ვართ თუ არა სირბილისთვის გაჩენილნი?

მაგარი სპიჩი,



ჩემთვის ქცევის განმსაზღვრელი (იმედი მაქვს).

ახლა რა ხდება. ჰომო საპიენსი მინიმუმ 1 მილიონი წელი ისეთია როგორებიც დღეს ვართ.
ქვის ხანა, ანუ ინსტრუმენტების დამზადება 200 ათასი წლის წინ დაიწყო.

ანუ 800 ათასი წელი (800.000 წელი) იარაღის გარეშე ნადირობდა და კარგადაც ნადირობდა. სხვა შემთხვეაში მისი ტვინი ვერ მიიღებდა საკმარის ცილას და ვერ გაიზრდებოდა იმდენად, რამდენადაც გაიზარდა.

კრისტოფერ მაგდუგალი სვამს კითხვას, როგორ ახერხებდა ადამიანი ბევრი ნანადირევის მოპოვებას მაშინ, როცა იყო ფაუნაში ყველაზე მოუქნელი, ნელი და სუსტი?
და პასუხობს - ერთობლივი მარათონული სირბილით, ჯგუფური დავნით, მსხვერპლის დაქანცვით და დაჭერით.
ჯადოსნობა ადამიანის ამტანობაშია, მას შეუძლია 30 კილომეტრის შეუსვენებლად რბენა, ცხოველები კი მხოლოდ მოკლე მანძილზე არიან ჩვენზე სწრაფები.
ადამიანს ცხოველებზე მეტი ამტანობა საოფლე ჯირკვლებმა მისცა, რომლითაც სირბილის პარალელურად ადამიანი გრილდება და ამით გადაქანცვა გადავადდება.
ასე რომ ჩვენი ოფლი და ოფლის სუნი ყოფილა ის უპირატესობა, რომლებმაც ჩემს წინაპრებს 800.000 წლის განმავლობაში მისცეს საშუალება დასწეოდნენ ფეხმარდ ანტილოპებს და გამოეკვებათ შვილი, რომელმაც ასევე წარმატებით მოახერხა იგივეს გაკეთება (მინიმუმ ერთი მაინც შვილი გააჩინა და ფერტილურ ასაკამდე მიიყვანა).


ჩემი თავისუფალი თარგმანია.
ვიდეოში სხვაცაა საინტერესო.




p.s. ჩემთვის ქცევის განმსაზღვრელი თქო, ჩემი შეძახებაა საკუთარი თავის მიმართ. უნდა ვირბინო ზოგჯერ მაინც, წინაპრების, ოფლისა და ოფლის სუნის საპატივცემოდ.
ოფლის სუნი ჰუმანური ყოფილა და არა სამარცხვინო