გამარჯვებაზე ძვირფასი

"არაფრად ღირს სიცოცხლე კაცისა, რომელსაც სიცოცხლეზე უფრო ძვირფასი არაფერი გააჩნია". ფრანგული ანდაზა
პარიზში ერთი კანონზომიერება აღმოვაჩინე:
ადამიანს ისტორია იმ ადგილს მიუჩენს, რასაც მას მისი ერი მიაწერს. 
ნაპოლეონი თავისი სამხედრო ავანტიურიდან ყველა ფრონტზე წაგებული გამოვიდა. პარიზის ყველა კაფე-სამიკიტნოს კარი რუსმა სალდატმა ჩექმით შეაღო და იღრიალა, ბისტრო ნახუი, ჟრაც დავაი! მას შემდეგ კაფეებს პარიზძი ბისტროები ქვია. თვითონ ნაპოლეონი კი ინგლისელებმა დაატყვევეს და აფრიკის დასავლეთით მდებარე პაწაწინა კუნძულზე გადაასახლეს, საფრანგეთში კი კაცი აღარ დარჩა რათა შინელი ჩაეცვა.
 ნაპოლეონის მიერ გაღებულმა ფრანგი ჯარისკაცების სიცოცხლეებმა და ევროპელი ხალხების დამარცხებამ საბოლოოდ საფრანგეთს ნულოვანი შედეგი მოუტანა. ფრანგებს სრული უფლება ჰქონდათ ნაპოლეონი ტირანად და ბოროტ გიჟად შეერაცხათ და მისი სახელი მხოლოდ ისტორიის გაკვეთილზე გაეხსენებინათ. 
ფრანგებმა  სხვანაირი შეფასება ირჩიეს, მათ წმ. ელენეს კუნძულიდან გადმოსვენებული ნაპოლეონი ტრიუმფალური არკის ქვეშ გამოატარეს და ინვალიდების სასახლეში 6 კუბოიან აკლდამაში დაკრძალეს. ნაპოლეონის საფლავი მას შემდეგ პარიზის ყველა სტუმრის აუცილებელი მონახულების ობიექტია და ყველა ეს სტუმარი  ნაპოლეონის თაყვანისცემის რიტუალუს უნებური მონაწილე ხდება.
ფრანგების ამაღლებული დამოკიდებულება ნაპოლეონის მიმართ მთელ მსოფლიოზე ვრცელდება. ასევე უცვლელად გავრცელდებოდა მთელ მსოფლიოში ფრანგების ჰიპოთეტური ლანძღვა და სირცხვილი.

მაგრამ არა, ფრანგები თავის წაგებულ იმპერატორს პატივს სცემენ.

თავში მოყვანილი ფრაზის პერიფრაზი რომ გავაკეთოთ,  არაფრად ღირს გამარჯვება კაცისა, რომელსაც გამარჯვებაზე ძვირფასი არაფერი გააჩნია. 

და რა არის გამარჯვებაზე ძვირფასი, ეს ჩვენ ქართველებმა კიდევ დიდი ხნის განმავლობაში უნდა ვეძებოთ. 
იმედია ოდესმე ვიპოვით. ვიპოვით იმას, რაც ღირსეულმა ერებმა საუკუნეების წინ იპოვეს.   
 

"სპეციალური სპეციალური რეპორტაჟი". ამჯერად დასრულებული

მათ შორის ვინ სხვაზე მეტად შეიძლება წამოგებულიყო ამ "სპეციალურ სპეციალურ რეპორტაჟზე", ერთერთი მე ვარ.
რატომ?

-იმიტომ რომ გადაცემას იმ ნაწილიდან ვუყურე, სადაც ფილმის სცენარისტი განსაკუთრებული ტალანტით, მსოფლიო სახეების კომენტარებით გვიმტკიცებს, რომ ახალი ომი რეალობაა, რომ მსოფლიო ლიდერები კვლავ არ იშურებენ აღშფოთებულ და შეშფოთებულ კომენტარებს, ლატინინა და ნოვოდვორსკაია კი საქართველოს ანექსიას უკვე შემდგარ მოვლენად ახსენებენ.
- იმიტომ რომ მედვედევს ახალი არაფერი უთქვამს. ახალი მხოლოდ
მისი გადაეყვეტილება იყო, ომით გაეთავისუფლებინა მოძმე ქართველი ხალხი ტერორისტი სააკაშვილის ტირანიისაგან. რუსეთის პრეზიდენტის ამ სიტყვების შემდეგ კი რუსეთს უფლება არ რჩებოდა წაგების. ამ სიტყვების შემდეგ რუსეთის მარცხი რუსეთის დაშლის ტოლფასი იქნებოდა.
-იმიტომ რომ ეს , ჩვენ ერთხელ ხომ უკვე გადაგვხდა, უფფო სწორედ ერთხელ კი არა 3ჯერ მაინც, როცა პოლიტიკური დაძაბულობა ომში გადაოზარდა.
- იმიტომ რომ ტელევიზორს დაახლოებით 10 -12 ზრდასრულ მამაკაცთან ერთად ვუყურებდი, რომელთაც ჩემი არ იყოს ვერ დაუშვეს ის ალბათობა, რომ ასეთი ფორმით მათ მხატვრულ პუბლიცისტური ფილმი მიეწოდებოდათ და არა საინფორმაცციო გადაცდმა.
-იმიტომ რომ, მათ და მეც მათთან ერთად შემდეგი საათები დილამდე და იქნებ დღეებიც პრეიდენტთან ყოფნა , თანაც ახლო დისტანციით ყოფნა გვევალებოდა სამსახურებრივად, მათ დაცვა და უსაფრთხო გადაადგილება, მე საექიმო, რეანიმაციული დახმარება საჭიროების შემთხვევაში. და ეს გარემოება ჩვენს ემოციებს განსაკუთრებით მძაფრს ხდიდა.
-იმიტომ რომ TV-თი ნათქვამი ყველაფერი დავიჯერეთ მიშას სიკვდილის გარდა, მისი კარგადყოფნა დარწმუნებით ვიცოდით, მისგან არაუშორეს 20 მეტრში ვიმყოდებოდით პრეზიდენტის კანცელარიაში, რომელსაც მასმედია პრეზიდენტის სასახლედ იცნობს, მაგრამ ნათქვამი - "პრეზიდენტის ადგილსამყოფელი უცნობია, ის ავრცელებს წერილობით მიმართვას" ლოგიკურ , უსაფრთხოებისთვის გავრცელებულ შეგნებულ დეზინცორმაციად ჩავთვალეთ.

- იმიტომ რომ მიშას დაცვის ბიჭები, რომლებიც იმ დღს არ მორიგეობდნენ გამოუძახებლად მოცვივდნენ პრეზიდენტის სასახლეში, თანაც ტაბელური იარაღის ასაღებად არ მოცდნენ, პირადი იარაღებით მოვიდნენ.
მაშინ არ მიფიქრია ამაზე, ახლა კი მე მათ გმირობად ვუთვლი
საკუთარი ოჯახებიდან წამოსვლას და იქ მისვლას, სადაც მტრის სამიზნე იმყოფებოდა.
-იმიტომ რომ სპეცებმა ზემოდან ბრძანების გამოცხადებამდე დაიკავეს გარე პერიმეტრი.

-რეპორტაჟში მოყვანილი ყვალა ციტატა დასაშვებად ჩავთვალე.
ფაქტიურად ყველა თავის ნათქვამს იმეორებდა, მედვედევიც, ობამაც, სააკაშვილოც, ფურნიეც, ჟირინოვსკიც, ნოვოდვორსკაიაც.
სიახლე ბურჯანაძისა და ნოღაიდელის პოზიციები იყო, მაგრამ მსგავს გარემოებებში 100% მოსალოდნელი მათგან.
ფილმის სათქმელიც ეს იყო.

-იმიტომ, რომ იმ მომენტში პრეზიდენტის სასახლის მინუს 1 სართულზე, ფაქტიურად ბუნკერში ვიმყოფებოდი და ზუსტად ვიცოდი, რომ მართალია პირველ ავიადადტყმას გადავურჩებოდი, მაგრამ ასევე ზუსტად ვიცოდი (მას შემდეგ რაც გამოაცხადეს ბრძოლები რუსთავ თბილისის გზაზე და მცხეთა თბილისის გზაზე მიდისო, რომ მაქსიმუმ 6 საათსა და მინიმუმ ერთ-ორ დღეში რუს ჩაფხუტიანებთან შეხვედრა პირადად მომიწევდა, ისინი იქნებოდნენ გამარჯვებული რუსები ჩემს ქალაქში, მე კი მათ მიერ მოკლული ან დაჭერილი პრეზიდენტის ექიმი, ისიც თუ ვიქნებოდი ცოცხალი იმ შემთხვევაში.
ამის ალტერნატივა უფრო დასაშვებად მიმაჩნდა- პრეზიდენტი დატოვებდა თბილისს, მას თვითმფრინავით გაფრენის საშუალება არ ექნებოდა, ტყე-ტყე კი, მეც მასთან ერთად ვივლიდი. პრეზიდენტის იატაკქვეშეთში გადასვლა რუსების ოფიციალურ გამარჯვებას გადაავადებდა და მსოფლიოს დროს მისცემდა რეაგირებისათვის .
ეიფორია და სევდა ერთად მომეძალა, და რა შემდეგ? სიკვდილი? ბუტირკის თუ ლეფორტოვოს ციხე? ემიგრაცია? პოლიტიკური თავშესაფარი?
ეს ჩერჩეტი 4 მლნ ქართველი 1 თვეში შეეჩვეოდა ახალ ხელისუფლებას, მე კი წინასწარგანწირულ წაგებულ ომს უნდა შევწიროდი.

რაც იქნება იქნება, ვიმეორებდი გუნებაში. სახლში არ წავალ სანამ საფრთხეა.

საერთოდ ჩემს საქმეს ასე ვუყურებ. ეს ღატაკი სახელმწიფო 5 ექიმს გვიხდის საქართველოს მასშტაბით ნორმალურ ხელფასს ერთი მიზნით, თუკი პრეზიდენტის სიცოცხლე საფრთხის წინაშე დადგა მასზე თავდასხმისა და მისი სხეულის დაზიანების გამო, ექიმმა გადაუდებელი დახმარება მაშინვე ჩაუტაროს და ამით გადარჩენის შანსები მძიმედ დაჭრილსაც შეუნარჩუნოს.
საკმაოდ საპასუხისმგებლო საქმეა. თუმცა, რეალურად უსაქმოდ ყოფნაა მუდმივი მზადყოფნის რეჟიმში წლების განმავლობაში.
მაგრამ ერთხელაც, თუ ექიმს თავისი გასაკეთებელი საქმე აღმოაჩნდა, იმ საქმის დროულ და ხარისხიან შესრულებაში ამ სახელმწიფოსა და მის პენსიონრებს უკვე გადახდილი ექნებათ დაახლოებით 20-30 ათასი ლარი ყოველწლიურად.
დაახლოებით 140 ათასი ლარი დღემდე 2004 წლიდან მოყოლებული.
ამას იმიტომ გიყვებით, რომ დაგარწმუნოთ, იმ გასაკეთებელ საქმეს არ ეღალატება. სულ 7 თანმხლები პირის ამარა რომ დარჩეს პრეზიდენტი სასიკვდილო საფრთხის ქვეშ, ექიმი უნდა ჰყავდეს, ექიმის თავგანწირვისა უკვე გადახდილია.

და ამიტომაც , როცა ცოლმა დამირეკა და შეშინებულმა მკითხა, რა ვქნაო, მხოლოდ ეს გავუმეორე, რაც არის არის, იყავით სახლში. დანარჩენს ვნახავთ.

"იმედში" უყურადღებობით არ გამოჰპარვიათ ეკრანის კუთხეში მითითება, რომ ეს სპეციალური რეპორტაჟი მოდელირებული იყო და არა ფაქტიური.
ფილმის ავტორები შეგნებულად წავიდნენ იმ ილუზიის შექმნაზე, რომელიც რუსეთ საქართველოს მეორე ომსა და ამ ომის მარცხის გარდაუვლობას საქართველოს მოსახლეობას შემდგარ რეალობად აღაქმევინებდა. მართალია კოშმარული სიზმარის მსგავსად ომი ყველაზე უარეს მომენტამდე, თბილისის დაცემამდე შეწყდა. მაგრამ ძლიერმა. ნატურალურმა შიშმა, რომელიც ამ ფილმმა დატოვა ემოციებში დარჩენა ვერ შეძლო, პოლიტიკურ დისკუსიად, სკანდალად და ყველა თავშეყრის ადგილას , სამსახურებში, სასწავლებლებში, ტრანსპორტში ინტერნეტში ემოციური განსჯის საგნად გადაიქცა.
რეპპრტაჟის დაგმობა არავის დაზარებია პრეზიდენტიდან დაწყებული პოლიტ სპექტრითა და მასმედიით გაგრძელებული და პურით ხელშ შეხვედრილი მეზობლებით დამთავეებული.
გმობა იყო 100%_იანი.
და მართლაც რუსეთ საქართველოს პირველ ომი 4 მლნ. ადამიანისთვის ტელეეკრანს არ გამოსცილებია , მაშინაც ტელეეკრანიდან გვბომბავდნენ და გვემუქრებოდნენ და ცხინვალ- გორელ- სამხედროთაგან განსხვავებით, მაშინაც არ გვიშველია თავისთვის გაქცევით რეალური ავია დაბომბვის დროს.
ჩვენ ფაქტიურად იგივე სიღრმის სტრესი გადაგვატანინა "იმედმა", რაც პირველი ომისას. მართალია სტრესი ხანმოკლე იყო, მაგრამ შინაარსით გაცილებით მძიმე, რეპორტაჟის მაყურებელს უნდა დაეჯერებინა რომ ომი ფაქტიურად წაგებულია, რომ ერთი ხელის მოსმით 1989 წლის 10 აპრილი გვიბრუნდებოდა, თავისი ოკუპანტი რუსებით, რომლებისათვის ყოველდღე უნდა გეყურებინა თბკლისის მოედნებსა და გზაჯვარედინებზე და რუსულად ნათარგმნი პირადობა გეჩვენებინა. არის რაღაცა სიკვდილზე უარესი, და ეს რაღაცა ხვალიდან დგებოდა.

