შემოქმედებითი პაუზა თუ გაბანძება?

 



მეისი გრეი

კარგი მომღერალი, უცნაური  ხმა რომელიც ერთდროულად ბებრისაცაა და ბავშვისაც.

 

რატომღაც გაქრა. 
ერთი 7-8 წლის წინ მღეროდა და ვითარდებოდა, თუმცა მისი ბოლო სიმღერა კლიპები შოუბიზნესით  მეჩვენა მოდიფიცირებული, რაღაც ზედმეტი ავხორცობის პროპაგანდით და ნაკლები ინდივიდუალური სათქმელით. 


ცუდად  მენიშნა და მართალიც აღმოვჩნდი, დადუმდა. 
იქნებ არც დუმს და თავისი ვიწრო მასშტაბებით წარმატებულ მომღელადაც რჩება, მაგრამ ისეთი კი ვერაფერი შექმნა, რომ ჩემამდე მოეღწია. 

პირველი არ არის ამ დღეში 
ასთივე ბედი ეწია კელის, რომლის პირველი 2 მაგარი სიმღერის შემდეგ

2 შოუბიზ ეროტიული სიმღერა მიაყოლა და ისიც დადუმდა. 


მათი შემხედვარე მინდება, მათ მდგომარეობაში ჩავარდნილებს ვურჩიო, გოგოებო, ნუ იმღერბთ შოუბიზ "ეროტიულ" სიმღერებს, ის დასკვნითი აკორდი იქნება. 
ჯობია შემოქმედებითი პაუზა გაგიგრძელდეთ, ვიდრე თქვენი ბრენდით გაკეთებული უნიჭო სიმღერით ვინმე პროდიუსერი ახეიროთ, ისევე როგორც ვარსკვლავურ საათებ გამოვლილი ფეისები პლეიბოის გამომცემლებს ახეირებენ.
ბოლო გაფართხალებაა ეგ მათი, უფრო სწორედ გაზნექვა.
განვლილი მოპოვებული  წარმატების ნებაყოფლობითი გადახაზვა. 



მოიცადეთ, 
თქვენი დრო მოვა, დაბრუნდება, ოღონდ თუ არ მოაკვლევინებთ თავს შოუბიზს ფინალური უგემოვნო კლიპით. 


სხვა მაგალითიც მაქვს, ქვინი, წარმოუდგენელი დეგრადირება განიცადა არ ჯგუფმა შოუბიზნესის ტალღებში. 
ნაით ინ ოპერა ჰაუსის შემქმნელი 10 წლიანი სიჩუმის შემდეგ ლამის დისკოჯგუფად იქცა. 


წარმოიდგინეთ რამდენად ღარიბი იქნებოდა კაცობრიობა, შოუბიზის დაკვეთით მობერებულ მორისონსა, ჯოპლინს, ჰენდრიქსს და კობეინს ღრიტინა გაწელილი ტრუხა ტკბილი სიმღერები რომ მიეყოლებინათ თავისი მწვერვალებისათვის. 
მათ სიკვდილმა პიკზე უწია, აი მერკური კი სიკვდილამდე ერთი ხუთი წლით ადრე უნდა გატრუნულიყო და .. ნაღდ ნაპერწკალს დალოდებოდა, ისე როგორც ამას მიკ ჯაგერი აკეთებს. ფალში მის ბებრულ რეპერტუარში ჯერაც არ მომისმენია. 

და რომ ვეღარ დაელოდებოდა, რომ კვდებოდა თურმე დაუბერებლადო, თუ მკითხავთ თქვენ მერკურიზე, გეტყვით რომ, იმას რასაც მღეროდა ბოლო 5 წელი, რომ არ ემღერა ჯობდა. 
ჯობდა დღეს ვინმე ჯეელი ქვინის რაობის გარკვევასრ რომ მოისურვებს ის სამარცხვინო, მაგრამ რატომღაც პოპულარული გვიანდელი სიმღერები, საერთოდ არ წაებორკოს თვალებში და ყურებში.


არ ვიცი ვტყუვდები თუ არა, მაგრამ ამერიკის, როგორც ქვეყნის ძლიერი ნება ჩემთვის სწორედ ეგ უდროოდ გაწყვეტილი ნაღდი სიტყვის მთქმელი ადამიანების სიმრავლეა. 
ასე მგონია რომ ამერიკა მოვალეა თქვას ის, რაც ვერ მოასწრეს ეთქვათ ჰენდრიქსს, ჯოპლინს, მორისონს, იცის რომ მოვალეა და ცდილობს (ფილმებით, სიმღერებით, მხატვრობით, ზოგადად ხელოვნებით).

ბრიტანეთი კი ქვინის ტრანსფორმირების შემხედვარე, რაღაც უფრო კონფორმისტულად მეჩვენება, ვიდრე ამერიკა, თუმცა ბრიტანეთის როკ პოტენციალს უფრო მაღლა ვაყენებ, ვიდრე ამერიკისას. 


 
ან იქნებ პირიქით, ხელოვანმა ბევრი ხლამი გაუთავებლად უნდა ქმნას, რომ ერთიორი შედევრი იქნებ მაინც გამოერიოს, ისე როგორც ქვინს იმ ჩემს დაძრახულ პერიოდში ბარსელონა და უნიენდო? 
არ ვიცი. 
შენ იცი?

იდეალური მაინც მიკ ჯაგერის და ოზი ოსბორნის ვარიანტია- უძლიერესი, მსოფლიო მახსოვრობის ღირსი  ერთი ახალი სიმღერა და თუნდაც 5 წელიწადში ერთი. 




მაშ ასე, ბანძობა თუ შედევრი?
სიჩუმე თუ ბევრი ბანძობა ორი შედევრისთვის? 
1958 წელს გამოცემული გალაქტიონის რჩეული მაქვს, მასში 90% ბანძობაა, რჩეულის კრიტერიუმად რედაქტორს ალბათ კომუნიზმის ხოტბა ჰქონდა ნაგულისხმევი, ვერ წარმოიდგენ თუკი გალაქტიონს შეეძლო ამდენი ბანძობა დაეწერა. 
ვთქვათ და ეს ზეგარდმო პირობა იყო, დაეწერა ამდენი ბანძობა რათა თავი შეენახა და კიდევ ბევრი შედევრი შეექმნა.


იქნებ სტეფანემ, ნინო ქათამაძემ, სალომე კორკოტაშვილმა, გიგა კვენეტაძემ და გიგა მიქაბერიძემაც შექმნან შედევრი, ერთი 5 ბანძობის შემდეგ? 

მეისი გრეი კი კვლავ ჩუმადაა.