჩაწერას ვერ ვასწრებდი და ამითომ როგორც დაბრაკული სვიაზისტების სმენის უფროსად გამიშვეს (ეს იყო გუდაუთაში).

11august2008

ჩემი შვილი გერმანიიდან 9 ში უნდა ჩამოფრენილიყო
და ლუფტჰანსამ 10-ში ბაქოში ჩამოიაფრინა. ჩემი რჩევისა
და ბინის შოვნის მიუხედავად, აიჩემა აუცილებლად უნდა დავბრუნდეო. წამოვიდა. ჩვენ 11 ში საღამოს წითელ ხიდზე დავხვდით.

ხიდზე ვიცდიდით დაახლოებით საღამოს 18 საათიდან ღამის 24 სთმდე დაახლოებით.


ეს ის დრო იყო, როცა პრეზიდენტის გამოცხადებულ ცეცხლის შეწყვეტას მოყვა რუსების შეტევა.

მობილურით ვიგებდით სიტუაციის ცვლილებებს.

ახალი ამბები იყო:
-რუსები თბილისის ასაღებად მოდიან
-ჩვენი ჯარი გამოყვანილია თბილისის მისადგომებთან
-ჩვენები დიღომში არიან
-რუსები მცხეთას გამოცდნენ
-და ა. შ.

თვალსა და ხელს შუა გამსვლელთა 10 მანქანიანი რიგი 100 მანქანიანად იქცა.

იყო ნევროზული სიტუაცია, მაგრამ საერთო ჯამში წესრიგი შენარჩუნებული იყო:

-რიგს არ არღვევდნენ და ემოციებს არ აფრქვევდნენ.

აზერბაიჯანელი მესაზღვრეები გვეკითხებოდნენ, მართალია ეგ ამბავიო?
ქაქ ეთო მოჟნა-ო აღშფოთდნენ.

ჩემმა შვილმა და მისმა საზაფხულო სკოლელმა 7-მა ბავშვმა ძლივს გამოარღვია ნეიტრალური ზონა, სადაც წამსვლეთა დიდი რიგი იყო.

ღამე თბილისში დავბრუნდით.

გზაში გამსველთა მანქანები გვხვდებოდნენ, მაგრამ განსაკუთრებით ბევრი არა.


მოკლედ რას ვამბობ.

ცოტა შეშინდა და ოჯახი გაარიდა რუსებს.

უმეტესობამ ცდუნებას გავუძელით.

მე საზღვარზე მყოფი მოვბრუნდი თბილისში.

მე ის ხალხი ვნახე, ვინც გარბოდა.

თითქმის ყველა პატარა ბავშვებით იყვნენ, ნორმალური ხალხი ჩანდნენ და იყვნენ კიდევაც.

ჩემი შეფასებით ის ხალხი კი არ არის საქართველოს მტერი, ვინც რუსეთის ბატონობა საკუთარ ოჯახზე იდეაშიც კი ვერ აიტანა, და გაერიდა, არამედ ის

არამედ ის, ვინც რუსების შემოსვლას სულგანაბული ინტერესით ელოდა, იქნებ ჩემი დრო დაბრუნდაო.

ასე რომ, არ გვინდა წამსვლელ-გამქცევების დაცინვა და ქილიკი.

მართლა ცუდები აქვე გვყავს, იღლიაში.


ვინ?

7 ნოემბერს ვნახავთ.

საშიშროება ახალი იმპროვიზაციით

ახლა,
მას შემდეგ რაც ევროპასა და ამერიკას საქართველოს რუსეთის მიერ დაპყრობით გამოწვეულ აღშფოთება და შეშფოთება გაუნელდება, აუცილებლად გაჩნდება ამ ქვეყნებში საქართველოს საწინააღმდეგო რიტორიკა.


საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობა ხომ მხოლოდ საქართველოს, ქართველების ინტერესია. ევროპისა და ნატოს სტრატეგიული მიზანი (ნავთობდერეფანი) ხომ დაპყრობილი საქართველოს მეშვეობითაც ხორციელდება.

საქართველოს ფეხზე დადგომა და წარმატება მათთვის იმდენად მნიშვნელოვანი მიზანი არ არის, რომ მათ ახალ მსოფლიოდ, გაცილებით უფრო აგრესიული, ყველა ნაბიჯზე პრესინგში მყოფი მსოფლიოდ უღირდეთ.

ევროპა იმდენადაა განებივრებული ამერიკის შეერთებული შტატების პატრონაჟით, რომ:
ერაყისა და ავღანეთის ტერორისტული რეჟიმების წინააღმდეგ ბრძოლაში გვერდზე არ დაუდგა
საკუთარ ნაჭუჭს შიგნით კომფორტი ამჯობინა. მისივე ინტერესის – ენერგომატარებლების მოწოდების დივერსიფიკაციას (შუაზაიის ნავთობ-გაზის კოლატერალი საქართველოს გავლით) დაცვაც ნებიერად გადასაბარა ამერიკას.
ევროპელ-ამერიკელი ობივატელი რა თქმა უნდა იტყვის, რომ საქართველო შეცდა, მისმა პრეზიდენტმა ვერ მოითმინა, ვერ გათვალა, გარისკა, გაწირა, ფაქტის წინაშე დააყენა და ა. შ.

ჩვენი ქვეყნის პასუხი ამ არასოლიდარული ტალღის მიმართ იქნება საბოლოო ვერდიქტი იმისა, არის თუ არა საქართველო მართალი ამ ომში.
თუკი ხალხი აჰყვა...
1991 წელს მამა ჯორჯ ბუშმა მოსკოვში სტუმრობისას თქვა - გამსახურდია დინების აღმა მიცურავსო, და ამით საქართველოში სამხედრო დაგატრიალებას მისცა იდეური დასაყრდენი.

ასეთი საშიშროება ახალი იმპროვიზაციით კარსაა მომდგარი.

ამუშავდა!

ისტორია #1
ჩემმა 3 წლის პატარამ ფოტოაპარატი გამიფუჭა.

ობიექტის გარე დიაფრაგმაში თითი ჩაყო და მას შემდეგ, უკვე 4 თვეა აღარ იკეტება და ბოლომდე აღარ იღება.

სურათის გადაღებისას მარჯვენა ქვედა კუთხე შავი რჩება.



ორ მისწავლებულ ხელოსანთან მქონდა, ჩვენ კოდაკის ლიცენზია არა გვაქვს და თბილისში ამას ვერც გააკეთებო.

მესამე ხელოსამი თვით პრეზიდენტის პირადმა ფოტოგრაფმა მიმასწავლა. ორი მისვლის შემდეგ დიაგნოზი დაისვა - დიაფრაგმის ცალი ფრთა მოტეხილია, ან უნდა დავშალო და ორივე ფრთა ამოვიღო, ან იყოს ასე, ხომ იღებს ძირითად ხედსო.

მოკლედ, 4 თვისა და 5 ვიზიტის შემდეგ გადავწყვიტე ეს ამოჩრილი ფრთა პინცეტით ამომეღო.

სანამ ამოვიღებდი იმავე პინცეტით ერთი კარგად გავაღე და..

ამუშავდა

კარგად იღება და კარგად იხურება.

ცოლ-შვილი მუშტებით "დამესივნენ" აქამდე რატომ არ გაგვიკეთეო.

ისტორია #2

ჩემს ბავშვობაში, რემონტის გაკეთებამდე უნიტაზის ავზს წყალი წვეთწვეთად გასდიოდა.

ავზს მკრთალი ბზარი მიუყვებოდა და პლასტმასის "შესახსრებების" მოჭერას საშიშს ხდიდა. უნიტაზი მაშინ საკმაოდ ძვირი ნივთი იყო, დვანდელზე უფრო, ყოველ შემთხვევაში. ეს წვეთწვეთ ჭურჭელში ნაგროვები წყალი თვეში 2-3 ჯერ იყო გადასაღვრელი. რამოდენიმე საყვედურისა და ბაკის დაწებების უშედეგო მცდელობიების შემდეგ მამაჩემმა ხელთ იგდო უნიტაზისათვის საჭირო თანხა და საყიდლად წასვლამდე..


უნიტაზის პლასტმასის შესახსრებები ღონივრად დაუჭირა (თუ გატყდა, დღესვე ვიყიდიო) და .. წვეთვა შეწყდა.

დედაჩემი ძალიან გაბრაზდა - ხუთი წუთის გასაკეთებლსათვის ერთი წელია მაწვალებო.

არადა ორივე ისტორიაში იმ ხუთი წუთის მუშაობას წინ უნდა ჰქონოდა

ა) შეკეთების frTxili მცდელობა.
ბ) შეკეთების უიმედობა.
გ) გაფუჭების (მოტეხვის/გაბზარვის) სანქცია (პირველ შემთხვევაში ხელოსანმა მირჩია მოტეხვა, მეორე შემთხვევაში რომც გატეხილიყო, ახლით შეცვლა სწრაფადვე მოხდებოდა).

აქედან დასკვნა.

ქალებო, ნუ გაგვიხურებთ კაცებს.

სადაც თქვენ ერთს ფიქრობთ, იქ ჩვენ ორს ვფიქრობთ.


ეს ჩანაწერი 4-5 თვის წინ შევიტანე ჩემს აიპაკში მაგრამ საიტზე არ გადმომიტანია.

ახლა გადმოვიტანე და თანაც ბოლო ფრაზაში შესწორება შემაქვს:
ქალების ნაცვლად ოპოზიცია (და მისი მოიმედეები) შემყავს.


საქმე იმაშია, რომ ეს საყოფაცხოვრებო წარმატებები 50% ალბათობით შესაძლებელი იყო წარუმატებლად დამთავრებულიყო.
მე და მამაჩემი ამ შემთხვევებში საყვედურს ვერ ავცდებოდით.
საკითხის ასე დაყენება - გამარჯვებული მართალია, დამარცხებული კი მტყუანი, არის ქვეშაფსიური პოზიცია.

Get Your Monster Name

ეს პროგრამა დვორსკისგან ვისესხე.
მაგრამ,
საიდან მიცნობს ნეტა?

ღია წერილი ოსებს

მოგიწიდებთ შევადგინოთ ერთობლივი წერილი.

ყველა წერილს ცალკე პოსტად დავდებ და თქვენი კომენტების შეჯამებით შევადგენ.

