გრუნტის გზა- ასფალტიანი გზა-დანგრეულასფალტიანი გრუნტის გზა.

ყველას გვივლია სოფლის გაფუჭებულ ასფალტიან გზაზე, სადაც ხრეშნარევი გრუნტის გვერდიგვერდ მკაცრი აისბერგებივით ცურავენ ასფალტის შემორჩენილი ფრაგმენტები. 
ასეთ გზაზე მანქანის მართვა ყველაზე უფრო მოუხერხებელი და ხარჯიანია: 
ასფალტის კუნძულებს შორის სლალომი, ასფალტის ავიამზიდებზე აბობღება- ჩამობობღება გაცილებით ნელია, მეტ დროს, ნერვებს მოითხოვს და ავტომობილსაც მეტად აზიანებს, ვიდრე მხოლოდ გრუნტის გზა. 

გრუნტის გზა უფრო თანაბარი და მშვიდი სასიარულოა, ვიდრე გაფუჭებულასფალტიანი. 

რანჟირებაში ყველა დამეთანხმება, ყველაზე კარგია მოასფალტებული გზა, მას ჩამოუვარდება დაზიანებულ ასფალტიანი გზა, მასზე უარესია გრუნტის გზა და ყველაზე უარესია დანგრეულ ასფალტიანი, ნახევრად გრუნტის გზა.

საქართველო დანგრეულასფალტიან ნახევრადგრუნტის გზას მაგონებს. მასზე შემდგარი მძღოლები, გზის პარალელურად დამოუკიდებლად კვალავენ გრუნტის პრეისტორიულ გზებს, რათა არასრულმა ცივილიზაციამ (ასფალტის ავიამზიდებმა) მათი ძრავა და ბორბლები არ შეიწირონ. 

განვითარებული საზოგადოება, ისევე როგორც კარგი  დაგებული და მოვლილი გზა მოითხოვს რთულ იერარქიულ, დეტერმინირებულ და დისციპლინირებულ, კონსენსუსით გაერთიანებულ სხეულს, სტრუქტურას. 

ანუ, როგორც კარგი საავტომობილო მოასფალტებული გზა მოითხოვს ინფრასტრუქტურას, შეთანხმებულობას, რესურსებსა და ადამიანთი საკმარისად დიდი ჯგუფის ნებას, ასევე განვითარებული საზოგადოება მოითხოვს განათლებული, წესიერი, პატრიოტი, გონიერი ადანიენების საკმარისად დიდი ჯგუფის არსებობას.
ჯგუფისა, რომელიც მოდუსს დააყენებს.
ჩვენი საზოგადოების ნაწილი, რომელიც ცდილობს საქართველო მოასფალტებულ გზაზე გადაიყვანოს, ცოტაა და სუსტი. მართალია მათ მოახერხეს თავისი კაცის გათრევა პრეზიდენტად, მაგრამ პრეზიდენტის სტატუსიც კი არ არის საკმარისი მიზნის მისაღწევად.


როგორც დანგრეულ ასფალტიან გზას მძღოლი გრუნტის გზას ამჯობინებს,ასევე ამჯობინებს საქართველოს დღევანდელი ჭრელი  და მრავალპლასტიანი მოსახლეობა, მისი მნიშვნელოვანი ნაწილი რეგრესს, შეჩვეულ ჭირს, კაცობრიობის ისტორიის მიერ განვლილ ეტაპს, შუასაუკუნეებს,"უქარქაშო ხმლებს", სსრკ-ს, ზვიადიზმს, იქნებ 2003 წლამდელ ცხოვრებას.


მათ ურჩევნიათ არ შეეჯახონ განვითარებული საზოგადოების აისბერგებს (პროფესიონალიზმს, საყოფაცხოვრებო საქალაქო წესიერებას,ტოლერანტობას (რასობრივი, ეთნიკური, სქესობრივი,სოციალური და ა. შ.)) და გამალებულები იბრძვიან გრუნტის გზაზე სიარულის უფლებისთვის.

გზის მშენებლობა კი გრძელდება.



მაგრამ ჯერ ჩვენი საზოგადოების განვითარების დანგრეულასფალტიანი გზა ჯერ იმდენად შეკეთებული არაა, რომ ხალხი გრუნტის გზიდან ასფალტიანს დაუბრუნდეს.
ხალხმა უნდა ირწმუნოს, რომ გასავლელი გზა უცაბედად გრუნტის ორმოთი არ დამთავრდება. ორმოთი, რომელიც ზეთს გაასხმევინებს და დისკს დაუღუნავს, იქნებ შუბლიდან სისხლიც ადინოს.

 

მაგრამ, გზის შეკეთების სამუშაოები თუ გაგრძელდა, მძღოლები აუცილებლად მიატოვებენ გრუნტის გზას და დაუბრუნდებიან ასფალტს,

მაშინ უკვე აღარავინ მოუსმენს ტრადიციონალისტებს, კონსერვატორებსა, ქრისტიანპოლიტიკოსებსა და ზვიადისტებს ხალხი პროგრესს ირწმუნებს, პარალელურ გრუნტის გზებზე კი კვლავ ბალახი აბიბინდება.



დღეს გზაზე წინააღმდეგობა ძველი ასფალტის მეჩეჩებია და გრუნტზე გადასვლა ჯობია.
მომავალში, როცა გზა დაიგება წინააღმდეგობა გრუნტის ორმოები იქნება.

ეს ორმოები კი (ქსენოფობია, ზოოლოგიური ოპტიმიზმი, რელიგიური შეზღუდულობა, შუასაუკუნეობრივი მენტალიტეტი, უწესობა, კორუფცია..) მაშინ ოპერატიულად იქნება ამოსავსები, თორემ ცხვირს წავიმტვრევთ.
დღეს კი, დღეს მათი დროა, ჯერ.