ლუი მზე მეთოთხმეტე მიშა სააკაშვილი

ლუი მზე მეთოთხმეტე
მიშა სააკაშვილი


ორივე მაღალი, ორივე უფრო გრძელ თმას ატარებს ვიდრე მათ  გარემოშია მიღებული
ორივე არქიტექტურას მიიჩნევს ქვეყნის სალაპარაკო ენად, ორივე გარეგნულობას უდიდესი სკრუპულოზურობით ეკიდება.
ორივეს მოსწონს ფუფუნებით იყოს გარშემორტყმული და ამით  შექმნას მოდელი თავისთვის და თავისი სტუმრებისთვის, რომ მისი ქვეყანა ასეთია.

ორივე ისტორიულ კვალს ტოვებს, მათი ნამოქმედარი ქვეყნის სავიზიტო ბარათი ხდება და ამით შორეულ პერსპეტივასი ქვეყანას დიდ ხეირს უტოვებს.




მაგრამ ახლო პერსპექტივით ლუის ზეაქტიურობამ ქვეყანა კრახამდე მიიყვანა.
ზოგიერთი ისტორიკოსი თვლის, რომ ლუი მეთხითმეტემ ქვეყნის ბიუჯეტი გადახარჯა და რომ მისი მიზეზით საფრანგეთი მისი სიკვდილის შემდეგ გაკოტრდა.








რითი ჰგავს?

როცა ვერსალს აშენებდა ყველა სტუმარი მშენებლობაზე მიჰყავდა, და ვინაიდან
ვერსალი ჭაობის ადგილზე გაშენდა, თვით მეფე მზე და მისი სტუმრები ამ თვალსასეირო ტურის შემდეგ ტალახში ამოგანგლულები ბრუნდებოდნენ.
სტუმრები როგორც წესი არ იზიარებდნენ მეფის აღტაცებას და ჩუმი ქირქილით გადაუკრავდნენ თვალს ერთმანეთს, მეფეს კი მხოლოდ ხოტბას ასხამდნენ.

ტალახი მრავლადაა იმ ადგილებში, სადაც მიშას თავისი სტუმრები დაჰყავს.
თანაც საპატივცემო სტუმრები.

სვანეთი
ბათუმის ალი და ნინო
მშენებარე ოპერა მახინჯაურში



ერთიც და მეორეც განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობს გარეგნულ სახეს, ჩაცმულობას, ვარცხნილობას, შეიძლება დღეში ორჯერ გაიპარსოს,  მაგრამ სამშენებლო ტერიტორიაზე ტალახი მათტვის ნული ინფორმაციაა.

შეჯლაყუნდება და არც მოერიდება თუ სხვა ქვეყნის სტუმარი პრეზიდენტი ან მსოფლიო გრანდი მომღერალი მას უნდა მიჰყვეს პროტოკოლის მიხედვით.

ლუი მზე სტუმრებს არა მარტო ბაღების განაშენიანების პროცესს აჩვენებდა, არამედ განსაკუთრებით ხშირად  შადრევნებისთვის წყლის კოლექტორის სათავეს და ამ კოლექტორისა და შადრევნების მუშაობის პრინციპებზე ესაუბრებოდა.

დიდი ალბათობით ერთიდაიგივე ტექსტის არაერთხელ მოყოლა უწევდა.

გავს მიშას, ზოგჯერ ის ტურისტთა გიდი მგონია. ერთიდაიგივე სანახაობასთან  მეთხუთმეტე სტუმრის მიღებისას, შეიძლება რაღაცა შეცვალო ტექსტში, მაგრამ 90% იგივე დარჩება . არაერთხელ თქმული.


ლუი მზემ საფრანგეთს ვერსალი დაუტოვა, ვერსალს კი წელიწადში 20 მილიონი სტუმარი აკითხავს, ტოვებს ფულს და მიაქვს საფრანგეთის პატივისცემა სამშობლოში.

მაგრამ ლუიმ საკუთარი ქვეყანა გააკოტრა.  სიკვდილის შემდეგ სულ ცოტა ხანში.



მიშა ჰგავს ლუის.
მასაც სახელმწიფო ბიუჯეტის მასშტაბის იდეები აქვს.
 ბევრი გამოუვიდა, უფრო ბევრი გეგმაში აქვს.

გააკოტრებს თუ არა მიშა საქართველოს?

დიდი შანსია.
დიდი შანსია საქართველო გაკოტრდეს და ეს ყველაფერი მიშას მომდევნო ხელისუფალმა მიშას დააბრალოს.
ოღონდ ეს მოხდება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუკი საქართველო კურსს გადაუხვევს.
რომელ კურსს და ევროპისკენ და დემოკრატიისკენ კურსს, ნატოსკენ კურსს.

ამ შემთხვევაში საქართველო დაკარგავს მაპზე უკეთესს, თვით გაზსადენ ბაქოთბილისი ჯეიხანზე უფრო უკეთესს.
და რა შეიძლება იყოს დღეს საქართველოსთვის ბტჯეიხანზე უკეთესი?


რა და,

 ადგილი  გლობალურ ემოციურ დიალოგში.