გთხოვთ აქტიურობას, გთხოვთ გადასცეთ ვისაც შეეძლება თუნდაც ერთი საჭირო ფრაზის ჩამატება.




გამარჯობა ოსო!

ჩვენი ხალხების მომავალ ისტორიაში კიდევ დიდხანს იტრიალებს შეკითხვა - რატომ მივედით 2008/7 აგვისტომდე?

90-ანი წლების დასაწყისის ომები და ყაჩაღობები ხალხს იმდენად მწარე გამოცდილებად დაგვაჩნდა, რომ იარაღზე ქართულმა ზოგადოებამ პრინციპული უარი თქვა. ვარდე ბის რევოლუცია, აჭარა, ნოემბერი უსისხლოდ დამთავრდა.

და მაინც, საქართველოს სახხელმწიფოს უფრო ეფექტური სამშვიდობო პოლიტიკის გატარება შეეძლო.

არ აღმოჩნდა საკმარისი სანაკოევი, ტვ-ალანია, კინოთეატრები და სტადიონები, არ მიუვიდა მოსახლეობის გულს არც პრეზიდენტის ოსურ ენაზე სამშვიდობო მომართვები და არც ფართო ავტონომიის. ოფიციალური შეთავაზებები.

საქართველოს ბოლო 5 წლის აღმშენებლობის კვალდაკვალ ქართული ჯარიც აშენდა და გაძლიერდა, ჩვენ ვთვლოდით რომ ჯარის სიძლიერე ქვეყნის ეკონომიკის წარმატებებსა და ქვეყნის მასიური რემონტის თანხლებით ოსებსა და აფხაზებს წაახასებდა საქართველოსკენ გამოსახედად.

Mაგრამ ხალხს ესეთი არჩევანი რუსეთმა და ადგილობრივმა ხელისუფლებამ არ მისცა. Pირველ როგში რა თქმა უნდა, რუსეთმა.

2004 წლიდან საქართველოს წინააღმდეგ მიმდინარეობს რუსეთ-საქართველოს ეკონომიკური ომი. Oმი, რომლის ერთადერთი მიზანი საქართველოს დაჩოქებაა. შაქართველოს დაჩოქება კი, რუსეთს თავისი ფიზიოლოგიური სწრაფვის - მსოფლიო ბატონობისთვის უნდა. ეკონომიკის Yველა სახელმძღვანელოში წერია თუ რა ცუდი რამაა მონოპოლია. მონოპოლიის საწინააღმდეგოდ ყველა ცივილიზებული ქვეყანა იყენებს სპეციალურ ანტიმონოპოლიურ კანონებს. რუსეთმა კი განიზრახა მონოპოლიის მარწუხებში მთელი ევროპა მოექცია. Aმ მიზნისათვის მან დაისახა ერთპიროვნულად გააკონტროლოს ის ნავთობპროდუქტები, რომელიც რუსეთის გარდა შუა აზიასა (ყაზახეთი, თურქმენეთი) და კავკასიაში (აზერბაიჯანში) მოიპოვება. რუსეთის მიზანია ხელში ჩაიგდოს მთელი ამ ნაკადის ონკანი, და ევროპას თავისი პირობები წაუყენოს. ამ გეგმის ასასრულებლად რუსეთს საქართველოს დაჩოქება სჭირდება. საქართველოს კი , გარდა იმისა რომ პატარა და მცირერიცხოვანია, განსაკუთრებული სუსტი მხარეებიც აქვს - აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი

რუსეთმა მოიპოვა მშვიდობისმყოფელის სტატუსი საქართველოს აჯანყებულ სამხრეთ ოსეთისა და აფხაზეთის საზღვარზე. რუსეთმა მოახდინა ამ რეგიონების მოსახლეობის გარუსება მათთვის რუსეთის პა პორტების მა ობრივად დარიგების გზით.

რუსეთმა კატეგორიულად უარყო ყველა სამშვიდობო გეგმა, რომელიც თბილისმა ცხინვალსა და სოხუმს შესთავაზა. რუსეთმა განაცხადა რომ თუ ამერიკა აღიარებს კოსოვოს, რუსეთი აღიარებდა აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთს (ამერიკის მიერ კოსოვოს აღიარებისათვის საქართველო რატომ უნდა დასჯილიყო, ამაზე პასუხი არცერთ რუსს არ გაუცია).საქართველო ძალიან ცუდ მდგომარეობაში აღმოჩნდა.



დღევანდელი საქართველოს უპირველეს ისტორიულ ვალს მომავალი და წარსული საქართველოს წინაშე ქვეყნის გაერთიანება წარმოადგენს.

ქვეყნის გაერთიანებას წინ გადაეღობა:
რუსეთის მიერ საქართველოსთვის დაწესებული ემბარგო.
რუსეთის მიერ აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის მოსახლეობისათვის რუსეთის პასპორტების დარიგება და ამით მათზე პროტექტორატის დაწესება.

-რუსეთის მუქარა, რომ აღიარებს აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობას (რაც რეალურად ამ მიწების აქართველოსთვის ჩამოჭრასა და რუსეთისთვის მიწებებას აღნიშნავდა

-რუსული სამშვიდობო ძალები ყოველივე ზემოთქმულიდან გამომდინარე გადაიქცა საქართველოს სეპარატისტული რეგიონების სასაზღვრო ჯარად.ამასთანავე რუსეთ საქართველოს და რაც უფრო საგუსხმო იყო - რუსებსა და ქართველებს შორის საუკინოვანი მეგობრული ურთიერთობების ბურუსში , დღევანდელი საქართველო არ კარგავდა იმედს, რომ რუსეთის სახელმწიფო და მისი ერთერთი ინსტრუმენტი ობესმე საქართველოში მართლაც შეასრულებდა სამშვიდობო მისიას და ხელს შეუწყოფდა ქართველთა ოსთა და აფხაზთა შორის ურთიერთობის აღდგენას.ოპტიმისტური პროგნოზებით, ჩვენ ვთვლიდით, რომ რუსეთი გახდებოდა კონსტრუქციული მას სემდეგ, რაც დაინახავდა საქართველოს წარმატებებს ეკონომიკის, წესრიგისა და თუნდაც სამხედრო თვალსაზრისით. 2004 წელს აღმოჩნდა რომ ეს მოსაზრება უსაფუძვლოდ ოპტიმისტური იყო, რუსეთს, პუტინის რუსეთს გადაწყვრტილი ჰქონდა საქართველოს დაჩოქება. Aმ დროიდან მოყოლებული რუსეთმა ჩამოიხსნა ბრძენი, მშვიდი მშვიდობისმყოფელის ნიღაბი და დაიწყო მიზანმიმართული დესტრუქცია. შაქართველო-რუსეთის საზღვრის ჩაკეტვა მოქალაქეებისა და იმპორტ-ექსპორტისათვის, აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის რუსეთის პასპორტების დარიგება და გამარტივებული სავიზო რეჟიმის შექმნა, სეპარატისტული მთავრომების მართვაში მონაწილეობა და ჯარების შეიარაღება. მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებით საქართველოსგან მტრის ხატის შექმნას
ჩვენ,

საქართველოს ჩვეულებრივი მოქალაქეები ვერასდროს შევეგუებით საქართველოს დანაწევრებას. ბუნებრივია ის ძალა, რომელიც შეიარაღებული ებრძვის საქართველოს სახელმწიფოს არის ჩვენი სახელმწიფოს მტერი

მასთანავე ჩვენ ანგარიშს ვუწევთ იმ ფაქტს, რომ ეს სეპარატისტული ომები გასული საუკუნის 90-იანი წლების დასაწყისში მსოფლიო მასშტაბის პანდემია იყო და მასში მონაწილე მოქალაქეები (ყველა მხრიდან) იყვნენ გარემოების მძევლები, შესაბამისად ჩვენ არათუ ძველი ომების მონაწილეთა მიმართ გვაქვს ნაკლები აგრესია, არამედ გარკვეული თანაგრძნობით ვეკიდებით I™€მ ახალწვეულ ჯარისკაცებსაც, რომენიც დღეს შეიძლება სეპარატისტული ჯარის უმრავლესობას წარმოადგენს, მაგრამ 90-იანი წლების დასაწყისში ბავშვები იყვნენ, და შესაბამისად ისინი ახლა არიან სიტუაციის მძევლები.
ჩვენ ვიმედოვნებდით რომ ანალოგიური ტოლერანტული და ანტიქსენოფობიური ტენდენციები ოსურ იმძლავრებდა და ჩვენი პოზიციების მშვიდობიანი შეჯერება შესაძლებელი გახდებოდა. Dდღევანდელი გადმოსახედიდან აშკარაა რომ სწორედ რუსეთი და მის მიერ გამოკვებული სეპარატისტული მთავრობები ჩადგნენ ჩ ენს შორის.

მაგრამ თავისი იდეოლოგიის ბოლომდე გატანა მათ ვერ შეძლეს.გაჩნდა სანაკოევის მთავრობა, მოსახლეობის მცირე ნაწილმა გაბედა ეთქვა ხმამაღლა ქართველთა და ოსთა მშვიდობიანი თანაცხოვრების აუცილებლობის შესახებ. ფუნქციონირებდა ოსური გადაცემა საზოგადოებრივ არხზე, ოსური არხი "ალანია", ოსი სპორტსმენებმა მონაწილეობა მიიღეს ოლიმპიადაში საქართველო სახელით (იმ ნაკრების შემადგენლობაში, რომლის თავმჯდომარე ოსი გახლავთ). Mთელი საქართველოს ოსები დარწმუნდნენ, რომ ქართველთა სახელმწიფო მათთვის უსაფრთხო და მეგობრული სახელმწიფოა. საქართველოს სახელმწიფომ გადალახა რამდენიმე უხერხულობა ოსების სასარგებლოდ: აღიარა ოსური დროშა საქართველოში და აღიარა რუსული ენის, როგორც ს.ოსეთის მოსახლეობასთან ურთიერთობის ენა. ბოლო მნიშვნელოვანი და მძიმე კომპრომისი, რომელზედაც წავიდა საქართველოს ხელისუფლება, და რომელსაც აუცილებლად გააკრიტიკებდა ოპოზიცია ქვეყნის შიგნით და ნატო ქვეყნის გარეთ, იყო სამხრეთ ოსეთის მაღალი სუვერენიტეტის გარანტად რუსეთის მოწვევა.მაგრამ, ვითვალისწინებთ რა ჩვენი ა ლო წარსულის ლიტიკური კატაკლიზმების სირთულეს, მრავალსაფეხურიანობას, გარეშე ძალის დომინირებას, წარსულის ინერციას და სხვა ფაქტორებს, ჩვენ კვლავაც დიდი მოთმინებით მშვიდობიანად და პრინციპულად შევეცდებით მტერი გავხადოთ მოყვარე.როცა ვამბობთ მტერი, მხედველობაში არ გვყავს ოსები, საქართველოში მცხოვრებ ოსებში ჩატარებული რეფერენდუმი რომ იყოს გადამწყვეტი, საქართველოს სამხრეთ ოსეთის პრობლემა არ ექნებოდა.

