გენიოლოგიური ხე

თუ მიზნად დაისახე გენიოლოგიური ხის აგება, დახატავ ხეს, რომელსაც აქვს ფესვები და ტოტები. ფესვები მიწაში და ტოტები ცაში. 

ფესვებსა და ტოტწბს შორის ერთერთი წინაპრები უნდა იყოს, მეორე კი მომავალი

რომელი რომელია? 
ფესვებს მომავლად აირჩევ თუ წარსულად
ტოტებს, რომელი უფროა მომავალი, ფესვები თუ ტოტები? 


ფიზიოლიგიურ- მენტალური სტანდარტების მიხედვით ფესვები წარსულია, მათ ადგილი მიწაში ჰპოვეს, დამარხულნი არიან. 
თოტები კი მომავალია, ცაშია აწვდილი, შდიალებს, ცოცხალია. 

მაგრამ, თუ დაუკვირდები, ფრსვებიც ცოცხალია - თუ ფესვი მკვდარია ხეც კვდება
და ტოტთაგან ბევრი მკვდარია, ან სიცოცხლეს ვერაფრით ავლენს ხისტი და უმოძრაოა. 

დავივიწყოთ მენტალური სტანდარტები. 

შდვხედოთ საკითხს თავიდან

ფესვები მიწაშია, ფესვები გენეტიკაა რომელმაც განსხეულებული მატერიის სახე მიწიდან ( დედამიწიდან)  უნდა მიიღოს, მიწა თავის შანსს ელის რომ ფესვმა წარიტაცოს და ყლორტად აქციოს. 

აწმყო ფოთოლია, მწვანე და შინაარსიანი, იშვიათად 400:1 თანაფარდობით აწმყო ნაყოფია. 
ფოთოლზე უფრო კარგი და შინაარსიანი. 


ხის ვარჯი წარსულია. ის კარკასია 
მშრალი და ნაცრისფერია


ჩვენ ფოთლები იმდენად ახლომხედველნი ვართ, რომ მხოლოდ საკუთარ ტოტზე ვხედავთ ნათესავებს. 
არადა სინამდვილეში რამდენი გვყავს... 


მომავალი მატერიისგან უნდა შეიქმნას, მიწისგან
წარსული უკვე იყო ყლორტი ნაყოფი ან ფოთოლი, ახლა გახევდა და გამოშრა. 

თუ მიზნად დაისახე გენიოლოგიური ხის აგება, დახატავ ხეს, რომელსაც აქვს ფესვები და ტოტები. ფესვები მიწაში და ტოტები ცაში. 

ფესვებსა და ტოტებს შორის ერთერთი წინაპრები უნდა იყოს, მეორე კი მომავალი

რომელი რომელია? 
ფესვებს მომავლად აირჩევ თუ წარსულად
ტოტებს, რომელი უფროა მომავალი, ფესვები თუ ტოტები? 


ფიზიოლიგიურ- მენტალური სტანდარტების მიხედვით ფესვები წარსულია, მათ ადგილი მიწაში ჰპოვეს, დამარხულნი არიან. 
ტოტები კი მომავალია, ცაშია აწვდილი, შრიალებს, ცოცხალია. 

მაგრამ, თუ დაუკვირდები, ფრსვებიც ცოცხალია - თუ ფესვი მკვდარია ხეც კვდება
და ტოტთაგან ბევრი მკვდარია, ან სიცოცხლეს ვერაფრით ავლენს ხისტი და უმოძრაოა. 

დავივიწყოთ მენტალური სტანდარტები. 

შევხედოთ საკითხს თავიდან

ფესვები მიწაშია, ფესვები გენეტიკაა რომელმაც განსხეულებული მატერიის სახე მიწიდან (დედამიწიდან)  უნდა მიიღოს, მიწა-ნიადაგი თავის შანსს ელის რომ ფესვმა წარიტაცოს და ყლორტად აქციოს. 