ასე რომ მე მეორე რუსეთ საქართველოს ომი გადატანილი მაქვს, თუ რეალში მართლაც წინ გვაქვს რუსეთ საქართველოს ომი, ის ჩემთვის და ჩემი ოჯახისთვის მესამე იქნება.



ჩემს მდგომარეპბაში უამრავი ადამიანი აღმოჩნდა, ფაქტიურად ის ხალხიც კი, ვინც გადაცემის დასაწყისი და შესავლად ნათქვამი განმარტება იხილა, რომ გადაცემა სპეციალურადაა შექმნილი საქართველოსთვის შესაძლო ყვალაზე ცუდი სცენარის საილუსტრაციოდ, ისინიც კი მახეში აღმოჩნდნენ რეპორტაჟის დრამატურგიისა და ლიბრეტოს დახვეწილობისა და ექსპრესიულობის შედეგად. რატომ წავიდა იმედი ასეთ არაპოპულარულ, წინასწარპროგნოზირებულ რისხვის გამომწვევ ნაბიჯზე?

პასუხი მე ვიცი!
მე მგონი ვიცი.

როგორც მიხვდით, მე ბევრზე მეტად აღმოვჩნდი გადაცემის ხაფანგში, და შესაბამისად მე სხვაზე მეტი არგუმენტი მაქვს მისი ავტორების მიმართ განრისხებული ვიყო.
მაგრამ რატომღაც ბრაზთან ერთად სურვილიც მიჩნდება ამ ადამიანებს დაველაპარაკო და გავარკვიო, ჩემი ვარაუდები მათ მიმართ ჩემი ზოოლოგიური ოპტიმიზმია, თუ ეს ხალხი ჩემს გულში იჯდა, როცა მე გადაცემამდე და ახლაც გადაცემის შემდეგ ერთი სურვილი მქონდა და მაქვს - ყვირილით მივაწვდინო ხმა მთელი საქართველოს - გაახილეთ თვალები, გაერკვიეთ საფრთხის მასშტაბებში, ღალატი დამღუპველია. შენი ქვეყნის პარლამენტის თავმჯდომარე და პრემიერი პუტინის სავარძელში თანაც ტირანი სააკაშვილისგან დაჩაგრული ქართველი ხალხის სახელით ეს პოლიტიკა აღარაა , ეს ღალატია.
ღალატია, რომელსაც ომი მოჰყვება.

სამყარო ჩვენს გარშემო ბევრ საფრთხეს შეიცავს, მათგან ზოგი ჩვენგან დამოუკიდებლად გვატყდება თავზე და ზოგი კი ჩვენივე უყურადღებობის და ზედმეტი ოპტიმიზმისქ შედეგად. მიწისძვრა, წყალდიდობა, ხანძარი, მეხი , ავარია , სიბერე ადამიანებს კლავს, მაგრამ მათგან მხოლოდ ხანძარისა და ა ავარიების აცილება შეგვიძლია თავიდან. დანარჩენი კი ჩვენგან დამოუკიდებლად გვაზიანებს.

რუსეთი საქართველოსთვის ის უბედურებაა, რომელშიც გააერთიანებულია ეს ორივე ჯგუფი. ანუ
რუსეთი ჩვენი მტერი, ბუნებრივი დამანგრეველი კატაკლიზმა არის იმისდა მიუხედავად თუ ვინ ვართ ჩვენ საქართველოს მოსახლეები, მაგრამ რუსეთი დათვიცაა, ის თავის მტრობის ფორმას შეარჩევს იმის მიხედვით, თუ რას წარმოვადგენთ ჩვენ.

ჩვენი საქციელი რუსეთის ქმედებებს მნიშვნელოვნად განაპირობებს.
ეს ქვეყანა და მისი 150 მლნ მოსახლე დაუძლეველი ილუზიის ქვეშ ცხოვრობს, რომ ქება დიდებას , ქვეშევრდომულ, ვასალურ თვალებში ციცინს იმსახურებს მთელი მსოფლიოსაგან და განსაკუთრებით პოსტსაბჭოთა ქვეყნებისაგან. ამ კონტექსტში საქართველოს, ქართველების მიერ რუსეთის აღიარებას განსაკუთრებული , რუსეთისთვის პრინციპული მნიშვნელობა აქვს, აქ ერთმანეთშია არული საქართველოს ისტორიული ავტორიტეტი და დღევანდელი გეოპოლიტიკა, საბჭოთა კლიშეები და ხმამაღლა არსათქმელი ისტორია, რომლისაც რუსეთს რცხვენია, და რომელიც იმაში მდგომარეობს, რომ რუსეთის სიდიადის გასაღები ქართულ გენში დევს: სტალინში, პეტრე პირველში, პეტრე ბაგრსტიონში, პირველი და მეორე მსოფლიო ომებში ქართველი გენერლებისა და ჯარისკაცების დაღვრილ სისხლში. რუსეთის იმპერიას წარმატებისთვის, თვითშეფასებისთვის აუცილებლად ჭირდება ქართველები და.. არ ჰყავს.

შედეგი კი ისაა, რომ რუსეთი საქართველოსგან აღიარებას მოითხოვს როგორც ნარკომანი ნარკოტიკს. ის მზადაა გაიმეოროს ის რაც წარპმატებით აასრულა ჩეჩნეთში- გაწყვიტოს საქართველოს მოსახლეობის მეოთხედი, რათა დანარჩენებისგან ქართველი კადიროვი გამოზარდოს. ისევ მიიღოს ქართველ ხელოვანთაგან ნიჭიერი ქება პატივმოყვარეობის დასაკმაყოფილებლად.

რუსეთმა იმდენი მარცხი იწვნია 1990 წლის შემდეგ, რომ ასეთი ყალბი წარმატებაც გაახარებს,



ამ რთულ, დრამატულ სიტუაციაში , როცა საქართველო ფაქტიურად დაპყრობილია, როცა რუსების 20 წლის ნალოლიავებ ოცნებას, საქართველოსგან აღიარების შესახებ ერთი ბლიცკრიგი უკლია, ქართველი წონიანი პოლიტბიოგრაფიის მქონე პირების მოსკოვში კრემლში თავდახრილი ვიზიტები, მათ იმპერიალისტულ ცეცხლზე ნავთის დასხმაა, ეს რუსული იმპერიალიზმისათვის ის ნაპერწკალი შეიძლება გახდეს, რომელიც რეალურ სიკვდილებსა და კაპიტულაცის მოუტანს საქართველოს. ეს ხუმრობა აღარაა, ეს ღალატია. მე მგონი იმედის რეპორტაჟის ავტორს ეს უნდოდა ეთქვა - თანდათან და პწკენა-პწკენით ჩვენ თვითონვე არ გამოვიწვიოთ ხანძარი და ავარია.
მიწისძვრა, ტაიფუნი და წყალდიდობა, რაც ჩვენთვის რუსეთია და რასაც ვერ გავექცევით კიდევ უფრო არ გავაძლიეროთ ჩვენივე საქციელით.

რეპორტაჟის მეორე სათქმელი კი ალბათ ის იყო, რომ რუსებისთვის ეთქვა - არ გაბედოთ დაძვრა, იმას რასაც დღესვე შეძლებთ თუნდაც მოუმზადებლად, ანუ ომს მცხეთასთან და რუსთავთან, მერე აუცილებლად
მოჰყვება ბრძოლა ქუჩებში, და ბრძოლა ზურგში, რომელშიც გამარჯვება მხოლოდ თბილისის გროზნოდ გადაქცევის შემთხვევაში გაქვთ. ამ ომს ეყოლება ლიდერი და ლიდერები და რაც მთავარია ეყოლება გმირები. და ეს ომი რომც მოიგოთ საკუთარ ისტორიას წააგებთ.

თუკი ერთმა გადაცემამ ეს ორი სათქმელი ადრესატამდე (ადრესატებამდე) მიიტანა, ისტორიული მისია შეუსრულებია და იქნებ რეალური ომის პრევენციაც მოუხდენია.
ვნახოთ, სტრესი მებრძოლს წვრთნის, ჩმორს კი აჩმორებს.

დიდი იმედი მაქვს რომ ჩემს გარშემო იმ დროს მყოფ კაცთა მსგავსად ბევრმა თქვენგანმა იფიქრა, რომ არის ამქვეყნად რაღაც სიკვდილზე უარესი.

არის თუ არა რუსეთი აღვირახსნილი და არაპროგნოზირებადი?

უცნაური შეკითხვაა არაა? ჩვენ ხომ ყველამ ვიხილეთ აღვირახსნილი რუსეთი. საქართველოს ყველა რაიონში ბომბებს ვინ გვაყრიდა? საქართველოს ზაფხულის მშვიდობიან სოფლებში ვინ დახოცა მშვიდობიანი მოქალაქეები, საკუთარი შიდაპოლიტიკური სტრატეგიის საწინააღმდეგოდ ვინ აღიარა აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი? (ამერიკას რომ ეღიარებინა დამოუკიდებელ ქვეყნად სამხრეთ ოსეთი, თვითონ უნდა გაბრაზებულიყო, ჩრდილო, ანუ ნამდვილი ოსეთი ხომ მისი ფედერაციის მესამე რანგის წარმონაქმნია და სამხრეთ ოსეთის აღიარება ჩრდილოეთისათვის ხომ დამოუკიდებლობისათვის ბრძოლის დროშა იქნებოდა და იქნებ არის კიდევაც).
აღარ გავაგრძელებ რუსეთის აღვირახსნილობის მაგალითების ჩამოთვლას, არადა შემიძლია: ნავთობ და გაზსადენების მონოპოლიზაციისთვის გამოცხადებული ომი და აზარტული მილიარდების ხარჯვა, უკრაინის და აფხაზეთის შიდა არჩევნებში ჩარევა, აღიარებულ ცუდ ქვეყნებთან კოალიციაში შესვლა და ა. შ.

ყველაზე აღვირახსნილი საქციელი კი რუსეთს საქართველოს წინაშე აქვს ჩადენილი- მისი ანექსია, ეთნიკური ნიშნით ტერიტორიების ჩაკბეჩა. დანარჩენი საქართველოს შიდაპოლიტიკაში, დაპყრობის საფრთხით მონაწილეობა.