თქვენ წარმოადგენთ საქართველოს ოსების უმცირესობას, რომელსაც რუსეთის სახელმწიფომ საშუალება არ მოგცათ ობიექტურად შეგეფასებინათ ის სტატუსი, რომელიც საქართველოს შემადგენლობაში გექნებათ. 2008 წლის 7 აგვისტოს თქვენდამი უდიდესი დათმობის შედეგად საქართველოს პრეზიდენტმა შემოგთავაზათ ფართო ავტონომია საქართველოში რუსეთის პატრონაჟით.ეს ძალიან მძიმე წინადადება იყო იმ ქვეყნის ლიდერისაგან, რომელიც ბოლო 15 წელია ისწრაფის ნატოსკენ და ისჯება ამისათვის. Eს წინადადება დაურკვეველი დიდტანციით აშორებდა ერთმანეთს საქართველოს ნატოსაგან, მაგრამ თქვენ ეს წინადადება მაინც მიიღეთ.მოფიქრება და Pპასუხი არავინ გაცალათ, ქართული სოფლების დაბომბვა გაორმაგებული ძალით განაგრძეს რუსეთის გეგმით მომქმედმა თქვენმა ჯარისკაცებმა.

თუ არ გჯერათ რომ პრეზიდენტის წინადადებაზე პასუხად მოსახლეობის დაბომბვა რუსეთის გეგმის ნაწილი იყო, მაშინ გვიპასუხეთ, არის თუ არა ეს ბოლო აქტი წინა ქმედებების ლოგიკური გაგრძელება?
1. რუსეთის თითქმის ყველა ტელეარხი წინა კვირის განმავლობაში პერმანენტულად აჩვენებდა ჩრდილოეთ ოსეთში მოსახლეობის კილომეტრიანი ავტოკოლონებით გახიზვნის კადრებს, აჰა ცხინვალი ახლა დასახლებული პუნქტი კი არ არის, სამხედრო წერტილია საიდანაც შენს მოსახლეობას ბომბავენ, და თუ მაგარი ხარ დაიკავეო.

2. ცხინვალიდან ცეცხლი გაორმაგებული ინტენსივობით და ახალი, რეგიონისათვის აკრძალული იარაღით წარიმართა.ქართული სოფლების მრავალტანჯული და მრავალის მომთმენი მოსახლეობა დაბომბვის ინტენსივობიდან და მუდმივი სარდაფებში ცხოვრებიდან შეწუხებულები კონფლიქტის ისტორიაში პირველად ერთხმად მოითხოვდნენ პრეზიდენტისაგან შველას.

3. ცხინვალში ჩაასულ სახელმწიფო მინისტრს ოსეთის მთავრობის წარმომადგენლები არ შეხვდნენ.
ამით გასცეს მთავარი გეგმა.სამხრეთ ოსეთის სეპარატისტულ მთავრობას, რომელმაც ქალები და ბავშვები ჩრდილოეთში გახიზნა ომის თავიდან აცილებაში დაინტერესებული არ იყო, პირიქით უნდოდა.

4. 7 აგვისტოს რუსეთის მხრივ მდგომარეობის ესკალაციის და ომის საშიშროების გაღრმავების წინაშე მდგომმა საქართველოს პრეზიდენტმა თხოვა სეპარატისტებს ცეცხლის შეწყვეტა, რის სანაცვლოდაც ის მათ დიდ ახალ დათმობას სთავაზობდა - საქართველოს შემადგენლობაში ფართო ავტონომიასა და ქვეყნის მართვაში მონაწილეობას დაუმატა ავტონომიის გარანტად რუსეთის სახელმწიფოს აღიარებას.იმ მდგომარეობით სეპარატისტული განწყობების მატარებელთათვის დიდი პლიუსი იყო, ოსეთს მხრიდან ცეცხლის შეწყვეტის შემთხვევაში კი პრეზიდენტი ოპოზიციის მუდმივი საკბილო გახდებოდა ცხვრის მგლისთვის მიბარებისთვის, მაგრამ სეპარატისტებს ეს ვარიანტიც არ განუხილავთ, დარწმუნებული ვართ რუსეთის დრძანებით.
რუსეთს ხომ გაცილებით დიდ ნადავლზე იყო საომრად წამოსულიდა და არა მხოლოდ სამხრეთ ოსეთზე. შამხრეთ ოსეთის ფაქტიურ ხელმძღვანელობას შეეძლო ამ გეგმის შეჩერება, მაგრამ რუსეთის სცენარი მისთვის საკუთარ მოქალაქეთა და ჯარისკაცთა უფრო მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა.
ქართველები, ვითვალისწინებთ რა იმ სიტუაციის სირთულესა და მრავალპლანიანობას, რომელშიც აღმმოცნდა სამხრეთ ოსეთის მაცხოვრებელი ოსური მოსახლეობა ბოლო 15 წლის განმავლობაში, არ აღიქვამს ოსებს როგორც მტერსა და მოღალატეს. რის დამადადტურებელი უამრავი სიმპტომი შეიძლება დასახელდეს, აღვნიშნავთ მხოლოდ ერთს, თბილისის ინტერნეტ ფორუმს. Iნტერნეტ ფორუმი თავისი არსით არის მაქსიმალურად თავისუფალი, უცენზურო კონტრასტული და კატეგორიული. თბილისის ფორუმში ომის მსვლელობისას და ომის შემდეგ დღეში პოლიტიკის განყოფილებაში დაახლოებით 20 ახალი თემა რეგისტრირდება. Aმ თემების ავტორები და მოკამათეები (დღეში დაახლოებით 2000 ინკოგნიტო ადამიანი, რომელთა პასუხისმგებლობა მხოლოდ საკუთარი ფსევდონიმი-ავატარის რეპუტაციის გაფრთხი ების სურვილით შემოიფარგლება) ძალიან კორექტულები არიან ოსების მიმართ, მაშინ როდესაც რუსების მიმართ თავის უკიდურეს აღშფოთებას ფორუმის სპეციფიკის შესაბამისად, უკიდურესად აგრესიულად გამოხატავენ.ოსების თემას ფორუმში შეეხო რამდენიმე თემა, რომელთა ძირითადი გეზი სამხრეთ ოსეთის რუსეთის მოქალაქე ოსების ფსიქოლგიური და სოციალური სურათის გამოკვეთა შეეხებოდა.მიუხედავად იმისა რომ ომის დროსა და ომის შემდეგ თბილისის ინტერნეტ ფორუმში დღეში 40-60 ახალი თემა იხსნებოდა და უამრავი ადამიანი მონაწილეობდა დისკუსიებში, ანტიოსური განწყობა ფაქტიურად არ გამოჩენილა. Mჩვენ ვთვლით, რომ ეს უკვე ისტორიაა, ეს თავშეკავება ოსების მიმართ არის ყველაზე გულწრფელი დადასტურება ქართველთა მზადყოფნის, ერთობლივ სახელმწიფოში იცხოვრონ ოსებთან და აფხაზებთან.

game

DO NOTHING!

თურმე ტყუილად ვიყავი მიჩერებული ტელევიზორს ბოლო 15 წელია.
საინფორმაციოები მაქვს მხედველობაში. არ უნდა გამომრჩენოდა, უნდა გამერჩია, უნდა გადამეწყვიტა ვინ იყო მტყუანი და მართალი.

არ უნდა ვყოფილიყავი ჭურში იმ მომენტში როცა სამშობლის დავჭირდებოდი.

ვუყურებდი კურიერს, ქრონიკასა და მოამბეს აი ასე მიშტერებული



ვთქვათ ის მომენტიც დადგა, როცა სამშობლოს დავჭირდი..
და რა?
ომმა უჩემოდ ჩაიარა.
(თუ არ ჩავთვლით ორჯერ გორში და ორჯერ თბილისში პრეზიდენტის ექსკორტში დამატებით ექიმად ყოფნას ,რასაც ჩემი 15 წელი ინფორმაციების ყურება სულაც არ ჭირდებოდა).


და ახლა როცა ყველანი ახალი თავგამოდებით ვუსმენთ საინფორმაციოებს,


მივხვდი, რომ YOU DONT METTER


ყოველ შემთხვევაში ჯერ. დღევანდელი კურიერი პრობლემის მოგვარებას ვერ გვახარებს, ვერც ხვალინდელი. ასე რომ ნუ ვჩქარობთ.

...............................ბოლო კეთილია............................

JOYSKIP- ჯოისკიპი

ეს სიტყვა თუ სახელი - ჯოისკიპი ერთი 10 წლის წინ მომივიდა თავში და მას შემდეგ მგონია, რომ ჰა და ჰაა გავიგონებ მის რეკლამას.

მაგალითად ასეთს

სონი ჯოისკიპი საშუალებას მოგცემთ შეინარჩუნოთ ჯანმრთელობა, სიმხნევე და ფიზიკური ფორმა დღეში მხოლოდ 20 წუთი თამაშით.
სონი ჯოისკიპი ეს არის ახალი შეგრძნებები, ახალი აზარტი და ფიზიკური მონაწილეობა ინტერაქტიულ კომპიუტერულ თამაშებში.

ნუ ეს ფრაზები, სერიოზულად კი რა ხდება.
ევოლუციური წესრიგის შესაბამისად ადამიანის ორგანიზმი მოწყობილია ისე რომ (ისევე როგორც ყველა ცხოველის) სტრესს (ლომის ღრიალი, შველის ფაჩუნის ხმა, მტრის ყიჟინი, ჭექა ქუხილი) უნდა მოჰყვეს აქტიური და სწრაფი ფიზიკური პასუხი (გაქცება, გაკიდება, დამალვა, სროლა, აცდენა და ა. შ.).
შესაბამისად სტრესისას გადმოსროლილი ადრენალინი იწვება, იხარჯება დანიშნულებისამებრ.

