არსებობს თუ არა კოლექტიური ტვინი?

საზოგადოება - განათლებული კარგი ადამიანების ერთობლიობა

არსებობს თუ არა კოლექტიური ტვინი?

ერთი სოციუმის წარმომადგენლებს და შესაბამისად ამ სოციუმს შეუძლია მეორე სოციუმის წარმომადგენლებს, და თავად ამ მეორე სოციუმს აჯობოს კონკრეტული პრობლემის გადაწყვეტაში?
პასუხი ნათელია, მაგრამ ისე როგორც მიუღებელია 88% თეთრი ამერიკელისათვის 12% აფროამერიკელის მიმართ თავისი უპირატესობების მტკიცება და უაზრობაა 2,5 მილიარდი ქალისათვის 2,5 მილიარდი მამაკაცის მიერ კაცების უპირატესობების მტკიცება, იმიტომ რომ უბრალოდ ზედმეტი თავის ტკივილია, ასევე სხვა ჩვენ არ გაგვაკრიტიკებს, არ დაგვიმტკიცებს ჩვენში ნაკლის არსებობას ერთი ელემენტარული მიზეზით, მას ჩვენ ისე არ ვეყვარებით როგორც ეს კრიტიკას სჭირდება, ოპოზიციურ აზრს და ამ ოპოზიციურობის თანმხლებ უარყოფით ემოციებს ჭირდება.

შეგვიძლია რომ ჩვენი ცხოვრების, ყოფის, პოლიტიკის წარმმართვისას წარმოვიდგინოთ ჩვენზე წარმატებული ერების პოზიცია, შევხედოთ ჩვენს თავს გლობალიზაციის შედეგად დაპატარავებული და მოახლოვებული ახლადგაცნობილი ევროპელი მეზობლების თვალით? კრიტიკულად შევხედოთ ჩვენს კოლექტიურ გონს, ჩვენს ლოგიკას, მენტალიტეტს, სტერეოტიპებს, პრობლემთა გადაჭრის ჩვენს არსენალში არსებულ სავარაუდო გზებს?

5 იანვრის არჩევნებმა სრულიად ახალი რეალობის წიაშე დააყენა როგორც საქართველოს პოლიტიკური სპექტრი ასევე მოსახლეობა. საქართველოს პრეზიდენტი არჩეულია ხმათა 53%-ით.
ოპოზიცია არ ცნობს არჩევნების შედეგებს და მომხრეებს კვლავ ქუჩის აქციებზე იწვევს. ოპოზიციამ გაიმარჯვა დედაქალაქში და ხალხმრავალი მიტინგების ორგანიზება შეუძლია. ოპოზიციის დღევანდელი რადიკალიზმი და 2007 წლის ნოემბრის მიტინგების გამოცდილება მოსახლეობაში ქმნის დაძაბულობასა და აგრესიას განსხვავებულ პოლიტიკურ პლატფორმაზე მდგომ მოქალაქეებს შორის.
სიტუაციას დრამატიზმს მატებს საქართველოში 2003 წლის რევოლუციის პრეცენდენტი. ოპოზიცია გეგმავს მასშტაბური აქციების მოწყობას.
საქართველოს მასშტაბით უდიდესი მიტინგის მონაწილეთა რაოდენობაც კი ამომრჩეველთა რაოდენობასთან შედარებით ძალიან ცოტაა. მაგალითად 100000 კაცი მილიონის მეათედია მაგრამ ვარდების რევოლუციის პრეცენდენტით წახალისებული ამ მასის წარმართვა არაკონსტიტუციული ქმედებებისკენ საკმაოდ ადვილია.
ოპოზიციის ლიდერების რადიკალიზმმა და მიტინგის ხალხმრავლობამ შეიძლება ფეთქებადსაშიში ვითარება შექმნას. საქართველოს, რომელმაც ბოლო თვეების განმავლობაში რთული პოლიტიკური რყევები გადაიტანა, კიდევ ერთი პროვოკაცია და წესრიგის იძულებით დაცვა ძალიან ძვირი დაუჯდება.