არადა ამ თვალსაჩინო ფაქტების მიუხედავად მე მჯერა რომ რუსეთი არ არის აღვირახსნილი. ის შეზღუდულია. მას მოპასუხედ ჰყავს საკუთარი მოსახლეობა და საკუთარი ისტორია.
ისტორია, რომელიც მდიდარია იმ ილუზიური იქნებ ნაწილობრივ ფაქტიური თეზით, რომ რუსეთმა საქართველო, უძველესი ქრისტიანული კულტურა გადაარჩინა მუსულმანური თურქეთისა და სპარსეთის კლანჭებიდან, რომ ქართველები, ნიჭიერი, მებრძოლი, რაინდული ერი მათი მადლიერია, რომ ამ ორი ერის მეგობრობამ რუსეთის იმპერია არნახულ სიძიერესა და მნიშვნელობაზე აიყვანა:

პეტრე პირველი, პეტრე ბაგრატიონი, სტალინი.
საბჭოთა სტაბილურობა 70 წლის განმავლობაში ამ სიყვარულის სხვა რესპუბლიკებისათვის დემონსტრირებაში გაგრძელდა:
ქართველი მდივანი პოლიტბიუროში, ქართული ფილმები ტელეკრანზე, ქართველი რეჟისორები თეატრებში, ქართველი მხატვრები დედაქალაქისა თუ რეგიონების დეკორაციების ავტორები, მწერალთა კომპოზიტორთა კავშირებში ქართვთა პრივილეგირებული წილი და ა. შ.
ეს ვერტიკალი - საქართველო მიწა და მასზე მტკიცედ მდგომი მოსკოვი სტაბილურობის სადემონსტრაციო კარგი თემა იყო ასწლეულების განმაობაში და განსაკუთრებით სსრკ-ს სტალინისა და ბრეჟნევის პერიობებში. ნიკიტა ხრუშჩოვის მმართვობის ვადამდელი შეწყვეტის ქვეშეცნეული მოტივი შეიძლება სწორედ ამ ვერტიკალის შესუსტებაც გახდა.
არავინ მოგატყუოთ რომ რუსეთი ახლა გამარჯვებულად თვლის თავს. მოსკოვის ტერფებს კენჭები, აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი ერჭობა.
მის პატივმოყვარეობას მხოლოდ საქართველოს მუხლმოყრა დააკმაყოფილებს. რუსეთი თავისი 150 მლნ მოქალაქითურთ დარწმუნებულია, რომ ასე არ შეიძლება გაგრძელება, პაზლი მათ ფეხქვეშ უნდა აიწყოს: ის რაც ადრე იყო საქართველო მათთვის მომავალში უნდა იქცეს აფხაზეთად სამხრეთ ოსეთად და საქართველოდ. დღეს კი მხოლოდ აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი ჰყავს, ვაშლის ნაჭამის ფორმის საქართველოს ნაწილი მათ მიწას აკლია რომ მშვიდად დაეყრდნოს. 150 მლნ რუსს ასევე აკლია ქართველთა ნიჭიერი ქება დიდება. ისინი ხომ ვერასდროს მიაღწევენ ვერცერთი ძველი ერის აღიარებას, ჩვენ ვყავდით და სომხები. ჩვენ აღარ ვყევართ და ახლა იმიტომაც უხსნიან ფართოდ კარს სომეხ "ანალიტიკოსებს" ტელეგადაცემებსა და პოლიტიკურ თოქ შოუებში. ღმერთმა მშვიდობაში მოახმაროთ, მაგრამ ქართველთა აღიარების გარეშე მათი სიხარული უფერულია.
რუსეთი შეზღუდულია თავისი ისტორიით და თავისი პატივმოყვარეობით.
მაშ რატომ აღმოჩნდა აღვირახსნილი ის 2008 წლის აგვისტოს? რატომ გადააბიჯა იმ ბარიერებს რასაც მას უხვედრებდა არამარტო საერთაშორისო კანონმდებლობა, არამედ საკუთარი ისტორია და იქნებ დაკმაყოფილებადი პატივმოყვარეობა?

პასუხი მე ვიცი. მან ჩვენში დიდი სისუსტე დაინახა: 2006-2007 წლის შიდაპოლიტიკურმა ვნებებმა რუსეთს იმედი მისცა, რომ ქართველი ერი დაქუცმაცებასაც შეეგუა და მისგან ძველებური აღიარების მიღება ხვალვე შეიძლება, პრობლემა ერთ თავხედშია, რომელსაც თვითონ ჩაქოლავს ხალხი, როგორც კი რუსეთის ბრაზს დაინახავს.
ეს გეგმა ძალაშია, ბლიცკრიგი ჩაიშალა, მაგრამ სად ეჩქარებათ? წარმატებული ტალღოვანი ომების სერია გრძელდება: მტრები უპირობოდ დამარცხებულები არიან: იანდარბიევი და ჩეჩნეთი, იუშჩენკო და უკრაინა.
სააკაშვილი და საქართველო?

გასამდეს?


მალე 9 აპრილი დადგება, დღე როცა რუსებმა აქ, თბილისის ცენტრში გოგოები დაგვიხოცეს. ამ ქვეყანას ჩვენთვის ბოდიში არ მოუხდია, არადა ჩვენ, გულჩვილებმა ჩავთვალეთ რომ მოგვიხადა. რაღაც წვრილმანებით დავკმაყოფილდით. არადა არ მოუხდია. როდიონოვისათვის პასუხი რომ მოეთხოვა რუსეთს ალბათ ყველა ჩვენგანის ტოლერანტობას მიიღებდა, მაგრამ არ მოსთხოვა. არ მოსთხოვა იმიტომ რომ.. არც უფიქრია მართალი გენერლის მართალი საქმისთვის დასჯა.

9 აპრილით რუსეთი ასგზის მოგებული დარჩა: რუსეთის მიერ მაშინ აღძრულმა შიშისა და ზიზღის ქანქარამ ქანაობა დღემდდ გააგრძელა და იქნებ კიდევაც არაერთხელ ამოაყირაოს საქართველო.
მაშინ 9 აპრილის პასუხად ხალხმა რადიკალი ზვიად გამსახურდია საკონსტიტუციო უმრავლესობით აირჩია. ეს ქანქარის პირველი გაქნევა იყო, შემდეგი გამოქნევა სამოქალაქო ომი იყო, შემდეგ გაქნევ-გამოქნევა ომები სამხრეთ ოსეთში, აფხაზეთში, სამეგრელოში, ზვიადისტების ომები, ლაშქრობები წაღმა-უკუღმა. 2007 წლის ნოემბრის აქციები, პრეზიდენტის ვადამდელი არჩევნები და საკუთარი პრეზიდენტის არცნობა პოლიტელიტისა და მოსახლეობის ნაწილის მიერ, 2009 წლის რუსთაველის 3თვიანი ბლოკადა.
მგონია რომ არცერთი ეს დრამატული მოვლენა არ იქნებოდა, რომ არა 1989 წლის 9 აპრილს რუსეთის მიერ საქართველოს გაუწონასწორებელ რხევაში გადაყვანა.
მაშინ რუსეთმა საქართველოს გაუბედა და ამით დღემდე ხეირობს.
მას შემდგ საქართველოში ორი ძალა ებრძვის ერთმანეთს.
ერთი ზრუნავს საქართველოს ღირსებაზე, იმაზე რომ არასდროს არცერთმა სახელმწიფომ აღარ გაგვიბედოს თავში წამორტყმა.
მეორე ძალა კი დოღრიალა გავლენიანი კორუფციაა, გრუზინული ფსევდოტრადიციული შარმით. ამ ორთაგან პირველი მხოლოდ 2003 წელს მოვიდა ხელისუფლებაში, თუმცა მეორემ სახელისუფლებო ბერკეტების გარეშეც შეძლო ისეთი გავლენიანი პოლიტიკური ძალის სტატუსის მოპოვება, რომელიც საქართველოს ხელისუფლების საშინაო პოლიტიკას ცვლის. ცვლის ინდივიდუალური თავხედებისადმი ლოიალობის მიმართულებით.
საქმე ის აღმოჩნდა, რომ ოპოზიციის ეს გამარჯვება საქართველოს ძალიან ძვირი დაუჯდა - 2007 წელს რუსეთმა დაინახა ქართული საზოგადოების არამდგრადობა და წვრილმანი პრიორიტეტები. დაინახა ძლიერი აგრესია საკუთარი სახელმწიფოს მიმართ და მეორედაც გაგვიბედა. 2008 წლის ზაფხულში საქართველოს სამხედრო ანექსია მოახდინა.
მართალია დღეს სამხედრო და პოლიტიკური ანექსია მხოლოდ აფხაზეთზე და სამხრეთ ოსეთზე ვრცელდება, დანარჩენი საქართველო მხოლოდ სამხედრო ანექსიის ქვეშაა, დამოუკიდებლობა შერჩენილი პოლიტიკური სპექტრი თვითონვე "მოდელირდება" რუსეთის დაწესებული ახალი რეალობების შესაბამისად , საკუთარი წარმატების მისაღწევად თუნდაც ამ ახალი, სამარცხვინო რეალობების ლეგიტიმაციის ფასად.


- 2007-მა წელმა დაანახა რუსეთს, რომ საქართველოს სამხედრო და პოლიტიკური დაპყრობა შესაძლებელია. 2008 წლის რუსეთ საქართველოს ომის შემდეგ რუსეთს დასაპყრობი მხოლოდ დარჩენილი ფაქტიური საქართველოს შიდაპოლიტიკური ცხოვრებაღა დარჩა.

- 2009 წლის საკუთარი ხელისუფლების 3 თვიანმა ბლოკადამ და ნოღაიდელი ბურჯანაძის კრემლში ვიზიტებმა დაანახა რუსეთს, რომ მას შემდეგი ომიც შერჩება.

დავუბრუნდეთ თავში დასმულ შეკითხვას- არის თუ არა რუსეთი აღვირახსნილი და არაპროგნოზირებადი? ჩემი პოზიციაა რომ არ არის. არ იქნებოდა საქართველო რუსეთის ომი რომ არ ყოფილიყო 2006-2007 წლის წაჯექ-უკუჯექი ქართულ შიდა პოლიტიკაში.
ვერ გაბედავდა.
სეპარატისტებს რომ დაეხმარებოდა ეს ხომ გარანტირებულად ვიცოდით, მაგრამ ღია ომს ვერ გაბედავდა. ცოცხლები იქნებოდნენ დღესაც ის ხალხი, ვინც დარჩენილ საქართველოში დახოცა რუსეთმა.
მას ყური აქვს მოდებული საქართველოზე და ევროპაზე, მის გაცხადებულ საკბილოებზე და აიღებს იმას, რასაც ჩათვლის რომ შერჩება. აქამდე ყოველ შემთხვევაში ასე იქცეოდა, 080808 ომის დროსაც კი.
საქმე სულაც არ არის ბოროტ პუტინსა და კეთილ კასიანოვში.

რუსეთს შემდეგი ომის ნადავლად ყველაზე გემრიელი ლუკმა ეგულება- საქართველოს პოლიტიკური ანექსია და მისი ოპცია ქართველთა ნიჭიერი ქება დიდების დაბრუნება. რუსეთი ხედავს დღევანდელ საქართველოში ამ პოტენციალს, მისი 20 წლიანი შიმშილის დაკმაყოფილების პოტენციალს.
წარმოიდგინე, საქართველო 20 წლის წინ სსრკ-ს დაშლის ავანგარდში იდგა, რამხელა მალამო იქნება 150 მლნ რუსისთვის საქართველოს ბოდიშებიანი მიბრუნება. ეს რომ მოხდეს დღეს, ზეგვე დსთ სსრკდ გადაკეთდება. მიზანი დიდია - მიზანი ნათელი.
ჩვენ სადა ვართ ამ დროს.
როგორ შევატყობინოთ რუსეთს ის, რომ არ გაგვიბედოს, თორემ მწარე პასუხს მიიღებს, რომ ჩმორობა კი შეგვნიშნა, მაგრამ ჩმორები არ ვართ, რომ ჩმორები ჩვენს აზრს არ გამოხატევენ?
როგორ შევასმინოთ დღეს რუსეთს ის, რაც რუსეთ საქართველოს შემდეგი ომის შემდეგ არანაკლებ 100 პატრიოტის საქართველოს დამოუკიდებლობისათვის თავგანწირვის ფასი დაგვიჯდება?
ახალი "სპეციალური სპეციალური რეპორტაჟით" ახლა უკვე დაბომბვების ხმოვანი აკომპანიმენტით? მოსახლეობისა და ჯარის პანიკის გარეშე, ორგანიზებული თავდაცვითი ომის სრული მზადყოფნის დემონსტრირებით?
არა!
არსებობს გაცილებით ნაკლებად დრამატული და ეფექტური საშუალება.
საჭიროა მხოლოდ თბილისის მერის არჩევნებზე სახელისუფლო კანდიდატმა გაიმარჯვოს. გაიმარჯვოს დიდი უპირატესობით სულ როზა შვიშტიკაშვილი რომ იყოს.

სპეციალური სპეციალური რეპორტაჟი

ეს ტელევიზორი, ახლა პინოქიოსა და ბაზილიოს რომ უჩვენებს ისტორიულია, მასში შევარდნაძემ სახელმწიფო კანცელარიის მე-12 სართულზე ვარდების რევოლუციის კოლონას უყურა, რევოლუციის შემდეგ პრეზიდენტის კაბინეტის ახალმა ბინადარმა ახალი ტელევიზორი დაიდგა. ეს, ძველი კი პირადი დაცვის ოთახში გადადისლოცირდა. ახალი შუშისგუმბათიანი სასახლის გახსნის შემდეგ იქაა, მინუს 1 სართულზე, ფაქტიურად ბუნკერში, სადაც პრეზიდენტის პირადი დაცვის ცვლა ხშირად ატარებს თავისუფალ საათებს ამ ტელევიზორის ყურებაში.
მაგრამ ჩემთვის ეს ტელევიზორი მას შემდეგ გახდა ისტორიული, რაც მე და ჩემთან ერთად პრეზიდენტის პირადი დაცვის ბიჭებმა და პირადმა მძღოლებმა "იმედის" "სპეციალური სპეციალური რეპორტაჟი" ვიხილეთ.

მას შემდეგ კვირაზე მეტი გავიდა და მეც "ქრისჩენ საინს მონიტორის" პრინციპის მიხედვით, მოგვიანებით ვწერ კომენტარს.



თუკი ვინმე სხვაზე მეტად შეიძლება წამოგებულიყო ამ "სპეციალურ სპეციალურ რეპორტაჟზე", ერთერთი მე ვარ.
რატომ?