რას აშავებს ამ მხრივ ჯოისტიკი.
სტრესების პასუხი შემოიფარგლება მხოლოდ თითების სწრაფი მოძრაობით.

მარტივად რომ ვთქვათ ჯოისტიკი გამოუყენებელი ადრენალინის დაგროვებას ახდენს.
სწორედ ამ სტრესისა და პასუხის შეუსაბამობის გამო ხტუნავენ ბავშვები სკამზე ერთ ადგილას პირველი თამაშებისას, და ხანდახან კი ღამეც, მძინარეებიც წამოხტებიან თამაშებით დაგროვილი სტრესის ფიზიკურად განუმუხტევობის გამო.


ჯოისკიპი კი საშუალებას მისცემს მოთამაშეს ფიზიკურად იმონაწილეოს თამაშში.

წარმოიდგინეთ ხალიჩა, რომელიც მასზე მდგომი მოთამაშის წონის ცვლილებით ხვდება მოთამაშის მანევრს:
წონის გადატანა ერთ ან მეორე მხარეს - საწინააღმდეგო მიმართულებით ბიჯი
წონის სწრაფი დაკლება- ჩაკუზვა
წონის სწრაფი მომატება -ახტომა
და ა. შ.
ფანტასტიკა არ არის, გაკეთებადია. ყოველ შემთხვევაში იმათთვის გაკეთებადია.

სახელი ჯოისკიპი ჯოისტიკის ნაცვლად ზედგამოჭრილია.

ველოდები რომ გამოვიდეს და ბავშვებს ვუყიდო, მაგრამ გავიდა უკვე 10 წელი.

8-9 წლის წინ ჩემითაც შევეცადე პრიმიტიული ვარიანტის გაკეთება, ნერვები არ მეყო რომ დამენთავრებინა. ახლა ის დაფა სოფელში ბაღის სკამ-სავარძლის საზურგედ მაქვს.

თამადა

გუშინ მარტვილის რაიონის სოფელ ნახარებაოში ვიყავი.
ჩემი ნათესავის გელა ჭედიას ორმოცზე.
გელა სამხედრო იყო, 26 წლის ასაკში მაიორიც გამხდარიყო. მოვლილი ჰქონდა კოსოვო და ერაყი.
ცხინვალთან დაიღუპა ბრძოლაში.

გასვენებაში ვერ წავედი, საქართველო მაშინ შუაზე იყო გადაკეტილი.
თბილისიდან მარტვილში მეორე ცდაზე, წალკის გავლით ჩაასვენეს ძმებმა, რომლებიც მისთან ერთად იბრძოდნენ.

გელას ორმოცზე მისი სამხედრო თანამებრძოლები, დაახლოებით 50 კაცამდე იყო ჩასული. სამხედრო ფორმებით, ჰაილუქს ტოიოტებით.
ორმოცის სუფრა ეზოში დიდ სეფაში იყო, დაახლოებით 200 კაცზე.
გელას მამის თხოვნით თამადობა ერთ კაცს, მურმანს დაევალა.
თამადა მართალია დაბალი იყო და მისი ხმა 200 კაცისთვის საკმარისი იმპერატივი არ იყო, მაინც ახერხებდა სუფრის სრული ყურადღების მიპყრობას.
კარგი მოსაუბრე აღმოჩნდა, ზომიერად პათეტიური, ტრადიციულიც და ინდივიდუალისტურიც.
სუფრის მთავარი ადრესატი და აუდიტორია და სტუმარიც გელას სამხედრო მეგობრები იყვნენ.
თამადამ მათ ბევრი საქებარი და მოსაფერებელი სიტყვა უთხრა, არც პატრიოტული ცეცხლი და კატეგორიულობა დაკლებია მის სიტყვებს და ..
თამადამ წინასწარი შესავლით, ვეფხისა და მოყმის ქვეყანა ვართო და .. მტრის დაღუპულების მოსახლენებელი შესვა. ოსების, რუსები არ უხსენებია.
აზუზუნებული სუფრა გაისუსა, ყველამ ჯარისკაცებისკენ გააპარა თვალები.

წამოდგნენ, შესვეს.


ყველა წამოდგა :არასამხედროები, დამხვედრები, სტუმრები, ერთი ორი გაბრაზებული შეძახილი გაისმა დაახლოებით ასეთი "მე ჩვენებს ვუდგები ფეხზე, თამადის გასაგონად ვამბობო, ამან დაგვღუპა, კიდევ ისენი უნდა გვაცოდებოდნენო?"
გელა ჭედიას ოჯახში, 40-ის სუფრაზე, გელას მშობლების, გელას ცოლის, წლინახევრის ლუკასა და 3 თვის ლანას, თანამებრძოლი ძმებისა და 50 მდე თანამებრძოლის სუფრაზე ეს სადღეგრძელო, დაღუპული ოსების მოსახსენებელი სადღეგრძელო ფეხზე ამდგარი დაილია.

meored, igive mdinareშi

დღეს სიტყვებით ჩამომიყალიბდა ის რასაც დიდი ხანია ენის წვერზე ვატარებ და წინადადებებად კი ვერ გადამეყვანა ამდენ ხანს.

რა მრჯიდა 40 წლის სამშვილიან რეანიმატოლოგს, კარგი (ექიმისთვის) კარიერით, ასე თუ ისე ნორმალური ანაზღაურებით, ნორმალური ოჯახითა და გერემოთი რომ..
1. მეწერა ეს ბლოგი
2. მეჩხუბა ფორუმში ვიღაც ხალხთან

რა, საქმე გამომელია?

და ზუსტი პასუხიც მაქვს!

1991 წელს, მე პასიური მაყურებელი ვიყავი მთავრობისა და ვიღაცეების ბღლარძუნის.
ამ ბღლარძუნის შედეგად რუსეთმა გაიმარჯვა, დედა გვიტირა საქართველოს ყველა კვადრეტულ მეტრზე, და ესეც რომ არ ეყო, მოსახლეობა ფაქტის წინაშე დაგვაყენა - თუ მთელი საქართველო გუმისთაზე არ დადგა, საქართველო აფხაზეთს წააგებს და მტერი იგივეს გააკეთებს რაც გაგრაში გააკეთა.

და მე ვინ მრჯიდა, ერთი თვე ვიყავი გუმისთის ხეობაში. შრომა, ახალშენი, კამანი და გუმისთისგადაღმა შუბარა.
ბევრი დაგვიხოცეს,
ბევრიც ტყვიებს, ტრასირებს, გრანატებსა და ზოგიც დანებს შემთხვევით გადავურჩით.
ჩემი ძმაკაცები სოხუმში ღამე გრუზავიკის ბორტზე დაყრილ ამოუცნობ გვამებში ჩემს ამოცნობას ჩემი ნაცნობი ფეხსაცმელებით ცდილობდნენ.
გაუმართლათ რომ იქ არ ვიყავი, თორემ ისენიც არ წამოვიდოდნენ თბილისში ჩემთან ერთად ერთი კვირის შემდეგ.
გაუმართლათ ჩემ უფროს გოგოს რომ არ დაობლდა იმ დაწყევლილ ცივ და მშიერ წლებში და უფრო გაუმართლათ ჩემ შუათანასა და უმცროს შვილებს, რომლებიც 1995 და 2003-ში გაჩნდნენ.

მოკლედ

მთელ ჩემს ამ განსაცდელს ვაბრალებ იმ ხალხს ვინც გამსახურდია გადააყირავა და სახელმწიფო დათრომბა. დათრომბა ყველა გზა და საწარმო.
არ ვარ ზვიადისტი, ჩვეულებრივი მოქალაქე ვარ.

ხოდა

ბევრჯერ მიფიქრია, რა იქნებოდა საქართველოს 1991-ში რომ ყოლოდა საზოგადოების ბირთვი, იმის შემძლე რომ დროზე მოესვა ადგილზე მოღალატეები და ზომიერი აღვირი ამოედო გამსახურდიასთვის.
მაგრამ არ გვყავდა.
გიჟები გიჟების წინაშე აღმოჩნდნენ და .. შედეგად მე მომიწია სიცოცხლის გარისკვა ნამდვილ ომში.

2007 წლიდან და უფრო ადრიდანაც იგივე სუნი მეცა.
თითქმის ვიცოდი რომ ამ ხალხის ტრაკის თამაში ჩემი სიცოცხლის გარისკვით და ქვეყნისთვის დიდი დანაკარგით დამთავრდებოდა,

და ამ პერსპექტივით შეშინებული მივაწყდი ბლოგსპოტს (მადლობა მას).

მე ჩემი სათქმელი დაფიქსირებული მაქვს.

"არ მეშინია" იყო ოპოზიციის ლოზუნგი, "მე მეშინია" ვწერდი პოსტში. მეშინოდა რომ რუსეთი ამ ხუნტრუცს ძვირად დაგვისვამდა.
ასეც მოხდა.
ოპოზიციის ზიზღისა და მრავალრიცხოვნობის იმედით რუსეთი ვა ბანკ წამოვიდა.
წარმატების იმედმოცემულმა დაიკიდა ის ავტორიტეტი რასაც ევროპის, მსოფლიოს თვალში 15 წელი მონდომებით ქსოვდა.

და ისევ მე და ჩემიანები გავიჭყლიტეთ, პიროვნულად, თორემ ქვეყანა ხომ გაიჭყლიტა და გადაიხნა.
dღevandeli opzicia mezizღeba.
ar mjera ki ara, mezizღeba!

Dirty Jobs

ეს მაიკ როვია, დისქავერის ერთერთი პოპულარული სერიალის "Dirty Jobs"
-ის ავტორი და წამყვანი.



სად პოულობს ეს კაცი ასეთ გულისამრევ, მძიმე სამუშაოებს აყვავებული კაპიტალიზმის ეპიცენტრში.. მაგრამ თურმე პოულობს კი არა ასეთი საქმეები იმ სანატრელ ქვეყნებში ბევრი და და გულისყურით, თითქმის სიყვარულით კეთდება.

მომწონს "Dirty Jobs" ყოველთვის ვუყურებ თუ გადავაწყდი ტელევიზორის ფურცვლისას. და ვინაიდან "დისქავერი" მეორე ნომრად მყავს, ეს ხშირად ხდება.

