პოლიტიკური პარტიები გარკვეული პოლიტიკური, სოციალური თუ მსოფლმხედველური იდეის გარეშე გაერთიანებული ორგანიზებული ერთეულები არიან. ისინი ახდენენ თავისი მომხრეების, ელექტორატის პოზიციის ენერგიულ პრომოციას მასმედიაში და მიზნად აქვთ სხვა პოზიციაზე მყოფი ადამიანების გადმობირება.
პოლიტიკური პარტიების მმართველთათვის ეს აქტივობა არა მხოლოდ იდეის არამედ პირადი გამარჯვებისა და პირადი კეთილდღეობის საკითხიცაა.მოსახლეობა კონკრეტულ მაგალითებზე ხედავს რომ პოლიტიკური პარტიისა თუ პოლიტიკური ძალების გაერთიანებების გეზი ადვილად შეიძლება გადაიხაროს არა სამართლიანი და წესიერი, არამედ მოგების მომტანი გზისაკენ.
საქართველოს საზოგადოება ეგუება იმ აზრს რომ პოლიტიკოსი შეიძლება ერქვას ყოფილ მონარქისტთა მეთაურს, რომელიც კაგებეს გენერლის პარტის მეთაური გახდა, ეროვნული მოძრაობის პოლიტიკური მოტივით მოკლული ლიდერის ცოლს რომელიც ამავე რუსული პარტიის სპიკერი გახდა, ვენიამინოვიჩისა და მაესტროს დანატრებულ ლიდერებს რომლებიც დღეს კრისტალურ სისუფთავეზე დებენ თავს, საკუთარი პოლიტიკური პარტია შეუძლია ჩამოაყალიბოს კაცმა რომელმაც მანამდე 5 დიამეტრულად განსხვავებული პოლიტიკური პარტიის ენერგიული სპიკერი იყო, და ა. შ.
ხალხი პოლიტიკოსთა პოზიციების უკან გამორჩენაზე და გამარჯვებაზე ორიენტირებულ გეგმას ხედავს. ბოლო 15 წლის განმავლობაში ჩვენი ქვეყნის პოლიტიკური ცხოვრების შემხედვარე ხალხი პოლიტიკოსთა გულწრფელობას ძნელად იჯერებს.
თვითონ პოლიტიკური პარტიებიც, გამარჯვებას და გამორჩენას გამოკიდებულები ცდილობენ მოსახლეობის შემდგომ რადიკალიზაციას. თავისი პოლიტიკური მიზნების მისაღწევად იყენებენ მოსახლეობის იმ ჯგუფებს, რომელთა პროტესტის მიზეზების (სოციალური პრობლემები) აღმოფხვრა მათ არ შეუძლიათ და არც უფიქრიათ.
საზოგადოებრივი აზრი, რომელიც დიდი, განათლებული და ავტორიტეტული გუნდის პოზიციაზე უნდა იდგეს საქართველოში არ არის. მისი სუროგატი "საზოგადოებრივი (ანუ გავრცელებული) აზრი" დგას ტელეჟურნალისტებზე, კინოსა და თეატრის წარმომადგენლებზე, შურზე და სნობიზმზე. საღი, ალალი არამერკანტილური ფრაზები ისმის ინტერნეტ ფორუმზე მაგრამ ის ფონს ვერ ქმნის.
პოლიტიკური პარტიების მმართველთათვის ეს აქტივობა არა მხოლოდ იდეის არამედ პირადი გამარჯვებისა და პირადი კეთილდღეობის საკითხიცაა.მოსახლეობა კონკრეტულ მაგალითებზე ხედავს რომ პოლიტიკური პარტიისა თუ პოლიტიკური ძალების გაერთიანებების გეზი ადვილად შეიძლება გადაიხაროს არა სამართლიანი და წესიერი, არამედ მოგების მომტანი გზისაკენ.
საქართველოს საზოგადოება ეგუება იმ აზრს რომ პოლიტიკოსი შეიძლება ერქვას ყოფილ მონარქისტთა მეთაურს, რომელიც კაგებეს გენერლის პარტის მეთაური გახდა, ეროვნული მოძრაობის პოლიტიკური მოტივით მოკლული ლიდერის ცოლს რომელიც ამავე რუსული პარტიის სპიკერი გახდა, ვენიამინოვიჩისა და მაესტროს დანატრებულ ლიდერებს რომლებიც დღეს კრისტალურ სისუფთავეზე დებენ თავს, საკუთარი პოლიტიკური პარტია შეუძლია ჩამოაყალიბოს კაცმა რომელმაც მანამდე 5 დიამეტრულად განსხვავებული პოლიტიკური პარტიის ენერგიული სპიკერი იყო, და ა. შ.
ხალხი პოლიტიკოსთა პოზიციების უკან გამორჩენაზე და გამარჯვებაზე ორიენტირებულ გეგმას ხედავს. ბოლო 15 წლის განმავლობაში ჩვენი ქვეყნის პოლიტიკური ცხოვრების შემხედვარე ხალხი პოლიტიკოსთა გულწრფელობას ძნელად იჯერებს.
თვითონ პოლიტიკური პარტიებიც, გამარჯვებას და გამორჩენას გამოკიდებულები ცდილობენ მოსახლეობის შემდგომ რადიკალიზაციას. თავისი პოლიტიკური მიზნების მისაღწევად იყენებენ მოსახლეობის იმ ჯგუფებს, რომელთა პროტესტის მიზეზების (სოციალური პრობლემები) აღმოფხვრა მათ არ შეუძლიათ და არც უფიქრიათ.
საზოგადოებრივი აზრი, რომელიც დიდი, განათლებული და ავტორიტეტული გუნდის პოზიციაზე უნდა იდგეს საქართველოში არ არის. მისი სუროგატი "საზოგადოებრივი (ანუ გავრცელებული) აზრი" დგას ტელეჟურნალისტებზე, კინოსა და თეატრის წარმომადგენლებზე, შურზე და სნობიზმზე. საღი, ალალი არამერკანტილური ფრაზები ისმის ინტერნეტ ფორუმზე მაგრამ ის ფონს ვერ ქმნის.
No comments:
Post a Comment