-იმიტომ რომ გადაცემას იმ ნაწილიდან ვუყურე, სადაც ფილმის სცენარისტი განსაკუთრებული ტალანტით, მსოფლიო სახეების კომენტარებით გვიმტკიცებს, რომ ომი რეალობაა, რომ მსოფლიო ლიდერები კვლავ არ იშურებენ აღშფოთებულ და შეშფოთებულ კომენტარებს, ლატინინა და ნოვოდვორსკაია კი საქართველოს ანექსია უკვე შემდგარ მოვლენად ახსენებენ.
-იმიტომ რომ მედვედევს ახალი არაფერი უთქვამს. ახალი მხოლოდ მისი გადაწყვეტილება იყო, ომით გაეთავისუფლებინა მოძმე ქართველი ხალხი ტერორისტი სააკაშვილის ტირანიისაგან.საკუთარი პრეზიდენტის ამ სიტყვების შემდეგ კი რუსეთს უფლება არ რჩებოდა წაგების. ამ სიტყვების შემდეგ რუსეთის მარცხი რუსეთის დაშლის ტოლფასი იქნებოდა.
-იმიტომ რომ ტელევიზორს დაახლოებით 10-12 ზრდასრულ მამაკაცთან ერთად ვუყურებდი, რომელთაც ჩემი არ იყოს, ვერ დაუშვეს ის ალბათობა, რომ ასეთი ფორმით მათ მხატვრულ პუბლიცისტური ფილმი მიეწოდებოდათ და არა საინფორმაცციო გადაცემა.

-იმიტომ რომ, მათ და მეც მათთან ერთად, შემდეგი საათები დილამდე და იქნებ დღეებიც პრეზიდენტთან ყოფნა გვევალებოდა, მათ დაცვა და უსაფრთხო გადაადგილება (როგორც პირად მცველებს და პირად მძღოლებს), მე რეანიმაციული დახმარება (როგორც მორიგე პირად ექიმს)საჭიროების შემთხვევაში.



-იმიტომ რომ მიშას დაცვის ბიჭები, რომლებიც იმ დღეს არ მორიგეობდნენ გამოუძახებლად მოცვივდნენ პრეზიდენტის სასახლეში, თანაც ტაბელური იარაღის ასაღებად არ მოცდნენ, პირადი იარაღებით მოვიდნენ.

-იმიტომ რომ "სპეცებმა" ზემოდან ბრძანების გამოცხადებამდე დაიკავეს გარე პერიმეტრი.

-იმიტომ, რომ იმ მომენტში პრეზიდენტის სასახლის -1 სართულზე, ფაქტიურად ბუნკერში ვიმყოფებოდი და ზუსტად ვიცოდი, რომ პირველ ავიადარტყმას გადავურჩებოდი, მაგრამ ასევე ზუსტად ვიცოდი, რომ მაქსიმუმ 6 საათსა და მინიმუმ ერთ-ორ დღეში რუს ჩაფხუტიანებთან შეხვედრა პირადად მომიწევდა, ისინი იქნებოდნენ გამარჯვებული რუსები ჩემს ქალაქში, მე კი მათ მიერ მოკლული ან დაჭერილი პრეზიდენტის ექიმი.
-იმიტომ რომ, როცა ცოლი მირეკავდა და შეშინებული მეკითხებოდა რა ვქნაო, მე მხოლიდ ის მქონდა საპასუხო, რომ სახლიდან არ გასულიყვნენ და დანარჩენი რაც იქნებოდა იქნებოდა.
-იმიტომ რომ ეს, ჩვენ ერთხელ ხომ უკვე გადაგვხდა, უფრო სწორედ ერთხელ კი არა, 3ჯერ მაინც, როცა პოლიტიკური დაძაბულობა ომში გადაოზარდა.
-რეპორტაჟში მოყვანილი ყველა ციტატა დასაშვებად ჩავთვალე. ფაქტიურად ყველა თავის ნათქვამს იმეორებდა, მედვედევიც, ობამაც, სააკაშვილიც, ფურნიეც, ჟირინოვსკიც, ნოვოდვორსკაიაც.

-ყველაფერი დავიჯერე მიშას სიკვდილის გარდა, მისი კარგადყოფნა დარწმუნებით ვიცოდი, მისგან არაუშორეს 20 მეტრაში ვიმყოდებოდი პრეზიდენტის კანცელარიაში (რომელსაც მასმედია პრეზიდენტის სასახლედ იცნობს), მაგრამ ნათქვამი - პრეზიდენტის ადგილსამყოფელი უცნობია, ავრცელებს წერილობით მიმართვას უსაფრთხოებისთვის გავრცელებულ ლოგიკურ დეზინცორმაციად ჩავთვალე.

ცოტათი მოულოდნელი ბურჯანაძისა და ნოღაიდელის პოზიციები იყო, მაგრამ მსგავს გარემოებებში 100%მოსალოდნელი მათგან.

ფილმის სათქმელიც ეს იყო.


უყურადღებობით არ გამოჰპარვიათ ეკრანის კუთხეში მითითება, რომ სპეციალური რეპორტაჟი მოდელირებული იყო და არა ფაქტიური.
ფილმის ავტორები შეგნებულად წავიდნენ იმ ილუზიის შექმნაზე, რომელიც მოსახლეობას რუსეთ საქართველოს მეორე ომსა და ამ ომის მარცხის გარდაუვლობას საქართველოს შემდგარ რეალობად აღაქმევინებდა.
მართალია, კოშმარული სიზმარის მსგავსად "ომი" ყველაზე უარეს მომენტამდე, თბილისის დაცემამდე შეწყდა. მაგრამ ძლიერმა, ნატურალურმა შიშმა, რომელიც ამ ფილმმა დატოვა ემოციებში დარჩენა ვერ შეძლო, პოლიტიკურ დისკუსიად, სკანდალად და ყველა თავშეყრის ადგილას, სამსახურებში, სასწავლებლებში, ტრანსპორტში, ინტერნეტში ემოციური განსჯის საგნად გადაიქცა.

რეპორტაჟის დაგმობა არავის დაზარებია პრეზიდენტიდან დაწყებული პოლიტ სპექტრითა და მასმედიით გაგრძელებული და პურით ხელში შეხვედრილი მეზობლებით დამთავეებული.
გმობა იყო 100%-იანი.

და მართლაც, რას გვერჩოდა "იმედი"?
რუსეთ საქართველოს პირველ ომი 4 მლნ ადამიანისთვის ტელეეკრანს არ გამოსცილებია, მაშინაც ტელეეკრანიდან გვბომბავდნენ და გვემუქრებოდნენ და ცხინვალელ-გორელ მოქალაქეთა და სამხედროთაგან განსხვავებით, მაშინაც არ გვიშველია თავისთვის გაქცევით რეალური ავია დაბომბვის დროს.
ჩვენ ფაქტიურად იგივე სიღრმის სტრესი გადაგვატანინა "იმედმა", რაც პირველი ომისას. მართალია სტრესი ხანმოკლე იყო, მაგრამ შინაარსით გაცილებით მძიმე, რეპორტაჟის მაყურებელს უნდა დაეჯერებკნა რომ ომი ფაქტიურად წაგებულია, რომ ერთი ხელის მოსმით 1989 წლის 10 აპრილი გვიბრუნდებოდა, თავისი ოკუპანტი რუსებით, რომლებისათვის ყოველდღე უნდა გეყურებინა თბილისის მოედნებსა და გზაჯვარედინებზე და რუსულად ნათარგმნი პირადობა გეჩვენებინა.
არის რაღაცა სიკვდილზე უარესი, და ეს რაღაცა ხვალიდან დგებოდა.

ასე რომ, მე მეორე რუსეთ საქართველოს ომი გადატანილი მაქვს, თუ რეალში მართლაც წინ გვაქვს რუსეთ საქართველოს ომი, ის ჩემთვის და ჩემი ოჯახისთვის მესამე იქნება.


ჩემს მდგომარეპბაში უამრავი ადამიანი აღმოჩნდა, ფაქტიურად ის ხალხიც კი, ვინც გადაცემის დასაწყისი და შესავლად ნათქვამი განმარტება იხილა (რომ გადაცემა სპეციალურადაა შენილი საქართველოსთვის შესაძლო ყვალაზე ცუდი სცენარის საილუსტრაციოდ) ისინიც კი მახეში აღმოჩნდნენ რეპორტაჟის დრამატურგიისა და ლიბრეტოს დახვეწილობისა და ექსპრესიულობის შედეგად.
რატომ წავიდა "იმედი" წინასწარპროგნოზირებულ რისხვის გამომწვევ ნაბიჯზე?

პასუხი მე ვიცი!

სამყარო ჩვენს გარშემო ბევრ საფრთხეს შეიცავს, მათგან ზოგი ჩვენგან დამოუკიდებლად გვატყდება თავზე და ზოგი კი ჩვენივე უყურადღების შედეგად. მიწისძვრა, წყალდიდობა, ხანძარი, მეხი, სიბერე,ავარია ადამიანებს კლავს, მაგრამ მათგან მხოლოდ ხანძარისა და ავარიების აცილება შეგვიძლია თავიდან.


აქ ვწყვეტ. გაგრძელება მაქვს აიპოდში და საიტზე მხოლოდ მას შემდეგ შევძლებ გადმოტანას, როცა ვაირლეს ინტერნეტს გადავაწყდები.

ანუ გაგრძელება იქნება.


სპეციალური სპეციალური რეპორტაჟი. ამჯერად დასრულებული

აჰა ისიც.

დოტ კომ 25 წლისაა

ამ კაცისთვის მაუსი მხოლოდ თაგვია.


დესკტოპი, კომპიუტერი კლავიატურა?
არა! ამიერიდან მხოლოდ ეკრანი და კლავიატურა.



ზუსტად 25 წლის წინ დარეგისტრირდა პირველი საიტი დოტ com-ით დაბოლოებული.


მას შემდეგ ცხოვრება ორი მიმართულებით შეიცვალა:

მკვლელობა, ომი, პოლიტიკური ქარიშხლები ყოველდღიურობად იქცა, გაუარესდა საკვების ხარისხი და ეკოლოგიური სიჯანსაღე.

ჩერნობილის კატასტროფამ და ახლა უკვე ეკოლოგიურმა კატაკლიზმებმა ყველა ქვეყანაში შეაღწია.



მაგრამ მეორე მხრივ გაუმჯობესდა:

მანქანათმშენებლობა და ტრანსპორტი, მოიმატა საკვების რაოდენობამ, ტელეკომუნიკაცია ხელმისაწვდომი გახდა, დაინერგა მობილური ტელეფონები, მობილური ტელევიზია, არნახული გავრცელება ჰპოვა ინტერნეტმა.
.com შეიქმნა ჯადოსნური გასაღები, რომელმაცადამიანი მსოფლიოს ინტერაქტიური კონტაქტით დაუკავშირა

კომ სამყაროს რეალური ზომები


პირველი .com საიტი იყო

სიმბოლიკს.com

მაჰათმა განდი - სატიაგრაჰა !

დღეის სწორს, 80 წლის წინ (1930.12.03.) მაჰათმა განდი სათავეში ჩაუდგა მშვიდობიან მარშს ინდოეთის პროვინცია გუჯარათისაკენ. მარშის მთავარი მიზანი ინდოეთის სრული დამოუკიდებლობა იყო, საბაბი კი მარილზე მაღალი ბაჟი, რომელიც ბრიტანელების ეკონომიკური მარწუხების შემადგენელი ნაწილი იყო.
მარშში უამრავმა ადამიანმა მიიღო მონაწილეობა. მარში მარშების სერილში გადაიზარდა.

მთავრობამ დაიჭირა განდი და მასთან ერთად 80.000 (ოთხმოცი ათასი) ინდოელი.

ამ მოძრაობას განდიმ სატიაგრაჰა უწოდა.
სატიაგარას პრინციპებია
1. მჩაგვრელი კანონების არცნობა,
2.უსამართლო კანონების დარღვევა.
3.ხელისუფლების რეპრესიული აპარატის მიერ ჩატარაებული დაჭერების, ცემის, დაშინების უდრტვინველად მიღება.
ანუ ხელისუფლების არგაპროტესტება და დამორჩილება.
4.ორგანიზებული თავგანწირული ადამიანების იმდენად დიდი რაოდენობა, რომ რაოდენობა ხარისხში გადაიზარდოს.

სატიაგარას მეორე უმნიშვნელოვანესი გამარჯვება მარტინ ლუთერ კინგის გამარჯვება იყო აფროამერიკელთა უფლებებისათვის ბრძოლაში.

მართინ ლუთერ კინგმა უფრო დახვეწა სატიაგრაჰას მეთოდები:
სპონტანურობისა და ემოციების ნაცვლად მტერი მებრძოლებში მეტ დისციპლინასა და არააგრესიულ თავგანწირვას ხედავდა.