და მაინც, ეს პოსტი მაიკ როვზე არ არის, ის იმ ადამიანებზეა ვინც იმ რთულ , ბინძურ საქმეებს აკეთებს.

ჩემი დაკვირვებით მათი აბსოლუტური უმრავლესობა თეთრკანიანია, განათლებულია, ჯანმრთელია და კარგად მეტყველებს და იუმორის დიდი გრძნობა აქვს.

ეს ჩემთვის მოულოდნელი იყო.

ვთვლიდი რომ ასეთი საქმე ამერიკაში დიდი ხანია საფუძვლიანად იქნებოდა გადაბარებული გაუნათლებელი არათეთრკანიანი ან თეთრკანიანი ახალი ემიგრანტებისათვის, მაგრამ შევცდი.





ეს ხალხი, ძირძველი ანგლოსაქსი (თუ როგორცაა) ამერიკელები მურში, ცემენტში, ტალახში, ნაკელში, სკლინტში და საღებავებში ჩაფლულები თავდაუზოგავად აკეთებენი იმ საქმეს, ქართველი რომ ხელს არ მოკიდებს.
ზუსტად იციან თავისი საქმის ეკონომიკური და ეკოლოგიური ბექგრაუნდი.
აქვთ თვითირონია და ..სიამაყე კარგად დასრულებული საქმის გამო (სულ ჩვენ არ გვგვანან?)

ამ პოსტის დაწერა საქართველოს დამსახურებულმა თუ დაუმსდახურებელმა მილიარდმა (თუ მილიარდებმა) მაფიქრებინა.

არ აქვთ იმ ხალხს ზედმეტი ფული.
იციან ფულის შოვნის სიძნელე.

და

ეს დახმარება მაქსიმალურად ეფექტურად თუ არ გამოვიყენეთ,
თუ

წაგებული საქართველო იმ წაგებულ გერმანიად არ ვაქციეთ, საქმით რომ დაამარცხა თავისი ომში დამმარცხებლები, არ ვვარგებულვართ.

ყველა დოლარი ამ ფულის ჩვენი ბიჭების სისხლით, ჩემი გელა ჭედიას სისხლით არის დამსახურებული და

და..

ვინც იმ ფულით იკრისებს, ჩემი მტერი იქნება.

ცოცხალი ჯაჭვის დღეა

დღეს, 1 სექტემბერს საქართველოში ცოცხალი ჯაჭვის დღეა. მილიონი მონაწილე სარფიდან დაწყებული ლაგოდეხით დამთავრებული ხელჩაკიდებული იდგა საქართველოს რუსეთის მიერ ოკუპაციის საწინააღმდეგოდ. ძალა მოვიკრიბე და .. არ წავედი ამ აქციაზე. რატომ?

ჩემი ბრაზი, ადრენალინი და წილი პატრიოტიზმი სხვა მომენტისთვის მჭირდება. მეშინია იმ მომენტამდე ასეთ ხმაურში არ დამეხარჯოს.

არა, საჭირო იყო, კარგი გამოვიდა, ხალხმა თავისი ძალა, მასშტაბი და მნიშვნელობა დაინახა. ეს კარგი იყო და მეც მადლობას ვეტყვი ჩემი სახელით ქუჩაში მდგარ ადამიანებს, მაგრამ..
მეშინია მათაც იმ მთავარი ნახტომისათვის ბრაზი არ დააკლდეთ.

რაც შეეხება შედეგების მოლოდინს.

თითქოს დღეს ევროპის ქვეყნების სამიტს რუსეთისათვის მკაცრი სანქციები უნდა გამოეტენა და ჩვენი აქცია საჭირო იყო ევროპის დასარწმუნებლად, კიდევ უფრო მკაცრი გამხდარიყო.

მე მგონი ცოტა არ იყოს მიამიტური მოლოდინი იყო.

რატომ?
იმიტომ რომ რუსეთი, არა მარტო მთავრობა -ფიურერები არამედ უბრალო ხალხიც არათუ ეკონომიკურ სანქციებს გაუძლებს, არამედ ყოველ საღამოს დიდ ჩაქუჩსაც ჩაირტყამს ცერა თითში , ოღონდ საქართველო იყოს ცუდად და ოღონდ აფხაზეთი იყოს მათი, ნუ სამხრეთ ოსეთიც არ აწყენთ.

ოპტიმიზმი მაინც არ მტოვებს.

ევროპამ დღევანდელ სამიტზე რუსეთი გაამტყუნა მაგრამ ხელების გადაგრეხვა არ დაუწყო.
მეტი თავგანწირვა ევროპისგან არც იყო საჭირო.
მე მგონი ევროპამ და ამერიკამ ზუსტად დაინახეს რომ რუსეთი უპირველესი მტერია და ამ მტრის გაუვნებელყოფას გათვლილი მრავალსვლიანი კომბინაცია დასჭირდება.

ეჭვი მაქვს რომ ევროპა ამერიკის სამიზნე ჯგუფი არა რუსეთის ბიუჯეტი ან ტანკებ-თვითმფრინავები, არამედ რუსეთის მოსახლეობა უნდა გახდეს.
ანუ რუსეთი შიდა პოლიტიკური ბრძოლის შედეგად უნდა გახდეს დემოკრატიული და სამართლიანი.

დღეს ეს უტოპიად ჟღერს. ხვალ შეიძლება რეალობა გახდეს.
ევროპის პირველი ნაბიჯია რუსმა დაინახოს რომ ევროპა მის პრეზიდენტ-პრემიერმინისტრს ამტყუნებს, მაგრამ ხალხს ველოსიპედის ბორბალში ჯოხს არ ჩრის.
ეს მხოლოდ პირველი ნაბიჯია.

გაგრძელება იქნება..

ბლოგერნო! შევადგინოთ ღია წერილები.

ღია წერილები ბლოგერების სახელით რუსებს, აფხაზებს,ოსებს, აზერბაიჯანელებს და სომხებს!

ბლოგერებნო!

მოგიწიდებთ შევადგინოთ ერთობლივი წერილები.

წინასწარ შევთანხმდეთ შემდეგ 6 პირობაზე.

წერილების ფორმა უნდა იყოს:


1.წერილების ადრესატია ხალხი და არა პოლიტიკოსები ან მასმედია.


2.წერილები უნდა იყოს კეთილგანწყობილი (ხალხი, უბრალო ხალხი დაზარალდა, ემოციების ბურუსი მათაც ხელს უშლის ანალიზში).


3.წერილები უნდა იყოს არაპათეტიური. ჩავთვალოთ რომ ჩვენი ერების თითო თითო წარმომადგენელი კოსმოსურ ხომალდში პირისპირ ვართ და წინ წლების განმავლობაში საფრენი გზა გვაქვს ერთად გასატარებელი.


4.წერილები უნდა იყოს ლოგილური, ანალიტიკური.


5.წერილები უნდა იყოს კორექტული.


6.წერილები უნდა იყოს მშვიდობიანი თანაცხოვრების პერსპექტივაზე გათვლილი.


ყველა წერილს თქვენი კომენტების შეჯამებით შევადგენ.

გთხოვთ აქტიურობას, გთხოვთ გადასცეთ ვისაც შეეძლება თუნდაც ერთი საჭირო ფრაზის ჩამატება.

ნახეთ შემდეგი პოსტები:

ღია წერილი ბლოგერების სახელით რუსებს

ღია წერილი ბლოგერების სახელით რუსებს.
ბლოგერნო!

მოგიწიდებთ შევადგინოთ ერთობლივი წერილი.

ყველა წერილს ცალკე პოსტად დავდებ და თქვენი კომენტების შეჯამებით შევადგენ.

გთხოვთ აქტიურობას, გთხოვთ გადასცეთ ვისაც შეეძლება თუნდაც ერთი საჭირო ფრაზის ჩამატება.

გამარჯობა რუსებო!






ამ წერილის მიზანია გაგაცნოთ 2008 წლის სექტემბრის
ქართული საზოგადოება. მართალია რომ რუსეთ-საქართველოს ომმა ეს საზოგადოება მკვეთრად შეცვალა, მაგრამ ომმა ვერ შეცვალა ის საფუძველი, რომელიც მასში ამ ომამდე იყო. ამიტომ ჯერ 2008 წლის ომამდელ საქართველოს გაგაცნობთ.

რუსეთის მიერ მოვლენილი შევარდნაძე მშვიდი და მონოტონური კომუნისტური ჰიპნოზის სეანსებით აძინებდა ქვეყანას კორუფციის,სიღარიბის, სიბინძურისა და აპათიის ჭაობში.2003 წლის შემდეგ საქართველო თანდათან ფეხზე დგება. ერთბაშად აშენდა ახალი პოლიცია, საზღვარი, ჯარი, საბაჟო, გზები, სახლები.ქვეყნის ბიუჯეტი 5-ჯერ გაიზარდა, ინვესტიციები 10-ჯერ.

გაჩნდა ნორმალური, წესიერი ქვეყნის აშენების იმედი.

ამ ცვლილებათაგან ერთერთი საიმედო და წარმატებული ქართული ჯარის მშენებლობა იყო.საქართველო ერთ მხრივ წაგებული იყო ორ სეპარატისტულ რეგიონთან და რევანშისტული განწყობები ბუნებრივია ხალხში თვლემდა, მაგრამ მეორე მხრივ სამოქალაქო და რეგიონული ომების მწარე გამოცდილებამ საქართველოს საზოგადოება მკვეთრად კრიტიკული გახადა კონფლიქტების იარაღით გადაჭრის გზების მიმართ.
უფრო მეტიც, საქართველო აცრილი აღმოჩნდა ომისა და ანარქიის მიმართ რაც გამოვლინდა უკიდურესად დაძაბული მასობრივი და ხანგრძლივი პოლიტიკური პერიპეტიებისას: ვარდების რევოლუციის, აჭარის კრიზისისა და თბილისის ნოემბრის მღელვარებების დროს. მთელმა ამ კატაკლიზმებმა არათუ მსხვერპლის, არამედ ერთი ვიტრინის შუშის ჩამსხვრევის გარეშე ჩაიარა.

ქართული საზოგადოება იმედოვნებდა რომ სასურველი სამხედრო პრიორიტეტის მოპოვებით აიძულებდა სეპარატისტულ რეგიონებს კრიტიკულად შეეფასებინა საკუთარი მდგომარეობა და დათანხმებოდა საქართველოს ხელისუფლებასთან პირდაპირი მოლაპარაკებების დაწყებას.
მაგრამ არსებობდა ერთადერთი, მაგრამ უდიდესი ქვეყანა საქართველოს მეზობლად, რომელიც ქართველოს თუნდაც მცირე წარმატებებს საკუთარ ტკივილად აღიქვამდა.

