სახელმწიფოს ძალა

ეს იმ ძალათა ერთობლიობაა რომელსაც მისი მოქალაქეები აძლევენ თავის მთავრობას თავისივე უსაფრთხოების, სტაბილური განვითარებისა და ქვეყნის მთლიანობის დასაცავად.

მთავრობა სახელმწიფო ბიუჯეტით უზრუნველყოფს ჯარის, სასამართლოსა და პოლიციის ფუნქციონირებას.
ჯარის პოლიციისა და სასამართლოს ფუნქციონირება დემოკრატიულ ქვეყნებში რეგულირდება არა მხოლოდ მთავრობისა და პარლამენტის არამედ საზოგადოების მიერაც.
სწორედ საზოგადოების შეკვეთა არის განმსაზღვრელი პოლიციისა და ჯარის მოქმედებათა მასშტაბებსა და მეთოდებზე. მაგალითად ყველა ჩენგანს უნახავს ამერიკული თუ ევროპული ფილმები სადაც ავტომანქანათა უშველებელი კოლონა ელოდება თავის რიგს გაჩხრიკოს და გაატაროს პოლიციის ბლოკპოსტმა, რომელიც პოლიციის მიერ კონკრეტულ დანაშაულზე ეჭვმიტსნილის მოძებვნისა და დაპატიმრებას ისახავს მიზნად. მოსახლეობა მშვიდად ხვდება ამ საგზაო წინააღმდეგობას და იცის რომ მისი დაგვიანება, მისადმი ნასროლი ეჭვიანი მზერა და თუნდაც გაჩხრეკვა ემსახურება მისსავე სურვილს მისმა ცოლ-შვილმა უსაფრთხო ქვეყანაში იცხოვროს.
ასევე ხშირად გვინახავს ფილმებში სასამართლოები ნაფიც მსაჯულთა მონაწ ილეობით. ნაფიცი მსაჯულები ეს არიან არაკომპეტენტური მოქალაქეები, რომელნიც ესწრებიან სასამართლო პროცესს და ერთობლივი დასკვნა გამოაქვთ არის თუ არა კონკრეტული ეჭვმიტანილი დამნაშავე.

ერთი წუთით წარმოიდგინეთ ეს სიტუაციები ქართულ რეალობაში. ყველა ადამიანი,
რომელიც "დამამცირებელი" ცდის შემდეგ გაივლის უფრო მეტად "დამამცირებელ" ჩხრეკვას პირად შეურაცყოფად მიიღებს ამ პროცედურას და პოლიციის და შესაბამისად მთავრობის დაუძინებელ მტრად გადაიქცევა.

მეორე სიტუაციაში, კონკრეტული დამნაშავის მიმართ გულაჩუყებული ნაფიცი მსაჯულები არაადექვატურად მსუბუქ სასჯელს მოითხოვენ ან სულაც გაამართლებენ თვალის ჩაკვრის თანხლებით.

ქართული საზოგადოება არ აძლევს სახელმწიფო ძალოვან სტრუქტურებს შეკვეთას დამნაშავეთა დასჯაზე. არ იღებს პასუხისმგებლობასა და მონაწილეობას მართლმჯულების აღსრულებაში. ამ უფლებას მართლმსაჯულება ძალით ფლობს და იყენებს.

საზოგადოება უთანაგრძნობს დამნაშავეს და ადვოკატს (ამის დასტურია ის რომ ადვოკატები ჩვენთან უფრო ხშირად ჩანან ტელევიზიით, ვიდრე მინისტრები და პარლამენტარები ერთად. პროკურორის მოსაზრება ძალიან იშვიათად გაიელვებს ხოლმე ტელეეთერში და ისიც ბრალდებულის ადვოკატისა და ნათესავების კომენტარების თანხლებით.

ასეთ რეპორტაჟებს ერთი ზღაპრის სახელი აქვს -"საწყალი ხალხი და ბოროტი სახელმწიფო". სახელმწიფო როგორც სისტემა, სტრუქტურა და იერარქია ჩვენ, ქართველებს არ მოგვიგონია და რა ისტორიული ფესვები ჰქონდა ქართულ ხელმწიფო სტრუქტურასა თუ იერარქიას ჩვენ აღარ გვახსოვს.
ის ისტორიული მახსოვრობა, რომელიც აქვთ რუსებს, ევროპელებსა და ამერიკელებს ჩვენ არ გვაქვს. ამ ჩამოთვლილ ქვეყანათა მოქალაქეები არანაირი გაჭირვების საზღაურად არ მოითხოვენ სახელმწიფო იერარქიის დამსხვრევას. არანაირი წყენის გამო არ იყვირებენ პრეზიდენტს არ ვცნობ და მე ჩემი სახელმწიფო თუ ეროვნული საბჭო მაქვს რომელსაც მთავრობად ვაცხადებო.
ქართული საზოგადოება მართლმსაჯულებასთან მიმართებით თავის თავს იდენტიფიცირებს უსამართლოდ დაჭერილ კრიმინალთან და არა სახელმწიფოსთან.