მე მაქვს საქართველოს გაერთიანების გეგმა.
8 ათასი თავგანწირული ადამიანი მინდა, რომელიც მზად იქნება ცხინვლისა დას სოხუმის ციხეში ჩასაჯდომად.
მათი დანაშაული მხოლოდ საქართველოს შიდა საზღვრების არცნობა და ქართული ლაპარაკი იქნება.
უნდა ჩატარდეს ორგანიზებული აქცია- დემონსტრაციები.
მტერმა უნდა იცოდეს, რომ შემდეგი აქცია დაგეგმილ დროს აუცილებლად ჩატარდება, იმის მიუხედავად დასჯის თუ არა სეპარატისტული ხელისუფლება წინა აქციას.



8 ათასიდან რამდენიმე შეიძლება ამ საქმეს შეეწიროს კიდევაც. დაიღუპოს სროლის, ან წამების გამო.


მაგრამ თუკი ეს გეგმა 080808-მდე სრულიად არარაციონალური მსხვერპლი იქნებოდა, ახლა, მას შემდეგ რაც მოწინააღმდეგე და მოპასუხე მხარე რუსეთია, გამარჯვების ალბათობა ერთიორად მატულობს.
რუსეთი ვეღარ აიღებს პასუხისმგებლობას იმ მხეცობებზე, რაც აუღიარებელ წარმონაქმნებს შეეძლოთ დაუსჯელად ეკეთებინათ.
ეს ჩვენი შანსია.

მაგრამ სად ვიპოვოთ 7998 კარგი ადამიანი (ერთი მე ვარ, მეორე "გაღმა ნაპირის" ბიჭი)?

გაიკითხეთ აბა.

This post has been edited by axalirevolucia on 12 Mar 2010, 12:59



1 წევრი ათვალიერებს ამ თემას (1 სტუმარი და 0 უჩინარი წევრი)

დონთ ვორი ბი ჰეფი

დღეს ბობი მაკფერინი 60 წლის გახდა.
ააა, ეს ხომ ის მომღერალია, "დონთ ვორი ბი ჰეფის" რომ მღერის. ძალიან მხიარული და მელოდიური სიმღერაა, ტექსტიც კარგი აქვს.
"ევრი დეი გივ სამ თრაბალ, ვენ იუ ვორი - მეიკ ით დაბლ" სიბრძნეა თავისებური.

არადა თურმე ეს კაცი ვერ იტანს ამ სიმღერას, თავის სიმღერას. არასდროს ასრულებს თავის კონცერტებზე და თუკი ვინმე პრესკონფერენციაზე ამ სიმღერის შესახებ ჰკითხავს, გულწრფელად ბრაზობს.
პოზა მეგონა ეს ამბავი, ანუ სარეკლამო დამაინტრიგებელი ტრუკი, რომლითაც ხალხის კონცერტზე მოზიდვა უნდა.

არადა ვერ გამომიცნია.
მეცოზე იყო მისი ერთი კონცერტი მთლიანად, თანაც მონრეალის სუპერ ჯაზ ფესტივალიდან.
თქვენც უნდა ნახოთ.
უნდა ნახოთ, რომ ჩემსავით დარწმუნდეთ, რომ "დონთ ვორი ბი ჰეფი" მართლა არ ეყვარება ამ კაცს, ეს სიმღერა მისი სირცხვილია, სიმთვრალეში გაკეთებული მაიმუნობა.
მუსიკა კი აქაა, მუსიკა რომელიც კი არ გაგართობს, არამედ დაგასაჩუქრებს. რითი?
ნახეთ.

ტელეფონი

დღეის სწორს, კაცობრიობის ისტორიაში პირველად, ადამიანმა სატელეფონო ზარი განახორციელა.
პირველი ხმა, რომელიც ტელეფონით გადაიცა ტელეფონის გამომგონებელს, ალექსანდრ გრეჰემ ბელს ეკუთვნოდა. ეს იყო 1876 წელს, 10 მარტს.
ტელეფონმა მას შემდეგ ევოლუციის რთული გზა გაიარა და დღეისათვის, შეიძლება ითქვას, რომ ევოლუცია დაამთავრა.
თუკი რამ ფუნქცია შეუძლია ადამიანის ფანტაზიას მობილურს მიაწეროს, უკვე გამოგონილი და გაკეთებულია.
ჯიბეში მოთავსებულმა ტელეფონმა ჯადოსნური კვერთხის ფუნქციები შეითავსა:
ტელეფონი - ტელევიზორი,
ტელეფონი-ინტერნეტი,
ტელეფონი-ფოტო-ვიდეოკამერა,
ტელეფონი- ოფისი,
ტელეფონი- რვეული,
ტელეფონი-კომპიუტერი,
ტელეფონი-მაღვიძარა,
ტელეფონი-სათამაშო.

ფულის და მონდომების საქმეა, თორემ დღესვე შეგიძლია ტელეფონით აანთო გაზი და დაქოქო მანქანა, დააყენო ბინაში სასურველი ტემპერატურა ან მორწყა სათბური ოკეანის გადაღმა.





რამდენჯერმე მომიწია ერთდროულად 3 ტელეფონზე ლაპარაკი:
ჩემი მობილურზე, საავადმყოფოს ქალაქის და საავადმყოფოს შიდა ტელეფონებზე. კიდევ კარგი ორივე სიმი ერთ აპარატში მაქვს, თორემ იქნებ მეოთხესაც დაერეკა იმ დროს.
საჭიროა, ვაღიარებ.

მაგრამ ერთხელ 3 დღე რომ მქონდა გაფუჭებული, თავი კურორტზე მეგონა.

კლარა ცეტკინი თუ ნინო ბურჯანაძე?

კლარა ცეტკინი და როზა ლუქსემბურგი



ჩემი ცხოვრების 43 წლიან ბიოგრაფიაში არ მახსენდება დღე, როდესაც მე თუნდაც ერთი ყვავილი მეჩუქნოს ქალისთვის "ქალთა ინტერნაციონალური დღის - 8 მარტის" აღსანიშნავად.
მადლობელი ვარ ჩემი მშობლების, რომ შორეულ სოციალისტურ ბავშვობაშიც კი სკეპტიკურად უყურებდნენ ამ ტაშფანდურს და ჩემთვუის მასში მონაწილეობა არასდროს მოუთხოვიათ.
100 წლის წინ 8 მარტს, კოპენჰაგენში მანამდე ცოტა ხნით ადრე აბობოქრებული ქალთა მოძრაობა გაერთიანდა და ქალთა საერთაშორისო კონფერენციაზე 8 მარტი ქალთა საერთაშორისო დღედ გამოაცხადა. ამ კრების ერთერთი აქტივისტი და ამ მოძრაობის მდივანი გახლდათ გერმანელი ქალი კლარა ცეტკინი, რომლემაც ეს თანამდებობა და რეპუტაცია ქალთა დისკრიმინაციის საწინააღმდეგო ხანგრძლივი და შეუპოვარი ბრძოლით მოიპოვა.

ის თავისი მიზნის აღსასრულებლად მთავარ მოკავშირედ კომუნისტებს და 1917 წლის შემდეგ კი საბჭოთა კავშირს მიიჩნევდა.
საბჭოთა კავშირიც ხელისგულზე ატარებდა უსამართლობის წინააღმდეგ მებრძოლ ქალს, 1933 წელს, როცა ის მოსკოვში გარდაიცვალა, სასაფლაო ლენინის მავზოლეუმისაგან ახლოს, კრემლის კედელთან მიუჩინეს.

ჩემი დამოკიდებულება ამ ადამიანის მიმართ ისეთივე იყო როგორიც სხვა ათასი რევოლუციური ავტორიტეტის, რომელთაც მთელი ბავშვობა თავში გვიდებდნენ თაყვანისცემის ობიექტად.
ანუ არ მიყვარდა, ვერ ვუგებდი და ჩუმად ვაპროტესტებდი მათ დეკლარირებულ ბუმბერაზობას.


არადა ახლა რომ ვუყურებ, რას მიშავებდა, კონკრეტულად კლარა ცეტკინი მყავს მხედველობაში. ის მართლაც უშველებელი უსამართლობის წინააღმდეგ იბრძოდა. მაშინ ევროპაში ქალებს საარჩევნო ხმის უფლება არ ჰქონდათ, მათ მეორეხარისხოვანი ადამიანების სტატუსი ჰქონდათ და პოლიტიკაში მათი წონა ოფიციალურად იყო 0-ის ტოლი.

პოლიტიკას ვინ ჩიოდა, ქალის რეალურ წონაზე კი ეს მაქვს მოსმენილი.
მეჩვიდმეტე საუკუნის ბოლოს 1666 წელს დაბადებული ქალი თუკი 66 კილოზე ნაკლებს იწონიდა, უპირობოდ აგდებდნენ მდინარეში დასახრჩობად როგორც კუდიანს, ვიღაც ჭკვიანს გამოუთვლია, რომ ცოცხს 66 კგ-ის აწევა შეუძლია და ე. ი. უფრო მსუბუქები კუდიანები იყვნენ.


მართალია, მეოცე საუკუნეში გადასარჩენი აღარავინ ჰყავდა, მაგრამ კლარა ცეტკინი მაინც კარგადაც მოიქცა რომ იბრძოლა, ღირსება ჰქონია, ენერგიული , მიზანდასახული ყოფილა, საკუთარი მიზნის აღსასრულებლად გონიერი ნაბიჯების გადაგმის უნარი ცოდნა და განათლება ჰქონია.
რითაა ფლორა ნაითინგეილზე ნაკლები პატივისცემის ღირსი (რომელმაც წითელი ჯვარი დააარსა)?
ამ მხრივ ჩემს თვალში რეაბილიტირებულია.
მეორე საქმეა კლარა და რუსეთი.
ის ცხოვრების მეორე ნახევარში 1933 წლამდე ნებივრობდა კომუნისტურ პატივისცემაში, ღებულობდა ლენინის ორდენებს, დასეირნობდა საბჭოთა კურორტ-სანატორიუმენბში და დითირამბებს არ იშურებდა საბჭოთა რუსეთის მიმართ.
რაც ჩემთვის განსაკუთრებული კომპრომატია - ვერ ხედავდა იმ ქვეყანაში გასაპროტესტებელ საკითხს.

ერთადერთი, რასაც შეიძლება დაეტყვევებინა სამართლიანებისთვის მებრძოლი ქალი, დაეტყვევებინა იმდენად, რომ საკუთარი პრინციპი, დაჩაგრულის დახმარება, თანაბარი უფლებები ადამიანებს ეროვნების, რასის, სქესის მიუხედავად, გვერდზე გადაედო, იყო რუსეთის, საბჭოთა კავშირის სიდიდე და სიძლიერე.
მან რუსეთში ის დასინახა, რაზეც ნინო ბურჟანაძეს 100 წლის შემდეგ "თვალები აეხილა"
ჟურნალისტის შეკითხვაზე, რას გრძნობთ, რუსეთის დედაქალაქში რომ დადიხართო, ნინომ ანთებული თვალებით უპასუხა " ვგრძნობ, რომ ეს არის დიდი, ქვეყანა, ქვყანა, რომელსაც ანგარიშს უწევს მთელი მსოფლიო, რომლის სიძლიერე საქართველომ არათუ უნდა გაითავალისწინოს, არამედ გულშიც კი არ უნდა გაივლოს მისი შეწუხება საკუთარი ინტერესებისთვის".
ბოდიში არაზუსტი ციტირებისთვის, მაგრამ დამოკიდებულება აშკარად დოკუმენტურია - დიდება დიდ რუსეთს.
შემდეგი თეზა კიდევ უფრო ილუზიური აღმოჩნდა, თურმე მას ჰქონია რუსეთთან პრობლემების მოგვარების პროგრამა, და ამ პროგრამის მთავარი ღერძი ყოფილა თავაზიანობა!
რუსეთი კეთილია, ზრდილობიანი მიმართვა საკმარისი ყოფილა მისი გულის ასაჩუყებლად. პუშკინი, ჩეხოვი, ჩაიკოვსკი და.. პრაშუ, პრაშუ ვ აპხაზიუ ი ასეწიუ.


მაგრამ საქმე იმაშია, რომ თუკი კლარა ცეტკინს 100 წლის წინ თავისი სამართლიანობისათვის მებრძოლის დროშის შენახვა რუსეთის სიდიადემ, რეალურმა სუპერმასშტაბურმა ცვლილებებმის ეიფორიამ და მებრძოლის ოპტიმიზმმა აიძულა, ნინო ბურჯანაძეს არც არასდროს ჰქონია ამ ქვეყნის მიმართ არც იმედი და არც ეიფორია, მას გათვლილი და აწონ-დაწონილი საკუთარი სარგებელი აქვს.