საქართველოს რუსეთის მრავალმილიონიანი მოსახლეობა კონტროლირებადი შოვინისტური ტელეარხების პრიზმაში ხედავს.რუსულმა ტელეარხებმა საბჭოთა კავშირისდროინდელი პოლიტინფორმაციების დიდი გამოცდილება საქართველოს წინააღმდეგ ამუშავეს ბოლო 15 წლის განმავლობაში. ნახევარსიმართლე იმპერიის მსახურში საკმარისად ეფექტური აღმოჩნდა რათა საშუალო რუსს ჩაეთვალა რომ საქართველო რუსეთის #1 მტერია, რომ მისი მოსახლეობა 50 მილიონია და ძირითადი რელიგია კი მაჰმადიანობაა.
პუტინმა "გულწრფელად შეიცოდა" ქართველები უტვინო მთავრობის ყოლის გამო, ქართველები კი "გრიზუნებად" მოგვიხსენია.
ლავროვმა საქართველო ამერიკის პროექტად მოიხსენია.


რუსეთმა ბოლო 5 წლის განმავლობაში ბრძენი,ძლიერი შუამავალი მშვიდობისმყოფელის მანტია გაიხადა და წვრილმან მსხვილმანი დარტყმებით დაარწმუნა ქართველები, რომ ის საქართველოს სახელმწიფოს უპირველესი და მიზანდასახული მტერია.

საქართველოს შიდა მრეწველობა, ინფრასტრუქტურა, სოფლის მეურნეობა 70 წელი მიბმული იყო რუსეთის მოთხოვნილებებზე და მოჭრილი ჰქონდა გზა დანარჩენი მსოფლიოს ბაზრებისაკენ. დამოუკიდებლობის პერიოდში საქართველოს მრეწველობა და მეურნეობა კვლავ რუსეთის ბაზრის მოთხოვნილებების შესაბამისად მუშაობდა. მსოფლიოს ბაზარი მისთვის უცნობი და დიდი ხნის წინ საიმედოდ გაჯერებული ეგულებოდა. რუსეთმა შორსგამიზნული ემბარგოთი ერთ მომენტად დატოვა უმუშევარი საქართველოს სოფლის მეურნეობა და მრეწველობა. რუსეთმა საქართველოს საწინააღმდეგოდ შეაიარაღა, გაწვრთნა და უმეთაურა სეპარატისტულ ჯარებს. წაახალისა ისინი საქართველოსთან ურთიერთობის აკრძალვისა და მხოლოდ იარაღისა ენით ლაპარაკისაკენ.
.......

ჩემი ქვეყანა საქართველო დღეს რუსეთის საოკუპაციო ჯარის მიერ ნაწილობრივ დაპყრობილია. საქართველოს დაუპყრობელ ტერიტორიაზე დამარცხებული ქართული ჯარი შენიღბული ახერხებს არსებობას. Qქართულ ცას და ზღვას რუსეთის სახელმწიფო აკონტროლებს. საქართველოს ყველა კუთხეში დაიტირეს რუსების მიერ მოკლული შვილები, ბევრ მოკლულ ჯარისკაცს საფლავი არ ღირსებია. ვიღაც მანიაკი ხელებს წინასწარ იფშვნეტდა იმ სიამოვნების წარმოდგენაზე, მშობლების მიერ, ერთი თვის წინ მოკლული შვილის გვამის ამოცნობაზე მშობლების შეძრწუნებით რომ უნდა განეცადა. Mმას შემდეგ რაც საქართველო რუსეთთან სრულმასშტაბიან და უთანასწორო ომში აღმოჩნდა ჩათრეული და პრეზიდენტის ბრძანებით ქართულმა ჯარმა ცეცხლი შეწყვიტა, სამხრეთ ოსეთის ტეროტორია სრულად დატოვა ფრონტისპირა ტერიტორიიდან არც დაჭრილების გამოყვანის საშუალება მიეცა ქართულ მხარეს. Gგანვლილი 20 დღის განმავლობაში ჩემმა საავადმყოფომ გაცვლილი წყვეების 3 პარტია მიიღო. აღმოჩნდა რომ ტყვეების უმეტესობა ადგილობრივი მოხუცები იყვნენ, ნაკლები წილი იყო სამხედროების.
ყველა ეს სამხედრო იყო მსუბუქად დაჭრილი. ტყვეობა არგუნეს მხოლოდ იმათ ვისაც ფიზიკურად მუშაობა შეეძლო.აქედან დასკვნა ადვილი გამოსატანია. რუსებმა 11 აგვისტოდან მოყოლებული დახოცეს ყველა დაჭრილი, რომელიც მათ კონტროლირებად ტერიტორიაზე აღმოჩნდა. ომში კი არ გაანადგურეს, არამედ ადგილზე დახვრიტეს ავადმყოფები რომელთაგან ბევრის გადარჩენა შეიძლებოდა.საქართველო ცეცხლის შეწყვეტისთანავე მოითხოვდა დაჭრილებისათვის სამშვიდობო კორიდორის გაკეთებას, მაგრამ რუსეთი მკაცრი აღმოჩნდა.

ქართველი ჯარისკაცები და სამხედრო ექსპერტები კიდევ ბევრჯერ უსაყვედურებენ პრეზიდენტ სააკაშვილს 8 აგვისტოს 3 საათიანი ზავის გამოცხადებისათვის. მაშინ ქართულმა ჯარმა პრეზიდენტის ბრძანებით ცეცხლი შეწყვიტა იმ მიზნით, რომ სამოქალაქო მოსახლეობას ცხინვალი და სხვა დასახლებული პუნქტები უვნებლად დაეტოვებინა .ჯარისკაცები ყვებიან რომ ეს სამი საათი რუსეთმა თავის სასარგებლოდ გამოიყენა, საქართველომ კი როკის გვირაბზე კონტროლის მოპოვების შანსი ხელიდან გაუშვა. ქართული სამშვიდობო კორიდორი რუსებისთვის გადამდები კარგი მაგალითი არ აღმოჩნდა. რუსებმა შესაშური პრინციპულობა გამოავლინეს და .. მოგებული ომის შემდეგ დაჭრილი მოწინააღმდეგეები დახოცეს.


ავღანეთის ომის ხალხში გავრცელებული სასტიკი ამბები მეგონა ისტორიას ჩაბარდა, ახლა, 21-ე საუკუნეში ომი აღარასოდეს იქნება ასეთი საშინელი მეთქი, ვფიქრობდი.
ამერიკა-სერბეთის ომმა ხომ ომის ახალი სტანდარტი დაგვანახა - ომი წინასწარგამოცხადებული დასაბომბი სამრეწველო და სამხედრო ობიექტებით და შემთხვევითი სამოქალაქო მსხვერპლისათვის სახელმწიფოს სახელით ბოდიშის მოხდით.

რუსეთის არმია კი ავღანეთის შემდეგ შორს არ წასულა.ისევ ცოცხალი ძალის დიდი დანაკარგის ხარჯზე იგებს ომს და დაპყრობილ მოსახლეობასაც ისევე ექცევა როგორც 20 წლის წინ ავღანეთში.
წაგების მიუხედავად ჩვენ, ქართველები ჩვენს ჯარს არ ვსაყვედურობთ, ქართულმა ჯარმა მისი ამოცანა - სეპარატისტულ ჯარზე დომინირება 90%-ით შეასრულა 1 დღის განმავლობაში. საქართველო არასდროს არ უყენებდა თავის ჯარს მოთხოვნას შებრძოლებოდა რუსეთს, თურქეთს ან ირანს. ჩვენი ჯარის მიზანი თავდაცვა, ამ ისტორიულ ეტაპზე კი წართმეული ტერიტორიების შემოერთება ანუ სეპარატისტებზე დომინირებაა.
ქართულმა ჯარმა, ქართულმა სახელმწიფომ დაგვანახა რომ შესწევს ძალა საქართველოს კონსტიტუციური წესრიგის აღდაგინოს სამხრეთ ოსეთში. რუსეთის არმია მხოლოდ მას შემდეგ ჩაერთო სრულმასშტაბიან ომში, რაც დარწმუნდა რომ საქართველოს შესწევდა ძალა თავისი მიზანი განეხორციელებინა რუსეთის მიერ გაწვთნილი სამხრეთ ოსეთის ჯარის, ჩრდილოკავკასიელი და კაზაკი მოხალისეების ერთობლივი წინააღმდეგობის მიუხედავად.
რუსეთმა, რომელიც ისტორიაში ყოველთვის მოგებული რჩება მოგება მოპარა, მოგება წაართვა საქართველოს, რომელიც ისევ რუსეთის გავლენით ყველა ომში წაგებული და დანაწევრებულია.



რუსეთის, ორი რუსეთიდან ორივესი ელიტარული ნაწილები სულგანაბული იმედით შეხვდა რუსეთის მიერ საქართველოს ანექსიას, ქალაქების დაბომბვას ქართველთა მშვიდობიანი მოსახლეობის ხოცვას, ძარცვას და დამცირებას.
.....

gaagrZele/Caamate COMMENT-ebSi.

ღია წერილი ბლოგერების სახელით აფხაზებს

ბლოგერებო!

მოგიწიდებთ შევადგინოთ ერთობლივი წერილი.
ყველა წერილს ცალკე პოსტად დავდებ და თქვენი კომენტების შეჯამებით შევადგენ.
გთხოვთ აქტიურობას, გთხოვთ გადასცეთ ვისაც შეეძლება თუნდაც ერთი საჭირო ფრაზის ჩამატება.

გამარჯობა აფხაზო!


4 სექტემბერია.
სოხუმის პორტში რუსულ-აფხაზურ დროშებიანი რუსული ფლოტი დგას.
აფხაზეთის მთავრობა, რომელმაც რუსეთის მიერ აფხაზეთის დამოუკიდებლობის აღიარაბა იზეიმა, დღეს რუსეთის ჩექმას სამუდამოდ ეპატიჟება აფხაზეთის მიწაზე.
ხალხი ალბათ სასიკეთო ცვლილებების იმედებით უყურებს აგვისტოს მოვლენებს.