აწმყო ფოთოლია, მწვანე და შინაარსიანი, იშვიათად300:1 თანაფარდობით აწმყო ყვავილია, ხოლო 400:1 თანაფარდობით აწმყო ნაყოფია. 
ფოთოლზე უფრო კარგი და შინაარსიანია. 


ხის ვარჯი წარსულია. ის კარკასია 
მშრალი და ნაცრისფერია


ჩვენ ფოთლები იმდენად ახლომხედველნი ვართ, რომ მხოლოდ საკუთარ ტოტზე ვერდავთ ნათესავებს. 
არადა სინამდვილეში რამდენი გვყავს... 




ფოთოლი აუცილებლად შეასრულებს განვითარების მხოლოდ  ერთ ციკლს და მოკვდება, მაგრამ მანამდე გაზაფხულზე კვირტი იქნება, ზაფხულსა და შემოდგომაზე  იმუშავებს ხისთვის და ფესვებისთვის და გვიან შემოდგომაზე ენერგიისგან გამოწურული ქარს გაჰყვება. 

ასე დაუახლოვდა ჩემი მატერიალისტური იგავარაკი რელიგიურ იგავარაკს - წარსულთა ადგილი ზეცაშია.

თუმცა წარსულებს მოშრიალე ხეებად ჩემადე თვით მეცნიერება - გენეტიკა სახავს. გენეტიკური ხე ლიტერატურული მარგალიტი კი არაა, არამედ საქმიანი ფორმაა კონკრეტული ადამიანის გენეტიკის შესაფასებლად.


ჩემი ხე ამის ყირამალაა, უყურე, ჩემს ხეზე ცოცხლები ამ ხის კენწეროში ვისხდებით, წინაპრები ტოტები და ხის ვარჯის ფილამენტები იქნებიან.

ჩემს ხეს უამრავი ფესვი ექნება, რომელიც მიწაშია დამალული განუვითარებელ ხახვის ფესვებად, მის გარშემო კი უსახელო და უფორმო ნიადაგი, ფოთლად ასაზიდი ჯერარგაჩენილი მომავალი იქნება.

მომავალი მატერიისგან უნდა შეიქმნას, მიწისგან
წარსული უკვე იყო ყლორტი ნაყოფი ან ფოთოლი, ახლა გახევდა და გამოშრა. 


წარსული ცაშია მიწის ზემოთ
მას როლი უკვე შესრულებული აქვს, მისი არსებობის შედეგად დღევანდელი ფოთლები უკეთეს ადგილი ერგოთ. დღევანდელი ფოთლების არსებობის შედეგად მიწა (მატერია) გამოივლის ფესვების გენეტიკურ სტამბას, გამოივლის წინაპართა განვლილ გზას (ონტოგენეზი იმეორებს ფილოგენეზს) და სადღაც ზემოთ, მზესთან ახლოს ამოიკვირტება, გაიშლება და ფოთლად იქცება. 

კარგი წინაპრების მიერ შექმნილი ხე-კარკასი იმდენად აღემატება გარშემო დაგვაჯულ ბუჩქნარს, რამდენადაც განვითარებული ქვეყანა ტრეიბალისტურ ტომობრივ ჩამორჩენილს.


დრევანდელი განვითარებული ქვეყნის ცოცხალი შვილი სექვოიას ფოთოლია.

დღევანდელი განუვითარებული ქვეყნის ცოცხალი შვილი ბუჩქის ან საქასაულის, ან სულაც სარეველის.

აწ უკვე მკვდარ წინაპრებს აჰყავთ ჩვენნაირივე ცოცხალი ჩვენნაირივე ფოთლები ცის ტატნობთან.

მათ უკეთესი კარკასი დახვდათ.

მომავალი კი მიწაში ინახება, თავის დროს ელის და თავის კარკასს, რომლის მშრალი ტოტი ჩვენც უნდა გავხდეთ, იმედია ზეაღმართული.