რომ არ შევეხოთ ხელისუფლის ვინაობის საკითხს, აშკარაა რომ შემდგომი კატაკლიზმები დასცემს საქართველოს იმიჯს, შეაჩერებს ინვესტიციებსა და დაასამარებს საქართველოს გაერთიანების პერსპექტივას. საქართველოს მოსახლეობამ გამოიყენა საარჩევნო უფლება რათა საკუთარი მომავალი დაეგეგმა ცივილიზებული და სამართლიანი გზით, არჩევნებში მონაწილეობით. ვინაიდან ოპოზიცია არ სცემს პატივს ამ ადამიანების პოზიციას, სააკაშვილის ამომრჩეველი თავს თამაშგარე მდგომარეობაში განიხილავს. ელექტრონული და ბეჭდური მასმედია კვლავ ახდენს პოლიტიკოსთა მოსაზრებების ტირაჟირებას და ვინაიდან ოპოზიციურ პარტიათა და სახელისუფლო პარტიას შორის თანაფარდობა არის 20:1-თან ოპოზიციის სასარგებლოდ, სააკაშვილის ამომრჩეველის მიერ არჩევნებში მიცემული ხმა კი მხოლოდ ერთ შელახულ ციფრად 53%-ად გადაიქცა, სააკაშვილის ამომრჩეველთა უკმაყოფილება და სამართლიანი გაღიზიანება, რომელიც არ არის დემონსტრირებული არც მიტინგებით და არც მას მედიაში იწვევს მოსახლეობის შემდგომ რადიკალიზაციას. აგრესიულ მუხტს დებს სხვადასხვა პოლიტიკურ პლატფორმაზე მყოფ მოქალაქეთა შორის.

საქართველოს მოსახლეობა პირობითად დავყოთ პოლიტიკოსებად (დაახლოებით 200 კაცი), პოლიტიკურად მოტივირებულ მცირე ჯგუფად (პარტიებში გაერთიანებული და მიტინგებში მონაწილე დაახლოებით 200.000კაცი) და ძირითად მოსახლეობად (დაახლოებით 4.000.000).

ძირითადი მოსახლეობა სურვილის მიუხედავად ვერ მონაწილეობს არჩევნებისშემდგომ პოლიტიკურ ბატალიებში. მათი საარჩევნო ხმა დამცირებულია ან არჩევნებში დამარცხების ან ოპოზიციის მიერ არჩევნების შედეგების არცნობის გამო. ეს იწვევს დაძაბულობას როგორც სახელისუფლო ასევე ოპოზიიციურ ამომრჩეველში.

ეს 4 მლნ ადამიანი არ არის დაკმაყოფილებული ტელემაყურებლისა თუ მკითხველის როლით იმ საკითხებში, რომელსაც შეუძლიათ მისი ცხოვრების შეცვლა.

იქმნება ილუზია რომ პოლიტიკურ საკითხებზე უსმენ ყველა იმ ადამიანს, ვისაც პოლიტიკაზე საუბარი ეკუთვნის. თუმც რეალურად ისევ პოლიტიკოსები გვევლინებიან უპირობო დომინანტებად ამ საკითხების განხილვისას. ზოგადად ხალხის, საზოგადოების აზრი კი ტრანსფორმირებულია მხოლოდ მორბენალ სტრიქონებში გასული აჟიტირებული ინკოგნიტო ფრაზებით.
"ძირითადი მოსახლეობა" არის დაძაბული, მაგრამ არ არის აჟიტირებული იმდენად რომ აქციები მოაწყოს ან მორბენალი სტრიქონები აგზავნოს. ის კამათობს თავის გარემოცვაში და დიდი სურვილი აქვს საკუთარი არგუმენტი მიაწვდინოს პოლიტიკაში მონაწილე რადიკალურ მხარეებს.

გაყოფილია საზოგადოება და “საზოგადოებრივი აზრი”. საზოგადოება მხარს უჭერს სტაბილურ განვითარებას კანონიერების პირობებში, ვირტუალური "საზოგადოებრივი აზრი" რომელიც რადიკალური უმცირესობის მიერაა შექმნილი არ თანხვდება რეალურ საზოგადოების აზრს.

თვითონ საზოგადოება კი (განათლებული კარგი ადამიანების ერთობლიობა) კი დუმს.