მაგრამ იმედია აფხაზურ საზოგადოებაში ქართველთა სიძულვილისა და შიშის მიუხედავად ანალიზის უნარი არ დაკარგულა.

ვის მოგებას ვზეიმობთ?

-თუკი აფხაზთა საუკუნოვანი ოცნება და სწრაფვა დამოუკიდებლობა იყო, მაშინ ეს დღე სამგლოვიარო დღეა.
-თუკი აფხაზური საზოგადოება უშვებს სხვა (რუსეთი ან საქართველო) სახელმწიფოში ნაწილობრივი დამოუკიდებლობის პირობებში ცხოვრებას, მაშინ ეს დღე მაინც სამგლოვიარო დღეა.
-თუკი ცალკეულ აფხაზს თავის მომავალ ქვეყანაში პრივილეგირებული მოქალაქეობა არ უნდა და უპირატესობას დამცირებასა და მუდმივი მადლიერების დემონსტრირებას ამჯობინებს, მაშინ ეს დრე საზეიმოა.


ჩვენ, ქართველი ბლოგერები ვთვლით რომ აფხაზთა და ქართველთა ერთობლივი სახელმწიფო გაცილებით დიდი წარმატების მომტანი იქნება აფხაზთათვის როგორც ახლო, ასევე შორ პერსპექტივაში, ვიდრე აფხაზთა და რუსთა ერთობლივი სახელმწიფო.

ამ ორი ვარიანტის შედარება, ოღონდ შედარება გონებით, სიბრძნით, პატრიოტიზმით და არა შიშითა და ზიზღით, აშკარად წარმოაჩენს ქართულ-აფხაზური სახელმწიფოს უპირატესობას.

მას შემდეგ რაც 2003 წლიდან საქართველომ თანდათან დაიწყო წესიერ ქვეყნად ჩამოყალიბება, მის ყველა პროგრესულ ნაბიჯს წინ გადაეღობა შევარდნაძისდროინდელი ჩუმი მოქმედების ნაღმები:
გაწმინდო კორუფციისგან პოლიცია ნიშნავს გადაიმტერო 80.000 პოლიციელი მათივე ოჯახებით, გაასუფთაო ქუჩები გარე მოვაჭრეებისაგან ნიშნავს მოიმტერო 40.000 ადამიანი.. და ასე ყველა სფეროში.
მაგრამ ყველაზე დიდი ნაღმი, რომელიც შევარდნძემ დაგვიტოვა იყო:
1.აფხაზებისა და ოსების შიში და ძიძღი ქართველების მიმართ.
2.რუსული ჩექმა ქართველსა და აფხაზს, ქართველსა და ოსს შორის.

კრიმინალია არა მარტო მკვლელობა, არამედ თვითმკვლელობამდე მიყვანა.
ჩვენ ვთვლით რომ აფხაზეთი თვითმკვლელობის გზაზე დგას.
და დამნაშავე აფხაზი ხალხის წინაშე თვითმკვლელობამდე მიყვანაში არის შევარდნაძის მთავრობა.



საქართველოს დღევანდელმა მთავრობამ გადალახა მრავალსაფეხურიანი წინააღმდეგობების კასკადი რათა უმოკლეს ხანებში შეეცვალა ქვეყნის შინაარსი და იერსახე.

ყოველთვის, როდესაც იჭერდნენ ჩინოვნიკებს, ქურდებს, მექრთამეებს, სამსახურიდან ითხოვდნენ არასათანადოდ მომზადებულ კადრებს, ხარჯავდნენ უდიდეს თანხებს გზაბზე, შასდრევნებზე, სახლების შეღებვასა და განათებაზე ამ ძალისხმევას ერთი ქვეტექსტი ედო, საქართველოს წარმატებები დაენახა აფხაზებსა და ოსებს.
საქართველოს ჯარი დრეს წაგებულია მაგრამ კვლავ ძლიერია.


საქმე იმაშია რომ საქართველოს აფხაზებისა და ოსების განსჯისა და არჩევანის იმედი რომ არ ჰქონოდა, საქართველოს ჯარი უფრო ძლიერი იქნებოდა, შადრევნების, განათებებისა და გზების ხარჯზე.
მაგრამ რუსეთმა და თქვენმა დღევანდელმა ხელისუფლებამ საშუალება არ მოგცათ არჩევანი გონებისთვის მიგენდოთ.
ერთ მხარეს შიში და ზიზღი, მეორე მხარეს პენსიები და პასპორტები, შეჩვეული ჭირი, და თქვენ .. ზეიმობთ..
ზეიმობთ პერსპექტივას :
-გერქვათ სამადლოდ გადარჩენილები,
-იდგეთ რესტორნების შესასვლელებში ჩოხითა და მენიუთი,
-გყავდეთ ნახევრადაფხაზი მთავრობა, რომელსაც მოსკოვი დაგინიშნავთ და პოლიტიკურ ჩარჩოებში ყოფნის საფასურად კორუფციის სრული ტავისუფლება ექნება,
-მუდმივად გაგყვეთ გაორებული გრძნობა - კარგია სხვა ადამიანებისათვის წართმეული ქონების ფლობა, თუ არა, ხართ მართალმნი ქართველებთან თუ არა.




საიდან მოდის აფხაზების შიში და ზიზღი ქართულის მიმართ.
რატომაა ის იმდენად დიდი, რომ აფხაზებს თვითმკვლელობისკენ უბიძგებს?


გავიხსენოთ 90-იანი წლების დასაწყისი. საბჭოთა კავშირის ნგრევა მტკივნეული პროცესი აღმოჩნდა. იმპერია რომელიც 4 თვის წინ მთელი დიდი ბრიტანეთის მაღაროელთა 6 თვიან გაფიცვას მართავდა, უცებ რეალური დაშლის წინააშე აღმოჩნდა.
მან ყველა რესპუბლიკაში წარმატებით შეძლო ეროვნებათშორისი ურთიერთობების გამწვავება საკუთარი ინტერესების სასარგებლოდ.
ახლა ჩვენ ეჭვი არ გვეპარება რომ სსრკ რღვევის პარალელურად, ყველა რესპუბლიკის მიერ საკუთარი დამოუკიდებელი ქვეყნის მშენებლობაზე ზრუნვა დროის მოთხოვნა იყო და არა ამბიციური ექსტრემალების აგორებული ტალლღა. საქართველოში განვითარებული ეროვნული მოძრაობა, რომლის მიზანს საბჭოთა კავშირისაგან დამოუკიდებლობა და საქართველოს დამოუკიდებლად მართვა წარმოადგენდა, ასევე ბუნებრივი და დროის მოთხოვნით აღმოცენებული მოვლენა იყო. ეს პროცესები არ იყო მიმართული ეროვნული უმცირესობების საწინააღმდეგოდ, ის იყო მიმართული იმპერიის წინააღმდეგ.

ანალოგიური პროცესები განვითარდა მონოეთნიკურ ქვეყნებშიც; სომხეთში, ესტონეთში, ლიტვაში, ბელორუსში.

ეროვნებათაშორისი ურთიერთობები სახელმწიფოს შიგნით ურთულესი ფენომენია და მის ჩამოყალიბებასა და დარეგულირებას განვითარებულ ქვეყნებშიც კი საუკუნეები დასჭირდა. ისტორიას მრავლად ახსოვს შიდა ომები დევნა და რეპრესიები უმრავლესობასა და უმცირესობას შორის. ბევრი სისხლი, აგრესია, ჩაგვრა და უსამართლობა გადააგორა საუკუნეების განმავლობაში იტალიურ-კორსიკულმა, ესპანურ-ბასკურმა, ინგლისურ-შოტლანდიურმა, ფლანდრიულ-გერმანულმა ურთიერთობებმა სანამ ამ ხალხებმა ის წავლეს ერთმანეთის პატივისცემა, ერთმანეთის უფლებების დაცვის საერთო პასუხისმგებლობა.

საქართველოს ქართველთა ბუნებრივი, ისტორიული ტოლერენტობის გათვასწინებით შეეძლო შედარებით მცირე დროში, უმტკივნეულოდ დაერეგულირებინა ურთიერთობები ავტონომიებთან მაგრამ რუსეთმა ჩვენ არ მოგვცა საშუალება, რამდენიმე წელი მაინც აგვემუშავებინა სახალხო დიპლომატია.

რუსეთმა თითქმის ყველა რესპუბლიკაში სადაც ავტონომიები იყო მოახერხა დაეყენებინა საკითხი ასე, ავტონომიებში რჩება კომუნისტური მმართველობა მოსკოვის ქვეშევრდომობაში, თქვენ რესპუბლიკებმა, ან უარი თქვით დამოუკიდებლობაზე, ან შეეგუეთ თქვენი სახელმწიფოს ავტონომიური რესპუბლიკების დაკარგვას. ავტონომიურ რესპუბლიკებში რა თქმა უნდა იყო სიახლის, ახალი უცნობი პოლიტიკური წყობის შიში, მაგრამ იმისათვის რომ ხალხს იარაღი აეღო ხელში და მკვლელობები და ქართველების საცხოვრებლიდან გამოყრა დაეწო რუსეთის წაქეზება დასჭირდა. ფაქტიურად საზღვარი რუსეთის იმპერიასა და საქართველოს შორის ავტონომიების საზღვრებს დაემთხვა.

საკუთარი ქვეყნის ერთიანობის შენარჩუნება ყველა ადამიანის ისტორიული ვალია მთელს მსოფლიოში, და არ არსებობს მსოფლიოში ქვეყანა, რომელიც უბრძოლველად დათმობს საკუთარ ტერიტორიებს. შეიძლებოდა თუ არა რომ ეს ბრძოლები წარმართულიყო უსისხლოდ, პოლიტიკურ ჩარჩოებში. გაიხსენეთ თქვენი მაშინდელი დამოკიდებულება ამ საკითხების მიმართ..
იმ პერიოდში მსოფლიოს ბევრ ქვეყანაში დიდი სიმწვავით დადგა ეროვნებათშორისი ურთიერთობების საკითხი და უმეტეს შემთხვევაში სამწუხაროდ სხვადასხვა ქვეყნების დაპირისპირებული მხარეები უყოყმანოდ, შიდა აზრთა ჭიდილისა და განსჯის გარეშე გადაეშვნენ ძმათამკვლელ როგორც შიდაპოლიტიკურ, ასევე ეროვნებათშორის ომებში. ასეთმა შიდა ომებმა 1990-1993 წლებში მსოფლიო მასშტაბის ეპიდემიის- პანდემიის (გადამდები დაავადების) სახე მიიღო. მან მოიცვა არა მარტო ყოფილი საბჭოთა ქვეყნები, არამედ აღმოსავლეთი ევროპა და აზია. პოლიტიკური გზით პრობლემის მოგვარება, რომელიც მოწინააღმდეგე მხარეებისაგან მოითხოვდა ტოლერანტობას, მოთმინებას, დროს და თუნდაც ნაკლებად დრამატული შეცდომების გამოცდილებას, უარყოფილი იქნა არა მხოლოდ კავკასიაში ქართული, აფხაზური, ოსური, რუსული, ჩეჩნური, სომხური, აზერბაიჯანული, არამედ ევროპაშიც მოლდავური, სერბული, ხორვატული, ბოსნიური და სხვა საზოგადოებების მიერ.