თქვნ კი გულწრფელ ადამიანებს, ამ პოსტის მკითხველ ქალებს, გილოცავთ გაზაფხულის კიდევ ერთ დღეს, რომელიც ჭირვეული და ქარიანი კი გამოდგა, მაგრამ ნამდვილად უფრო ხანგრძლივი იქნება, ვიდრე ყველა წინა დღე ამ წელს.
International Women's Day
Observed by Albania, Algeria, Argentina, Armenia, Australia, Azerbaijan, Bangladesh,Belarus, Bhutan,Bosnia and Herzegovina, Brazil, Bulgaria, Burkina Faso, Cambodia, Cameroon, Chile, China, Colombia, Croatia, Cuba, Cyprus, Denmark, Finland, Georgia, Greece, Hungary, Iceland, India, Italy, Israel, Laos, Latvia, Lithuania, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Macedonia, Malta, Mexico, Moldova, Mongolia, Montenegro, Nepal, Norway, Poland, Portugal, Romania, Russia, Serbia, Slovakia, Slovenia, South Africa, Sweden, Spain, Syria, Taiwan, Tajikistan, Turkey, Turkmenistan, Ukraine, Uzbekistan, Vietnam, Zambia

რჩევები პარიზში წამსვლელებს, ანუ თქვენ

*პარიზ-პარიჟ-პაღიჟ
*პარიზი ზამთარში
*პარიზელები. მოქალაქეთა ექსტერიერი
*ფრანგი პარიზელები
*პარიზის ქუჩები: ქუჩაში მოძაობის წესები.
*ქვა პარიზში
*პარიზის მეტრო
*მრავალფეროვანი პარიზი
*პარიზი - ინგლისი
*პარიზი-რუსები
*ლუვრი
*პირველი ინსტრუმენტები
*ორსეს მუზეუმი, პომპიდუს მუზეუმი, ორანჟერეა, ბათუმის რკინიგზის სადგური




/მე მგონი გავედი ფინალში - ამ პოსტით პარიზის თემას ვხურავ ერთად 16 წერილი გამოვიდა. პარიზი/


ნუ მიიღებთ ჩემგან რჩევებს რაღაც იმპერატივად, თქვენ თქვენს პარიზს ღმოაჩენთ, შეიძლება ჩემი პარიზისგან მნიშვნელოვნად განსხვავებულს. მეც შეიძლება მეორე ჩასვლაზე (თეორიაა) სხვა პარიზი აღმოვაჩინო. აქ იმ რჩევებს დავდებ, რომლებიც ჩემმა ერთ კვირიანმა ამ ქალაქში ცხოვრების გამოცდილებამ მომცა.
პირველ რჩევად უნდა დამეწერა,  პარიზში წასვლამდე გუგლერსში მონიშნეთ (ზემოთ ჭიკარტი რომ აქვს იმით) მოსანახულებელი ადგილები მეთქი, მაგრამ აგერ არა მაქვს? აგერ თქვენ პარიზის შპარგალკა.  


დასახლდით ცენტრში, ლუვრთან ახლოს. თუნდაც რიშელიეს ქუჩაზე და თუნდაც "ჰოტელ მალტე ოპერაში" სადაც მე ვცხოვრობდი. ამ ადგილს რამდენიმე უპირატესობა აქვს: ბევრ მისასვლელს ფეხით აღწევ,
ხო, პარიზში ფეხით სიარული ისედაც ერთერთი მთავარი სანახაობა და თავგადასავალია.ფეხით სიარული კი პარიზში ისეთი რამაა, რაც მე მაგალითად, დიდ უკმარისობად დამრჩა 7 დღის განმავლობაში ყოველდღიურად დაახლოებით 5 კილომეტრის ფეხით გავლის შემდეგ.
წინასწარ განეწყეთ, რომ თქვენს ფეხებს ჯაფა დაადგება , მაგრამ პარიზი დოპინგია, შეუმჩნეველად გაივლით დღეში 3-5 მარშრუტს. ლუვრის დათვალიერების დღეს თვითონ ლუვრის შენობაში ალბათ ათი კილომეტრი ვიარეთ, ერთ დღეში შემოვიარეთ. გისურვებთ ერთზე მეტი დღე გქონდეთ ლუვრისთვის. 
პარიზის ყოველი დღის ბოლოს ცხელი აბაზანა უნდა მიიღო. ეს აუცილებელია მეორე დღისათვის კუნთები რომ არ გეტკინოს. გირჩევთ ამას როგორც ექიმი. 
ჩემი მეუღლე და ჩვენი მეგობარი ოჯახი (ერთ სასტუმროში ვიყავით) თავიდან უკადრისობდნენ ცხელი აბაზანის მიღებას იმ საბაბით, რომ "იქ ხომ ათასი ჯურის ტურისტს უბანავია" მაგრამ როცა აღმოაჩინეს რომ მეორე დღეს მე მართლაც აღარ მტკიოდა კუნთები თვითონაც გატყდნენ. ბოლოსდაბოლოს აბაზანის შემდეგ კიდევ  დაიბან, თუკი ზანგები და ჩინელები გელანდება შენს აბაზანაში. სასტუმრო მართალია 3 ვარსკვლავიანი იყო, მაგრამ არათუ ყოველდღე აწკრიალებდნენ, ცვლიდნენ სააბაზანო ნივთებს, არამედ თეთრეულსაც ცვლიდნენ.
პარიზში წადით მეგობრებთან ერთად, საუკეთესო ვარიანტია მეგობარ ოჯახთან ერთად. თანაც თუ ეს ოჯახიც შენსავით (არადა ვინც აქამდე კითხულობთ, ნაღდად ამ კატეგორიაში გადიხართ) მზად იქნება მოინახულოს ყველა პარიზული ლეგენდა, თაყვანი სცეს დიდ ფრანგ ხალხსა და მათ წინაპრებს, კაცობრიობის ისტორიას, რომლის ცხელი გულიც პარიზში, ლუვრში ასვენია, მაშინ თქვენ აუცილებლად დაგჭირდებათ შემძახებელი "რა დროს დაღლილობაა, როდენის მუზეუმი აქვეა, ნაპოლეონის საფლავიდან 50 მეტრში". ჩვენ გაგვიმართლა ჩვენი მეგობრები მართლაც საუკეთესო მეგზურები აღმოჩნდნენ. დღის ბოლოს ნომრებში განცალკევების წინ ერთმანეთს დაღლილები ვეხუმრებოდით - არ ვეცით თაყვანი ფრანგებს თქო, თუმცა  იმ ქვეტექსტით, რომ რასაც თაყვანი ვეცით (ანუ რისთვისაც ძალიან დავიღალეთ) ამას იმსახურებდა.

მუზეუმები

ლუვრი

ორსეს მუზეუმი, ორანჟერეა, პომპიდუს ცენტრი

მუზეუმ კარტა
საფარანგეთში ვერსად ნახავ ინგლისურ წარწერას. ერთადერთი ნივთი, რომელზეც ინგლისური წარწერა აღმოვაჩინე მუზეუმკარტა იყო. მუზეუმ კარტა სპეციალურად ტურისტებისათვის განკუთვნილი ბილეთია, რომლითაც ერთი, ორი ან ოთხი დღის განმავლობაში პარიზის ნებისმიერ მუზეუმში შედიხარ, თანაც ურიგოდ, სპაციელური "ელიტარული" შესასვლელით. ჩვენ 45 ევროიანი მუზეუმკარტები ვიყიდეთ, 4 დღიანი და ბოლოს რომ გამოვთვალეთ მოგებულები დავრჩით, თანაც ერთი გენახათ რა სიამაყით ჩავუვლიდით ბურჟუა ევროპელების რიგებს, ამოვიღებდით "იზ შიროკიხ შტანინ" ამ ბილეთს და ყველა კარი უმალ იღებოდა. ჰოდა ამ მუზეუმკარტას მოყვება ორგვერდიანი თაბახი მუზეუმების ჩამონათვალით, იქაც კი ფრანგული შავად ეწერა, ქვემოთ კი ინგლისურად, ოღონდ ღია ვარდისფრად ძლივს რომ წაგეკითხა.

აუდიოგიდი.წიგნები.
  
სად ვჭამოთ.

სასტუმროებში მინიმუმ ერთი კვება, საუზმე ალბათ გექნებათ. შვედური მაგიდის პრინციპით. საუზმე ჩვენთან ძალიან კარგი იყო. გინდათ თუ არა, საუზმე ვალდებული ხართ დაუზარლად მიირთვათ
ქალაქში უამრავი ადგილია, სადაც მოსტაცე და ირბინე (ანუ ჭამე ნა ხოდუ)პრინციპით საკმაოდ იაფად შეგიძლიათ შიმშილი დროებით მიაძინოთ.
დღეში ერთხელ მაინც რესტორანში შესვლა მოგიწევთ. აირჩიეთ რესტორან-კაფეებით დახუნძლული პატარა ქუჩები. დააკვირდით სტუმრობს თუ არა მას ხალხი. გირჩევთ შეხვიდეთ თუთქმის გაჭედილში და არა თითქმის ცარიელში.
სასურსათო მაღაზიაში პირველივე დღეს იყიდეთ მშრალი სასუსნავი, წვენები. დიდი ალბათობით გამოგადგებათ. მიეცით თავს უფლება გასინჯოთ უცნაური ხილი სასურსათებიდან. პატარა მწვანე ბანანები კი ქალაქში სირბილისასაც წაგადგებათ. 


 
შოპინგი
საერთოდ ყიდვას რაც ეხება, ამაში გაგვიმართლა. ზამთარი (ოღონდ არა ახალწლებზე) დიდი სეილების პერიოდია. 
თითქმის ყველა ტანსაცმლის მაღაზიას წარწერა აქვს - SALE 30%,50%,70%,
ჩვენ წინასწარ გეგმაში "შოპინგი" არ გვქონია, მაგრამ პირველივე მაღაზიაში იმდენად კარგი ფასები დაგვხვდა, რომ მერეც ხშირად შევდიოდით. საბოლოოდ ოჯახის ყველა წევრისთვის 2-3 ნივთი,  ტანსაცმელი შივიძინეთ. 
უკანა გზაზე პრაღაში 8 საათი გვქონდა, იქაც გავიარეთ და აღმოვაჩინეთ, რომ პრაღა პარიზზე ძვირია ამ მხრივ.

სუვენირები. გამოცდილება, ჩემ შემთხვევაში მწარე გამოცდილება ისაა, რომ ცოტა ეიფელი ვიყიდე. ახლა რომ მოვთვალო სუვენირებში (წვრილ-წვრილ საჩუქრებში) ალბათ 50-70 ევრო დავხარჯე, და აქედან ეიფელებში (პატარა ბრელოკებში) მხოლოდ 4. დიახ ამ ფასად ვიყიდე ეიფელის გზაზე ტროკადეროზე აკიდებული არალეგალი ზანგისგან 10 ცალი. 3 ერთ ევროდ, 4 ერთ ევროდ, 5 ერთ ევროდო,  მომსდევდა და მევაჭრებოდა ავდექი და 10 ვიყიდე, მეგონა ბევრი, აქ კი აღმოჩნდა რომ ცოტა. რამდენიმე დასასაჩუქრებელი ადამიანი კი გეგულება და მათთვის ყიდულობ საჩუქრებს, მაგრამ თურმე უნდა გაითვალისწინო შენიანი კარგი ხალხის დიდი პლასტი, რომელიც თბილისში დაბრუნებისას სიამოვნებით მიიღებს შენგან რაღაც პარიზულს. არ ვიცი არალეგალი ზანგების (ფრანგულსაც ძლივს რომ ამტვრევენ)  გაყიდული ეიფელები "ნაკურთხია" თუ არა, მაგრამ ამ შემთხვევაში ძალიან დროული და იაფიც კია.
მაგნიტები არ გამოგრჩებათ, რა  თქმა უნდა. მე ბევრი ნიყიდე. მათ შორის მაგნიტების ნაკრები პარიზის ღვთიშობლის ტაძარში მართალია 18 ევროდ, მაგრამ 24 ცალი. ღირს.



ტრანსპორტი ქალაქში 
( მეტრო პარიზში).
აეროპორტში ჩაფრენისას ქალაქში ტაქსით წამოხვალთ, ავტობუსის ძებნა ალბათ არ ღირს, თანაც ჩანთებაკიდებული. 
უკანა გზაზე სასტუმროდან წინა საღამოს უნდა დაიბარო (გამვლელ ტაქსს ვერ აიყვან). თანაც დროის ისეთი მარაგით, შემთხვევით საცობს რომ გადააწყდეთ აეროპორტის ტრასაზე. არადა ჩვენ ზუსტად ამ სიტუაციაში აღმოვჩნდით. არაბი თუ ინდუსი მძღოლი გვიხსნიდა, 3 ამბავი ხდება ახლაო, ავტოავარიაა წინო, ტაქსისტების გაფიცვა და გზის სამუშაოებიც მიდისო. მოკლედ გზას დაგეგმილი 40 წთ-ის ნაცვლად 1 სთ დასჭირდა.
წაიკითხეთ მეტრო პარიზში.