ამ დიალოგში აშშ და ევროპა რუსეთს ეკამათება, ასწალის, ენას უჩლექს და საყვედურობს.
ეს დიალოგი ათეული წლების  ხანგრძლივობისაა,  საქართველოს ჩართვა ამ დიალოგში ამერიკის ინტერესია  60% ით, 40%- ით კი რუსეთის.
რუსეთს უნდა საქართვრლო იყოს სუსტი და ადვილად მოსასყიდი.
რუსეთს ეიმედება, რომ საქართველო მის არგუმენტად იქცევა.

მას უნდა ააყვავოს აფხაზეთი და ოსეთი ყველას დასანახად.


ამერიკას უნდა რომ საქართველო

ისევე როგორც ეს რუსეთს უნდა ოსაფხაზთა მიმართ, ოღონდ, რუსეთისგან განსხვავებით ამერიკას ეს.. შეუძლია.

ამერიკას ერთი მოთხოვნა აქვს - საქართველო იყოს წარმატებული, თუნდაც დემონსტრაციულად და ფანფარონულად, მაგრამ წარმატებული.
 ის ასეთად უნდა დაინახონ რუსებმა, შუააზიელებმა, არაბებმა, მუსულმანებმა, ამერიკელმა ამომრჩევლებმა, ევროპელებმა, ეგვიპტელებმა, სირიელებმა, ყირგიზებმა, ვენესუელებმა.
საქართველო ამერიკული ლეგენდაა, რომელიც აუცილებლად კარგად უნდა დასრულდეს, ჰოლივუდის მაყურებელი პუბლიკა ( ანუ მსოფლიო) სხვა ფინალს არ მიიღებს- ბოროტი და ძლიერი უნდა დაღონდეს და სხვა გზას დაადგეს. რუსეთს უნდა ტვალი მოეჭრას საქართველოს წარმატებების კაშკაშით.

ძნელია ასე ერთმნიშვნელად ლამაზი წარმატების მოძებნა, მაგრამ გაუთავებელი მცდელობების რაოდენობა ხარისხში გადაიზრდება.


ეს მიშას გეგმაა,
თუ ამერიკა ფეხზე დარჩა , და ჩვენი ჟილკა არ განელდა,
არ გავკოტრდებით.
ამერიკა არ დაუშვებს ამ ლეგენდის დიდაქტიკური წონის აორთქლებას, ძალიან არარაციონალური იქნება ეს.
ლეგენდა ჩვენ დაგვიცავს გაკოტრებისგან.
ჩვენი საფრთხე ამ ლეგენდის დაკარგვაა, ლეგენდისთვის საფრთხე კი ჩვენ ვართ.
სხვას არავის შეუძლია ბოროტების იმპერიის წინააღმდეგ მებრძოლი რაინდის როლი თვითგადარჩენის რუტინაში ჩაფლული მოწიწებული კოლონიის როლით შეგვიცვალოს.

მოხდა ასე ჩვენზე 10- ჯერ დიდ უკრაინაში, მათ დაკარგეს ლეგენდა და  .. გულშემატკივრები, მაგრამ .. უკრაინას ასეთი ფუფუნების უფლება შეეძლო მიეცა საკუთარი თავისთვის - ის ევროპაში ყველაზე დიდი ქვეყანაა ( რუსეთს თუ არ ჩავთვლით)
საქართველოს არ აქვს უფლება დაკარგოს ლეგენდა.
კარგი ისაა, რომ სხვას  არავის შეუძლია დაგვაკარგინოს ეს ლეგენდა.
მაგრამ ცუდი ისაა, რომ საკუთარ თავს შეგვიძლია დავუკარგოთ ეს როლი. როლი, რომელშიც  ათეულ  მილიარდს გვიხდიან.
მაგრამ სპექტაკლი გრძელდება, ჰონორარი მერე იქნება, თუკი ფინალში ტაშს დავიმსახურებთ და არა იმედგაცრუებას, როგორც უკრაინელებმა.


შემდეგ მოქმედებაში საქართველომ ხელისუფლების პასუხისმგებლობა უნდა გაიზიაროს,
შემდეგ მოქმედებაში საქართველო არ უნდა აჰყვეს ქვენა სურვილს, არ დაუთმოს ხელისუფალს საჭმელის ფული.
პირიქით, უნდა აიღოს პასუხისმგებლობა იმ საზოგადო დანიშნულების ხარჯებზე, რომელსაც ხელისუფლება მას პირადად არ აძლევს სარდელისთვის და თვითონ კი თავს იწონებს, აი რა მაგარი ავაშენეო.
ჩვენი მაცივრების  სიღარიბე და ქუჩების გარეგნული ელვარება ამ როლის მთავარი ატრიბუტია, როგორც ანჟელიკას ოსეინისთვის  კოჭლობა.


წარსდექ მშიერი, არა შიშველი.
საქართველო თავის ვერსალს აშენებს, ის აუცილებლად მოგვცემს გრძელვადიან ხეირს, და მოკლევადიანსაც.
თუ ჭკვიანად მოვიქეცით.