მე არ ვიცი უნდა ყოფილიყო თუ არა 7 ნოემბერი, მაგრამ მე მადლობელი ვარ ხელისუფლების იმისათვის რომ მე ჩემი პირადი ფიზიკური მონაწილეობით არ მომიწია დამეცვა ჩემი პოზიცია რომელიც ოპოზიციის მიზნებისაგან მკვეთრად განსხვავებულია.
მეტიც, როგორც არჩევნებში გამოჩდა მოსახლეობის უმრავლესობას (ხელისუფლების მომხრეებს) აღმოაჩნდა ერთის მხრივ შემწყნაბლობა და მოთმინება, მეორეს მხრივ იმედი რომ ხელისუფლება მათი მონაწილეობის გარეშე შეძლებდა მდგომარეობიდან გამოსავლის მოძებნას.
ოპოზიციის მთავარი პლიუსი მიტინგების ხალხმრავლობა იყო. ხელისუფლების შანსი კი ამ მიტინგის 2-3 ათას კაცამდე შემცირება გახდა.
პოლიცია ვერ მოახერხებდა დიდი მიტინგის მსხვერპლის გარეშე დაშლას. იარაღით თუ არა, ადამიანები შეიძლება ჭყლეტვის ან გადათელვის შედეგად დაღუპულიყვნენ.
სააკაშვილის მომხრეებს გაანალიზებული აქვთ თავისი როლი საქართველოში და არ აქვთ ილუზია რომ ერთი ადამიანისათვის პასუხისმგებლობის დაკისრებით მათი პრობლემები გადაწყდება. სააკაშვილის მომხრეები არ არიან მესიის მიმდევარი აჟიტირებული მაქსიმალისტები, იცნობენ საკუთარ პრეზიდენტს როგორც მოტივირებულ, ენერგიულ და მიზანდასახულ ადამიანს რომელიც ამავე დროს გულწრფელია და არ ცდილობს ტანჯული რაინდის მანტიაში გახვევას.
სააკაშვილის მომხრეებს გაანალიზებული აქვთ თავისი როლი საქართველოში და არ აქვთ ილუზია რომ ერთი ადამიანისათვის პასუხისმგებლობის დაკისრებით მათი პრობლემები გადაწყდება. სააკაშვილის მომხრეები არ არიან მესიის მიმდევარი აჟიტირებული მაქსიმალისტები, იცნობენ საკუთარ პრეზიდენტს როგორც მოტივირებულ, ენერგიულ და მიზანდასახულ ადამიანს რომელიც ამავე დროს გულწრფელია და არ ცდილობს ტანჯული რაინდის მანტიაში გახვევას.
ეს ხალხი არსებობდა 2007 წლის ნოემბერში. ეს ხალხი უყურებდა "იმედს", მიტინგებს, ისმენდა მოწოდებებს. ჰქონდა ცდუნება რომ საკუთარი უკმაყოფილება პრეზიდენტისათვის დაებრალებინა, მონაწილეობა მიეღო მიტინგებში და :"ვარდების რევოლუციის " პრეცენდენტით გათამამებულს ქვეყანა კიდევ ერთხელ აეყირავებინა.
No comments:
Post a Comment