ერთერთი უნდა გავწიროთ, ან მწვადი, ან შამფური.
ქართული ზეპირსიტყვაობის მიხედვით საუკეთესო ვარიანტში არც მწვადი უნდა დაგეწვას და არც შამფური.
ანუ მწვადიც გემრიელი უნდა გააკეთო და თხილის შამფურიც სამომავლოდ გამოსადეგი დაიტოვო.
კარგი სურვილია, და კარგი ანდაზაა, ზომიერებას, წინდახედულობასა და რაცiონალობას ასწავლის ხალხს.
მაგრამ რატომღაც, ყოველთვის ირონია ახლავს თან. მისი მთქმელი ადრესატს კი არ აქებს, აი რა ჭკვიანი ყოფილაო, არამედ ამხელს, არაგულწრფელად გამოძვრა სიტუაციიდან, პრობლემის გადაჭრას და მის თანმხლებ უხერხულობებს დაუძვრაო.
შამფური ღერძია, ისარია, იარაღია, ინსტრუმენტია, ის მიზანი არ არის, საშუალებაა.
მწვადი მიზანია, სასურველია, ნერწყვის მომდენია, ენერგიაა, სასარგებლოა.
მას შემდეგ, რაც მწვადი შემწვარია, შენ
წვადი გინდა და არა შამფური.
შამფური შეიძლება მომავალში გამოგადგეს, მაგრამ ახლა მთავარი პრეისტორუილი რიტუალი გაქვს შესასრულებელი, მომავალზე არ ფიქრობ.
და სწორადაც იქცევი, მომავლის მწვადაობისთვის სხვა შამფურებს გამოთლი, ეს შამფურები შეგიძლია ისტორიას ჩაააბარო.
მაგრამ სასურველია ძველი შამფურიც შეინარჩუნო, წინაპრებიც ხომ ასეთ რჩევას გაძლევენ.
შამფური წარსულია, რომელიც მომავალში გამოგადგება,
მწვადი აწმყო და მომავალია, მან ენერგია და პოზიტიური განწყობა უნდა მოგცეს შემდეგი საქმეების საკეთებლად.
და ახლა როგორღა მოვიქცეთ, აწმყოში, როცა მწვადს ვწვავთ?
რომელზე ვიზდუნოთ?
მწვადზე თუ შამფურზე?
სასარგებლო ენერგიაზე თუ ჰიპოთეტურად გამოსადეგ ინსტრუმენფზე?
მწვადი საქართველოა, მომავალია, რომელიც შრომით, განათლებით, პროფესიონალიზმით, ზრუნვით უნდა შეიქმნა
შამფური ყველაფერი ისაა, რასაც კრებითი სახელი ქართველობა ქვია.
არ დავწვათ მწვადი, შამფურის მოვლის დრო ისევ მწვადს დავუთმოთ. დაიწვას შამფური, თუკი ამას მწვადის შეწვა მოითხოვს.
ნუღა ვიქნებით გაორებულები ორ ცეცხლს შუა - მივხედოთ მწვადს, ხოლო შამფური თუკი შემოგვეწვა, ახალი გამოვთალოთ.
ავაშენოთ საქართველო, ხოლო ქართველობა ნებაზე მივუშვათ, გადარჩება ის რაც დღევანდელი ქართველობაა? გადარჩეს, მოკვდება?
ახალი ქართველობა გამოვთალოთ. 
Sunday, June 26, 2011
ან მწვადი, ან შამფური.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment