ხევსური მონადირეები და ფრენკი

ეს მოშინაურებული ჯიხვია. წამოიზრდება და რქენას დაიწყებს

ფრენკი ინგლისელი ეუთოს დამკვირვებელთა თიმლიდერი იყო. რაღაც ბრიტანულ ქედმაღლობას გრძნობდნენ სხვა ქვეყნელი ეუთოს დამკვირვებლები და არ უყვარდათ ეს კაცი. მისი ახირებებიდან მე "პრესონალ სპეისი" დამამახსოვრდა. საპატრულო მარშუტზე (მაგალითად - შატილი, ანატორი, მუცო ანატორი, შატილი) სიარულისას მიოთხოვდა მისთვის "პერსონალ სპეისი" დაგვეცვა ე. ი. 3 მეტრის მანძილზე ახლოს არ მივახლოვებოდით. მე რამდენიმეჯერ შევეპასუხე მას, მაგალითად გავაფრთხილე ადგილობრივი ჯარისკაცებისათვის სტვენით არ დაეძახა, გადაადგილებისას მანძილი იმდენი გვქონოდა რომ ერთმანეთში საუბარი შეგვძლებოდა.

ერთერთი პატრულირებისას შესვენებაზე გული გადამიშალა "ძალიან მომწონს საქართველოო, ჩემი ცოლიც აქ ჩამოვიყვანე თბილისში "ვორდვიჟენში" დაიწყო მუშაობა. ახლა შვებულება მიწევს და ვარძია უნდა ვნახოთო, აქეთ, ხევსურეთში ყველა მწვერვალზე ვარ ნამყოფი თებულოს გარდა და იქაც უნდა ავიდეო, ახლა აქ რომ ვართ, ასეთ სილამაზეში ალპებში რომ ვიყოთ ზემოთ ერთი ჯგუფი იქნებოდა, ქვემოძთ მეორე და ჩვენ აქ გასაჩერებლად მხოლოდ 5 წუთი გვექნებოდაო. ქართველებს კარგი ქვეყანა გაქვთ, მაგრამ ეს ჯიხვები რომ არ დახოცოთ და ევროპელ ტურისტებს ბინოკლით დაანახოთ, იგივე ფულს გადაგიხდიან რაც ეს მოკლული ჯიხვი ღირსო.

ეს იყო 2002 წელს შატილის ახლოს, სოფელ ხონესჭალაში. მაშინ მე ვიფიქრე რომ ქართველი ჯერ კიდევ 100 წელი ვერ მივიდოდა ასეთ საზოგადო პასუხისმგებლობამდე, რომ ნადირობაზე ყველას ერთად უარი ეთქვათ და გარეული ჯიხვების ნაკრძალი შეექმნათ.

რამდენიმე დღეში ჩვენი ხევსური მძღოლი ადგილობრივი ნადირობის ამბებს მიყვებოდა და ჩემთვის წარმოუდგენელი რამ გავიგე: თურმე ხევსურები მხოლოდ მამრ ჯიხვებზე ნადირობენ, ხოლო მდედრებსა და პატარებს არ ხოცავენ. "მამალი ჯიხვები ჩრდილოეთ კავკასიიიდან გადმოდიან და აქ იშვიათად ჩნდებიან, ჩვენი ჯიხვები ძირითადად მდედრები და მათი შვილები არიან. ისინი საკმაოდ ბევრნი და ადვილად საპოვნები არიან, მაგრამ აქ მათ არავინ ერჩისო" წარმოვიდგინე დღეების განმავლობაში კლდეებზე ჯიხვის მაძებარი მონადირე, რომელმაც ჯიხვები დაინახა, ჩუმად მიეპარა მიზანშიც ამოიღო და ჭოგრიტში რომ დააფიქირა ჯიხვებს შორის მამრი არ იყო, თოფი გადაიკიდა და მამრი ჯიხვის საძებნელად განაგრძო გზა. მე მგონი ასეთი საზოგადო პასუხისნმგებლობა აქეთ რომ გვქონდეს თბილისელებს მართლა კარგი ქვეყანა გვექნებოდა.