სასტუმრო
ჩემი ქუთაისელი თანამშრომლის ქუთაისური ხუმრობა გამახსენდა, როცა გაიგო ვაკეში ვცხოვრობდი,მითხრა -აუფ,ვაკეში ვცხოვრობდე და სულ არ ვჭამ საჭმელსო. 
ჰოდა პარიზში ვცხოვრობდე, და თუნდაც სენაზე კარავში (ტურისტად, სამუდამოდ არა, რა თქმა უნდა).
ჩემი სასტუმროსი კმაყოფილი ვარ. ძალიან კმაყოფილი. 
პირველ რიგში მოხერხებული ადგილმდებარეობის გამო: ყველა სანახაობის შუაში, ბევრ დანიშნულების ადგილთან ფეხით სავალზე. მხოლოდ მეორე დღეს აღმოვაჩინეთ, რომ სასახლე, რომელსაც ჩვენი ქუჩა ებჯინებოდა პერპენდიკულარულად,  ჩვენგან  დაახლოებით 100 მეტრში, თვით ლუვრი, ლუვრის ერთერთი კოშკი იყო.
სასტუმრო რიშელიეს ქუჩაზეა, ქვია "ჰოტელ მალტე ოპერა" 3 ვარსკვლავიანია. ფასში შედის ძალიან გემრიელი , პარიზის შესაბამისი (მეტროსგან განსხვავებით) საუზმე შვედური მაგიდით.
ზამთარში სასტუმროზე (ისევე როგორც ფრენაზე) დიდი ფასდაკლებაა. 
შეიძლება გათვალო უფრო იაფ სასტუმროზეც, მაგრამ უნდა გაითვალისწინო, მოიგებ თუ არა თუკი ყველა მისასვლელთან ტრანსპორტი დაგჭირდა და თუკი საუზმობა ქალაქში მოგიწია.
ჩვენ ჩვენი არჩევანით კმაყოფილები დავრჩით. 
სასტუმრო თბილისში, "ინტერტურში" გვირჩიეს, დაგვიჯავშნეს, რისთვისაც მადლობა მათ. კარგი რჩევა აღმოჩნდა.
 
 
ხო, ფოტოაპარატი.
ძალიან მნიშვნელოვანია კარგი ფოტოაპარატის ქონა.
ჯობია აქედანვე წაიღოთ დიდი მახსოვრობა . ჩვენ მაგალითად 6 გიგაბაიტი არ გვეყო. ფოტომაღაზიაში DVD-ზე გადავაწერინე და 12 ევრო დამიჯდა. ჯობდა ამ ფასის ჩიპი აქედანვე წამეღო.
სურათები ბევრი გადაიღეთ. მუზეუმებში ფოტოგადაღება დაშვებულია, ოღონდ არა ფლეშით.

გადაიღეთ მინი ვიდეოები - 15 -20 წამიანი, ოღონდ ბევრი.
გადაიღეთ სურათები, როცა ერთ კადრში ორი სიუჟეტია მოქცეული (მაგალითად პარიზის ხედი გვერდზე ქიმერებით, ეიფელი გვერდზე ზანგი სუვენირის გამყიდველით).

გისურვებთ ბედნიერ მოგზაურობას.. როცა იქნება, ოღონდ აუცილებლად, ერთხელ მაინც.


P.S.ამ ქალაქში პარდონ, ბონჟჯრ, მერსი ჩვეულებრივი და თანაც აუცილებელი სიტყვებია.თქვენ გახდებით ამ სიტყვების ადრესატი. უპასუხეთ თქვენც.
პატარა სასაუბრო რომ მეყიდა წინასწარვე, უხერხულობის გრძნობა ნაკლებად დამეუფლებოდა, როცა ფრანგი საფრანგეთში ინგლისურად გიხსნის, შენთვის დროს კარგავს, შენ კი მადლიერების აღსანიშნავად არ შეგიძლია 2ფრანგილი სიტყვა უთხრა.




Paris 2010 - Funny videos are here

კარგი ლინკი, ათი აუცილებელი სანახავი ადგილი პარიზში
http://www.squidoo.com/top10-things-to-do-Paris-France

ლუვრი

ადგილი სადაც კაცობრიობის ცხელი გული ასვენია.
სახლში რაც თავი მახსოვს ერთი სქელტანიანი მეწამული ფერის ფრანგული ალბომი მაქვს. ალბათ მამიდაჩემს აჩუქა ვინმემ. ან შეიძინა ძალიან ძვირად "დახლქვეშიდან" აბა მაშინ, ბრეჟნევის დროს ასეთი წიგნები არ იყიდებოდა.
ამ წიგნის ილუსტრაციებით ვიცი მე კაცობრიობის ისტორია, ეს წიგნი ლუვრის ატლასია, ჩემს მიერ ათასჯერ დათვიერებული და სამწუხაროდ ვერწაკითხული. თუმცა ამ ბოლო გარემოების წყალობით ირაციონალუ რი თაყვანისცემის ობიექტად  ქცეულლი. 
იმ დილას ლუვრისკენ გზაზე გავიაზრე რომ ლუვრი მხოლოდ უდიდესი მუზეუმი, ან თუნდაც მსოფლიოში უდიდესი მუზეუმი კი არ არის, არამედ კაცობრიობის მუზეუმია, ჰომო საპიენსის ისტორიის მუზეუმია. 

ლუვრიდან გამოსვლისას ეს გრძნობა გამიმძაფრდა, ადამიანმა რომ მოინდომოს სამყაროს აჩვენოს თავიისი მზეუმი და ეს მუზეუმი მთვარეზე ააშენოს, იქ ლუვრი უნდა გადაიტანოს.
დიახ სრულიად კაცობრიობის მუზეუმი უკვვე არსებობს. ის ფრანგებმა დააარსეს და საუკუნევების განმავლობაში ზარდეს.
ლუვრის დათვალიერებისათვის მხოლდ ერთი დღის დახარჯვა იმ დღეში გაგდებს როგორშიც იქნებოდი კლაუდია და ნაომი ერთდროულად რომ გისრულებდნენ თავხედ ოცნებებს, შენ თვალახვეული იყო და თანაც დარწმუნებული, რომ ეს ქალები პოსეიდონის ნგრევა სგადარჩენილი ზემო იმერელი ბანოვანები. ძნელი ალეგორიაა, მაგრამ დოკუმენტური. მართლა მეუფლებოდა ასეთი განცდა, როდესაც დარჩენილი სანახავი მარშრუტის სიდიდის გათვალისწინებით აჩქარებულები  რუსთაველზე სეირნობის სიჩქარით ჩავუვლიდი ისეთ ექსპონატებს, რომელზეც ერთი დღე თუ არა, ერთი საათი მაინც უნდა დაგეხარჯა, გეცქირა გაშტერებულს, წაგეკითხა მისი შექმნის, აღმოჩენისა და ლუვრში გადმოტანის ისტორია. 
ვერ ჩამოვყვები აუცილებლად სანახავ ექსპონატებს. ამის ნაცვლად გირჩევთ ლუვრის სტუმრობის წინა დღეებში შეიძინოთ ლუვრის შესახებ წიგნი. საერთოდ მუზეუმების წიგნები აუცილებლად უნდა შეიძინოთ და თუ საშუალება გექნათ ძვირიანი და დიდი. 
თუ თქვენ ჩემსავით პირველივე საღამოს სეირნობისას აღმოჩნდით ლუვრის ეზოში, ლუვრის შუშის პირამიდაში ჩადით და მოითხოვეთ უფასო სქემები ტურისტებისათვის, რომელსაც ლუვრში შესვლის წინა საღამოს გადახედეთ, მერე რომ არ დაიბნეთ.
ჩვენ გიდი არ გვყოლია და მისი აყვანის მიზანშეწონილობაზე ვერაფერს გეტყვით. 
მსმენია რომ ძვირია, 200-თუ 300 ევრო. თუ საშუალება გაქვთ ან ჯგუფთან ერთად ხართ, უნდა აიყვანოთ. უამრავ საოცარ და მნიშვნელოვან ამბავს შდიტყობთ და ჩემსავით ბევრი შეკითხვა პასუხგაუცემელი არ დაგრჩებათ. 
მაგრამ თუ გიდი გამოირიცხა, 
მუზეუმში წაიღეთ  წინასწარ ნაყიდი წიგნი ლუვრის ატლასი. ლუვრში წარწერები მხოლოდ ფრანგულია და ძნელი ამოსაცნობი. მაგალითად მიშელ ანჟელ მიქელანჯელოა, დელაკროიქსი დდლაკრუა, წარწერები ინგლისურად რომც იყოს საკმარისი არ არის.
მე აუდიოგიდი ავიღე, 6 ევროდ, თუმცა სანამ გავერკვიე უკვე მესამე დარბაზში ვიყავით, შემდეგ კი ბატარია ორჯერ დამიჯდა, და საათების განმავლობაში უსარგებლოდ მეკიდა კისერზე.  აუდიოგიდი ყოველ დარბაზში მხოლოდ  1-3 ექსპონატის შესახებ მოგითხრობს. თუმცა არ წამიგია, რა ინფორმაციაც მომცა აუცილებლად მოსასმენი აღმოჩნდა.

პ. ს. კაცობრიობის ერთობლივ მუზეუმს რაც შეეხება ჰიპერბოლა ვიხმარე. ლუვრს აკლია ჩინეთი იაპონია, ინდოეთი და მაიას მარგალიტები, ჩვენი ოქროს ფონდის ანტიკური კოლექციაც ერთ დიდ დარბაზს ღირსეულად დაიჭერდა სხვა სუპერექსპონატების გვერდით. 
არადა კავკასია იქ ერთადერთი სომხური ხაჩკარით- ქვის მოჩუქურთმებული ჯვრით არის წარმოდგენილი. 

"ავატარი"

გუშინ მე და ჩემი ბიჭი "ავატარზე" ვიყავით. 14 წლისაა და ვერბოვკა დამჭირდა წასაყვანად.
მულწიკები არ მაინტერესებსო მითხრა, რის მულტფილმი ,მეთქი, კამერონის ფილმია, კაცმა ტიტანიკის შემდეგ ეს გადაიღო და მთელი მსოფლიო დიდი თვალებით ელოდება მის ნახვას მეთქი, ტელევიზორში ასეთი ფილმის ნახვას აზრი არა აქვს, ძირითადად სანახაობა იქნება, სპეცეფექტები, რომლებიც აუცილებლად დიდ ეკრანზე უნდა უნახოს მეთქი.

ფილმის შემდეგ კი უჭოჭმანოდ მინდა გითხრათ, რომ ჩემს ცხოვრებაში საუკეთესო სანახაობა-ფილმი ვნახე.
ერთი თვის წინ ვნახე "2012", ისიც კარგად მახსოვს, მაგრამ "ავატარი" როგორც სანახაობა ერთი თავით მაღლა დგას ყველა ჩემს მიერ ნანახ, და ალბათ საერთოდ გადაღებულთაგან.



პოსტს არ დავწერდი, მხოლოდ ეს რომ ყოფილიყო. საქმე იმაშია, რომ მე ეს ფილმი მაღალ შემოქმედებად ვაღიარე.

სპილბერგიც არ იყო ჩემთვის შემოქმედი სანამ "შინდლერის სია" გადაიღო, კამერონსაც მისი კომერციული წარმატებების მიუხედავად შემოქმედად არ ვაღიარებდი. ტიტანიკის წარმატებას თემის ეფექტურობისა და საუკეთესო სპეცეფექტების თანხვედრის შედეგად მივიჩნევდი.

მაგრამ ამ კაცმა ერთ მსოფლიო მასშტაბის რეკორდსმენ ფილმს, მეორე მიაყოლა, თანაც სხვა ჟანრის. და ჩემში ინტერესი გაორმაგდა, ხომ არ დაიბადებიდა ჩემს თვალში ახალი შემოქმედი კამერონისგან ისევე, როგორც ეს მოხდა სპილბერგის "შინდლერის სიის" ნახვისას?
მოკლედ ჩემს მოლოდინს ინტრიგაც ახლდა.
ფილმის დაახლოებით პირველი საათის მიწურულს, ის ის იყო სანახაობის სილამაზით, მისი დინამიურობითა და სირთულით მოხიბლული მზად ვიყავი ეს ფილმი შემოქმედებად მეღიარებინა, გულს სიუჟეტის ძირითადი გეზი მიწვრილებდა.
მთელი ერთი საათი გულშემატკივრობ ჯეიკსა და მის ავატარს, რომელთაც ერთი შეხედვით უძნელესი მისია აქვს. უნდა აუხსნას აბორიგენებს, რომ მომხვდური ადამიანები ძალიან ძლიერები არიან და უდრტვინველად თუ არ დათმეს თავისი სოფელი, თავისი სიწმინდეები და უჩუმრად თუ არ გადასახლდნენ "ცის ხალხი" ანუ ადამიანები მათ გაანადგურებენ. აბორიგენი ველური ნა'ივები კი თავის მიწას არ თმობენ, იმის მიუხედავდ რომ არსენალში 3 მეტრიანი მოხერხებული სხეულების, მფრინავი ცხენებისა და შუბების გარდა არაფერი გააჩნიათ.
მთელი ერთი საათი ჯეიკთან ერთად შენც გინდა შეაგნებინო ამ არსებებს, რომ ათასჯერ ძლიერ სასტიკ ძალას უნდა გაშორდნენ და არ შეეწინაარმდეგონ.
მიუხედავად იმისა, რომ სტერეო ხედვის სათვალე გიკეთია და 3D დოლბი სურაუნდ ხმების შუაგულში ხარ, გული მაინც გეკუმშება. საქართველო?
კითხულობ უნებურად. როგორ? კამერონმა ეს ფილმი იმის დასადასტურებლად შეგვიქმნა, რომ საქართველო რუსეთს არ უნდა შებრძოლებოდა?
სად არის ჩემი ნაქები ამერიკა და ჰოლივუდი, რომელიც ამ ჭრელ დედამიწაზე არა მარტო ძალის ღერძია, არამედ მორალისაც.

