ormagi skandaluri posti

გაბრაზებული ვარ

თანაც ძალიან და არ იკითხავთ ვისზე, ჰმ, ქართულ ენაზე. 

რამდენიმე სიტყვა მე ცხოვრებას მიშლის, 
ადრე ვამბობდი რა დოზანა სიტყვაა ეს ტყვნა მეთქი, ის ხომ საუკუნეთა  წინანდელი აგრესიის, განადგურების, მოტაცების, მონად წასხმის შესაბამისია - წარიტყუნა ეს არასაგინებელი ისტორიული სიტყვაა. იაკობ ხუცესი ხმარობს მეხუთე საუკუნეში.  
მოტყვნაც მისგან მომდინარეობს, ის შეურაცხყოფის, დათრგუნვის, დამონების ასოციაციას ბადებს, წარმომდგადიც იმ დროინდელია, როცა პალეოლითსა თუ ნეოლითში ერთი ტომის კაცები მეორე ტომს დაესხმებოდნენ თავს და ქალებს წარიტყუნებდნენ, მოიტაცებდნენ. ეს ჯერ კიდევ მაშინ მოხდა, როდესაც პრეადამიანმა პირველი ნაბიჯი გადადგა ადამიანობისკენ, ტაბუ გამოიყენა, პირველი ტაბუ ინცესტის ტაბუ იყო, და რადგანაც გამოქვაბულში ყველა ერთმანეთის ნათესავები იყვნენ, ცოლი სხვა ტომელებისგან უნდა წარმოეტყუნათ. 
უძველესი ქართული სიტყვა გამოდის, ფაქტიურად ნამარხი, რელიქტი. 
ერთერთი ალბათ ათი უძელესი ქართულ სიტყვათაგან. 

ასეა თუ ისეა, ეს სიტყვა დიდ ეკლებიან ღობედ გვაქვს მთელი ისტორიის მანძილზე. 
ბიჭობაში ვფიქრობთ, რომ რაღაც მომავალში სისასტიკეს ჩაგვადენინებენ, ისეთივეს, როგორიც ლიანებით ფეხზეშებმული  ველურების ხტომაა ახონხლილი კოშკიდან. 
გოგოებმა კი ალბათ ბავშვობიდან იციან, რომ ოდესმე მათ მოტყნავენ, ანუ დაახრჩობენ, მოერევიან, ბოროტად გადაიხარხარებენ, ფეხით გაათრევენ და გადააგდებენ. 

არადა ერთ მხრივ  ეს აქტი, სქესობრივი აქტი მართლაც არის ყველაზე დიდი შეურაცხყოფის, გაუპატიურების, დამცირების აქტი. 

 მეორე მხრივ კი,  ყველაზე დიდი სიყვარულის, თანაგრძნობის, მოფერების, ურთიერთნდობის, პატივისცემისა და სიხარულისაც. 


ჩვენ ქართველები ამ აქტის ორბუნებოვნობიდან მხოლოდ ნეგატიურ, პრეისტორიული აგრესიის ელფერის მქონე სახელს ვარქმევთ. 
ეს სიტყვა მეორე ბუნებას, სითბოსა და სიყვარულს  ადგილს არ უტოვებს. აქ მხოლოდ მოგებული და წაგებული გვყავს. 

 არა მხოლოდ ინდივიდის ფსიქოლოგია ეყრდნობა სექსს, ალბათ ეთნოფსიქოლოგიაც. 
ხოდა ეს სიტყვა - ტყვნა ჩვენი ფსიქოლოგიური მენტალიტეტის ერთი ძირითადი კოლოსია. ცვენთან ორი არ შეიძლება მოგებული იყოს, ან გამარჯვებული მტყვნელი ხარ, ან დავარდნილი მოტყნული. 

მშურს ინგლისელების და რუსების. 
ფაქ და იობ, განმარტება არ ჭირდება. 
ორივე ბედნიერია. 

ოდესმე იქნებ დავივიწყოთ ეს ძარღვიანი , ზიზღიანი, მძიმე ქართული პრეისტორიული სიტყვა. 
ან ბოლოსდაბოლოს ჯერ ერთი კეთილი ანალოგია მაინც მოვუგონოთ სქესობრივი აქტის გამომხატველი. 
ბედის ირონიით ერთი 10 წლის წინ ჩვენთან დამკვიდრებული პარალელური სიტყვაც ჟიმაობაც უვარგისია  მოტყუების, მიტოვების და დაცინვის შემცველია, ოღონდ ორი უპირატესობით მოტყვნასთან შედარებით; მასში ორნი და არა სუბიექტი და ობიექტი მონაწილეობენ და ისე საშიშად აღარ ჟღერს.


მეორე სიტყვა, რომელიც ასევე ყირაზე დგას. სიყვარულია. განსაკუთრებით საშინელი სათქმელი -  მე შენ მიყვარხარ. 
ყელში კრუნჩხვა უნდა დასძლიო და ისე უნდა თქვა. სალაღობოდ და სახვათაშორისოდ ვერ იტყვი. 
კაი ბატონო, ამ სიტყვებმა - ტყვნამ და სიყვარულმა კეთილისმყოფელი გავლენა იქონია; დაგვიცვა აცუნდრუკებისა და მასიური მარტოხელა დედობისაგან. 
მაგრამ მას ეს ისტორიული რაციონალური პლიუსი დღეს ნაკლებად აქვს, პრეზერვატივი და ფაქ იობ ლოვ ლიუბლიუ უკვე შემოსულია, დასანანია ოღონდ, რომ კარგად და კეთილად არაქართულად ვიქცევით, ქართულად კი გაბრაზებულები, შეურაცხმყოფელები და უტეხები უნდა ვიყოთ.
თუკი ტყნამ და ყვამ შემაკავებელი, პრეზერვატორული როლი შეასრულა ქორწინებამდელ ეტაპზე, შემდეგ სრულიად უადგილო დარჩა და მილიონი წყვილის 100000ჯერ ხათაბალად იქცა. 

ა. ქართველი ცოლი ქმრისგამნ განსაკუთრებულ ანტურაჟს iTxovs სექსის წის და სასურველია შემდეგაც, რათა მან თავი სიტყვა მოტყნულის შესაბამისად არ იგრძნოს
ბ. ქართველ ქმარს კი უჭირს ამ ანტურაჟის   შექმნა ექსპრომტად, იმიტომ რომ ყვა, რომლის თქმასაც მისგან მოითხოვენ, სრულიად ზედმეტი და შეუსაბამოა. 

ასე რჩება ქართველი ცოლი "შეურაცხყოფილი" საკუთარი ქმრისგან და ქართველი ქმარი კი ბრალდებული. 
სულ ცოტათი მაინც, ოღონდ თითქმის ყოველთვის.   

არ ვიცი დაერქმევა თუ არა ტყს და ყვს არქაიზმები ოდესმე. იქნებ ეგ გაუკუღმართება ჩვენს  ეროვნულს თვითმყობად სიზიფეს ქვად უნდა დარჩეს სამუდამოდ.