იმას ვინც შეწუხებული იყო საქართველოს უსუსურობით, ვისაც რცხვენოდა რომ ქართველ პოლიციელებს სექენდ ჰენდი გახუნებული, გაურკვეველი მარგანცოვკისფერი "ფართუკები" ეცვათ, რცხვენოდა რომ ქართველი ჯარისკაცები ცალცალი შინაური ფეხსაცმლით დადიოდნენ, რომ ქალაქების გზები ორღობეზე უარესი გასავლელი იყო, რომ ყველა ყოფილი სპორტმოედანი გარაჟებს ეკავა, რომ კერძო ადამიანების წვრილმანი ინტერესები (მივაშენო ლოჯი, ჩავდგა გარაჟი, დავაშენო სათავსო, ვიყიდო..) ყოველთვის იმარჯვებდა საზოგადოებრივ ინტერესებთან (შენობის, ქალაქის სილამაზე, გეგმარება, საბავშვო სკვერი თუ მოედანი ეზოებში). რომ ქვეყნის სახელით არაფერი არ შენდებოდა ( თუ არ ჩავთვლით დაუდგენელი დანიშნულების ბეტონის ნიშას ავლაბრის აღმართზე კლდეში რომელიც ერთი წელი შენდებოდა და ამის გამო ერთი წელი გზის ერთი ხაზი იყო გადაკეტილ). რომ ქვეყანას საბიუჯეტო დაწესებულებებში უხელფასო ე.ი. არაკომპეტენტური და კორუმპირებული მომსახურეები ჰყავდა. რომ სკოლებში ციოდა და მასწავლებლები მხოლოდ ენთუზიაზმითა და პასუხისმგებლობის გრძნობით ინახავდნენ სკოლას, განათლებას როგორც ფენომენს. რომ ქართველი სპორტსმენები შიმშილის გამო საქართველოს ტოვებდნენ და სხვა ქვეყნების სახელით გამოდიოდდნენ. რომ საქართველოში ქუჩაში მოძრაობის წესებს არავინ იცავდა სამი მიზეზით 1.არ იცოდდნენ, 2.მართვის მოწმობა ნაყიდი ჰქონდათ, 3. თავხედები იყვნენ, ყოველ 30 მეტრში ერთხელ სხვა მძღოლის შეურაცხოფა ნორმა იყო, ვერ აზროვნებდნენ ,ვერ თვლიდდნენ 2-3 სვლიან კომბინაციას რათა წესიერად და ზრდილობიანად ევლოთ. რომ დედაქალაქის ერთადერთი შადრევანი თავისუფლების მოედანზე მხილოდ შაბათ კვირას ირთვებოდა და ისიც ჩავარდნებით. რომ ქვეყანაში უბრალო ხალხი ერთმანეთს ეუბნებოდა "მაგ მინისტრს რას ერჩი ძმაო შენ რომ იყო რა ნაკლებს მოიპარავდი?” ვისაც ეს ყველაფერი გაწუხებდათ დღეს რას ფიქრობთ?
No comments:
Post a Comment