თურმე კიდევ 2 საათი მაქვს წინ ჭრელი, დინამიური, სენტიმენტური და ალეგორიაბით აღსავსე თავგადასავლის.
აღარ მოგიყვებით.
აღარ მოგიყვებით, იმიტომ რომ ყველას გირჩევთ ნახოთ, თანაც აუცილებლად კინოთეატრში. სტერეო გამოსახულებით თუკი ადრე იმედგაცრუებული დარჩით, ამჯერად, ყველაფერი კარგადაა. როგორც "ჯუნიორში" წავიკითხსე, სტერეო ჩვენების პროგრამის გაუმჯობესებაში თვითონ კამერონს მიუღია მონაწილეობა. მადლობა მას ამისთვისაც.

მოკლედ მე ვაღიარე.
ეს ფილმი შემოქმედებაა.

ზოგს დოსტოევსკი მოსწონს და ზოგს ტოლკეინი, ზოგს ვივალდი და ზოგს კი "ზეპლელინები" არაა აუცილებელი თქვენც აღიაროთ "ავატარი" შემოქმედებად.

James Francis Cameron[1] (born August 16, 1954) is a Canadian film director, producer, screenwriter, editor, and inventor.[2][3] His writing and directing work includes The Terminator (1984), Aliens (1986), The Abyss (1989), Terminator 2: Judgment Day (1991), True Lies (1994), Titanic (1997), and Avatar (2009). In the time between making Titanic and his return to feature films with Avatar, Cameron spent some years creating documentary films, and also co-developing the digital 3-D Fusion Camera System. Described by a biographer as part-scientist and part-artist,[4] Cameron has also contributed to underwater filming and remote vehicle technologies.[2][3][5]

In total, Cameron's directorial efforts have grossed approximately US$1.75 billion in North America and US$4.91 billion worldwide,[6] making him one of the highest-grossing directors of all time.[7] Cameron's Titanic and Avatar are the two highest-grossing films of all time.
ნახვად, თუნდაც 15 ლარად ყველასთვის ღირს.
ბავშვები 6-7 წლის ასაკიდან ალბათ გაძლებენ, მაგრამ ფილმი რუსულადაა.

ბედნიერება ხონჩით

ჩემს სიღნაღურ უიკენდზე უკვე დავწერე, და ჩავთვალე რომ thats all, მაგრამ ეს სურათები იგივე სიღნაღობანიდან მაინც მინდა რომ დავდო.





ეს სიღნაღის მემორილური კედელია, ამ რაიონიდან მეორე მსოფლიო ომში გაწვეულთაგან 4900 ადამიანმა თავი გაწირა, ომში დაიღუპა.
ამ კედელზე მათი გვარებია ჩაჭუჭყნული, ძლივს ეტევა ამ მემორიალზე. ქვევით კი საქართველოსათვის ომებში 1990 წლიდან დაღუპულთა მემორიალია სადაც 11 გვარია.
4911 თავგანწირულ გმირთაგან 11-ია საქართველოსთვის.
ვანო ხარაზიშვილი(სამაჩაბლო)
გიორგი მოსეშვილი(სამაჩაბლო)
შალვა სიხაშვილი(სამაჩაბლო)
ვანო ნანობაშვილი(აფხაზეთი)
დავით ჯანჭარაშვილი(აფხაზეთი)
ზაურ მჭედლიშვილი(სამაჩაბლო)
არსენა კოჭლამაზაშვილი(აფხაზეთი)
მოსე ზალიაშვილი(აფხაზეთი)
ხვიჩა ბიძინაშვილი(აფხაზეთი)
გიორგი აბრამიშვილი(სამაჩაბლო)
პაატა ჩახნაშვილი(აფხაზეთი)




გზაში კი, კვლავ მეგაბილბორდები გხვდება, რომელიც გვპირდება, რომ საქართველოს კუთვნილ ბედნიერებას თოვლის ბაბუა მოგვიტანს.ხონჩით.



სიღნაღის სტატისტიკაში მთელი საქართველოს სტატისტიკა ირეკელება. თანაფარდობა დაახლოებით ასეთია:
სხვის ომებში დაღუპული ქართველები ბოლო 100 წლის განმავლობაში 350.000
საკუთარი სამშობლოსთვის დაღუპული კი დაახლოებით 4500.

ჩვენ ბოლო საუკუნეში სხვის ომებში არათუ მხოლოდ 350000 ჯანმრთელი მამაკაცი დაგვეღუპა, არამედ მათი სავარაუდო ნამატი (უკანასკნელი 65 წლის განმავლობაში-3 თაობა) ერთ მილიონამდე ადამიანი.

რატომ გამოდგა მსოფლიო ომები ჩვენთვის სხვისი ომი?
საქმე იმაშია, რომ მსოფლიო პოლიტიკაში, მსოფლიო ისტორიაში არსებობს დაუწერელი კანონი, რომლის მიხედვით ომში მოკავშირე ქვეყნები ერთმანეთის მოკავშირეებად რჩებიან ომის შემდეგაც, განსაკუთერბული ხელშეკრულების გარეშეც.
დღეს საფრანგეთი, ამერიკა, ბრიტანეთი რუსეთის არაფორმალური მოკავშირეები არიან, მათ მოიგეს ომი ფაშისტებთან. ეს ლოგიკურია და ნორმალური.
მაგრამ, რატომ არ იმუშავა ამ დაუწერელმა კანონმა რუსეთისათვის საქართველოსთან მიმართებაში?
განა ცოტა იყო არასრული 4 მილიონიანი ერისაგან მსხვერპლად გაღებული 350.000 მამაკაცის სიცოცხლე?


დღეის სწორს 1933 წელს ფრანკლინ დელანო რუზველტმა თავის საინაგურაციო სიტყვაში თქვა.
"ერთადერთი რისიც ჩვენ უნდა გვეშინოდეს, ეს თვით შიშია".


რუზველტმა არჩევნები ეკონომიკური კრიზისით, სიღარიბითა და კრიმინალით შეშინებულ ამერიკაში მოიგო1932 წელს , მაგრამ იმავე წელს მასზე თავდასხმის შედეგად ის და მისი თანმხლები 5 ადამიანი მძიმედ დაიჭრნენ, ერთი დაიღუპა.
ინაგურაცია რუზველტის გამოჯანმრთელების შემდეგ ჩატარდა, 1933 წლის 4 მარტს.
Roosevelt offered hope against the tired administration of Herbert Hoover and won an overwhelming victory by 22,809,638 votes to 15,758,901. Three months after his victory he survived an assassination attempt in Florida (five others were wounded, one fatally, by the shots from a deranged unemployed bricklayer) and was inaugurated on 4 March 1933. In his address, he declared that "the only thing we have to fear is fear itself". The country "asks for action, and action now. Our greatest primary task is to put people to work".

რობინზონ კრუზოს კუნძული

დადექით, ქუსლები ერთმანეთს მიატყუპეთ. ჩაიხედეთ ქვემოთ, ქუსლების შეხების წერტილისკენ.


წარმოიდგინეთ რომ იმ მიმართულებით, ანუ დედამიწის ცენტრის გავლით ჭოგრიტი გაქვთ, რომელიც დედამიწის გადაღმა, ქვედა მხარეს დაგათვალიერებინებთ. ეს ჭოგრიტი ოკეანეში ამოყვინთავს და ყველაზე ახლოს მდებარე კუნძულები იმ ადგილიდან იქნება აღდგომისა და რობიზონ კრუზოს კუნძულები.


გუშინწინ რობინზონ კრუზოს კუნძულს ჩილეს მიწისძვრისშემდგომმა ტაიფინმა გადაუარა.
ტაიფუნის სიმაღლე 5 მეტრი იყო და მნიშვნელოვნად აჭარბებდა პროგნოზირებულს.
მოსახლეობა მოუმზადებელი შეხვდა ტაიფუნს, 40-მდე ადამიანი დაკარგულად ითვლება, კუნძულზე ნაგებობა ფაქტიურად აღარ დარჩა.
მაგრამ გადარჩენილი უსახლკარო მოსახლეობა მადლობას სწირავს ღმერთსა და ერთ თავის თანაკუნძულელ 12 წლის გოგონას, რომელიც, მას შემდეგ რაც ჰორიზინტზე ტაიფუნის წამომართული ქედი დაინახა, არ დაიბნა და დასახლების საგანგაშო გონგის ცემას მოჰყვა.

მან გააღვიძა სოფელი და მან მისცა მათ გადარჩენისათვის აუცილებელი დრო.
გონგი სოფელში თავიდანვე ყოფილა, ხანძრისა თუ შტორმის შესატყობინებლად.

ის ხალხი, ვინც დაიღუპა გვერდითა ხეობაში ცხოვრობდა და გონგის ხმა მათ ვერ მისწვდა.

წყარო: რადიო Gipa.

ამჟამად ცუნამი აღდგომის კუნძულებისკენ მიისწრაფის.

Tsunami warning came too late for Robinson Crusoe Island - Feature

Posted : Mon, 01 Mar 2010 00:40:11 GMT
By : dpa
Category : Nature (Environment)








Santiago- Islanders in the Chilean archipelago of Juan Fernandez felt a slight tremor early Saturday, one just like any other of those they hardly take notice of, and they slept on. Over the course of the morning, they saw on television the damage that the massive quake had caused in the city of Concepcion and elsewhere on the southern Chilean mainland.

And then officials started waiting for information about a possible tsunami, but it ever came. Instead, as they saw the sea starting to rise, they rushed to switch on the sirens - but it was too late for some.
The tsunami killed five people on the island, while 14 remained missing a day later, a toll that may have been avoided had the tsunami-detection and warning mechanisms been in order, some say.

Upon hearing the sirens, some of the 629 residents of the village of Juan Bautista on Robinson Crusoe Island ran to the hills with no time for salvage.

A wall of water - possibly nearly 5 metres high - ravaged everything in its way. Within a few minutes, the scene of the adventures of Scottish sailor Alexander Selkirk - marooned on the island from 1704 to 1708, and immortalized in Daniel Defoe's novel Robinson Crusoe - had been razed to the ground.

"Everything that had been along that three-kilometre stretch just disappeared," said Fernando Avaria, the first pilot to fly over the area after the disaster.

The cemetery, the churches, sports facilities and the area's only school were reduced to planks of wood and broken glass. The buildings of the local authority simply disappeared.

"It was devastating, really out of a horror film," said Margot Salas, a local who toured the area with Chilean state television cameras almost 24 hours after the disaster.

As the sea receded, Robinson Crusoe Island faced a new flood - one of despair. Mud covered everything within three kilometres of the coast.

Alberto Recabarren, 40, was first buried for two hours under the rubble of his own home, then was almost washed to sea as his house disappeared around him.

"At least three times I was dragged away by the waves, and I stayed alive by hanging on to some brambles, where they later found me," he told the radio station Bio Bio.

Marine biologist Ismael Caceres, who was in the area with a work group from Chile's Catholic University, survived the disaster. But his fiancee did not.

"The wave took away my daughter-in-law," said his father Fernando Caceres. "This is an avoidable tragedy. The people of Cumberland Bay would have escaped with an early warning."

Delays in the warning system, which left locals at Juan Fernandez archipelago with no chance to seek safety, led to controversy between the National Emergency Office of the Interior Ministry (ONEMI) and the Navy.

Neither wanted at first to take responsibility for the mistake.

"The first information we had was that there was no tsunami," said ONEMI director Carmen Fernandez.

"When we asked about a variation in the height of the tide that was being locally reported from Juan Fernandez, we were told that it would not be more than 18 centimetres," she said, adding: "And in the end, we were talking metres."

Defence Minister Francisco Vidal confirmed this version Sunday.

"We have to tell the truth, even if it hurts. Yesterday, a Navy division made a mistake. What was seen on the coast between the Sixth and the Ninth regions is a tsunami no matter where you go - here or on the moon," Vidal said.

Officials at the US-based Pacific Tsunami Warning Center said the highest peak-to-trough measurement along the Chilean coast was about 4.68 metres, measured atTalcahuano. They did not have specific measurements for the Juan Fernandez archipelago.

The disaster left locals even more isolated than usual. The 670 kilometres that separate Robinson Crusoe from mainland Chile were magnified by the absence of air or sea transport.

Those who lost property in the tsunami were awaiting assistance from the Chilean central government, as they continued to look in awe at the mud all around them.



Read more: http://www.earthtimes.org/articles/show/311797,tsunami-warning-came-too-late-for-robinson-crusoe-island--feature.html#ixzz0h72eZpYC