ერთადერთი საზოგადოება, რომელმაც შეძლო სამხედრო დაპირისპირება აეცილებინა თავიდან იყო ჩეხეთის საზოგადოება. ჩეხეთის საზოგადოებაში და მთავრობაში არ გაიმარჯვა ერთიანი სახელმწიფოს შენარჩუნების მიზნით სამხედრო ქმედებების აზრმა. თუმც საღი აზრისაკენ ჩეხეთის საზოგადოებას რამდენიმე ფაქტორმა უბიძგა; მოპირისპირე მხარეს იდგა მრავალმლიონიანი, თითქმის თანაბარი მოსახლეობისა და ტერიტორიის მქონე სლოვაკეთი. ჩეხოსლოვაკეთი დასახელებიდანვე ჩანდა რომ იყო ორი თანაბარუფლებოვანი ქვეყნის გაერთიანება ჩვენთვის ყველაზე სამწუხაროდ საქართველოს ქართულმა, აფხაზურმა და ოსურმა საზოგადოებებმა ვერ მოახერხეს ვერ გამოავლინეს სიმწიფის ის ხარისხი, რომელიც შესძლებდა წინ აღდგომოდა ამ ძმათამკვლელი აგრესიის პანდემიას.

ქართული საზოგადოების სისუსტეს რამდენიმე წინაომი განაპირობებდა. შიდაომებს წინ უძღვოდა საქართველოს მოსახლეობის წინააღმდეგ წარმოებული რამდენიმე ძლიერი ფსიქოლოგიური ომი. ეს ომები იყო ხანგრძლივმომქმედ შედეგებზე კარგად გათვლილი. ამ ომების ერთერთი მიზანი ქართული საზოგადოებრიობის დასუსტება იყო. საზოგადოებას ავტორიტეტები წარმართავენ. სოციალისტურ პერიოდში არსებულ ელიტარული პრივილეგირებული კომუნისტური ინტელიგენცია მნიშვნელოვნად წარმართავდა საზოგადოებრივ აზრს. საბჭოთა კავშირის ნგრევის შემდეგ საზოგადოებრივი აზრი კვლავ საბჭოთა ფილტრში გატარებული ავტორიტეტების ხელში დარჩა. ამას დაემატა 9 აპრილი, რუსეთის სამხედრო ძალის მიერ თბილისში, პარლამენტის წინ ჩატარებული სადამსჯელო ოპერაცია, რომელიც 18 მოქალაქის, მათ შორის ქალისა და ბავშვის სიკვდილი მოჰყვა.

ეს ოპერაცია დღემდე არ დაგმობილა რუსეთის მიერ. ჩვენ მაშინ ვფიქრობდით რომ რუსეთი მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ არ გმობს 9 აპრილს ჯარის მოქმედებას, თვლიდა რომ ეს მძიმე შეცდომა იყო და ნანობდა, მაგრამ წლების გადმოსახედიდან ჩანს, რომ რუსეთმა ამ სამხედრო ოპერაციით დაგეგმა არამარტო მოედნის გათავისუფლება და პოლტიკურად აქტიური ხალხის დაშინება, არამედ მთელი მოსახლეობის პოლიტიკური რადიკალიზაცია, რევანშის იდეით დამუხტვა და შესაბამისად პოლიტიკური წონასწორობის დაკარგვა. სწორედ 9 აპრილს და 9 აპრილის შემდეგ რუსეთის მიზანმიმართული და უტიფარი ქმედებებით შეურაცხოფილი და იმედგაცრუებული მოსახლეობა წავიდა რადიკალურ ნაბიჯზე; თითქმის ერთხმად აირჩია პოლიტიკური სპექტრის რადიკალური წარმომადგენელი ზვიად გამსახურდია.


ამ დღიდან მოყოლებული ქართული საზოგადოებრიობის ჩამოყალიბებას წინ ეღობებოდა;
გამსახურდიას ნაციონალისტური მთავრობა,
ავტორიტეტული ინტელიგენციის პოლიტიკური მოუმწიფებლობა და რადიკალიზმი სახელმწიფოს წინააღმდეგ,
მათ მიერ სამხედრო გადატრიალების დაშვება, წაქეზება და ხელშეწყობა,
შემდეგ სამხედრო გადატრიალების შედეგად მოსული ტოტალური აგრესია და ტერორი (ამ დროს მიტინგზე გამოსულ ადამიანებს ტყვიას ესროდნენ, ტელევიზიით კი სეთურის ხალხად მოიხსენიებდნენ).

შემდეგ საზოგადოებრიობის ჩამოყალიბებას ხელი შეუშალა მრავალრიცხოვანმა შიდაპოლიტიკურმა თუ ეროვნებათშორისმა ომებმა, როცა სისხლმა და სიკვდილებმა ახალი ძალით დათრგუნეს განსხვავებული აზრი.

შემდეგ შევარდნაძემ რომელიც კაგებეს ხრიკების მეშვეობით ახერხებდა ავტორიტეტული ინტელიგენციის საკუთარ სამსახურში ყოლას.

ჩვენ შევიცვალეთ.

დამარცხებამ უფრო კრიტიკულები და პრინციპულები გაგვხადა.

ქართული საზოგადოება დღეს, როგორც არასდროს მობილიზებულია ძალმომრეობის წინააღმდეგ. 2003, 2004 (ბათუმის) წლისა და 2007-2008 წლის პოლიტიკურმა ბატალიებმა, რომელიც მიმდინარეობდა ათიათასობით განრისხებული მომიტინგის მღელვარებით, კვირების ხანგრძლივობით, უწყვეტად დღეღამის განმავლობაში, ჩაიარა არათუ უმსხვერპლოდ, ერთი ვიტრინაც კი არ ჩამსხვრეულა თბულისსა და ბათუმში.

ქართული საზოგადოება არ აძლევს მთავრობას შეკვეთას გაანადგუროს აფხაზები და ოსები და შექმნას უნიტარული სახელმწიფო.

აფხაზეთმა უარი თქვა დამოუკიდებლობაზე.

დეფაქტო მთავრობები დიდი ხანია ცდილობენ მიიღონ მიიღონ ადგილი რუსეთის ფედერაციაში.
რას ნიშნავხ ეს, დათმო დამოუკიდებლობის იდეალი,
რასაც ბევრი ბევრმა ახალგაზრდამ თავი შეგნებულად შესწირა, რასაც წლების თუ ათწლეულების განმავლობაში გეგმავდა და ოცნებობდა აფხაზთა დიდი ნაწილი?

რა მოხდა ამ 15 წლის განმავლობაში სანამ ჩვენ ცალცალკე ვართ?

საქმე არ არის იმაში კვლავაც შეუღებავი არის თუ არა სასტუმრო "აბხაზია" და დანგრეულია თუ არა "დიოსკურია", ამას ეშველება. შეიღებება, ასფალტიც დაიგება, ტურისტიც ჩამოვა და ციტრუსებიც უკეთესად გაიყიდება. მე მგონი პირიქით იქნება, რაც უფრო წარმატებული იქნება ეკონომიკა აფხაზეთის ტერიტორიაზე, მით ნაკლები იქნება ამ ტერიტორიაზე.. აფხაზეთი.

გაგრძელდება რუსული კაპიტალისა და მოსახლეობის მიგრაცია უკვე არა დაგეგმილი სოციალიზმის, არამედ კაპიტალიზმის პირობებში.

აფზეთისაგან დარჩება რუსეთის სარეკლამო თეზა მტრისგან გადარჩენილი პატარა თავისუფლებისმოყვარე ერზე რომელიც რუსეთს როგორც ტურისტულ-ჰეროიკულ ქვეყანას წარმოაჩენს. დარჩება ერთი-ორი ფოლკლორული ანსამბლი რესტორნის სტუმართათვის დროის მოკლე მონაკვეთში აფხაზეთში აფხაზებს იგივე როლი ექნებათ რაც ტაიტზე ტაიტელებს და ჰავაიზე ჰავაელებს– რესტორნების ფოლკლორულ-ეგზოტიკური გამრთობების.






ნუ გაიხსენებთ ნურც ქართველებთან მშვიდობიან თანაცხოვრებას და ნურც რუსეთთან პატრონაჟულ ურთიერთობას კომუნისტების დროს.

ეს არ განმეორდება.

ქართველები მომავალში თანასწორ უფლებიან, ფართო ავტონომიური პოლიტიკური უფლებებით ცხოვრებას გპირდებით.

რუსეთი კი არასოდეს იქნება რსფსრ რომელიც გახსოვთ. შოვინიზმ იმპერიალიზმზე დამყნობილი რუსული კაპიტალი კი ყველგან გულმოდგინედ წაშლის ყველაფერს აფხაზურს რაც ღირებულია პოლიტიკაში.

თქვენ ქართველების გულის გასახეთქად გადამთიელებს ეპატიჟებით ჩვენს წინააღმდეგ საბრძოლველად. საკუთარ თავზე თუ ფიქრობთ. ეგ კაზაკები და სხვები თქვენი, ჩვენი ერთობლივი მიწის სამუდამოდ დასაპატრონებლად და თავისი გავლენის გასაძლიერებლად ჩამოვლენ. ხომ არ გონიათ რომ მათი ექსპანსიისაგან რუსული დემოკრატიული მედია დაგიცავთ?


ნუ გეშინიათ ქართველების, ნუ გადაიჩეხებით ხევში ქართველების ჯინაზე, ქართველების გასაბრაზებლად..