მიშას ხშირად ადარებენ პუტინს და ხელებს ასავსავებენ - ოღონდ ეგ არა, ოღონდ ეგ არა!
კი მაგრამ, რატომ არა?
პუტინმა 2000, წლის სულის მღაფავი, გაწეწილი და წაგებული რუსეთი აქცია 2008 წლის უძლიერეს და უგავლენიანეს ქვეყნად.
ელცინის რუსეთის ტერიტორიის მხოლოდ 2% იყო სეპარატისტული და რუსეთის მიერ გაუკონტროლებელი და ამის გამო ქვეყანა კორუფციასა და სიღარიბეში ლივლივებდა.
რუსეთმა შეძლო აღმასვლა სახელმწიფო სტრუქტურების გაძლიერებით, ოლოგოკრატიის დამარცხებით, კონტროლითა და ცენტრალიზაციით.
პუტინი რომ არ ყოფილიყო ამ რეფორმების წინამძღოლი და ყოფილიყო ვთქვათ ჩერჩილი, რეიგანი ან ნემცოვი, ანუ სიმპათიური ჰაბიტუსის მქონე პოლიტიკოსი,
ან ვთქვათ პუტინი ყოფილიყო არა რუსეთის, არამედ მექსიკის ან პაკისტენის პრეზიდენტი და ასეთივე შედეგებისათვის მიეღწია,
დავიჯერო ასე ხელაღებით უსაყვედურებდნენ სააკაშვილს ენერგიულ ცენტრალიზაციას და პუტინთან პარალელებს?
საქართველოს მდგომარეობა გაცილებით უარესი იყო 2003 წელს ვიდრე რუსეთისა 2000 წელს.
საქართველოს ისედაც მცირე ტერიტორიის აფხაზეთის (20%) და სამხრეთ ოსეთის (15%) საქართველოსაგან განდგომილი იყო, აჭარა(20%) კი თავნებობდა (სულ დაახლოებით55%).
რუსეთისაგან განსხვავებით საქართველო დღესაც ფაქტიურად იგივე მდგომარეობაშია. მართალია საქართველომ შემოიმტკიცა აჭარა და ზემო აფხაზეთი ე. ი. დაიხსნა 25% ტორტმანისაგან. . მისი ტერიტორიის 30% კვლავაც მხოლოდ დე იურეა საქართველო, და ეს სტატუსიც სერიოზულ რყევებს განიცდის.
ეს რუსეთი ხომ ჩვენი მუდმივი პარადოქსული ორიენტირია, რაც მასში ცუდია სწრაფადვე გადმოვიღებთ ხოლმე, ზოგჯერ რუსეთსაც ვასწრებთ ცუდში, კარგის გადმოღებაზე კი უცებ გვახსენდება ჩვენი ქართული განსაკუთრებული ღვთითკურთხეული გზა, რომელიც კორუფციას, ნეპოტისმს (ძმაკაც-ნათესავთა კლანურობა), ხვეწნა-მათხოვრობასა და დოღრიალობას აყენებს სამუშაო მოდუსად.
Friday, May 30, 2008
კი მაგრამ, რატომ არა?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment