ისევე როგორც მობილური , თანამგზავრი, ნათურა , ფოტოაპარატი და მეტრო ჩვენ არ გამოგვიგონია მაგრამ ვსარგეობთ, ასევე არ გამოგვიგონია პროფესიები, მაგრამ ვსარგებლობთ.
ბუნდოვნად ვიცით, თუ ვის რა მოვალეობა აქვს და პროფესიის არჩევაში ყველაზე ხშირად შეჩვეულ ჭირს ვამჯობინებთ - მშობლების ან ახლო ნათესავთა პროფესიას ვირჩევთ
მარკშეიდერის ფუნქცია შეიძლება ჩემსავით ბევშვმა პირველად "ცისფერი მთებიდან" შეიტყო, მაგრამ არ გვეპატიება ბევრი საჭირო პროფესიის ფუნქციის არცოდნა.
ძალიან ზერელე წარმოდგენა გვაქვს ძალიან ბევრი პროფესიის შესახებ.
ვიცით ბაღისა, სკოლის მასწავლებელისა და დირექტორის ფუნქციები, დანარჩენზე რა მოგახსენოთ. ვიცით დედისა და მამის პროფესიული მოვალეობები, მაგრამ ეს საკმარისი არ არის.
ყველა პფოფესიას თავისი სირთულე აქვს.
სამედიცინო ინსტიტუტის სტუდენტებს გული მისდით ქირურგის, გინეკოლოგის, რეანიმატოლოგის, ტრავმატოლოგის საქმიანობის ნახვისას.
მაგრამ შინაარსში გარკვევის შემდეგ თვითონვე ირჩევენ ამ პროფესიებს.
ყველა სტუდენტისთვის საშინელი დასანახია კანის გაკვეთა, მოტეხილი კიდურის რეპოზიცია, ინტუბაცია და ლავიწქვეშა ვენის კათეტერიზება.
ყველა ექიმი ამაყია, თუკი ეს მანიპულაციები კარგად გააკეთა.
როგორ შეიძლება იამაყო იმით, რაც საშინელი დასანახია?
ალბათ მხოლოდ მას შემდეგ, რაც გეცოდინება ამ პროცედურების მნიშვნელობა და შესაძლო გართულებები ცუდად გაკეთების შემთხვევაში.
თუკი სამედიცინო ინსტიტუტის სტუდენტებს მისდით გული ექიმის საქმიანობის დანახვისას, რა გასაკვირია, რომ გაუთვითცნობიერებულ ნეიტრალურ მოქალაქეს მძაფრი ნეგატივიზმი გამოუვლინდეს ამ სამედიცინო მანიპულაციების, ჯარისკაცის მიერ მტრის მოკვლის, პოლიციელის მიერ დამნაშავის დაჭერის, სპეცნაზელის მიერ აჯანყებულთა დარბევის და დამორჩილების ხილვისას.
მაგრამ სტუდენტი ღებულობს პასუხისმგებლობას და ივიწყებს გარეგნულ ფორმას, ის მზად ხდება კანის გაკვეთისთვის, ძვლების გადალაგებისათვის, სახმო იოგებს შორის მილის ჩაცურებისათვის, ლავიწიდან ტრაქეამდე ხმალივით ნემსის შერჭობისთვის და ხდება ექიმი.
ღმერთმა ნუ ქნას, რომ ყვდლა სტუდენტი პირველი ვიზუალური შთაბეჭდილების ქვეშ დარჩეს. ვინღა გადაარჩენს მერე ავადმყოფებს?
ხალხი (ადამიანთა ერთობლიობა) რომელიც ჯარისკაცის საქმეს - მკვლელობას და სპეცნაზელის საქმეს - დაჩაგვრას, ცემას ვერ შეხედავს ჯარისკაცისა და სპეცნაზელის პასუხისმგებლობით, ვერ შექმნის ერს.
მე მგონი, რომ მწარე გაკვეთილებით ჩვენ მაინც მივდივართ უკეთესი საზოგადოებისა და უკეთესი ერისაკენ.
საშინელი სანახაობა- შეიარაღებული უმრავლესობის მიერ მსუბუქად შეიარაღებული უმცირესობის დაჩაგვრა, ცემა, ხელებშებორკვა და ნაწვიმარ ქვაფენილზე დაგდება, არ იქნა ხალხის მიერ განხილული, როგორც საშინელი უსამართლობა და ძალმომრეობა.
მოსახლეობამ სპეცნაზელთა (მთავრობის) პასუხისმგებლობის გაზიარების შედეგად, შეძლო სპეცნაზელთა საქმისათვის შეეხედათ როგორც აუცილებელ სასარგებლო საქმეს, რომლის გაუკეთებლობა ქვეყანას მოკლავს, ისევე როგორც ოპერაციის გაუკეთებლობა პაციენტს.
საზოგადოების განვითარებაში შემდეგი ნაბიჯი იქნება პროკურორის პასუხისმგებლობის გაზიარება
ვნახოთ, თუ მოვესწარით.
აი კიდევ პროფესიები, რომელთა საქმიანობის შეფასებასაც მათი პასუხისმგებლობის ნაწილის აღებით შევძლებთ ჩვენი საზოგადოების განვითარების პარალელურად:
ექიმი, პოლიციელი, მასწავლებელი, პოლოტიკოსი და .. პრეზიდენტი.
Monday, June 20, 2011
პროფესია სპეცრაზმელი
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment