წინაპრები

ჩვენ ჩვენს წინაპრებს გულწრფელ და არა მხოლოდ სიტყვიერ პატივს მაშინ ვცემთ როცა სხვისი წინაპრების პატივისცემას ვისწავლით.
წინაპრებმა მარცვალ მარცვალ, აგურ-აგურ, ასო-ასო შეაკოწიწეს ის რასაც ჩვენ დღეს ვფლობთ. ერთნი სახელოვანი ისტორიული პიროვნებები იყვნენ (ფარნავაზიდან ერეკლე II-მდე, იან ჰუსიდან მენდელამდე, იულიუს კეისარიდან ფელინიმდე, ჯორჯ ვაშინგტონიდან მერლინ მონრომდეე) და მეორენი ჩვენთვის უსახელო (ვინც აშენებდა აქვედუკებს, იბრძოდა დიდგორში და კრწანისში, აშენებდა თამარმეფის ხიდებს და ჩინეთის კედელს, ნოქალაქევის გალავნებს და ეიფელის კოშკს, გამოჰყავდა ვაზის, ხორბლის თუ ცხენის ჯიშები, უვლიდა შთამომავლებს).

დღეს, კომუნისტების დროინდელი წინაპრების ტირადა სადღეგრძელოების იშტაზე აღარა ვართ.

იმ ილუზიებით სავსე დროის შემდეგ სამყაროს სხვანაირს ვხედავთ, უფრო ღიას და დეტალურს.

მხოლოდ ის თეზა რომ "კაგდა რუსკიე პო ლესამ ბრაძილი, გრუზინი ევანგელეი პერევაძილი" საკმარისი აღარ არის მაღალი თვითშეფასებისა და სიამაყისათვის.

დავინახეთ მსოფლიო, რომლის დღევანდელი წარმატებული ყოფა მათ წინაპრებზე, წინაპართა ნამოქმედარზე დგას.

ყველა ამჟამად ფეხზე მდგარ ქვეყანას ჰყავს პატივსაცემი წინაპრები. წინაპრები რომელთაც სახელობით იცნობს და უცნობი წინაპრები რომელთაც დატოვეს კვალი.

ჩემი ინტერესი დღეს ის უსახელო ხალხია ვინც დალაგებული, მოწესრიგებული და წესების დამცველი ქვეყანები ააშენეს. ისინი იყვნენ კარგი ინჟინრები, მშენებლები, მელიორატორები, ხელოსნები ერთი სიტყვით კარგი სპეციალისტები. იყვნენ ძალიან შრომისმოყვარენი ააგეს უამრავი სახლი, სასახლე და ციხესიმაგრე, იყვნენ ძალიან ჭკვიანები- გამოიგონეს ბიგბენის გასახსნელი ხიდი და ჰოლანდიური დამბები
იყვნენ პატრიოტები უამრავი ადამიანი შეგნებულ რისკზე წავიდა სამშობლოს დასაცავად და შეეწირა თავის ქვეყანას, იყვნენ წესიერები - შექმნეს წესები, ტრადიციად და ეროვნულ სიამაყედ გადასცეს შთამომავლებს წესები და წესების დაცვა - ქუჩაში მოძრაობის, ეტკეტის, იერარქიული, სამსახურეობრივი თუ პოლიტიკური მოღვაწეობის წესები, წესები.

ევროპის ქვეყანათა მაცხოვრებლებს მათმა წინაპრებმა არა მარტო მდიდარი ქვეყანა დაუტოვეს არამედ, წესიერი ცხოვრებით წარმატების მიღწევის მექანიზმები და ფორმულები დაუფუძნეს.
ეს ჩვენი უბედურებაა რომ ჩვენი მნიშვნელოვანი წინაპრები ძალიან შორს გვყავს. აღარ გვახსოვს და ვერც გვეხსომება ის წესები, წესიერების ის ჩარჩოები, რომელიც არათუ გრიგოლ ხანძთელის დროს, დავით აღმაშენებლის დროს და სულხან საბას დროს იყო, არამედ აღარ გვახსოვს წესები ერეკლე მეორის დროსაც. ყველაზე დასანანი ის არის რომ საერთოდ არ ვიცით ოდესმე იყო კი საქართველო წესიერი და კანონდამცველი ქვეყანა. და გვგონია რომ ის ქვეყანა რომელიც უნდა ავაშენოთ საბოლოოდ თავისუფალი უნდა იყოს წესებისა და კანონებისაგან. ჩვენ შეცდომით ამ მიზანს დემოკრატიას ვუწოდებთ და არ ვითვალისწინებთ დემოკრატიის ძირითად საფუძველს: სხვადასხვა პიროვნებების თავისუფლებას კანონიერებისა და წესების ფარგლებში.